Memories {& Icekit}

Icepaw lag in het kamp, ze had de ochtend gejaagd en gaf zich nu een wasbeurt. De poes lag vlak bij de nursery, het was altijd leuk die pluizenballen bezig te zien, maar rustig was het niet altijd. Het was middag en de zon scheen, veel licht scheen er niet door de bladeren, of naalden, en ze moest oppassen voor de braamstruiken die vlak achter haar lagen. Icepaw zuchtte, de reputatie van deze clan klopte niet, veel katten van andere clan zagen hun als de meest vijandige clan, maar ze waren net zo loyaal en goed als de andere clans. Pff, ze zeiden dat door de koude, noordelijke wind kun harten verbitterde, degene die dat zei kon de pot op, de clan kon er niks aan doen dat ze het slechtste territorium hadden en daarom om elk stuk prooi vochten. Ze hadden gewoon het ongeluk dat sommige, vorige leiders hun reputatie verpeste, die was een trotse, soms wat arrogante, clan die door de andere werd gezien als agressief en hongerig naar meer macht, dat klopte toch helemaal niet. Icepaw werd uit haar gedachten verstoort toen ze een geur rook die dichterbij kwam, waarschijnlijk een van de kittens, hopelijk was het dan een gezellige en aardige kitten, ze kon even geen kat gebruiken die het plaatje van de andere clan bevestigde. Icepaw stond op, rekte zich uit en ging in de buurt van de ingang van de nursery liggen, kittens waren meestal wel leuk om mee te praten of spelen. Nieuwsgierig keek de poes naar de aanlopende kitten.

Vandaag was de grote dag! Vandaag zou ze haar moeder weten te ontsnappen en het nest verlaten. Of nou ja, dat was het plan. Tot nu toe zat de grijze tabby kitten nog steeds aan de rand van het nest, zich te concentreren op de vele geuren die ze rook en probeerde de moed te vinden om zichzelf over de rand heen te werpen. Uiteindelijk zetten ze haar klauwtjes tussen het mos in en kroop voorzichtig over de rand heen, waar ze nog geen tel later aan bungelde. Blind en iets wat angstig begon ze te piepen, maar er kwam niemand haar helpen. Waarschijnlijk was mama nog aan het slapen. Uiteindelijk wist ze haar klauwtjes los te krijgen uit het mos en viel ze met een lichte klap op de grond. Een beetje verward probeerde ze zich te oriënteren en kroop in de richting van waar de meeste geuren kwamen. Zou dat de uitgang zijn? Hopelijk wel.
Terwijl de kleine kitten verder kroop, kreeg ze steeds meer geuren onder haar neus gedrukt en er kwam een koude wind vanuit de richting waarin ze kroop. Zachtjes piepte ze klagend, maar ze zetten door. Toen ze bij de uitgang was, zonder het zelf echt door te hebben, viel er een koude druppel in de nek van de kitten. Angstig, nat en kwaad piepte ze in de richting van de druppel en liet zich op haar rug vallen, waarna ze met haar pootjes probeerde de luchtaanval tegen te gaan.

[Misschien leuk dat er een warrior bij komt die Icekit hoort piepen?]

Icepaw keek naar de kitten die naar buiten kwam, ze had de kit nog nooit gezien, maar de ogen leken nog dicht te zitten. Voorzichtig stond de poes op, de kitten was aan het vechten met regen? De druppels konden haar niet echt schelen, maar voor een kitten was het vast erg spannend. Icepaw stond vlak voor de kitten, "zal ik je helpen?" Bijna zei ze het woord kleintje, maar Icepaw dacht dat een kitten dat niet kon waarderen. Ze wachtte op antwoord, maar probeerde toch een beetje de kitten af te schermen van de regen, als je niet kon zien was het vast raar om druppels op je te krijgen zonder ze te kunnen zien. Icepaw deed haar ogen dicht, maar de druppels voelde niet raar op haar vacht, het was alleen irritant.

[Is goed ^^]

Hij keek even kort rond, maar vond niet echt waar hij naar zocht, prooi. Veel zin had hij ook niet vandaag, gewoon, hij had geen zin... Hij zuchtte zachtjes en besloot terug te keren naar het kamp en nog wat bij de kits te zitten. Het was de meeste vast wel opgevallen dat hij vaak bij hen was, maar dat kwam omdat hij zielsveel om die pluisjes gaf en ook om Aury. De rest kon hem niks schelen, hij was gewoon zo en zou ook nooit veranderen. Daar was de kater te koppig voor. Toen hij na enkele grote passen koers zette naar het kamp versnelde hij. Al snel bereikte hij het kamp en vlug vloog hij naar binnen. Het leek een gewoonte te zijn om meteen naar de nursery te kijken, maar hij verstijfde ietwat toen hij de grond raakte en zag dat één van zijn kits buiten was. Het was zachtjes aan het spetteren! Ze zou ziek worden! Wel meteen schoot de blauwzwarte kater op het grijze jong af en krulde hij zich om haar heen. Zonder het echt te beseffen had hij ondertussen de zwarte apprentice weggeduwd, maar dat kon hem weinig schelen, Icekit kwam voor. Hij begon haar natte pelsje schoon te likken, hopend dat het oké met haar was.

