Bruise my bones

Haar ademhaling was rustig, even als haar houding. De spieren van de rossige poes waren ontspannen en ook haar oogleden lagen veilig over haar ogen. Alles wees erop dat ze sliep, en dat was dan ook zo. De dingen die ze droomde zou ze zich later niet meer kunnen herinneren, ze waren niet erg schokkend en ze sliep niet vast genoeg. Eigenlijk sliep ze al tijden erg licht, als een soort van instinkt, om van elk geluidje wakker te worden. Want ja, als moeder van zes kittens was dat ook wel nodig. Zo ook nu werd ze meteen wakker toen iemand haar naam zei. Langzaam opende ze haar nog zware ogen en keek recht in het gezicht van Lostdream. Blij verrast glimlachte ze terwijl ze haar kop hief en even een blik op haar kittens richtte. "Hey." Fluisterde ze zachtjes aangezien het merendeel van de katten in de den sliep. Op een of andere manier was haar hart iets sneller gaan kloppen, maar ze probeerde er geen waarde aan te hechten en wist de volgende woorden verrassend normaal te laten klinken. "Hoe gaat het?"

"Hey." Lost glimlachte, waarna hij voorzichtig ging zitten, zeker oplettend dat er niet plots een kitten van eender wie voorbij lopen kwam, die hij dan zou pletten. Hoe gaat het?" Hij trok even een grimas, want de poes zou ondertussen toch al moeten weten hoe hij zou reageren op zo'n vraag. Zoals alle andere keren, dat ze dat vroeg, zou hij hoogstwaarschijnlijk weer hetzelfde antwoorden. "Goed genoeg," Ahh, weer zo kortaf, waarom was hij toch altijd zo kortaf? De Warrior bedoelde het niet zo maar .. Het zat nu eenmaal in zijn genen, en hij kon het niet veranderen. Kwam het door zijn jeugd? Het feit dat hij zijn ouders niet kende? Waarschijnlijk, ze waren ook jong omgekomen, en dat heeft hem veranderd. Hij bleek als kitten toch altijd een vrolijke flapuit te zijn, en nu was hij zogoed als het tegenovergestelde. De warme geuren van de Nursery brachten de rosse kater terug bij zijn 'positieven'. Hij keek naar de Queen, en trok even een glimlachje, waarvan je zag dat het nep was, en dat er eenh oop verdriet achter schuilde. "En hoe gaat het met jou?" Lost verweet zich al snel dat ieder saai gesprek op deze manier begon, maar hij was te .. Vermoeid, van leven en gebeurtenissen, om iets leuks te verzinnen.

Het was een vaste vraag, een vraag waarmee tot nu toe bijna elk van hun gesprekken begon. Maar wat dan nog? Ze was op elk moment wel geïnteresseerd in hoe Lostdream zich voelde. Hij antwoordde altijd hetzelfde, maar volgens de Queen was dat niet altijd hoe hij zich ook daadwerkelijk voelde. Of hij.. Het was niet goed uit te leggen, geen liegen maar.. Dingen achterhield? Ze vond het niet erg, hij mocht zelf weten wat hij vertelde, toch hoopte ze dat hij zich echt niet goed voelde dat ook vertelde. Alleen op dit moment was dat nog niet aan de orde. "Goed genoeg," De poes knikte simpel, met haar gedachten zat ze nog ergens anders. "En hoe gaat het met jou?" En weer knikte Softvoice terwijl ze een smalle glimlach op haar lippen perste. "Prima hoor, ik ben wat vermoeid door..." Ze haalde haar staart even bij haar zes kittens weg. "Deze zes druktemakers, maar het is het meer dan waard." Ze was ongelofelijk trots op haar kittens en vond het geweldig om ze te zien opgroeien, maar zou het ook niet erg vinden als ze weer aan haar warrior taken zou kunnen beginnen.

