Sharing tongues (open for Riverclan)

De zon scheen al laag. De avond viel langzamerhand en de meeste warriors en apprentices waren terug van hun taken. De senior warrior Breakingdawn zat te genieten van de laatste zonnestralen die haar dikke bruine pels verwarmde. Leafbare was hard geweest maar langzaam maar zeker kwam het leven weer op gang. Met warmte in de lucht kwam warmte in de katten ook weer vrij wat betekende veel meer aandacht voor elkaar inplaats van het koude ieder voor zich. En na de reeks doden die de clan in een halve depressie had gestort wist Breaking dat er dingen moesten gebeuren.

Stormwise, Smoketear, Lionclaw, Rainpaw, Cinderfall het waren gezichten die nooit meer gezien zouden worden. Namen die slechts een herinnering waren. Families die gebroken achter bleven. Waaronder zij.. Uiteindelijk had ze haar vader kunnen vergeven maar het was te laat geworden. Ze had het nooit tegen hem kunnen zeggen en kon enkel smeken dat hij het wist. Waar hij dan ook was. Ze zuchtte zacht en schudde haar pluizige hoofdje half opschrikkend toen ze iemands ruige tong over haar oor voelde gaan maar spinde zacht en likte terug. Ze was dan wel katten verloren van wie ze hielt. Maar de clan zou haar nooit in de steek laten. Life went on. And so should she.

Met haar staart over haar poten geslagen zat de jonge warrior voor het krijgers hol. De laatste dagen was de Clan wat stil, wegens veel leden die zich bij StarClan hadden gevoegd. Te veel als je het haar vroeg. Veel van de katten waren nog veel te jong om hun lichaam te verlaten, maar helaas had het waarschijnlijk zo moeten zijn.
Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zag dat de katten bij elkaar kwamen om te samen tongen. Dit was al lang niet meer gebeurd, mede dankzij de weersomstandigheden. De jonge, grijze poes stond op, rekte zich uit en liep vervolgens op een van de wat oudere warriors af. Een poes die ze kende als Breakingdawn, ookal had ze nooit met haar gesproken. De poes zag er iet wat verdrietig uit. Ze was vast een nabestaande van een van de overleden leden. Rose gaf een troostende lik over haar oor en vervolgens een geruststellende blik. Alle Clanleden moesten er immers zijn voor elkaar.

TAG;; Breakingdawn

Foxsong rekte zich eventjes uit, diep inademend om te gapen. Hij was op ochtend patrouille geweest en had dan nog eventje wat slaap gepakt in de middag. :icht smakkend keek hij dan ook even rond in de warriors den, alleen maar om het rode avondlicht gezien in zijn nog half gesloten ogen. Sharing Tongues zou waarschijnlijk beginnen.. Hij rekte zich dan ook uit, opnieuw diep gapend, en gaf zijn vacht zelf nog een paar vlugge likken, zodat hij er niet helemaal verlopen uit zou zien. Hierna verliet hij met vrolijke passen de Warriors den. Eventjes schuwde hij weg van het licht tot zijn ogen eraan gewend waren en daarna liep hij naar de eerste de beste katten die hij zag, Breakingdawn en Roseleaf. "Goedenavond," snorde de kater op vriendelijke toon, zijn kop iets buigend uit beleefdheid. "Mind if I join you?" Zijn ogen glommen vriendelijk.

