Just another walk.[Open]

Onderwerp: Just another walk.[Open] zo 20 jul 2014 - 18:28

Lopen...Lopen was een nieuwe hobby geworden van Ratbite. Soms in het territorium en soms erbuiten. Als ze geen andere katten wou tegenkomen die met haar wouden praten, ging ze het gebied uit. in dat gevallen ging ze meestal een een rechte lijn een kant op. Waarom? Geen idee. Vandaag maakte ze zo'n wandeling, in een rechte lijn door het territorium. Maar vandaag had ze een bestemming uitgekozen, in de buurt van de Fourtrees. Gewoon, omdat het kon. Ratbite liep een rechte lijn ertoe, op de terugweg zal ze gaan jagen, maar nu nog niet. De sterke geur van het Thunderpath kwam haar geurklieren doordringen en haar ogen traande kort. De geur leek vandaag extra sterk te zijn of haar reuk was vandaag extra gevoelig.Toch week de poes niet af van haar plan en liep stevig door. Voor haar zag ze zand opstuiven en hoorde ze het gedonder en voelde ze het getril van een monster die langs raasde. Ze slikte kort. Bang zijn was een normaal iets bij haar, maar haar kracht om het te vergeten had er misschien wel eens voor gezorgd dat ze er nog was. Ook nu probeerde ze het vergeten en gewoon door te gaan. Ratbite liep voorzichtig verder en wachtte in de berm. Als ze opzij keek zag ze Thunderclan territorium, maar voor haar was het clanloze gebied. Er kwam niks aan en Ratbite waagde de gok maar. Ze rende over het warme zwarte pad heen en belandde veilig aan de overkant. Op tijd ook. Er klonk weer gedonder achter haar en ze deed vlug wat stapjes naar voren. Het monster raasde voorbij achter haar. Ze schudde haar vacht uit van de stof die op haar was terecht gekomen en vervolgde haar weg. Niemandsland. Om geen problemen te kunnen veroorzaken ging ze weg van de het Thunderclan gebied. De wind gleed zachtjes door haar vacht heen en ze voelde zich vrij. Vrij van alles.

Ze was al flink doorgelopen en had zelfs een bezoekje gebracht aan de Fourtrees. Maar haar neiging om verder te lopen had haar weer weggeleid en nu liep ze dus niet al te ver van de Gorge. De ravijn die wat verderop de grens van de Windclan en Riverclan vormde. Hier was het gewoon een ravijn. Ratbite was misschien niet de allerslimste op aarde, maar ze was snugger genoeg om er niet pal naast te lopen. Eigenlijk was ze al wat op de terugweg, ze begon een bocht te maken en was van plan om terug te keren. Net toen ze in een rechte lijn ging, drong er een geur door die haar hele vacht liet overeind staan. Vos. Ze kromp in elkaar om zichzelf veilig te kunnen dekken en rook opnieuw. Hij was in de buurt en honger. Een trilling liep over haar rug. Ze was een prima vechter,maar om oog in oog te staan met een hongerig vos. Ze ging nog wat platter liggen en legde haar oren plat in haar nek, net als een konijn. Er gebeurde niks en Ratbite kwam overeind. Niks. Opgelucht stond ze op. de vos was zeker...Er sprong een groot gewicht op haar en ze voelde tanden in haar hals wegzakken. Ze siste en drukte zich met alle kracht omhoog en haalde zo goed als het kon naar achteren. De vos was waarschijnlijk alleen gewend aan gewone prooi die niet terug vocht dus liet hij haar kort los. Meer dan genoeg. Ze schoot onder hem uit en draaide zich om. Haar korte vacht stond recht pveriend en haar staart was vier keer dikker dan normale. Ze voelde bloed langs haar hals glijden en wenste dat de wond niet ernstig was. De vos was van jacht in gevecht overgeschakeld en stond ook met een dikkere vacht voor haar. Iemand had haar ooit verteld dat vossen net als katten dachten en dat ze enkel een andere taal hadden. Ratbite ging een zijwaartse buighouding staan en hield de vos goed in de gaten. Wegjagen was de enige oplossing. Ze liep om hem heen en maakte een uitval naar zijn poten. Plots schoot ze minder in de aanval omhoog en beet hem in zijn borst. Hij had het niet verwacht. Toch reageerde hij vlug en Ratbite voelde hoe ze door de lucht vloog. Ze belandde niet al te ver van de Gorge vandaan. Even bleef ze roerloos liggen en toen schoot ze overeind. Klaar om verder te strijden. De vos stormde op haar af, zijn tanden ontbloot. Ratbite maakte zich klaar voor de sprong, toen hij dichtbij genoeg was deed ze die. Ze landde zoals gepland precies op zijn kop en ze beet haar tanden in zijn snuit, terwijl haar klauwen zich stevig vasthielden in zijn vacht. Hij piepte en stopte met rennen om haar er af te schudden. Ze liet zich vallen, maar ging direct weer op de aanval over. Een tweede ferme beet in de borst. Ze proefde vossenbloed. Plots voelde ze pijnscheut en lag ze op de grond. De poten. Vergeten. Een derde wond was er bij gekomen op haar rechterflank. Ze deinsde naar achteren, dit was te veel overmacht. Ze moest vluchten, maar hoe. Wanhopig zocht ze naar een uitweg terwijl de vos haar in het nauw dreef. Plotseling brokkelde de rand af. De Gorge. Vergeten. Ze voelde hoe ze naar beneden viel. Straclan was blijkbaar met haar. Ratbite belande gelukkig op een uitstekende richel en was niet dood of bewusteloos. Ze keek omhoog en zag de vos verbaasd over het ravijn kijken, daarna verdween hij. Ratbite probeerde op de staan en toen kwamen de vlekken. Nee, ze mocht niet...Maar ze voelde al dat ze het niet tegen kon houden. Vlug verloor ze het bewustzijn en was alles aardedonker.