Hij wist maar al te goed dat hij wat achter hield, maar het waren dingen die simpelweg niemand ooit weten zou. 'Iedereen heeft geheimen die een ander nooit weten zal, zelfs beste vrienden niet'. De poes glimlachte naar hem, en sprak. "Prima hoor, ik ben wat vermoeid door..." Ze haalde haar staart weg van haat kittens, en Lost begon instant weer te glimlachen om de pluizenbolletjes. "Deze zes druktemakers, maar het is het meer dan waard." Hij knikte, meer bij de kittens dan bij haar woorden. Hij herkende niet alle kittens bij naam, wacht, euhm. Hij keek naar één van de zes, en herkede Lockje, die zo verbaasd was om zijn 'pluim'. En dan die, dat was Dazzlekit, right? Dawnkit? No! Hij gaf op, hij wist het allemaal niet zeker en ging dus ook geen kwde Queen riskeren. "Ze zijn nog mooier als de eerste keer, Soft," grijnsde hij. "Vooral Lockje," Hij stak zijn tong naar haar uit, ook al wist zij waarschijnlijk niets van het hele Lockje, mijnheer/mevrouw Lost verhaal. Tenzij Lockkit het had verteld, ofcourse.

Een grote glimlach verscheen op haar snuit na het complimentje van Lostdream. Op een of andere manier deed een complimentje van hem haar altijd extra goed. Al was dit natuurlijk eigenlijk niet een compliment voor haar, maar voor haar kittens. "Vooral Lockje," Even gleed haar wenkbrauw omhoog, hoezo Lockje? Niet om hem te beledigen hoor, maar waarom vooral Lockje? Had Lost hem al eerder ontmoet? "Hey," klonk het begroetend van naast haar, verbaasd keek de Queen op. "Hallo," Begroette ze de poes toen ze zag wie het was, een goede vriendin. Maar al snel gleed haar aandacht weer naar Lost. "Hoezo Lockje?" Vroeg ze glimlachend.

Waaa, flut D':

De poes glimlachte breed om zijn compliment, maar trok een wenkbrauw op bij Lockje's naam. Een poes zei "Hey" tegen Soft, dat leidde haar aandacht even af, maar zijn hart leek in zijn brostkas neer te vallen en in duizend stukken te breken. Die poes had gezorgd dat hij een tijd heel erg kwaad was, maar hij kropte het dan op om op zichelf over na te kunnen denken. Maar nu, nu viel zijn hart stuk. Een woede brulde in zijn keel, maar hij slikte dat weg. Glimlach verdwenen. "Hallo," Vast een goede vriendin van Soft. "Da's ook waarom zij je het vertelde, he Lost!" Pestende gedachten. Soft's aandacht gleed terug naar hem, maar hij bleef de poes aanstaren. Die mauwde iets, op ongemakkelijke toon, en ze schuifelde wat met haar poten. Hij wist niet wat ze zei, maar Lost was kwaad. Heel erg kwaad. Niet op de poes. Op Soft. Rush. Iedereen, vooral zichzelf. Hij was naar de Nursery gekomen, om zijn pijnlijke gevoelens aan de kant te schuiven -Lost, sukkel, dat kan je zowieso niet- maar dat plan viel in duigen. "Hoezo Lockje?" Lost keek snel naar de Queen, die een glimlach op haar snuit had staan. "Omdat ik Lockje al ken," snauwde hij naar haar richting, en hij keek de poes weer aan, de andere poes, Soft's vriendin. "Jou ken ik nog. Sorry voor het staren, het .. Spijt me," De poes verdween de Nursery uit, al mompelde ze nog dingen over haar schouder heen. Met een giftige blik keek Lostdream de Queen aan. "Zij heeft mij over jouw zwangerschap verteld," katte hij. "Daar moest ik je nog voor bedanken, trouwens, .." Hij stond op en liep een rondje door de niet heel erg grote Nursery, en omdat hij groot was bukte hij licht. "Bedankt dat je mij niets verteld had, hé," begon hij. Hie liep verder, giftige blik in zijn ogen, woede branden in zijn borstkas. "Bedankt dat ik het van een vriendin van je horen moest, hé," Per stap werd hij meer pissed, als dat maar goed kwam. "En je had tijd genoeg, hé, dus bedankt om tijd voor me vrij te maken," Zijn poten dreunde door de Nursery, en abrupt plantte hij zijn achterwerk op de grond. "Bedankt, Soft!" Deze keer riep hij wel, niet eens beseffend dat kit's wakker konden worden. "Heel ontzettend veel bedankt, uit de grond van mijn gebarsten en versplinterde hart, Softvoice, b-e-d-a-n-k-t!" Dit was nog net iets luider, en het spellen van de letter gebeurde met veel sarcasme. Woedeaanval, weer typisch Lost!

