Food..

Saphira was net weg aan het lopen toen ze haar maar hoorde knorren. Honger, die gedachte kwam in haar op. eens even kijken, waar zullen we eens eten vandaan gaan toveren? vroeg ze zichzelf. Ze liep de bosjes in terwijl ze de omgeving aan het scannen was met haar ijzige blauwe ogen. Ze zag de bladeren over de grond heen vliegen en dacht aan vroeger, hoe hard ze toen moest werken voor een maaltijd... Maar gelukkig komt alles nu goed, dacht ze, terwijl er een smile op haar gezicht kwam. Ze ging wraak nemen op de clankatten, en vooral die ene kater die haar leven had geruineerd. Ze wist zijn naam niet, niet tot welke clan hij hoorde en ook niet eens meer hoe hij eruit zag, maar ze wist nog hoe hij rook en als ze hem zou vinden, zou ze laten lijden tot in de eeuwigheid en hem laten wensen dat hij nooit was geboren! Ze voelde de haat weer in haar opborrelen maar duwde die gedachte weer eens een keer weg. Ze dacht er de laatste tijd veel te veel aan. dat kwam vast doordat ze bij Bloodclan hoorde nu. Knorr... Hongerige gedachtes schoten door haar heen. De dikke muis die ze van Yuriko vanmorgen had gekregen, warm bloed dat eruit sijpelde en warm in je maag terecht kwam, vogel, muis, food! Ze kon het niet meer uitstaan, ze moest eten hebben! Snel keek ze nog even rond of iemand haar was gevolgd en toen ze zeker was van niet, liep ze door, het bos in (niet op clan-territoruim). Weer scande ze de omgeving met haar ogen. Er zat, op 3 meter afstand een vogeltje lekker rustig wormpjes te eten. Yak, dacht Saphira, wormen wil je toch niet eens proeven?! Gelukkig ging het om de vogel en niet om de worm. straks zou haar maagje weer lekker gevuld zijn en zou ze gaan slapen. Waar zou ze eigenlijk slapen? Geen idee, ergens al was het maar in haar eentje. Yuriko was weggelopen dus daar had ze nu niks meer aan. Eerst eten, dan denken! Zachtjes, stap voor stap, liep ze dichterbij. Ze kon het hart gewoon horen bonken van de vogel en een smaak van eten vulde haar hongerige mond, en ze wilde net de vogel te grazen pakken toen.. Knorr zei haar buik weer. De vogel schrok zich wild en vloog snel weg, voordat Saphira hem kon pakken. Shit! Wil ik je nog voeren ook, ga je knorren zodat je eten wegvliegt! Saphira ging boos zitten. Daarom moet je dus nooit denken voordat je gaat eten! De andere vogeltjes waren ook alweer gevlogen. Ze dacht even na, en besloot toen wat verder het bos in te gaan om eten te zoeken, toen ze geritsel hoorde. Snel keek ze om, maar ze zag niks. Misschien een muis? Dat is eten! Maar de muis kon wel even wachten, want zolang ze hem niet zag kon ze hem ook niet vangen en opeten. Ze liep weer verder maar had een sterk gevoel dat iemand haar achtervolgde. Was het misschien Yuriko? Nee, die was vast en zeker nog boos op haar, wat ze nu weer gedaan had. Misschien was het wel Goldheart die gezelschap wilde hebben en haar had zien weglopen. Weer geritsel! Abrupt stond ze stil en draaide zich om.
'Wie is daar?' siste ze, hard genoeg zodat iedereen in de buurt het kon horen.
Nu wist ze zeker dat iemand haar volgde. Als het een clan-kat was zou ze hem nu al vermoorden, maar doie mietjes waagde zich zeker niet buiten hun territorium. Als het een kittypet was zou ze zeggen dat ze hem zou opeten als niet snel zou opsodemieteren. Waarschijnlijk was het gewoon een rogue, maar ze wachtte ongeduldig op een antwoord. Ze scande de omgeving weer en siste. Het zat in de bosjes. Als de kat nu niet snel tevoorschijn zou komen, viel ze hem wel zelf aan!