-Dit is niet precies bij de borderlines.
-Iedereen is welkom.
-Ze gaat niet dood in elk geval.

Snakefang had de geur van bloed en wanhoop geproefd, en ook de geur van zijn clan. Dat kon maar één ding betekenen; er was iemand van Shadowclan in gevaar. Hij rende zo vlug als hij maar kon op de geur af, niet lettend op de wegstormende prooi. Hij had maar oog op één ding, zijn clangenoot helpen, of misschien wel redden. Hij hoopte niet dat het zover zou komen. Na een tijdje werd de bruine tabby wel gedwongen om af te remmen, omdat hij vlak bij de gorge was. De boundarie tussen Windclan en Riverclan, een gevaarlijke plek en al helemaal als je rent. Voorzichtig liep hij langs de stijle afgrond. Hij stopte even om uit te hijgen en de lucht opnieuw te proeven. Wat zou het gevaar zijn? Toen hij de geur rook die bij een vos hoorde, rezen zijn nekharen vrijwel meteen. Een vos, de geur van bloed... Het verklaarde veel. Hopelijk was hij niet te laat! Snakefang was de kleinste niet en hij hoopte op dit moment dat hij dat wel was, zodat hij sneller kon zijn. Toen hij een bocht voorbij was, schrok hij van het aanblik. Het ravijn, het brokkelde af... En op de afbrokkelende rand lag zijn clangenoot, die hij herkende als Ratbite. Snakefang siste naar de vos, die op een paar meter afstand van de she-cat stond. Hij stormde vooruit, en beet de vos in zijn staart, zodat deze afgeleid was van Ratbite. Maar hij was net te laat, de grijszwarte poes viel van de rand. Woede nam de controle van Snakefang over en hij stormde onnadenkend op de vos af. De vos was verzwakt, dat kon Snakefang zien. De grote, massieve kater beukte de vos simpelweg opzij, om hem daarna in diegene zijn nek te bijten. Hij hoorde een bot kraken en al snel viel de vos weg. Snakefang wist niet of de vos bewusteloos was of dood, maar hij nam het zekere voor het onzekere en hij gooide de vos van het ravijn af. Nu zag hij ook Ratbite liggen, en Snakefang wist niet war hij moest doen. Hij klom voorzichtig naar haar toe en liet zich op de richel naast haar zakken. De poes was in slechte staat, en zo goed en kwaad als het kon begon hij de wonden van Ratbite schoon te likken. Hoe kreeg hij haar in hemelsnaam weer terug op de vaste grond?

Ze voelde haar vacht bewegen en ze opende een oog, alles was wazig en voor haar zag ze de kloof. Een Shadowclangeur drong haar neus binnen, gelukkig. "Snakefang?"haar stem klonk zwak en ver weg en ze voelde hoe de pijn door haar lichaam heen trok. Ze voelde zich ook moe, heel erg moe. Misschien moest ze even slapen...Nee, erbij blijven. Zo goed als het kon richtte ze haar kop op en keek opzij, Snakefang. Ze probeerde overeind te komen en ondanks haar verwondingen lukte het, maar ze moest leunen op haar voorpoten en haar achterlijf laten rusten. Nog te veel. "Wat nu"fluisterde ze. Wat moest ze doen, hoe kwam ze hier uit? Hoe kwam hij hier ooit met haar?