Zijn snauw kwam hard aan en de glimlach die net nog op haar gezicht te vinden was verdween vrijwel meteen. Wat Lostdream tegen de andere poes zei hoorde ze niet, ze kon alleen nog maar verbijsterd naar de warrior kijken. Wat had ze fout gedaan dat hij opeens zo boos moest doen? Lostdream richtte zijn aandacht weer op haar en na het zien van zijn giftige blik was al haar hoop verdwenen. Eerst was er nog een kans geweest dat het een grapje was, of desnoods een kleine irritatie, die kans was nu vervlogen. "Zij heeft mij over jouw zwangerschap verteld," beschuldigde hij Softvoice. "Daar moest ik je nog voor bedanken, trouwens, .." Was dat zo, had hij het niet van haar gehoord? In een wanhopige snelheid ging ze haar herinneringen af en kwam tot de conclusie dat dat misschien inderdaad wel was. Zij had het hem nooit officieel verteld, hij wiste het al toen ze het hem nog wilde vertellen, maar wat dan nog? Haar ogen stonden groot en de poes wist niks uit te brengen. Was dat zo erg dan? Blijkbaar wel, anders zou hij nu niet zo tegen haar uitvallen. Maar dat wist ze helemaal niet! Als ze dat had geweten had ze het heus wel eerder en zelf vertelt. "Maar Lost..." Probeerde ze nog, maar haar woorden werden door hem afgekapt. "Bedankt dat je mij niets verteld had, hé," De rossige poes legde geschrokken haar oortjes in haar nek. Dit was helemaal niet haar bedoeling geweest, echt niet! Vanbinnen wist ze ook wel dat Lostdream fout zat, toch kwam het hard aan. Lostdream was inmiddels opgestaan en praatte verder, maar de Queen luisterde niet, niet naar hem, alleen naar haar eigen gepieker. Waarom kwam hij hier nu opeens mee? Waarom was dit zo erg! Ze had het hem heus wel willen vertellen, later, op een speciaal moment, maar toen wist hij het al en hadden ze het er niet meer over gehad. Ondertussen werden haar ogen vochtig en haar kopje zakte steeds meer naar beneden. Hij had gelijk! Ze had het hem moeten vertellen, zelf. Maar daar kon ze nu toch niks meer aan veranderen? "Heel ontzettend veel bedankt, uit de grond van mijn gebarsten en versplinterde hart, Softvoice, b-e-d-a-n-k-t!" Met een mengeling van verbaasdheid en verdriet op haar gezicht keek ze de kater aan. Zo had ze hem nog nooit gezien... Langzaam gleed haar blik weer naar de grond waar de tranen begonnen te stromen. "Ik... Het spijt me Lost." Sprak de poes snikkend. "Het spijt me zo..."

De kater was volop zijn woorden de vrij loop aan het laten gan, dus onderbrak hij Soft ook toen die sprak. "Maar Lost..." Daar dus, onderbroken, hij bleef doorratelen over waarom hij kwaad was. De poes legde haar oortjes in haar nek, niet dat Lost dat merkte, die bleef rondlopen in de Nursery, en zat uiteindelijk toch neer. De ogen van de Queen werden dan wel vochtig, en haar hoofdje zakte lager en lager, maar het interesseerde de grote Warrior niet. Haar blik gleed naar de grond en tranen liepen over haar wangen. "Ik... Het spijt me Lost." snikte zij. "Het spijt me zo..." Het enige wat Lost deed was even brommen, en stond op om weer te gaan ijsberen. "Daar kom je ook wat laat mee!" bitste hij haar toe. Hij had geen zin in haar flauw gedoe, ze was nu eenmaal te laat met haar excuses; had ze moeten nadenken om het hem zelf te vertellen, maar daar was hij duidelijk niet genoeg voor waard, waarom zou hij ook genoeg waard zijn, hij was toch gewoon lekker die saaie kater die altijd brommerig en lastig deed! Hij ijsbeerde verder, liet een paar keer door de Nursery, en ging geërgerd zitten. "Veel te laat, eigenlijk." ZIjn ogen spuwde vuur terwijl hij een blik op haar wierp, en zuchtte diep bij het snikken van de poes. "Dear StarClan, laath aar stoppen!"