Ze luisterde niet eens meer naar de gedempte stem die tegen haar sprak, als het al tegen haar was. Ze werd aangevallen en dat moest ze niet hebben! Alsof ze alles al aan kon, lag ze daar op haar rug, met d'r pootjes in de lucht alsof ze de regendruppels uit de lucht kon slaan. Toch was het vermoeiend voor de kitten en na de derde druppel die op haar snuitje was gelopen, vielen haar pootjes op de grond. Ze geeuwde eventjes en draaide zich op haar zij.
Net toen ze in slaap begon te vallen, voelde ze een warmte om haar heen verschijnen en snorde ze tevreden. Ze rook de bekende geur van haar vader en wist dat ze veilig was. De warme, ruwe tong die over haar natte vachtje heen ging was al helemaal geweldig en het duurde niet lang voordat ze zachtjes snorrend in slaap was gevallen.

Icepaw werdt opeens ruw weggeduwd door een warrior, boos en met naar achter gevouwen oren keek ze naar de zwarte kater die zich om de kitten krulde. Wat dacht die wel? Maar de kitten kon niet buiten blijven met dit weer en voorzichtig boog ze zich voorover om de kitten te bekijken. Icepaw glimlachte toen ze de kleine zachtjes hoorde snurken, ze keek naar de kater, nog steeds wat geïrriteerd door haar val. "Ik eh... denk niet dat dit de beste plek is voor een kitten om in slaap te vallen," een beetje sarcastisch keek Icepaw naar de warrior. De apprentice liep in de nursery, "ga je de kitten naar binnen brengen?" Nieuwsgierig keek ze de kater aan, waarschijnlijk was dit of de vader of een over beschermend type, maar hij wist toch wel dat een kitten niet buiten kon zijn met deze, lichte, regen.

Het gesnor dat uit het keeltje van zijn dochtertje kwam, bevredigde hem. Hij bleef haar zachtjes likken, al wat minder snel dan eerst, tot ze uiteindelijk in slaap viel. Hij tilde zijn brede, zwarte kop op en bekeek het jong met glinsterende, trotse ogen. Ze was nog geen moon oud en dus vond hij dat ze nog niet de nursery uit mocht. "Ik eh... denk niet dat dit de beste plek is voor een kitten om in slaap te vallen," Een grom ontglipte zijn lippen toen hij dat hoorde. Hij lichte zijn kop nog wat op, zijn staart rond de grijze tabby gekruld zodat ze niet koud kon krijgen. De zwarte warrior draaide zich om naar de kattin, zijn cyaanblauwe ogen spuuwden bijna letterlijk helblauw voor toen hij haar strak aankeek. "En welke idioot heeft haar dan buiten gebracht?!" Riep hij helemaal van zijn stuk gebracht naar de zwarte apprentice. "ga je de kitten naar binnen brengen?" Hij legde zijn oren in zijn nek en kneep zijn ogen tot spleetjes. "Dat moet wel, want jij hebt haar naar buiten gebracht!" Zei hij op een woedende toon. Toen neeg hij zijn kop en tilde hij de jonge, grijze Icekit op. Hij wandelde rustig naar de Nursery toe, in het doorgaan passeerd hij de kattin en zonder echt veel uit te kijken, liep hij zo tegen haar aan. Hij wandelde koppig door, tot bij het nest waar zijn geliefde lag. Zachtjes legde hij de slapende kit bij de rest van zijn kits en even likte hij haar kopje. Snel gaf hij ook een lik over de andere bolletjes en raakte hij even kort het hoofdje van Aury aan. Daarna draaide hij zich om. Het beschermende type leek meteen te zijn veranderd. Het helblauwe vuur was er nog steeds, maar ergens had het ook een koude invloed. "Jij," zei hij op sissende toon terwijl hij dreigend op haar afwandelde. "Ben je wel goed in je kop om zomaar een kit van amper een dag of drie buiten te laten!" Zei hij op een razende toon. Hij stopte voor haar, maar enkel lucht scheidde elkaar. Hij bracht zijn kop naar beneden, tot op ooghoogte van de kattin. Toen schoot een klauw razendsnel door de lucht en raakte het de kop van de apprentice. "Wel?!"

