Pijn...

~ 1 ~
Daphne gaapte. Het was zeven uur ’s morgens. En het was
weekend. Waarom zou ze nu zo vroeg opstaan? Daphne kon
aan het geluid aan de kamer naast haar horen dat haar ouders
nog sliepen. Daphne legde zichzelf weer terug in de kussens,
maar hoe zij zich ook focuste op stille geluiden, in slaap vallen
zat er niet bij. Met een zucht sloeg Daphne boos de dekens
van zich af. Dan werd het maar opstaan!

Daphne pakte cornflakes. Ze opende de koelkast en zocht
melk. Het pak melk stond er niet. Daphne sloeg de koelkast
weer dicht – wat vast een hard geluid maakte – en opende een deur dat naar een kelder ging. Een donkere trap liep daar.
Daphne knipte het licht aan, door aan het touwtje die boven haar hing te trekken. Een zwak licht ging door de kelder heen en Daphne liep voorzichtig de trap af. Ze vond het pak melk algauw. Het enige vervelende aan was dat het lauwe melk was, terwijl Daphne liever koude melk had. Daphne zette de melk met een zuur gezicht in de koelkast. Wat kon ze op dit vroege uur doen? Al haar vrienden sliepen waarschijnlijk nog en op tv zou er ook niks zijn. De kans dat Cas wakker was, was klein. Daphne hoorde gestommel boven.

‘Goedemorgen,’ zei een slaperige stem, waardoor Daphne zich omdraaide. Haar moeder kwam vlak achter haar vader naar haar toegelopen en gaf haar een kus op haar hoofd. Daphne mompelde een groet terug en boog zich over de cornflakes. ‘Wat ga je vandaag doen, schat?’ vroeg haar moeder toen, de alledaagse vraag, van haar moeders kant dan. Haar vader vroeg zoiets nooit, gewoonweg omdat hij zich er niet in interesseerde. Als Daphne maar lol had met wat ze deed, maakte het hem niet zo veel uit. Dat vond Daphne eigenlijk een goed punt aan haar vader. Haar moeder daar in tegen kon soms zo hard overdrijven over bepaalde dingen wat Daphne deed. Ook nu keek ze erbij alsof Daphne iemand zou gaan vermoorden. ‘Ik denk dat ik naar Cas ga,’ zei Daphne toen. Gelukkig! Ze had het schaaltje leeg. Bijna dan. Daphne slurpte de melk die erin zat leeg. Zoals verwacht draaide haar moeder zich naar haar toe en bestrafte haar hiervoor. Daphne trok een onschuldig gezicht. Ze hoorde nog meer gestommel en Daphne’s jongere zus, Lisa, kwam tevoorschijn. Daphne was twee jaar ouder dan Lisa, die veertien was. Daphne keek naar Lisa, Lisa keek terug en uiteindelijk gaven ze elkaar een droge begroeting. Hun moeder bekeek het allemaal maar met een zorgelijke blik en verdween toen naar de keuken, om voor vader eieren te bakken. ‘Iemand een ei?’ vroeg ze toen, wat meer als een bevel dan als een vraag klonk. ‘Nee! Ik ga me even aankleden!’ riep Daphne, die al een stuk de woonkamer in was gelopen. Een groot bankstel en een klein tafeltje, met daarvoor een grote tv was te zien. Een beetje verder in de kamer stond nog een kast, waar vooral onnodige dingen werden bewaard, volgens Daphne. Kaarten, oud ooit gevon-
den bestek en zo. Daphne sloeg de woonkamerdeur dicht.

Even later zat Daphne fluitend op de fiets. Ze had er zin in, om naar Cas te gaan. Ze hadden al een paar maanden verkering, maar straks ging het gebeuren. Dat voelde Daphne gewoon. Cas had gezegd dat zijn moeder en vader allebei tot zeven uur ’s avonds moesten werken. Ze hadden de hele middag. Die toon van Cas was haar trouwens ook niet ontgaan. Cas voelde het dus blijkbaar ook. Altijd als Daphne over Cas begon, keek haar moeder haar benauwd aan. Soms kreeg ze zelfs een preek over voorbehoedsmiddelen. Daphne en haar moeder hadden er zelfs is een keertje ruzie over gekregen. Daphne vond het belachelijk dat haar moeder er zo over dacht, telkens als ze een bezoekje ging brengen aan Cas. Vader had moeder een beetje bedaard, maar de blik van moeder ontging Daphne niet als ze over ‘langskomen bij Cas’ sprak. Ach, eigenlijk kon het Daphne ook niet echt veel schelen. Als haar moeder al zo ging doen als ze alleen maar een onschuldig bezoekje ging brengen, dan hoefde ze zeker niet te vertellen wat ze vandaag bij Cas ging doen. Dan zou ze trouwens niet eens wegkomen. Daphne begreep het niet en vond het niet normaal. Cas was ook al geen baby meer. Hij was zeventien! Een jaar ouder als zij. Daphne’s gedachten schoten gelijk een andere boeg over toen Cas’ straat in zicht kwam. Daphne stalde haar fiets voor zijn deur, deed die op slot en belde toen aan.