(Feel free om te reageren, maakt niet uit wie het is 8) )

(Yuriko heet hier nog steeds Yuriko )

Yuriko liep rustig door het bos. Het geluid van zachte voetstappen mengde zich met het ruisen van bladeren en het ritselen van het gras. De schaduwen van de bomen beschermden hem tegen de brandende zon, maar gaten in het bladerdek liet wat warm licht op zijn vacht schijnen. Zachtjes strompelde hij alleen verder. Het was nu ongeveer een maan geleden dat hij Saphira en de andere Bloodlclan katten had gezien. Hij had zijn poot gebroken met Saphira en een kittypet verjaagd met Drust. Yuriko grinnikte. Hij mocht Drust wel. Hij was dan misschien niet de slimste, hij was wel groot en sterk. Daar kon Bloodclan mooi gebruik van maken. Nu was hij echter weer alleen. In de tussentijd was de wond op zijn poot weer af en toe opengegaan waardoor zijn bespalking een viezige, rode kleur had gekregen. Gelukkig was het niet gaan ontsteken. Ookal zag de wond er oud uit, Yuriko kon voelen dat het aan het helen was. Niet aan het ontsteken. Het had geen nieuwe verzorging nodig. Althans, nog niet en anders kon Yuriko er zelf wel wat van maken. Hij keek even omhoog. Waar ging hij eigenlijk heen? Ah, maakt niet uit! Zolang hij maar iets te eten vond. Yuriko had honger en dat was niet de eerste keer. Door zijn gebrekkige poot ging de jacht moeizamer. Yuriko was dan ook wat afgevallen waardoor zijn spieren nog duidelijker zichtbaar waren. Hij was wat magerder maar zag er nog steeds goed uit. Hij was gezond, knap en nog steeds een geduchte tegenstander, alleen die poot. Tsja, dat zou vanzelf wel overgaan. Hij had al geluk dat de snee boven zijn oog niet meer bloedde. Er was nu alleen nog maar een kleine, rode kras te zien. Opeens spitste Yuriko’s oren zich. Hoorde hij daar nu iemand? Nee, tuurlijk niet. Yuriko lachte zichzelf even uit. Uit instinct was hij de laatste tijd wat oplettender geweest voor eventuele vijanden al was dat helmaal niet nodig. Rustig liep Yuriko verder. Hij dwaalde nu al dagen rond in het woud. Er gebeurde niet echt veel meer. Hij wilde zo graag iets spannends doen, voor Bloodclan. Hij had aandachtig naar de ideeën van Scourge geluisterd. Of in ieder geval, hij had ze gehoord. Yuriko plande wel iets, maar dat moest je met minimaal 2 doen. Anders was het wel riskant. Maar als ze het goed deden, zouden ze wel indruk op Scourge maken. Hmm, het woord ‘ze’ stond hem niet zo aan. Misschien moest hij het toch maar alleen proberen? Dat was eigenlijk wel beter! Yuriko schrok op uit zijn gedachten toen er een vogeltje uit de struiken vloog. Recht op hem af! Yuriko plantte snel zijn achterpoten onder zijn lichaam, voorbereidend op de sprong. De vogel zag hem echter snel en vloog vlug omhoog. Yuriko sprong ook omhoog en graaide met zijn uitgeslagen klauwen naar het beestje. Zijn scherpe klauwen konden zich nog net in een kwetsbaar vleugeltje steken en Yuriko trok de vogel zo mee in zijn ‘val’ terug naar de grond. De vogel liet een geschrokken piep horen. Snel beet Yuriko de gevederde hals door. Warm bloed stroomde zijn mond in en Yuriko’s ogen schoten omhoog bij de heerlijke geur van pas gedode prooi. Hij schudde even om de geur uit zijn neus te halen en keek toen in het rond, de vogel in zijn bek houdend. Nee, er was niemand. Toch wilde hij er zeker van zijn dat er echt niemand was en hij trippelde weg met zijn staart parmantig in de lucht gestoken. Hij had niets hoeven doen om de vogel te pakken. Hij was gewoon zelf naar hem toegekomen! Nu wat gehaast draafde hij verder. Yuriko werd wat rustiger toen hij een eindje verderop was. Hij was nog niet gaan zitten of hij hoorde iemand boos sissen. Had iemand hem gezien? Dat zou toch niet? Hij wist zeker dat er niemand was, of nou ja, bijna zeker dus. Nieuwsgierig liep hij verder. Toen het sissende geluid steeds duidelijker werd, stak hij zijn kop door de struiken en… Nee maar! Dat was Saphira! Dat was een tijdje geleden! Waarom had hij haar in Bloodclan’s naam niet geroken?! Zijn ogen schoten even naar de prooi, die hij nog steeds in zijn bek had, en een geïrriteerde frons verscheen op zijn gezicht. Natuurlijk, de lucht van de prooi had zijn neus zo verstopt dat hij Saphira niet had geroken! Maar, waarom stond ze met haar rug naar hem toe? Zat er iets in de struiken aan de andere kant ofzo? Blijkbaar zat er iets of iemand die ze niet mocht? Rustig stapte hij op haar af en legde de vogel op de grond.
‘Zeg, waar heb jij uitgehangen?’ vroeg hij met twinkelende ogen.

