A special meeting

De gouden zon verdween achter de eindeloze horizon. Een roze gloed overspoelde het bos. De altijd donkergroene bladeren kleurden nu paars en de eindeloze velden hadden een zachte violet kleur. De hemel kleurde rood en goud. Dit was de zonsondergang. Het mooiste moment van de dag, nacht. Het moment dat er magische dingen gebeuren. Magische dingen die weleens van grote betekenis kunnen zijn in je leven.
Claude wist dat de schemering niet zo lang duurde en dus genoot hij er zo lang mogelijk van. De nog even schijnende zon verwarmde zijn witte vacht. Hij had hem net gewassen en de zon kleurde hem nu al roze. De donkerdere plekken op zijn vacht zoals zijn staartpunt, poten en oren waren donkerpaars en zijn hemelsblauwe ogen namen nu de kleur aan van hoe de hemel er nu uitzag, een prachtige roze/paarsige kleur. Gouden strepen gaven zijn vacht een nog iets stralender tintje. Smalend keek Claude naar de hemel. Een donkerpaarse wolk schoof voor de zon en al gauw zou de deze helemaal weg zijn om alleen nog maar een nacht vol sterren achter te laten. Claude keek nog even naar zijn paarse poten. Hij voelde zich gelukkig en had zin om iets leuks te doen. Vanochtend was Claude nog wakker geworden als Yuriko. Hij had het gevoel van verandering weer gehad en besloot dat het misschien tijd was om nu eens daadwerkelijk iets te veranderen. Hij zou zijn naam veranderen! Dat had hij niet meer gedaan sinds de ochtend na de Grote Dag. Claude had zijn voorkeur gehad. Het klonk stoer en knap. Hehe, dat paste wel bij hem. Maar de belangrijkste reden om zijn naam te veranderen was niet dat geweest. Het belangrijkst was dat katten nu niets over hem rond konden spreiden. De katten die hij kende zouden het over Yuriko hebben. Yuriko die niet bestond. Het was nu Claude. Trots keek hij weer vooruit. Claude lag aan de rand van het bos. Wanneer hij door de twee voorste bomen heenkeek kon hij uitgestrekte weilanden zien liggen die steeds donkerder kleurden. Zacht schijnende vuurvliegjes ontwaakten en toonden hun prachtige luchtballet. De mannetjes versierden de vrouwtjes met hun prachtige lichtgevende lichaampjes. Claude zuchtte zachtjes. Wat had hij daar zin in. Niet om een schijnend lijf te hebben, maar om met een mooie poes te zijn. Hij wilde haar zachte vacht voelen, haar gezicht strelen, haar bloed proeven… Maar helaas, hij was nu alleen. Hij zou deze prachtige nacht alleen moeten doorbrengen. Claude legde zijn machtige kop op zijn gespierde poten en zag de zon steeds verder verdwijnen. De lucht verkleurde van zacht roze naar donker paars naar de duistere nacht. Sterren lieten zich steeds duidelijker zien en de contouren van alles om Claude heen werden langzaam zwart. De maan had zich nog niet laten zien. Die zou pas later zijn licht laten schijnen. Het enige licht kwam nu nog van de kleine, zilveren sterren en de rode vuurvliegjes. Heel even snorde Claude. De schemering en de nacht waren de mooiste gebeuren in het leven samen met poezen liefhebben. Claude stond op uit zijn liggende houding. Zich totaal bewust van zijn omgeving sloop hij door het donkere struikgewas. Ondanks zijn witte kleur viel hij niet op. Claude had zijn hele leven al met zijn witte vacht moeten leven en was het nu gewend, maar toch bleef het ’s avonds makkelijker dan overdag wanneer de zon zijn aanwezigheid verraadde. Het hek bij het weiland kwam in Claude’s vizier. Vlak ervoor plofte hij neer in het hoge gras, nog steeds aan de kant van het woud. Dunne, zilver-witte stof waaide op om weg te waaien naar ongeziene plaatsen. Of misschien naar plaatsen die Claude wél gezien had. Hij wist het niet. Het interesseerde hem niet. Zij eigen pad echter wel. Claude wilde ver komen met Bloodclan. Hij moest moorden om zijn lust te stillen en het liefst oefende hij dat uit op clankatten, vooral op Shadowclan. Claude grijnsde met zijn ogen dicht. Hehe, wat wilde hij zijn gezicht graag zien wanneer hij zag wie zijn eind zou bepalen. Even twijfelde Claude. Zou hij hem wel herkennen? Misschien was-ie in de tussentijd zo veranderd dat Claude eerst 3x moest nadenken waardoor het al te laat zou zijn. Claude schudde zijn kop. Nonsens, tuurlijk zou hij hem herkennen. Dat moest. Claude blies zijn gedachtes weg. Nu liet hij zijn brein weer overheersen door hem. Dat was hij niet waard. Nog een keer keek Claude op naar de hemel om de laatste zacht roze-gouden gloed zijn gezicht te laten strelen. Hij sloot zijn ogen en lachte. Claude bracht zijn kop omhoog waardoor de warmte nu zijn kin en hals vastpakte. Voor het laatst wenste hij heel zachtjes dat er iemand hem gezelschap kwam houden. Wie weet?

~Drusilla en Claude zijn graag even alleen ^^~