Daphne zwaaide vrolijk naar Cas en sloeg toen linksaf. Het was vandaag een leuke dag geweest. De helft van de middag hadden ze vol spanning naast elkaar gekeken en een film gekeken en toen waren ze naar boven gegaan. Eerst deed het een beetje pijn, maar Daphne wende er langzaam aan. Cas dwong ook niet. Hij deed alles op zijn gemak en paste zich aan haar tempo aan. Daarom was Cas ook in haar ogen perfect. Hij deed nooit iets wat zij niet wou. Verliefd staarde Daphne voor zich uit. Ze kon nog maar net uitwijken voor een auto, die met een veel te hoge snelheid op haar afreed. Daphne gaf met haar voet een trap naar links, hoorde een ‘bonk’ en reed snel door. Gelukkig, de auto had niks in de gaten! Waarschijnlijk zat er nu een deuk in de auto. Daphne kreeg al een grote grijns op haar gezicht als ze bedacht wat die chauffeur straks voor een kop zou krijgen bij het zien van zijn auto, met een deuk. Daphne glunderde. Ze stopte voor haar huis en reed de fiets naar het paadje, dat vlak langs hun huis liep. Ze opende het tuinpoortje en zette haar fiets in de schuur.
Een sterke lucht van gebakken vlees drong in haar neus. Daphne keek om het hoekje van de keuken, waar haar moeder voor een paar pannen stond. Daphne sloop zachtjes, zodat haar moeder het zeker niet zou horen, naar haar moeder toe. Haar handen waren ijskoud en het stof dat haar moeder aanhad, was niet dik genoeg om kou te isoleren. Daphne pakte haar moeder bij haar heupen vast. Haar moeder schrok, zoals Daphne had verwacht en draaide zich om naar haar. ‘Nu je er toch bent, kun je net zo goed even de tafel dekken,’ zei haar moeder en Daphne trok achter haar rug een gezicht. Ze deed wel wat haar moeder vroeg en begon algauw de tafel te dekken. Af en toe keek ze naar Lisa, die lui op de bank lag. Ze had zin om iets te snauwen naar Lisa. Daphne was klaar en wou net naar boven gaan, toen moeder al riep dat het eten klaar was.

Met een kleine smeekbede had Daphne aan de tafel kunnen ontsnappen. Haar moeder had haar even aangekeken. Daphne had gewoon geen zin om te wachten tot iedereen klaar was. Ze had haar moeder wijsgemaakt dat ze nog veel huiswerk moest maken, maar dat was niet zo. Daphne schoof achter de computer, die boven in een aparte kamer van de rest was geïnstalleerd. Er waren drie slaapkamers: een voor Daphne, een voor Lisa en een voor haar ouders. Na veel zeuren had Daphne eindelijk een eigen kamer gekregen. Eerst sliep ze samen met Lisa op de kamer, maar met je zusje op één kamer terwijl je vijftien was, was nu niet bepaald iets om trots op te zijn. Daphne had haar vriendinnen daar nooit iets over verteld. Ze had altijd volgehouden dat ze een eigen kamer had met koelkast, wat ook een beetje dom was. Daphne zwijmelde over Cas en dacht aan die geweldige middag. Totdat haar irritante zusje op haar deur klopte om te vragen of die cd’s kon lenen. Daphne deed net alsof ze aan het leren was en riep overdreven hard Franse woordjes door de kamer. Alsof Lisa daar zou intrappen. En ja hoor, Lisa kwam gewoon beginnen, begroette haar en vroeg om een cd. Zuchtend gaf Daphne deze en duwde Lisa de kamer uit.

Daphne keek op de klok onderaan het computerscherm. Het was tien uur. Daphne begon een beetje slaap te krijgen. Mor-
gen zou het weer een drukke, vervelende dag op school wor-
den. Als Daphne ergens niet van hield, dan was het wel van school. Daphne drukte de computer uit en ging toen op haar bed liggen. Algauw vielen haar ogen dicht.

~ 2 ~

Een hoop geluid ging door Daphne’s oren heen en iets fels scheen tegen haar ogen aan, waardoor Daphne gedreigd was om die open te doen. Haar moeder stond vrolijk voor haar neus. ‘Tijd om op te staan, je aan te kleden, ontbijt te eten en dan naar school te gaan!’ zei haar moeder opgewekt. Het viel Daphne nog mee dat het zo vrolijk was en dat het net niet roepen was. ‘Jij hebt een leuke nacht achter de rug merk ik,’ mompelde Daphne. Haar moeders gezicht betrok een beetje, maar ze leek vrolijk te blijven. ‘Ja ja, ik kom al!’ zei Daphne een beetje geïrriteerd. ‘Geef me vijf minuten en dan ben ik
beneden,’ hield Daphne vol, toen haar moeder haar vragend bleef aankijken. Dit moest voldoende zijn. Moeder knikte en liep weg. ‘Wat een gezeur,’ mompelde Daphne, maar ze stond wel op en kleedde zich gauw aan. Over vijf minuten was over vijf minuten, als je Sandra Lotez heette, de moeder van Lisa
en Daphne.

Met een gezicht alsof ze een diaree aanval had, ging Daphne zitten op de stoel, waar ze het opgewonden gezicht van Lisa tegenkwam. Haar vader kwam tot overmaat van ramp ook met een vrolijk gezicht naar beneden. ‘Jij hebt ook genoten van de nacht, zie ik,’ kon Daphne niet laten om te zeggen. Haar vader grinnikte, alsof hij het een leuke grap vond en liep door. Het was niet de eerste keer dat heel familie Lotez, be-
halve Daphne dan, vrolijk was in de ochtend. Daar irriteerde Daphne zich mateloos aan, mede dankzij dat zij altijd ’s mor-
gens een rot humeur had. Iedereen kon dan beter uit haar buurt blijven, maar haar ouders en haar jongere zusje leken die regel nog niet helemaal begrepen te hebben. Voordat haar moeder verder kon zeuren over de calorieën die je ’s morgens op school nodig had, om actief te blijven, propte Daphne haar boterham in haar mond, riep iets onverstaan-
baars naar haar moeder en vader en ging toen weg. Van het gezeur af!