"Snakefang?" Bij het horen van de stem van Ratbitd had hij dubbele gevoelens. Ze leefde, dat was geweldig! Maar haar stem klonk afwezig, raar, niet zoals het hoorde en Snakefang was bang dat ze het niet lang meer zou doen. De poes richtte langzaam haar kopje omhoog om de tabby kater aan te kijken. Haar ogen stonden glazig. Langzaam kwam Ratbite overeind, Starclan zij dank dat ze dat nog kon! Toen pas zag hij de hevige wond in de grijze hals van de poes. Hij had deze nog niet gezien en hij siste geschrokken. "Wat nu" fluisterde Ratbite, Snakefang wilde wel antwoord geven, maar hij had er geen."Ik weet het niet... Ik kan je hier niet achterlaten." Dat stond vast, dat kon niet. Dan zou ze sterven, dat wist hij. Op zoek naar de Medicine Cat zou ook niet kunnen, ze zouden te laat terug zijn en dan was het zijn schuld. Hij zuchtte diep. "Probeer eerst je wonden beter schoon te likken, dan kunnen die niet gaan ontsteken." De grote kater wist niet of dat waar was, maar waarom zouden andere katten dat wel doen als het geen rede had? Snakefang keek omhoog. Hij zou kunnen proberen om met Ratbite op zijn rug naar boven te klimmen... Alleen zou hij hier weggekomen zijn, maar met een ander op zijn rug? Hij had eigenlijk geen andere keus, ze moesten het wel proberen. "Oké, ik heb een idee, maar het gaat voornamelijk van jou afhangen." Snakefang pauzeerde eventjes zodat dit goed bij de poes binnendrong. "Als jij nou achterop mijn rug gaat, klim ik naar boven. Je... Je moet je dan moet je nagels in mijn borst vasthouden, anders val je, oké?" Zijn stem klonk onzeker en er ging een trilling over zijn rug. Wat als ze zouden vallen? Wat als het te veel pijn deed? Ze moesten het proberen, anders kon niet. "Klaar?"

OOC; Je mag even godmoden bij de volgende post, anders is het zo onhandig. ~~Zegmaar dat hij omhoog klimt.~~

I need a doctor, call me a doctor
I need a doctor, doctor to bring me back to life

Pijn, dat leek nog het enige te zijn op deze wereld. Eerst van binnen en nu van buiten. Snakefang beantwoordde haar vraag, maar zijn antwoord was niet geruststellend. "Probeer eerst je wonden beter schoon te likken, dan kunnen die niet gaan ontsteken." Ratbite begon haar flank te likken en was blij dat daar de wond niet zo diep was, maar die op haar nek kon ze nooit bij, ook niet met haar poot. Omdat ze geen bloed meer voelde vloeien, nam ze aan dat het bloeden wat was afgenomen, maar de wond stak nog steeds. Ze zag dat Snakefang nadacht, hopelijk wist hij wel een oplossing. Als ze hier al uit kwamen, hoever kwam ze dan nog? Hoe ver kwam zij dan nog? Ze voelde nu geen pijn meer die haar vertelde dat ze niet lang meer had, maar toch. De val was niet hoog geweest, haar grootste geluk. Snakefang begon te praten. "Oké, ik heb een idee, maar het gaat voornamelijk van jou afhangen." Snakefang pauzeerde eventjes zodat dit goed bij de poes binnendrong. "Als jij nou achterop mijn rug gaat, klim ik naar boven. Je... Je moet je dan moet je nagels in mijn borst vasthouden, anders val je, oké?"ze hoorde dat hij bezorgd was. Ze knikte maar en ging op zijn rug hangen en klemde zich vast met haar nagels. Hij begon aan de klim. Starclan was bij hun. Een keer ging het bijna mis, maar ze haalde de klim. Ratbite liet zich hem afglijden en stond weer op. Haar poten deden alles enige geen zeer. Normaal gesproken kwamen katten daarop terecht, maar het ging zo vlug dat het haar niet meer lukte. Ze probeerde de pijn te vergeten. "Het gaat beter, ik denk dat het me zelf wel lukt nu". Een leugen. Ze voelde alsof ze elk moment weer in elkaar kon storten.

De klim ging moeizaam en de tabby gleed één keer bijna uit. Gelukkig haalde ze de bovenkant, al had Snakefang nu een erge pijn in zijn borst, door de nagels van Ratbite die in zijn vel gestaan hadden zodat ze er niet afviel. Ze ploften allebei uitgeput op de rand. "Het gaat beter, ik denk dat het me zelf wel lukt nu" Snakefang keek Ratbite onderzoekend aan. Hij constateerde dat het helemaal niet goed ging met haar. "Nee, het gaat niet goed genoeg met je om je te laten lopen. Je gaat maar bij mij op mijn rug. Je bent toch een stukje kleiner, dus dat lukt wel." Eigenlijk was Snakefang moe, maar het zou hem lukken, hield hij zichzelf voor. Hij duwde met zijn kop tegen haar borst, en draaide zich vervolgens op. "Je kan gewoon gaan liggen, met je borst op mijn rug en je poten kunnen dan aan de zijkanten van mijn lichaam. Het lukt wel, heel ver zijn we niet van het kamp vandaan." Jawel, ze waren verdomd ver van het kamp vandaan en Snakefang had zijn twijfels of hij haar de hele weg zou dragen. Het kan in ieder geval een stukje, besloot hij zuchtend.