Bijna iedere warrior verafschuwde hem. Hij was de zoon van de duistere moordenaar Smoketear, hij had een Elder van zijn éigen clan gedood. Tevens uit verhalen was Smoketear een player geweest, en hij had een poes misbruikt toen ze in ongelukkige staat was geweest; en daar uit was hij ontstaan. Ja, hoe slecht kon je zijn; zoon van een moordenaar, geboren uit een poes die misbruikt was, vervolgens verstoten omdat hij te veel op hém geleken had. Hij leek ook op hem, zelfde grijs/bruine vacht zelfde vurige ogen. Het bruine zat meer onder zijn vacht samen met het licht grijze, nu leek hij ook meer grijs dan grijs/bruin. Op een afstand ging hij zitten, staarde naar de katten die gezellig bij elkaar zaten; sharing tongues, elkaar wassen, nieuwtjes en roddels delen, en zo ging het elke avond. Blikken die naar hem toe gericht werden. Vernauwde blikken, vragende blikken, maar weinig woorden. Nooit eens; Smokepaw, kom er bij. Waarom? Hij straalde duisternis uit, eerst was het ongelukkigheid, nu was het meer bewust. Hij wou het niet meer, al knaagde er wel een akelig gevoel in zijn onderbuik, verlangend naar liefde en gezelschap; vriendschap. Dat gevoel maakte hem droevig, maar dat maskeerde hij met een afstotelijke, duistere, uitstraling. Soms kon hij was manisch uit de hoek vliegen, hij wou zijn ongelukkigheid niet laten zien.

Petalcloud stond met een zucht op en probeerde te glimlachen. Zo veel doden... Petalcloud dacht aan Stormwise. Ze had gedacht dat hij nu rustig als elder zou gaan leven, maar uiteindelijk had hij al zijn levens weer afgestaan aan StarClan, inclusief zijn laatste. Nu was Dawnstar de derde leider die Petalcloud meemaakte. Hoe veel zouden er nog volgen? Ze vroeg zich af hoe Mousefur zich nu moest voelen. En dan die arme apprentice, Rainpaw. Greypaw, Lionclaw, Smoketear, Cinderfall. Sallowkit... Wat waren dit voor tijden? Zou StarClan zich soms tegen alle clans gekeerd hebben? SkyClan hadden ze immers ook al verwoest, als dat tenminste hun werk was geweest.
Maar ze plakte en glimlach op haar gezicht, duwde alle nare gedachten en herinneringen aan gestorven katten naar de achtergrond en stapte naar buiten. Keep dancing till your last song's sung, till your last breath's done. Run rings 'round roses till we all fall down. En meteen verdween die glimlach weer, toen ze de grijsbruine kat zag. Ze liep naar hem toe enhaar lach keerde toch weer terug, zij het met een lichte spanning. "Smoke... paw, miauwde ze. Smokepaw, niet Smoketear. Zijn vader was haar mentor geweest. Haar mentor en een moordenaar. Maar toch miste ze hem. Haar glimlach keerde terug. Ja, ze miste Smoketear. En hier zat zijn zoon, zijn evenbeeld. Hoe kon ze geen gesprek met hem beginnen?

Voorzichtig legde de tabby kattin haar laatste stuks prooi op de grote prooistapel, die al redelijk gegroeid was sinds die ochtend, toen iedereen de nacht daarvoor zijn prooi had gehad. Er hing een mistroostige sfeer rond het kamp. Natuurlijk. Dood was er in de afgelopen tijd veel voorgekomen. Stormwise, hun vorige leider, natuurlijk, maar ook Smoketears dood, die van Lionclaw, Cinderfall. En zelfs Whisper zelf had bijna iemand gedood. Maar dat was zelfverdediging, hield ze zichzelf voor. Ze dacht terug aan de indringer van de BloodClan en hun gevecht bij de waterval. De lichtrode kattin was door de bruine tabby van de waterval geduwd en was haar geheugen kwijt. Schuldgevoel verspreidde zich als een onweerswolkendek over Whispercloud heen. Gelukkig was het maar geheugenverlies. Als de rode BloodClanner dood was geweest had ze dat zichzelf nooit vergeven. De goudogige poes schudde het nare gevoel weg. Het zou nu richting het moment gaan van een belangrijke gebeurtenis die elke dag plaatsvond in de Clan; het Sharing Tongues. Haar gouden ogen spiedden over het kamp voor iemand om mee te praten.