Op school viel het nu niet bepaald mee. Alleen maar meer gezeur. Kim, haar beste vriendin, zeurde alleen maar over een jongen die ze leuk vond, maar die haar niet zag staan. Daphne interesseerde zich er totaal niet voor en keek de andere kant op. Plotseling greep Kim Daphne’s arm, waardoor Daphne was gedwongen om naar David te kijken. ‘Hij is zo leuk!’ zwijmelde Kim. Daphne trok een gezicht en Kim gaf haar een duw. ‘Van je vriendin moet je het hebben!’ zei ze gespeeld boos, maar schoot wel in de lach. ‘Sorry, ik let totaal niet op. Hoe gaat het met je?’ vroeg Kim, nu toch wel een beetje duidelijk schuldig.
Daphne schoot in de lach en vertelde Kim dat ze dit weekend naar Cas geweest was. Kim begon, precies zoals Daphne had verwacht, kusgeluidjes te maken. Daphne schoot in de lach en gaf haar vriendin een duw. Toen de bel ging, zuchtte ze opge-
lucht. Kim kennende, die ging gewoon door met plagen. Kim stak nog één keer haar tong uit en liep toen weg.

Daphne kwam vermoeid het schoolgebouw uitgelopen. Ze schrok toen iemand haar van achter vastgreep bij haar buik.
‘Wie ben ik?’ fluisterde de stem in haar oor en om Daphne’s mond verscheen een glimlach. ‘Cas,’ zei ze toen, zo droog mogelijk. Cas kwam voor haar staan en voor Daphne kon reageren, kreeg ze al een kus van hem. Daphne sloeg zijn armen om haar hals. Cas leek anders te doen dan normaal. Hij voelde kletsnat aan bij zijn hals en hij keek ook een beetje be-
nauwd. Daphne werd hier ook benauwd aan. ‘Wat is er?’ vroeg ze aan hem. Cas keek hem aan en kuchte een keer, om het beklemmende gevoel te laten verdwijnen. Het ging hem echter nog sterker tegemoet. ‘Wij hebben dit weekend toch..?’ vroeg hij en hij keek haar aan. Daphne voelde een krop in haar keel komen en een slecht gevoel kwam omhoog, maar ze knikte naar Cas. ‘Slik jij iets?’ vroeg Cas toen. Daphne dacht na, maar schudde haar hoofd. Toen sloeg ze haar armen om zijn middel heen, maar Cas duwde haar geschrokken weg.
Daphne keek hem vragend aan. ‘Hoe kun je nu zo stom zijn om niks te hebben ingenomen!’ riep hij bijna wanhopig uit. Daphne staarde hem verbaasd aan. Opeens begon er een belletje bij haar te rinkelen. ‘We hebben niks gebruikt. We hebben zonder voorbehoedsmiddel gevreeën,’ zei ze toen ademloos. Cas knikte langzaam. ‘Ik dacht dat jij iets inge-
nomen had,’ zei hij toen, bijna beschuldigend. ‘Ja, hallo, ik dacht dat het wel goed zo zat, omdat jij niet over een condoom begon,’ zei Daphne, nu ook boos wordend. ‘Ja, mens! Dat weet toch iedereen?’ schold Cas. Daphne voelde de tranen naar boven dringen. ‘We weten niet eens of het zo is,’ fluisterde ze toen, maar ze slikte. De kans dat er niks was, was wel heel erg klein. Cas gooide zijn handen wanhopig in de lucht. ‘En als het wel zo is? Ik wil nog geen vader worden!’ riep hij, waardoor enkele mensen die langsliepen naar hun keken. Daphne interesseerde zich er niet meer voor wie het hoorde of wie het niet. ‘Denk je dat het voor mij zo makkelijk is?’ snauwde ze richting Cas. ‘Doei Daphne!’ zei Cas. Cas pakte zijn fiets en ging er als de speer vandoor. Daphne zakte op de stenen en begon te huilen. ‘Gemeen! Allemaal gemeen!’

Daphne sloeg de schuurdeur met een klap dicht. Een krop, die niet meer weg wou, zat in haar keel, maar Daphne probeerde die weg te slikken toen ze haar moeder in het oog kreeg, die rustig op de bank lag te lezen. Te laat kwam Daphne erachter dat haar mascara was uitgelopen. Shit! Haar moeder keek op. Daphne probeerde vrolijk te kijken, maar het lukte voor geen meter. Haar moeder legde haar boek neer op tafel en deed haar arm omhoog. Dat deed ze vaker als ze Daphne wou troosten. Daphne ging er op in en ging tegen haar moeder aan zitten, die een arm om haar heen sloeg. Daphne begon te huilen en haar moeder drukte haar tegen haar borst aan. Ze streelde Daphne door haar haren, maar zei nog niks. Pas toen Daphne een beetje gekalmeerd was, keek moeder naar Daphne. ‘Cas heeft het uitgemaakt,’ zei Daphne en ze snikte. Haar moeder keek verbaasd. Ze streelde een lok achter Daphne’s oor. Normaal zou Daphne daar op gereageerd hebben door haar lok gauw weer terug te hangen, maar nu keek ze alleen maar naar haar moeder. ‘Hè wat vervelend nou!’ zei haar moeder. Daphne keek haar moeder aan, die even voor zich uit keek. ‘Weet je ook waarom hij het heeft uitgemaakt?’ vroeg haar moeder voorzichtig. Daphne’s keel leek dikker te worden dan daarnet en het zweet droop langs haar voorhoofd. ‘Je bent helemaal warm!’ merkte haar moe-
der op. De blik van moeder was niet te missen. Ze dwong Daphne op te staan en hield Daphne uit haar jas. Toen Daphne weer een beetje lucht leek te krijgen, keek ze haar moeder radeloos aan. ‘Omdat ik zwanger ben,’ zei Daphne schor.

