Flowers are crumbling, so do I {Innerghost}

I Hope You Can Hear Me
Cause I Remember It Clearly
The Day You Slipped Away
Was The Day
I Found It Won't Be The Same

De poes had het nest met kittens achter zich gelaten en keek naar de halve maan die een deel van het kamp verlichtte. Ze zorgde de laatste tijd dat ze overdag in de nursery bleef, en kwam 's avonds tot leven. Zo had ze dus ook vanavond een kleine prooi gegeten, net genoeg om haar maag te laten stoppen met rommelen. Nog altijd stonden zijn woorden op haar netvlies gebrand, hoe hij tegenover haar had gestaan terwijl hij die woorden had geroepen, iets wat haar voor altijd zou blijven achtervolgen: ze was een slechte moeder. Twee van haar kittens waren bijna dood geweest als ze beter had opgelet, twee van haar kittens waren er bijna niet meer geweest door haar..

{Innerghost}

Over dag zag ze haar dochter niet, ze was alleen maar in de nursery, niet eens in het kamp. Waarom stond ze niet sterker in haar poten? Waarom kwam ze niet voor zich zelf op? Waarom ging ze niet het gesprek aan met Ashdrizzle? Waarom was Ashdrizzle zo'n blinde zak? Waarom was hij zo onbegripvol? Vragen die voor haar onbeantwoord zouden blijven. Het was ook niet haar taak om zich met hún te bemoeien, maar het was wel haar taak om haar dochter te helpen. Tevens was het haar taak om er ook te zijn voor haar kleinkinderen. En als Deputy was het haar taak om er voor haar warriors te zijn. Daar, vlak bij de nursery zag ze haar dochter, haar ogen gericht op de bijna halve maan. Littlestream zou dus ook al weer bijna naar Moonstone gaan. "Fawnstep," begroette ze haar dochter, haar flank tegen haar aan drukken.

Er drupte een kleine traan uit haar ooghoek en die rolde over haar gezichtje heen, om vervolgens op de grond neer te vallen en door de aarde te worden opgezogen. Misschien moest ze morgen naar Shrewstar gaan en haar rang als Queen opgeven, dat was wat Ashdrizzle wilde: dat ze haar rang als moeder afstond. Hij wilde dat de kittens een andere moeder zouden krijgen, en Fawnstep wilde ook niet dat de kittens ongelukkig zouden worden doordat zij zo dwars deed en haar rang niet opgaf. "Fawnstep," klonk het en een flank duwde tegen die van haar aan, het was haar moeder. Snel veegde ze haar tranen weg en keek ze naar haar pootjes. "Hoi mam," zei ze met een zachte stem, iet wat schor van het huilen.

Dat Fawnstep had gehuild was onmisbaar, en ze wist ook precies waarom, tenminste dat het te maken had met Ashdrizzle. Om haar dochter zo te zien maakte haar kwaad, waarom moest het zo lopen tussen die twee? Ze waren volwassen, ze wisten toch wel beter? "Hoi mam," haar stem was schor, schor van het huilen. "Je zou meer zelfvertrouwen moeten hebben, Fawnstep," murmelde ze, terwijl ze ging zitten en haar staart om Fawnstep heen sloeg. "Je laat je kleineren en leiden door Ashdrizzle, zo heb ik je toch niet opgevoed?" Miauwde ze terwijl ze met haar staart zachtjes haar rug aaide. "Je bent een prima moeder, een moeder die nog veel leren moet, dat wel, maar verder een prima moeder. Dat moet je niet omlaag laten halen door hém," murmelde ze.