"Denk je dat?" De ogen van Lost keken naar de grond, en hij knikte, ook al moest hij niet antwoorden. "Ik denk niet dat veel katten het daarmee eens zijn eigenlijk." Hij haalde zijn schouders op, haar probleem he. "Want weetje, je had mij misschien ook eerst om een reden kunnen vragen waarom ik het niet zelf had verteld?" Hij hief zijn kop, en keek kil. "Zoals ik al zij, "Omdat ik je er niet mee wou confronteren, zo kort na de geboorte van je kittens."" herhaalde hij zichzelf. De zelfzekere blik van de poes wou hem doen huilen, maar guess what, hij huilde niet. "En daarnaast, hoe zou het nou komen dat ik niets van jouw problemen afweet? Toch elke keer vroeg ik hoe het met je ging. En je weet zelf wel welk antwoord jij daar dan elke keer opgaf." Nu trok hij k waad zijn lip op, en de haren achter zijn oren gingen overeind staan. "Je weet dat ik problemen heb met gevoelens uitdrukken en dat ik ze gewoon niet graag vertel, want ik HAAT medelijden!" bitste hij terug. "En voor je zegt dat ik had moeten doorvragen, ik dacht dat je geen zin had om erover te praten, Lostdream. Ik dacht dat je het zelf wel aan mij zou vertellen als je erover praten wilde." Hier gaf hij geen antwoord op, dat had hij met zijn vorige antwoord al gedaan, eigenlijk. "Nou blijkbaar niet." Hij keek in haar ogen, en eigenlijk stond er vooral in te lezen "Ik weet dat ik mis zit, jij weet dat jij mis zit, we weten het van elkaar, dit is fout." Met een diepe, diepe zucht gooide hij zijn hoofd in zijn nek en één traan gleed over zijn wang, en gleed die weg voordat Softvoice h'm zien kon. "Ik weet dat ik hier subtiel over begonnen kon zijn, maar .." hij had geen zin om de zin af te maken, en wendde zijn gezicht af. Hij wou niet dat deze vriendschap stuk ging, dat deed hem pijn, veel pijn, meer pijn als waar ze nu ruzie over hadden. Maar sorry zeggen wou de kater ook niet, hij wist dat het ook zijn fout was, but still ..

"Je weet dat ik problemen heb met gevoelens uitdrukken en dat ik ze gewoon niet graag vertel, want ik HAAT medelijden!" Softvoice hief haar kop. "Nou medelijden zal je van mij ook niet meer krijgen." Bitste ze hem toe. Strak keek ze de kater aan, wachtend tot hij nog iets ging zeggen. "Ik weet dat ik hier subtiel over begonnen kon zijn, maar .." Oh, en nu nog spijt krijgen ook? "Maar daar is het nu te laat voor, inderdaad!" Maakte ze zijn zin ijzig af. Vanbinnen voelde ze nog steeds dezelfde pijn bij deze ruzie, de pijn om het feit dat hun vriendschap nu over had. En de woede, niet jegens Lostdream, maar jegens zichzelf, al zou ze dat niet snel toegeven. "Zijn we klaar?" Vroeg de poes zo ongeïnteresseerd mogelijk, het lukte nog aardig ook. Ze wilde zo snel mogelijk weg hier, ze moest hier even weg! Wel nu. Dus, zonder op antwoord te wachten liep ze weg, haar kop hoog geheven en Lost geen blik waardig meer keurend. "Dag Lostdream." En ze snelde de nursery uit.

[Sorry, Soft is topic uit, het kon niet anders xD Zullen we een vervolg topic doen straks, dan?]