Daphne hoorde haar ouders ruziën. Daphne drukte haar twee platte handen tegen haar oren, om het niet meer te horen. Ze hoorde Lisa zachtjes snikken, een kamer naast haar. Daphne wou wel naar haar toegaan, maar durfde niet. Haar moeder had het goed opgevat, wat nog een wonder was. Eerst had moeder lijkbleek voor zich uitgestaard, maar toen had ze Daphne gezet dat Daphne hoe dan ook het kind moest hou-
den, dat ze vader wel overtuigde en dat alles goed zou komen. Daphne had bang geknikt. Moeder had Daphne nog even stevig in haar armen genomen en had Daphne toen naar boven gestuurd, omdat ze had gezien dat vader al door de tuinpoort naar binnen was gekomen. Daphne was naar boven gegaan en hier zat ze nu. Er klonk gestommel op de trap en bij elke stap op de traptrede, kromp Daphne een beetje in elkaar. De deur ging open en Daphne keek naar de deuropening. Haar vader stond daar, met tranen in zijn ogen. Haar moeder knikte vastberaden. ‘Meisje, er bestaat een manier hoe je deze baby kunt kwijt…’ begon haar vader, maar Daphne onderbrak hem meteen. ‘Ik wil het niet kwijt!’ riep ze. Haar vader knikte langzaam. ‘De morning-after pil,’ fluisterde Daphne. Weer knikte haar vader. ‘Ik wil het niet,’ zei Daphne nogmaals. Haar moeder knikte vastberaden. ‘Ik wil deze baby houden. Ik wil geen kind vermoorden,’ zei Daphne nogmaals, maar merkte dat haar stem een onvastberaden, schorre toon had gekre-
gen. Toch straalden haar ogen iets uit. Iets koppigs. ‘Weet je het echt heel…’ begon haar vader, maar werd weer onder-
broken. ‘Ik weet het zeker,’ zei Daphne vastberaden. Ze kon het niet. Ze kon geen kind vermoorden. ‘Dit gaan moeilijke tijden worden, voor ons allemaal. Maar Daphne, weet dat we voor je klaarstaan,’ zei haar moeder, die Daphne geleidde naar Daphne’s bed en op het bed ging zitten. Haar vader kwam aan de andere kant zitten. Daphne knikte. Ze keek omhoog… en zag Lisa.

Lisa keek met open mond naar Daphne. Toen keek ze naar Daphne’s buik, alsof ze een teken van een grap wou ont-
dekken. Beschermend en in een reflex legde Daphne haar hand op haar buik. Lisa keek alleen maar. ‘Ik word al tante,’ zei ze toen trots, waarop Daphne, hun moeder en hun vader moesten lachen. ‘En een goeie ook!’ zei Daphne lachend. Lisa kwam naar Daphne’s bed toe en kroop achter Daphne, moe-
der en vader. ‘Groepsknuffel!’ riep ze, waarop iedereen moest lachen. Ze gaven elkaar een dikke knuffel. En toen, heel voorzichtig, kroop Lisa naar Daphne’s buik toe en gaf er een kusje op. ‘De baby is nog niet volgroeid hoor,’ zei Daphne lachend, maar Lisa keek er ernstig bij. ‘Zij of hij, moet mij lief vinden,’ was haar argument, waarop Daphne moest lachen.
‘We nemen morgen een bezoekje bij de dokter, maar ga nu maar slapen. Je zult vast uitgeput zijn,’ zei haar moeder. Lisa en haar vader knikten erbij en Daphne knikte toen ook. Ze trok haar dekbed hoog op. Haar moeder boog zich over haar heen en drukte een kus op haar hoofd en toen deed haar vader hetzelfde. Lisa gaf een kus op Daphne’s buik, maar Daphne voelde hem vlak boven haar buik, omdat haar dekbed over haar heen was getrokken en Lisa zo geen plek kon zien.
Moeder knipte het licht uit en even later was het stil. Stil en donker, met twee levens in de kamer. Twee levens, die nu rust kregen. Daphne sloot haar ogen. Het laatste wat ze dacht was: wat heb ik toch een geweldige familie!

~ 3 ~

Daphne zat samen met haar moeder zenuwachtig op de bank. Daphne keek even naar haar moeder, die haar dan op haar beurt glimlachend en bemoedigend toeknikte. Daphne knikte terug. Telkens als er een deur openging, keek Daphne gauw omhoog, maar het was telkens iemand anders die eruit kwam. Sommigen keken blij, anderen keken weer een beetje droevig, waaruit Daphne kon opmaken of het goed of slechts nieuws was. Hopelijk vertrok zij met een lach. ‘Daphne Steenman,’ klonk toen opeens door de kamer. Daphne voelde een krop in haar keel en ook een krop in haar buik komen, maar onder-
steund door haar moeder, stond ze op en probeerde het trillen te beheersen.

