Our own adventure (+Nimblepaw)

Ze kwamen bij de Vierboom, waar Salmonpaw opnieuw de vage geur van SkyClan en brand herkende. Ook herkende ze de geuren van ShadowClan, RiverClan en WindClan, al was ze hier nog maar één keer eerder geweest. Ze rook ook de geur van Firestar, Silverfang en alle andere katten die hier zojuist langs gekomen waren, op weg naar wraak. Of 'rechtvaardigheid', als je het liever zo wilde noemen. "Deze kant op", mompelde ze, terwijl ze de open plek overstar, de grote rots met de barst erin passerend. Nimblepaw wist het misschien ook wel, maar ze zei het toch. Zo was het toch tenminste duidelijk dat zij het wist.
En toen, één stap, over de grens. WindClan territorium. Ze kon de konijnen al ruiken. Ze kende hun geur, er was in het ThunderClan gebied ook wel een enkel konijnenhol. Met een brede glimlach keek ze om naar Nimblepaw. "Welkom in het WindClan territorium", miauwde ze grijnzend.

~ Dit topic is een vervolg op https://www.warriorcatsnl.com/t18801-and-while-the-others-are-going-to-have-fun#440955 en speelt zich dus af tijdens het gevecht tussen de Windclan en Thunderclan

Nimblepaw had een groot deel van de wandeling voorop gelopen. Ze had hier zó'n zin in; eindelijk weer een avontuur! Maar naarmate de Windclangeur sterker werd en ze duidelijk merkte dat ze dichter bij de grens kwamen, begon ze langzamer te lopen. Totdat ze uiteindelijk naar Salmonpaw liep en ze haar staart iets minder opgewekt liet zwiepen. Ze wist zeker dat ze dit wilde, maar toch was het spannend. Maar hee! Dat was part of the fun! Even doorbijten, en dan kwam ze terug met een stoer verhaal.
Salmonpaw leek niet bang, en dat deed Nimble goed. Ze sprong achter haar aan en bleef met omhoogstekende oortjes voor Salmon staan toen ze 'welkom in het Windclan territorium' zei. "Ben je hier wel eens eerder geweest?" vroeg ze benieuwd, terwijl ze naar het oosten begon te lopen. Ze had geen idee waar ze naartoe moesten, maar het leek haar slim om dicht bij de grens te blijven.

"Ben je hier wel eens eerder geweest?" vroeg Nimblepaw haar. "Nope", antwoordde Salmonpaw met nog steeds dezelfde grijns op haar gezicht. Nimblepaw begon meteen te lopen, de grens volgend. Salmonpaw snoof geïrriteerd. Het was haar plan, zij wilde de weg leiden. En gewoon langs de grens lopen was toch hartstikke saai? "Nimble, laten we niet langs de grens lopen. Laten we gewoon hun territorium ingaan, dat is veel leuker! Of ben je soms bang dat we een WindClanner tegenkomen?" miauwde ze en zonder op een reactie te wachten, liep ze weg van de grens. Ze keek omhoog en zag de maan en duizenden sterren aan de hemel staan, niet verborgen door takken en bladeren. Overal groeide niets anders de gras en heide. Tenminste, dat dacht ze eerst, maar toen zag ze tussen het lange gras allerlei verschillende, onopvallende plantjes staan. Ze had nooit gedacht dat een grasveld interessant kon zijn! Opgewekit trippelde ze verder, steeds verder weg van de grens. Na een paar stappen bleef ze even staan om te zien of Nimblepaw haar volgde. Want in haar eentje lopen was natuurlijk saai.

Onderwerp: Re: Our own adventure (+Nimblepaw)