Along with nobody{Moongaze}

Een grijze tabby vacht bewoog zich stilletje door de struiken heen, de al wat magere buik toch ingetrokken om geen lawaai te veroorzaken. Voor kattenogen zat een jonge vogel luid te kwetteren, amper twee manen oud, gevallen uit het nest. Boven zat ook zijn moeder lawaai te maken, maar ze kwam niet om te helpen. Raindance kon moeilijk inschatten wat vogel het was, maar het was in elk geval eten. Ze sprong naar voren en landde voor de weg, voordat die iets zou kunnen doen had haar klauw zijn nekje al doorboord en hield het lawaai op. Raindance pakte het beestje op en begroef hem bij de wortel van de struik. Daarna sprong ze er weer uit en zag was ze was. Sunning Rocks, waarachter de River glinsterde in de zon. Raindance liep naar de stenen toe en zag tot haar geluk dat er niemand was. Ze kon hier niet vaak zijn, omdat er altijd wel een andere was. Ze moest deze kant nemen. Raindance nam een aanloopje en sprong op de eerst steen en klom daarna op de bovenste. Het voelde warm aan onder haar poten en ze voelde hoe de zon haar verwarmde. Heerlijk. Ze ging liggen en keek naar de stromende River.

De gevlekte vacht van een jonge poes streek langs de nog kale takjes die ze onderweg tegenkwam. Zoals altijd maakte ze dat ze wegkwam uit het kamp, zelfs na de gesprekken en de pogingen tot hulp van anderen kon ze het kamp niet uitstaan. Ze wilde niet daar blijven maar ergens alleen wegkruipen. Het feit dat ze een tijdje alleen was geweest had haar weer teruggelanceerd naar wie ze toch altijd was. De jonge poes kneep haar ogen dicht en spande haar spieren aan om te rennen zonder te kijken waar ze heen ging. Tussen de bomen hoefde ze niet te kijken waar ze ging, ze nam altijd wel hetzelfde pad wat haar bij de Sunningrocks bracht waar ze eens een richeltje had gevonden waar ze bijna onzichtbaar kon liggen.
Geschrokken bleef ze stilstaan zodra ze de geur van een anderen kat rook, ze herkende hem wel maar wist niet wat ze van de poes moest denken. Geschrokken kwam ze tot stilstand en staarde vanaf een afstandje naar de poes, niet wetend wat ze nu moest doen. Twijfelend zette ze een pas naar voren, en de volgende volgde net zo langzaam. Maar zo langzaam als dat haar passen waren ze waren waakzaam, klaar om te vluchten bij de eerste de beste slechte beweging van de poes. ''Hallo?'' Klonk haar stem zacht en ze bleef op een paar staartlengtes afstand staan, nog altijd twijfelend of ze moest blijven of weggaan.