Daphne kwam opgelucht, met een glimlach, de kamer uit-
gelopen. Haar moeder veegde, met een glimlach, de zwarte tranen weg. Daphne keek haar aan. Ze gaven elkaar een knuffel, haar moeder extra voorzichtig voor haar buik, waarop Daphne lachend zei: ‘Mam, door een knuffel wordt het heus niet geplet hoor!’ Haar moeder keek glimlachend naar haar dochter. ‘Ach, je weet maar nooit. Hopelijk noemt het me geen oma,’ zei ze lachend, waarop ze een arm om Daphne sloeg en toen naar beneden ging, de trappen af, weg uit dit ziekenhuis.

Het nieuws was al snel verspreid thuis. Lisa kwam kijken bij Daphne en keek naar Daphne’s buik. ‘Zit het er echt?’ vroeg ze ongelovig. Daphne knikte. De dokter had een echo gedaan bij haar. Of was het de verpleegster? Daphne wist het niet meer. Het nieuws had haar ook zoveel goed gedaan. Ze waren met een soort gel over haar buik gegaan, waarmee ze keken of ze een hartslag konden vinden. Toen die er was, toen ze die dacht te horen, had Daphne’s hart omhoog geschoten van opwinding. Daphne had gegrijnsd, heel even, terwijl de verpleegster, of de dokter of wat dan ook, met glimmende ogen had gekeken. Misschien was het verbazend geweest, dat ze er zo blij mee was. Het kon Daphne allemaal niets schelen. Het was een baby, die ze in haar buik had en het was haar kind! Niemand mocht het haar afnemen! Daphne was niet eens bang en had niet eens nagedacht aan de gevolgen van het houden van een kind. Meteen toen ze die hartslag hoorde, wist ze zeker dat ze het kind ging houden. Jammer dan voor Cas. Cas kreeg niks meer te horen. Cas mocht oprotten! Als hij al zo reageerde op iets wat nog niet eens zeker was, hoe zou hij dan reageren op de bevestiging van zijn kind? Daphne wist het niet en ze wou het ook niet weten. Ze gaf maar niet aan zichzelf toe dat ze Cas miste. Ze keek stiekem de hele tijd op haar GSM of hij geen spijtbetuiging had gestuurd, of iets anders waardoor ze het weer kon goed-
maken met hem. Misschien was hij nu met een of andere tut samen. Die gedachte zorgde ervoor dat Daphne het onder-
werp ‘Cas’ in haar hoofd volledig afsloot. Ze merkte dat Lisa haar vragend aankeek. ‘Sorry, wat vroeg je?’ vroeg Daphne blozend. Lisa schoot in de lach. ‘Ben je namen aan het ver-
zinnen of zo? Ik vroeg of je ook wat soep wou,’ zei Lisa. Op-
eens veranderde haar blik. ‘Mag ik de naam voor de baby
verzinnen? Of helpen?’ vroeg ze, terwijl ze Daphne blij aankeek. Daphne knikte. ‘Maar geen Speedy, Snuffy of andere dierennamen,’ zei Daphne lachend, waarop Lisa twee vingers opstak en zelf ook begon te lachen. Toen hun moeder riep voor te eten, keken Daphne en Lisa elkaar aan. Ze knikten allebei, alsof het zo afgesproken was en riepen: ‘We komen!’

Het geluid van schrapende messen en vorken over borden na, was het stil. De familie Steenman zat rustig aan tafel te eten.
Ze hadden net champignonsoep op en aten nu aardappels, met varkensvlees en spinazie. ‘Goed voor de baby,’ had mam gezegd. Sinds dat Daphne zwanger was, was het voor moeder een gewoonte om schema’s met gezonde dingen voor de avond op te stellen. Daphne moest moeite doen om niet te lachen. Dingen zoals alcohol en sigaretten mocht ze nu na-
tuurlijk ook niet meer, want dat was slecht voor de baby. Daphne had er niet echt moeite mee gehad, maar had er wel even aan moeten wennen. Uit angst had ze gezegd aan haar moeder dat die het sigarettenpakje maar bij moest houden en het Daphne moest verbieden, maar buitenshuis zou moeder daar natuurlijk nooit op kunnen letten. Maar Daphne hield het zich zelf ook steeds voor. Trouwens, ze had opgemerkt dat ze nu veel meer oplette op bepaalde dingen dan haar vriend-
innen. Daphne had het hun verteld. Gelukkig reageerden al haar vriendinnen er goed op. Een vriendin van haar, die ook bevriend geweest was met Cas, negeerde Cas nu volledig. Het was Cas dan ook algauw duidelijk geworden, maar Daphne had haar mond over Cas gehouden. Cas wist ook wel dat het kwam omdat hij nooit meer bij Daphne stond dat ze wisten dat het uit was. Daphne keek toen naar haar vader, haalde diep adem en keek toen naar haar moeder. ‘Als ik goed uit-
kijk, mag ik dan vanavond uit?’ vroeg ze. Sinds dat ze zwan-
ger was, vroeg ze ook voor veel dingen toestemming wat ze vroeger gewoon deed. Dat was nu eenmaal een gewoonte die je aanpaste als je zwanger was. De blik van moeder ontging niemand, zelfs Lisa niet, die normaal al niet zo oplettend was op bepaalde reacties van haar ouders. Moeder zag het overduidelijk niet zitten. Dat kon Daphne merken aan die blik die zij op de buik van Daphne wierp. En ja hoor, daar begon het al! ‘Zou je dat nu wel doen?’ vroeg moeder aan Daphne. Haar vader keek zwijgend opzij. Daphne betwijfelde of hij ook maar een keer nadacht aan de situatie die nu bezig was en niet aan zijn werk. Sinds dat vader een hogere rang had gekregen op een of andere kantoor waarvan Daphne de functie niet wist – puur omdat een kantoor haar niks interesseerde – was hij steeds vader met zijn gedachten bij zijn werk en had hij meer voorbereidingen die hij tijdens het eten uitdacht. Moeder stootte vader aan. ‘Zeg jij er nou ook eens wat van,’ mopperde ze, waarop vader een beetje ver-
dwaasd richting Daphne en Lisa keek, die hun schouders ophaalden. ‘Eh… Wat?’ vroeg hun vader toen sullig. Moeder zuchtte. ‘Daphne wilt uitgaan,’ zei ze tegen vader, die haar toen aankeek. ‘Prima toch?’ vroeg hij, waarop Daphne moeite moest doen om niet in de lach te schieten. ‘Oh ja, fantastisch, zeker met een baby in haar buik,’ antwoordde moeder sarcastisch. Het was weer even stil. Alleen het geschraap van mes en vork was te horen. ‘Oh… Ja… Daphne, ik weet nu niet of het een goed idee is,’ zei vader, terwijl hij met een spijtige blik naar Daphne keek. ‘Ik kijk wel uit,’ merkte Daphne rustig op, die onder alle omstandigheden rustig bleef. Dat was ook een beetje veranderd aan haar. Vroeger zou ze haar mes en vork hebben neergesmeten en boos tegen haar onbegrijpende ouders uitgevallen zijn, terwijl ze het sinds dat ze de baby had in haar buik rustiger aanpakte. Ze grijnsde. Het was weer even stil en Daphne besloot om het even te laten bezinken.