Snakefang was het niet eens met haar beslissing, "Nee, het gaat niet goed genoeg met je om je te laten lopen. Je gaat maar bij mij op mijn rug. Je bent toch een stukje kleiner, dus dat lukt wel." ze wou protesteren, maar ze liet het maar. Plots drukte Snakefang zijn kop tegen haar borst en ze voelde haar wangen warm worden, daarna draaide hij zich om, zodat ze tegen de minder mooie kant van de kater aan keek. "Bedankt"fluisterde ze, "Je kan gewoon gaan liggen, met je borst op mijn rug en je poten kunnen dan aan de zijkanten van mijn lichaam. Het lukt wel, heel ver zijn we niet van het kamp vandaan.". Wel, eigenlijk wel. Ratbite besloot om het maar niet te zeggen en knikte, ze vond het geen pretje om afhankelijk te zijn van een andere, maar ze wist dat ze geen keuze had. Ze klom op hem en klemde hem vast, zoals ze net had gedaan. Door de ruwe bewegingen van de klim voelde ze dat de nekwond weer wat was gaan bloeden, maar ze deed haar kop wat naar achteren, zodat haar nekvel wat over de wond heen ging. Hopelijk was dat genoeg.

-Zullen we een topic in het camp maken?-

Snakefang kreunde zachtjes toen het gewicht van Ratbite op zijn lichaam viel. Hij strompelde wat vooruit en tot zijn genoegen bleek zijn tactiek te werken! Het ging niet snel, zeker niet, maar het was beter dan niets. Wel voelde Snakefang nu dat de zwartgrijze poes weer was gaan bloeden en voorzichtig liet hij zijn tempo zakken. "Gaat het wel?" Vroeg hij, een tikkeltje overbezorgd, maar met alleen maar goeie bedoelingen.

Ze merkte dat het bloeden langzamer ging en gerustgesteld liet ze haar kop weer wat zakken, maar Snakefang ging langzamer lopen. "Gaat het wel?". Ratbite knikte, wat een steek in haar nek opleverde, "Het gaat, maar loop alstublieft door"het klonk harder dan ze het bedoelde, maar de angst zat nog steeds in haar hart. Ze kon nog niet naar de Starclan, ze moest nog zoveel doen. Hopelijk kwamen ze op tijd en kon Littlestream haar helpen.

-Flut. Zullen we dit topic afronden en dan een topic in de Medicine Den aanmaken?-

Ratbite verslapte wat op zijn rug en geschrokken keek Snakefang om. "Het gaat, maar loop alstublieft door" De tabby knikte en liep snel verder. Na een tijdje ging hij zelfs verder in een draf, zodat ze sneller in het kamp zouden zijn. Opgelucht zag hij het kamp in zijn gezichtsveld verschijnen en hij liep nog wat harder. Meteen toen hij het kamp in was, begon hij te schreeuwen. "Waar is Smokebreath?"

~ Ik dacht, we doen het in dit topic, maar we kunnen het ook in een andere doen, wat jij wilt.

Ratbite voelde dat de pijn erger werd en gleed bijna van Snakefang's rug af toen hij overging in draf. Toen ze echter het Camp zag, fleurde ze weer wat op en voelde ze haar krachten terug komen. Toen ze in het Camp waren,riep Snakefang om Smokebreath."Het is Littestream"fluisterde ze en liet zich van haar rug glijden en ging op te grond liggen. Intussen waren er een paar katten aankomen rennen. Ze herkende de katten niet, alles was wazig geworden. Littlestream,waar bleef ze.

"Het is Littestream" Oh ja... Littlestream. Hij was het helemaal vergeten door de opkomende paniek. "Euh... Juist. Littlestream? Waar is Littlestream?" Zijn stem steeg een octaaf van paniek toen hij voelde dat Ratbite van zijn rug afgleed. Ging het wel goed met haar? Er kwamen allemaal katten op hen af, maar Snakefang had alleen maar oog voor Ratbite. "Het komt goed. Wacht hier gewoon voor Littlestream! Hou nog eventjes vol!" Hij bad tot Starclan dat dit niet allemaal voor niks geweest was. Het kon niet dat Ratbite nu doo- Nee. Hij mocht hier niet aan denken.

Nu even wachten op Littlestream I guess?

Onderwerp: Re: Just another walk.[Open]