"En welke idioot heeft haar dan buiten gebracht?!" Wat? Overdondert keek de poes de warrior aan. "Jij. Ben je wel goed in je kop om zomaar een kit van amper een dag of drie buiten te laten!" Nog steeds verbaast keek ze de warrior aan. "Ik denk dat je fout zit," de warrior keek haar nu van heel dicht aan, opeens haalde hij uit en voelde Icepaw een snijdende pijn. Ontstelt keek de apprentice naar de kater en haalde een poot over haar kop, er kleefde bloed aan. "Wat zou ik met je kitten moeten? Opeten?" Een kille woede kroop in haar stem en woest keek ze de warrior aan. Nu bracht Icepaw haar hoofd dichtbij de kater. "Luister, ik heb je kitten niet gepakt, ze kwam zélf naar buiten, dus als ik haar wil helpen omdat ze schrok van de regen kom jij op me afgestormd als een tweebeen monster, geeft mij de schuld van alles en geeft me een haal zonder dat je me de kans geeft het uit te leggen. Vraag het maar na aan andere katten die het zagen, geen zal zeggen dat ik je kitten pakte." Icepaw zette weer een stap naar achteren, de wond stak erg, misschien wilde de kater haar niet erg verwonden, maar de wond was best diep. "Ik wilde alleen helpen," murmelde ze, met een gebroken stem. "Maar niemand lijkt dat ooit te begrijpen," nu verdrietig draaide ze zich om en liep langzaam richting de Medicine cat's den. "Als je me van nog meer dingen de schuld wil geven, ik ben Icepaw," zonder om te kijken liep ze met hangend hoofd en staar verder. Niemand begreep haar en niemand hielp haar, zelfs warriors vonden haar niet goed genoeg meer, een traan ontsnapte uit haar ooghoek, hopelijk werd die niet gemerkt door de regen.

Ze is het topic uit

Hij zette zijn vacht op toen ze hem begon te beschuldigen. Hij was er nog maar net en hij had zijn kit terug in de nursery gezet. Deze kattin had helemaal niks gedaan om haar te beschermen tegen de regen of de koude of iets in die aard. Al die apprentices waren hetzelfde, allemaal! Tall was waarschijnlijk ook zo, maar omdat hij wist dat de gestreepte kater al een ego had, keek hij er vast naast. Hij ontblootte zijn nagels en krulde zijn lip. "Wat zou ik met je kitten moeten? Opeten?" Zijn woede werd alleen groter. "Misschien terug zetten in de nursery?!" gilde hij in pure woede uit terwijl hij een stap dichter zette en neer keek op de zwarte poes. "Luister, ik heb je kitten niet gepakt, ze kwam zélf naar buiten, dus als ik haar wil helpen omdat ze schrok van de regen kom jij op me afgestormd als een tweebeen monster, geeft mij de schuld van alles en geeft me een haal zonder dat je me de kans geeft het uit te leggen. Vraag het maar na aan andere katten die het zagen, geen zal zeggen dat ik je kitten pakte." De kater kneep zijn ijsblauwe ogen tot spleetjes. Koud ijs brandde recht in de ogen van de kattin. "Luister eens hier, apprentice, je kijkt er niet naar, maar doet," Hij spuugde het recht in haar gezicht zodat ze het zeker zou weten. De apprentice zette een stap naar achter, maar de warrior zette ene stap naar voren. "Ik wilde alleen helpen," "Je bent nutteloos!" Siste hij woest.  "Maar niemand lijkt dat ooit te begrijpen," Ze draaide zich om en Never zwiepte woest met zijn staart. "Wat begrijpen? Je bent maar een apprentice en je bent nutteloos! Je bent dom en je kan niks goed doen want je bent niet meer dan een mislukking, niks meer dan een onderkruipsel die getraind word om deze stomme clan te dienen. Denk je nu werkelijk dat ik je begrijp? En wat moet ik begrijpen, je zogezegde goede bedoeling," Riep hij bijna in pure woede uit.  "Als je me van nog meer dingen de schuld wil geven, ik ben Icepaw," De houding straalde van zelfmedelijden en daar walgde hij van. "Fijn, een apprentice met zelfmedelijden," siste hij nijdig. Hij rechte zich op en keek naar de Medicine cat's den. "Denk je echt dat die kat je gaat helpen?!" Riep hij uit. "Ze kan nog niet eens naar een geboorte komen! Wat kan ze dan aan je kop doen? Ik wed zelfs dat ze er niet is!" Woest draaide de zwarte kater zich om en met opgezette vacht liep hij zomaar iemand omver. Maar zonder echt te kijken, sloeg hij een volgende kat weg die in zijn weg stond en liep zo verder. Zijn blik was duister en ijzig en hij zou zo alles en iedereen aan de kant doen als het moest. Hij was woest en hij moest zijn woede kwijt.