Daphne zat op de bank te lezen toen ze voelde dat de bank een beetje naar beneden trok. Eerst naar links en toen naar rechts. Twee schaduwen vielen over beide bladzijden heen. Daphne klapte het boek dicht en keek omhoog, naar haar vader en haar moeder. ‘Je moeder en ik hebben erover gepraat,’ begon haar vader, maar meer hoefde hij niet te zeggen. De blikken die haar vader wierp waren soms zo gemakkelijk te ontcijferen, wat hij dan bedoelde, dat het gewoon grappig was. ‘Als je maar niet drinkt en ook geen sigaretten gebruikt. En blijf vooral uit de buurt van die types,’ zei moeder, waarmee Daphne wel kon raden over welk soort types ze het had. Ze bedoelde natuurlijk de types die drugs verkochten en pillen in je drankje deden, mocht je even niet opletten. Daphne draaide met haar ogen. ‘Verder nog wat?’ vroeg ze grijnzend, waarna ze haar moeder en haar vader even aankeek. ‘Ja, je neemt je mobiel mee en je gaat te voet. ’s Avonds bel je, zodat vader je kan ophalen,’ zei moeder. ‘Voor de tijd zou ze wel groot genoeg zijn,’ merkte haar vader droog op, waarna hij even knipoogde naar Daphne. Daphne keek hoopvol naar haar moeder. Als haar moeder er iets tegen zou hebben dan zou ze om twaalf uur al terug naar huis moeten. Haar moeder trok een twijfelende blik, maar knikte toen uiteindelijk. ‘Goed dan,’ zuchtte ze, waarbij Daphne kon opmaken dat de discussie gesloten was. Haar moeder en vader stonden allebei tegelijk op, alsof het zo afgesproken was en liepen toen samen weg, richting de keuken. Daphne grijnsde licht. Lisa, die op de andere bank zat en waarschijn-
lijk net alsof gedaan had dat ze niet mee luisterde, keek nu omhoog en stak haar duim naar Daphne op, die haar grijnzend aankeek en haar duim terug opstak. ‘Wat ga jij vanavond doen?’ vroeg Daphne, die al medelijden kreeg bij het idee dat Lisa op de bank moest blijven zitten om vervolgens gezellig met moeder en vader een of ander saai quiz-programma te zien. ‘Ik ga vanavond ook naar een feestje, maar dan van een vriendin,’ zei Lisa, waarmee die al duidelijk maakte dat zij een avondje met haar ouders op de bank nou ook niet bepaald zag zitten. Daphne snapte ook waarom. Hun moeder deed telkens mee en steeds als ze een antwoord goed had, zei ze: ‘Zie je nu wel dat ik ervan weet?’ Daphne moet dan altijd moeite doen om niet in de lach te schieten en vader kijkt dan naar moeder, in de hoop dat die haar mond houdt. Dat doet ze dan echter niet. Sterker nog, ze roept nog harder. Ja, laat dat stelletje gekken maar bij elkaar zitten vanavond ,zij en Lisa gingen toch weg. ‘Mooi zo,’ antwoordde Daphne, waarna ze Lisa een knikje gaf en haar boek weer opensloeg.

Daphne was zich aan het opmaken toen Lisa bij haar kwam staan. Daphne leende haar de mascara. Lisa was dertien toen die make-up begon te gebruiken. Hun vader had een wenk-
brauw opgetrokken en hun moeder vond het helemaal fantastisch. Daphne snapte dat Lisa zich toen ongemakkelijk gevoeld had. Lisa had namelijk met haar ogen gedraaid en was toen weggegaan. Daphne leende haar make-up aan Lisa en Lisa leende haar make-up aan Daphne. Eigenlijk konden de zusjes het heel goed vinden met elkaar. Daphne keek opzij naar Lisa. ‘Dat gaat steeds beter,’ zei ze, terwijl ze naar de mascara op Lisa’s ogen wees. Lisa knikte. Daphne kende zichzelf wel in Lisa. Toen zij ermee begon, deed ze telkens morsen met de mascara. Daphne grijnsde en wreef toen in haar eigen ogen, om de slaap een beetje weg te krijgen. Soms dacht Daphne dacht ze de baby voelde trappen en dan werd ze wakker en luisterde ze met gespitste oren. Daphne keek Lisa aan. Die gaf haar een knik en Daphne liep toen naar haar kamer. Ze haalde een tijdschrift, opende die en legde die neer op de plaats waar Lisa stond. Daphne en Lisa bogen zich boven het tijdschrift en wezen naar Lady GaGa, die een nogal raar pakje aanhad. Lachend sloegen ze dan de pagina om en bekeken nog een foto. Het was ongeveer acht uur en Daphne keek naar Lisa. ‘Veel plezier!’ zei ze, waarna ze Lisa omhelsde. ‘Wees voorzichtig!’ zei haar zus, terwijl ze Daphne aankeek. Daphne knikte en liep toen de trap af, de deur uit. Tijd om eens flink te gaan feesten!

