>> Drop it

Haar gekwetste voorpoot legde ze behoedzaam onder haar borstkas en met een lege blik in haar ogen staarde ze voor zich uit. Alle gebeurtenissen van afgelopen dagen zweefden rond in haar hoofd, maar een dikke mist zorgde ervoor dat ze er niet helder over kon nadenken. Om de een of de andere reden was de sfeer die om haar hing veranderd. Voorheen was ze eerder bang, onschuldig en vooral onzeker over de toekomst. Nu maakte het haar simpelweg niet meer uit wat er gebeurde. Stierf er iemand? Da's dan pech voor diegene. Verraadde iemand haar? Wel, het was niet de eerste keer dus veel deerde het haar niet meer. De poes veranderde de positie van haar oren niet, ook niet toen ze een grijs gestalte in haar den zag verschijnen. Een begroeting kwam niet uit haar mond. Waarom zou ze? Beiden wisten ze maar al te goed hoe de poes nu over hem dacht, ze ging niet gespeeld aardig doen. Uiteindelijk zouden ze toch op het ene onderwerp uitkomen.

{Ashdrizzle}

Nee, nee! Tijdens de jacht had hij zijn poot hevig geschaafd, doordat zijn prooi was gevlucht tussen de wortels van een boom en het hout had er op het eerste gezicht redelijk onschuldig uitgezien, maar had zich niet zo gebleken. Bloed kleurde zijn grijze poot rood en de pijn was duidelijk voelbaar bij elk stap. De kater had geprobeerd om alles weg te likken, maar de wond zag er niet al te vriendelijk uit. Hij moest naar..
Misschien.. misschien was ze er wel niet en had hij een excuus om even met een open wond rond te hinken. De kater meed elke blik die hem geworpen werd en kwam met gesloten ogen de Medicine cat Den binnen, om vervolgens een steek door zijn hart te voelen toen hij Littlestream zag. Goed, rustig blijven. "Goedendag Littlestream." Begroette hij haar luchtig en zoals een kitten tegen deze rang praatte. "Sorry dat ik u zo kom storen, maar zou u de tijd kunnen nemen om alstublieft even naar mijn poot te kijken." Oogcontact meed hij en daarom bleven zijn blauwe kijkers gericht op de muur van de Den.

Het was best grappig, ironisch eigenlijk. Zij was gewond, geestelijk ziek, en alsnog was zij degene die voor anderen moest zorgen. Niemand kwam haar nakijken, niemand diende haar bitterzoet kruiden voor die de pijn zou wegnemen. Haar blik had ze gericht op de kater, niet zo laf zijnde als hem. Als hij dan toch zo nodig oogcontact wou vermijden, zou zij erop ingaan. Waarom haar gedachten nog verborgen houden? Misschien was het wel beter dat ze dat niet meer deed. Haar vorige manier van dingen aanpakken werkte toch nooit goed. "Ik sta hier Ashdrizzle, dat daar is een muur." Miauwde ze, zonder enige emotie in haar stem. Krampachtig stond ze op en slenterde ze naar hem toe, haar koude spieren eerst even uitstrekkende. "Wat is er met je poot gebeurd." Het klonk niet als een vraag, eerder een bevel dat aangaf dat ze uitleg wou. Als hij behandeld wou worden, moest hij simpelweg zeggen wat er was gebeurd. Niet meer, meer wou ze namelijk ook niet weten.

"Ik sta hier Ashdrizzle, dat daar is een muur." Hij wist zijn gelaat recht te houden en draaide zijn kopje om, om vervolgens zijn oude vriendin normaal aan te kijken. Niet zo wreed zijnde om een koude blik te laten zien. "Wat is er met je poot gebeurd." Hij hield zijn grijze pootje vooralsnog op de grond, ook al deed het steunen nog wat pijn. "Tijdens de jacht heb ik hem heel dom geschaafd aan hout." Antwoordde hij dan maar. Zolang hij Littlestream blij zou maken door zichzelf door de grond te boren kon hij hier sneller weg en hoe sneller hij weg was, hoe beter zijn dag kon worden.

Ze gleed met haar groene blik van zijn gelaat richting zijn poot, even haar schouders ophalend. "Het ziet er erger uit dan het is." Kondigde ze simpel aan, waarna ze zich omdraaide en richting de kruiden trippelde. Met een beetje geluk greep ze ook naar het mos dat ze vanochtend nog was gaan halen. Het mos voelde nog lichtjes nat aan, goed genoeg om de wonde schoon te maken. Met de nodige kruiden trippelde ze terug in zijn richting en liet ze aller eerst de kruiden vallen, om nadien het natte mos op zijn poot te drukken. Zodra het bloed grotendeels verwijderd was fronste ze even met haar wenkbrauwen. Ze zag geen hout meer zitten, maar de kans dat er alsnog een klein stukje hout in de wonde zat was er. Snel greep ze naar de goudsbloem, om de wond er mee te behandelen. Vervolgens wikkelde ze wat spinrag om de poot heen. "Als je er nadien nog last van hebt, moet je terugkomen. Dan is hij ontstoken." Miauwde ze simpel, zich omdraaiende om de overschot aan kruiden terug weg te leggen.

"Het ziet er erger uit dan het is." Opgelucht blies hij zijn ingehouden adem uit. Hij kon nog lopen hierna. De Medicine cat trok zich weer wat terug om kruiden te halen en dit gaf hem even de tijd om rustig zijn blik rond te laten gaan door de Den. Ruimte om tenminste zichzelf te zijn. Nat mos werd op zijn, nu uitgestoken, voorpoot gedrukt en de kater beet eventjes op zijn lip toen er iets prikkelends op het grijze ding werd gedrukt. "Als je er nadien nog last van hebt, moet je terugkomen. Dan is hij ontstoken." De kater draaide wat met zijn oren, terwijl hij voorzichtig zijn pootje op de grond zette en de limieten van het spinnerag testte. Hij zou het maar rustig aan doen de komende dagen. "Oké.. eh.. bedankt Littlestream." De kater draaide zich uitermate voorzichtig om, om de Den uit te stappen, toen hij midden in de ingang stopte en een blik achterom wierp. "Ik zal je proberen niet zo veel meer lastig te vallen." Hij haalde zijn schouders op en liep de Den uit, uiterst voorzichtig zijnde met zijn gewonde poot.