When nothing goes right .. Go left.

Lost wist echt niet wat te doen. Hij had sins zijn ruzie met Softvoice niet gehuild, hij huilde niet, geen gevoelens tonen, dat was het best. Met een afwezige, kille blik zat hij over de open plek in het Camp te staren, terwijl zijn maag stevig knorde. Zijn vacht was onverzorgd, klitten en een doffe schijn, dat was wat er van hem overschoot. Sins de ruzie had hij niet meer gegeten, en hij was al niet de dikste kater {zie je wel Isa, hij is niét dik xD} van de Clan, dus zijn ribben waren licht zichtbaar door zijn rosse vacht heen. Hen ruzie vermoorde zijn hart, als een door stak het erin, en het zou vlijven zitten tot iemand dat probleem oploste. Lost had gelijk gehad, maar de poes ook. Zij was egocentrisch, hij egoïstisch. Nee, dat was beide 100% gelogen en ook 100% waar. Lost's blik zag suf, maar spotte toch een bekende rosse vacht. Want, als je van de duivel spreekt, zie je zijn staart. Haar staart, in dit geval.

+ Softvoice only c;

Natuurlijk miste ze hem, ze miste hem meer dan ze ooit iemand gemist had! En het deed pijn, pijn vanbinnen dat hun vriendschap was geëindigd, maar nog meer pijn deed de manier waarop. Daarover had ze zichzelf ook al zoveel verweten, alles had wel beter gekund, maar daarvoor was het nu te laat. Treurig staarde ze voor zich uit, haar humeur was er ook niet beter op geworden, zo erg dat zelfs haar kittens zich afvroegen wat er aan de hand was. En wat moest ze dan antwoorden? 'Ja ik heb mijn beste vriend uitgescholden en nu zijn we geen vrienden meer' goed voorbeeld was ze dan zeg. Meestal bleef het dus bij hoofdpijn of iets in die richting. Maar waarom mis ik hem zo? Had Ze Zich weleens afgevraagd. Daar wist ze het antwoord ook niet zo goed op... Lostdream was nou niet echt iemand waar katten niet zonder zouden kunnen, hij was.. Nou ja ehm.. Wat brommerig? En toch hij was gewoon speciaal voor haar, een echt goede vriend. En nu heb jij dat allemaal verpest Soft. Ze zuchtte en stond op, misschien dat wat frisse lucht haar goed zou doen.

Eenmaal buiten aangekomen keek ze wat peinzend om zich heen, en nu? Ze besloot om maar even langs de warrior den te gaan, misschien dat Rushleap daar was. Nu pas merkte ze hoe ze hem had verwaarloost, niet alleen zij trouwens, hij haar ook. Hoe lang hadden ze elkaar al wel niet gezien? En ze had het niet eens zo gemist.. Was dat raar? Niet over nadenken Soft, gewoon lekker naar hem toe gaan! en dus stapte de rossige poes, nu in een opgewekter humeur dan daarnet, naar de Warrior Den. Alleen was dat iets betere humeur maar van hele korte duur, want in haar ooghoek merkte ze hem, Lostdream op. Verstijft bleef ze staan, hier had ze nog helemaal niet aan gedacht, ze kon hem nu dus overal en altijd tegenkomen! Haar ogen werden groot en met een verwarde blik staarde ze de kater aan. Op een of andere manier kon ze gewoon niet verder lopen, ze moest gewoon eerst zijn gezicht hebben gezien! Ze moest de uitdrukking op zijn gezicht zien als hij haar zag. Heel even maar, dan wist ze tenminste hoe het nu nou echt tussen hen zat. Smoesjes Soft, smoesjes, dat weet je allang! en toch bleef ze staan.

[telefoon post, kunnen typfouten in zitten!]

Ze leek op zoek naar iemand, hij gistte op Rushleap. Waarschijnlijk ging ze hem opzoeken, was ze op weg naar de Warriors Den. Ja, hij vond het rot, dat ze ruzie hadden. Ja, hij walgde van zichzelf dat hij over de zwangerschap begonnen was. Maar ook had hij een hekel aan het feit dat Softvoice hem er niet over verteld had. Erover nadenken maakte hem woedend, en zijn nagels kropen uit hen hulzen. De kater zag dat ze halt hield, neit dat het hem interesseerde, maar ze stond in zijn gezichtveld, eigenlijk stond ze in de weg, ze had zijn beeld op de overkant van het Camp verstoord. Ook zag hij dat ze verward naar hem staarde, en een botte opmerking kon nog net ingeslikt worden, anders had hij vast iets als "Nog nooit een rosse Warrior gezien?" geroepen naar haar, met een kille en sarcastische toon. Zijn blik stond daarintegen serieus, zonder emotie, en van afstand kon ze het gevoel in zijn ogen niet aflezen. Zijn ogen wendde Lost niet zf, hij staarde gewoon de poes recht aan, zolang zij dat ook bleef doen. Softvoice bleef gewoon stilstaan, en kijken. Even haalde Lost zijn tond over zijn klittige borstkas, waarna hij terug recht in de ogen van Softvoice keek. Geen emotie af te lezen. Maar vanbinnen barste hij kapot van woede en verdriet, teleurstelling en pijn.

Van zijn gezicht was geen enkele emotie af te lezen, geen pijn, geen woede. Eigenlijk was dit nog verschrikkelijker dan dat. Het was alsof.. Alsof hij haar niet meer bij zijn gevoelens in de buurt liet komen. Alsof hij haar geheel buitengesloten had, wat natuurlijk ook zo was. Verdrietig keek ze in zijn ogen, maar liet haar kop toen hangen. Ze kon hier niet eeuwig blijven staan en dus dwong ze zichzelf met moeizame passen door te lopen. Ze beet wanhopig op haar lip terwijl ze probeerde zo normaal mogelijk te lopen, wat overigens niet bepaalt een succes had. Zou ze in een wijde boog om hem heen lopen of gewoon de snelste weg nemen? Een zucht rolde over haar lippen, nog zo'n dilemma. Ze besloot gewoon de snelste weg te nemen en dus vlak langs de kater te stappen, de andere optie was ook zo kinderachtig... En dus, met haar blik strak voorruit liep ze langs Lostdream met de stiekeme hoop dat hij nog iets tegen haar zei.