~ 4 ~

De duisternis overviel Daphne. Ze had gedacht dat het veel lichter zou zijn. Het was tenslotte nog maar acht uur! Zoals ze beloofd had, liet ze haar fiets in de schuur staan en ging te voet naar het feest toe. Nou ja… Het was nou niet echt een feest voor één dag. Het was een club. Een moment twijfelde Daphne. Eentje hoefde maar tè sullig te zijn en tegen je buik te botsen en het was al gebeurd. Nou ja… Dat was ook wel een beetje overdreven. Je buik kon heus wel een zachte klap aan, zonder dat je baby er meteen uitvloog. Daphne moest moeite doen om niet te lachen. Zonder dat je baby er meteen uitvloog! Daphne gaapte. Het was nu niet bepaald minder moeizaam, met zo’n baby in je buik. Soms werd Daphne op de gekste momenten moe. Daphne keek naar haar buik. Het was niet goed te zien, dat ze in verwachting was. Des te beter. Als je met een dikke buik naar zo’n club ging zoals zij nu deed, dan vroeg je er gewoon om om geslagen in je buik te worden. Een moment dacht Daphne even aan Cas. Hopelijk kwam ze hem tegen in de club. Meteen bestrafte Daphne zichzelf. Waarom nog een jongen ontmoeten die haar liet zitten? Daphne had al zo veel verhalen op tv gezien en begreep telkens maar niet hoe die meiden het volhielden, zonder de vader van het kind. Nu was het allemaal een stuk makkelijker om te begrijpen. Als je zwanger was en je vriendje verliet je, dan was het juist een makkelijke opdracht om door te zetten, puur omdat je zelf gewoon veel te kwaad was. Een hoop muziek dreunde in Daphnes oren, waardoor Daphne opkeek.

De barman keek vragend naar Daphne. ‘Cola!’ riep Daphne boven het lawaai uit, terwijl ze een vinger op stak. De barman knikte en een paar minuten later stond er een cola voor haar neus. Meteen besefte Daphne hoe stom dit was. ‘Uhh… Doe toch maar water,’ zei ze een beetje beschaamd, waarop de barman lachte. ‘Iedereen kan zich vergissen, schatje,’ zei hij lachend, waarna hij een glas water neerzette. Daphne schoot in de lach, maar liep wel gauw weg. Ze kende de barman. Hij was wel aardig. Ondanks dat hij toch iets boven de veertig moest zijn, deed hij dit werk nog altijd heel erg graag, had hij Daphne al is verteld. Daphne keek om zich heen. Een jongen die zich ontzettend stond uit te sloven op de dansvloer, trok haar aandacht. En niet alleen die van haar. Verscheidene mensen, waaronder ook jongens, keken naar de jongen, die zichzelf zo hard uitsloofde dat haar ogen gewoon pijn deden om ernaar te kijken. Toch was het bijzonder wat hij deed. Toen de jongen klaar was, klapten enkele mensen voor hem. Hij nam het met een lichte buiging aan en liep toen weg, terwijl hij twee jongens, waarschijnlijk vrienden van hem, wenkte. Daphne volgde de jongen met haar ogen, waardoor ze niet zag dat iemand langs haar wou. Toen ze een tikje op haar rug voelde, keerde ze haar rug naar de dansvloer toe… om vervolgens recht in twee mooie blauwe ogen te kijken. Daphnes adem stokte in haar keel. De jongen slikte en liep langs haar. Daphne voelde tranen omhoog komen. Cas liep zonder omkijken verder van haar weg, terwijl Daphne daar maar gewoon stond. Ze probeerde zichzelf te herinneren dat ze in een club was, maar de lol was er voor haar af. Was het wel Cas? Lang twijfelde Daphne niet. Die blauwe ogen, dat donkerblonde haar, ja, dat was Cas. Daphne negeerde de mensen die haar aan het aanmoedigen waren om te gaan dansen. Zonder uitkijken waar ze liep, rende Daphne met tranen in haar ogen richting de uitgang van de club. Ze botste tegen iemand en viel op de grond. Daphne schrok. Ze wachtte met kloppend hart af, maar er gebeurde niks. Met een zucht van opluchting liet Daphne zich overeind helpen door de jongen. ‘Sorry, ik kijk af en toe ook niet uit waar ik loop,’ verontschuldigde de jongen zich met een glimlach. Daphne grinnikte en keek de jongen aan. Hij was leuk om te zien. Het zorgde ervoor dat ze Cas even vergat, die hier ook ergens in de club moest rondhangen. ‘Heb je je bezeerd?’ vroeg de jongen, met een bezorgde blik. Daphne schudde haar hoofd. Het water lag op de grond, zag ze. De jongen volgde haar blik. ‘Ik haal wel een nieuwe voor je,’ zei hij, terwijl hij aanstalten wou maken om richting de barman te gaan. In een opwelling greep Daphne zijn hand. ‘Dat hoeft niet,’ zei ze glimlachend, terwijl ze de jongen aankeek. ‘Wat is jou naam?’ vroeg de jongen toen. ‘Daphne,’ antwoordde Daphne, terwijl ze naar hem keek. De jongen maakte een gebaar dat hij het niet verstond. Daphne boog naar zijn oor. ‘Daphne!’ schreeuwde ze in zijn oor. De jongen glimlachte, boog zich naar haar toe, kuste haar op haar wang en zei toen in haar oor: ‘Aangenaam kennismaking, mijn naam is Romeo.’ Daphne keek naar Romeo en grinnikte. Zijn naam deed hem te goed. Hij had zwart haar, dat golvend op zijn hoofd zat en in een soort krul eindigde. Hij had blauwe ogen en een paar lichte sproeten rond zijn neus. Als hij lachte, kwam er een volmaakt gebit tevoorschijn. Daphnes hart ging sneller. Romeo droeg een spijkerbroek, met een zwart shirt waar ‘Love me’ op stond en korte mouwen had. Zijn schoenen waren van het merk Nike. Daphne keek naar Romeo en grijnsde nogmaals. Hij leek wel een spiegel, want hij glimlachte op dezelfde manier terug. Hij legde haar hand op zijn schouder en geleidde haar langs de mensen, die stevig aan het dansen waren, naar de barman. Die knikte even kort naar Daphne. ‘Water?’ Daphne knikte. Ze grijnsde even kort. ‘Voor mij een cola,’ zei Romeo, terwijl hij naar Daphne keek. ‘Wil je ook geen cola?’ vroeg Romeo toen lief, maar Daphne schudde beslist haar hoofd. Ze kon het niet. Ze kon het Romeo ook niet vertellen. Trouwens, niet dat ze dat van plan was. Ze kende hem nog maar net! Daphne keek richting Romeo. Ze glimlachten naar elkaar.