Een nare rilling gleed over zijn ruggen graat toen hij een kat naar hem zag kijken. Dat was Petalcloud, ooit was zij de apprentice geweest van zijn moeder. Forcerend hield hij zijn vacht plat op zijn rug en keek hij gewoon koeltjes terug. De zilver/grijze poes stond op en kwam op hem afgelopen. Hij voelde zich nog ongemakkelijker worden maar hield een masker voor zich. "Smoke... paw," miauwde ze zijn naam. Was het een begroeting? Of een manier om zich zelf te overtuigen dat hij Smoketear niet was? "Dag, Petalcloud," miauwde hij op een kalme, maar verder lege toon. Hij weerhield zich er van om zijn nagels in de grond te steken, en wist even niet zo goed wat hij zeggen moest, dus zei hij maar verder niets.

Smokepaws blik was koel. "Dag, Petalcloud," miauwde hij. Er zat weinig vriendelijkheid in zijn stem, maar ook geen onvriendelijkheid. Petalcloud ging rustig, bijna een beetje behoedzaam zitten en krulde haar staart om haar lichtgrijze pootjes. Het was vreemd om met iemand te praten die zo op Smoketear leek, maar hem niet was. Zelfs zijn stem klonk wel een beetje hetzelfde, maar misschien verbeeldde ze zich dat maar. "Hoe gaat het met jou?" vroeg ze vriendelijk. "En met je training? Thistleclaw is jouw mentor, niet?" Ze vroeg zich af wat hij zou antwoorden. Of hij een antwoord zou geven dat Smoketear gegeven zou kunnen hebben. Was hij zoals zijn vader? Was hij ook vriendelijk, krachtig? Was hij ook een moordenaar? Petalcloud hoopte nog altijd dat haar mentor niet echt zo geweest was. Dat het gewoon een opwelling geweest was, een vlaag van blinde woede. Niet zijn karakter. Hij kon toch niet al die tijd een kille, harteloze kat geweest, zonder dat zij het door had gehad?

Dawnstar ||

Kalm kwam de poes haar den uitgelopen. Ze had ’s avond rondgelopen op het territorium, omdat ze niet in slaap had kunnen vallen. Daarom was ze gaan slapen, iets langer dan dat ze had gehoopt, maar ze was weer fit. Ze zou wat eten pakken en dan gaan jagen. Terwijl ze een kleine rat uit de stapel pakte zag ze hoe andere katten langzamerhand bij elkaar gingen zitten. De rode poes keek om zich heen, op zoek naar een groepje waar ze bij aan kon schuiven, of een kat die alleen zat en wat gezelschap wou. Haar groene ogen vielen op de poes Whispercloud en ze liep naar de poes toe. ”Kan ik hier bij komen zitten?” Vroeg ze met een glimlach aan de bruine tabby poes.

Tag; Whispercloud

Skunkpaw ||

De kater keek met zijn goude ogen het kamp rond. Hij kwam net terug van een geslaagde jacht, en met de vis nog in zijn bek zocht hij nu een plek om het op te eten. Hij had het dier net gevangen, dus het water droop nog van het glibberige lichaam. Zijn ogen bleven even hangen bij Smokepaw, waarna hij zijn blik snel weer van die kater afwendde. Ondanks dat Skunk nog steeds groeide, werd hij nooit groter of breder dan zijn broer, en het irriteerde hem. Hij zal altijd de kleinere, jongere kat blijven tussen hun twee. Het enige wat hij kon doen was trainen, en hem later nog is verslaan. Want hij wist zeker dat Smokepaw ooit het verkeerde pad zou kiezen, de verkeerde afslag, net zoals hun domme vader had gedaan, en op dat moment zal Skunk invallen, en laten zien dat hij beter is. De kater snoof een keer en besloot toen maar in zijn eentje te gaan zitten, hij kon niet de zin opbrengen om bij anderen te gaan zitten. Licht geïrriteerd nam hij een hap van zijn vis en begon erop te kauwen, terwijl zijn ogen nog steeds het kamp rondkeken.

Tag; -

Onderwerp: Re: Sharing tongues (open for Riverclan)