De avond was snel voorbij gevlogen. Daphne en Romeo hadden eindeloos met elkaar een gesprek gehad, totdat Daphne op haar horloge had gekeken en had gezien dat het al twee uur was. Ze keek naar Romeo en knikte toen. ‘Tot nog eens,’ zei ze tegen Romeo. Die keek haar aan en knikte. Hij boog zich naar voren en Daphnes hart klopte van opwinding. Romeo gaf haar een kus op haar wang en vertrok toen, terug de club in. Daphne zuchtte even en toetste het nummer van haar vader in.

‘Wie was dat?’ vroeg een van Romeo’s vrienden, die zijn naam te goed deed aan Daniel. ‘Daphne,’ zei Romeo, terwijl een grijns op zijn gezicht kwam. Daniel grijnsde terug. ‘Een nieuwe?’ vroeg hij. Romeo knikte. ‘Met haar kunnen we wel wat verdienen,’ zei Romeo, waarop Daniel grijnsde en knikte. ‘Hoe ga je het aanpakken?’ was Daniels volgens vraag, waarna Romeo hem even aankeek en over zijn kin wreef, wat aangaf dat hij diep aan het nadenken was. ‘Onze eerdere tactiek.’
‘Langzaam inpalmen en dan dwingen?’ vroeg Daniel, terwijl ook hij over zijn kin wreef. Romeo knikte.

Wat de twee niet doorhadden, was dat Cas vlak achter hun stond. Hij had geen idee waarover het ging, maar had in elk geval wel al lucht van wat voor een soort type de jongen met het zwarte haar was. Hij had Daphnes naam dan ook niet opgevangen. Cas zuchtte. Nou… Het meisje die met deze jongen omging, zou een nachtmerrie te zien krijgen. Zou hij ze in de gaten kunnen houden? Cas dacht snel na. Misschien kon hij erachter komen over wie ze het hadden. Misschien was het iemand die hij kende, iemand die hem dierbaar was. Bij die gedachte had Cas al zin om dat joch achter hem een slag te geven. Maar dat zou nu wel het stomste zijn wat hij kon doen. Een kort moment dacht hij aan Daphne. Hij had al zijn wilskracht nodig gehad om zich maar niet naar haar om te draaien en haar een kus te geven. Het was over tussen hun. Of ze nu zwanger was of niet, hij maakte geen kans meer bij haar. Hij had ontzettende spijt dat hij zo gereageerd had. Zijn moeder had hem verteld dat negeren het er niet beter op maakte, maar Cas had haar afgesnauwd. Dat negeren ook niet de beste oplossing was, had hij zonder de hulp van zijn moeder ook wel kunnen ondervinden. Hij wou dat hij de tijd kon terug draaien. Daphne zou vast teleurgesteld in hem zijn. Groot gelijk had ze! Cas schudde zijn hoofd en keek achter zich. Hè? Waar waren ze nu? Cas rende naar buiten. Het had geen zin meer. Daniel en Romeo waren verdwenen. Cas zuchtte, pakte zijn fiets en reed naar huis. Zijn silhouet verdween langzaam tot achter een huis. De maan scheen helder op Romeo. In zijn hand hield hij iets vast. Iets wat flitste. Hij keek Cas na. Romeo trok zijn wenkbrauw op en draaide zich om. Hij liet het ding in zijn zak glijden. Het vlijmscherpe ding. Daarna startte hij zijn motor en reed weg. Het geluid van zijn motor stierf langzaam weg bij de club, waardoor het op de muziek na, akelig stil werd.