Saphira schrok zich helemaal wild toen ze opeens een stem achter haar hoorde. Ze draaide zich met een flits om en keek recht in de twinklelende ogen van Yuriko! ‘Zeg, waar heb jij uitgehangen?’ vroeg hij haar. Ze keek hem met een schuin kopje aan. "Overal en ergens, maar vooral hier" zei ze met een brede grijns. Hij was teruggekomen! Of beter gezecht, hij was naar haar toe gekomen toen ze net dacht dat hij haar niet meer aardig vond. Ze had gedacht dat het haar niks kon schelen maar nu ze hem weer zag kon het haar wel degelijk wat schelen. Ze keek recht in Yuriko's blauwe ogen, blauw en blauw, lucht en water schoot het door haar heen. Ze had nooit goed opgelet wat Yuriko's oogkleur was maar ze zag dat ze blauw waren, net als die van haar. Maar wat zag hij eruit! De wond boven zijn oog was goed geheeld, gelukkig maar, dacht Saphira. Maar de wond op zijn been zag er nog best akelig uit, de spinnenraggen en mos die ze eroverheen had gedaan waren doordrenkt door bloed en het stonk best wel.. Je kon ook wel zien dat hij al lang niet meer had gegeten. Zijn spieren waren goed zichtbaar.. Zijn grote, sterke spieren en zijn charmante glimlach.. Snel kwam ze weer tot zinnen. Ze had gelukkig niks laten merken van haar gestaar en deed eventjes haar ogen dicht om van de geur van het bos te genieten, toen er dode prooi haar neusgaten bereikte. Snel keek ze weer en zag dat Yuriko een vogeltje in zijn bek had. Niet zomaar en vogeltje, maar de vogel die zij net had willen vangen! Ach ja, hij mocht hem houden ook, zij kon tenminste zonder moeite rondrennen om prooi te vangen. "en waar heeft de Gentleman uitgehangen?" vroeg ze hem, zoet en aardig zoals altijd, maar met een vleugje uitdaging in haar stem. Niet dat ze hem niet aardig vond, integendeel zelfs, maar ze wou eens kijken hoe hij reageerde als hij zijn trucjes teruggeschoven kreeg. Ze voelde zich weer warm en blij vanbinnen. Zij en Yuriko weer alleen en de zon die hen alles toeliet..

Saphira schrok zich kapot toen Yuriko tegen haar was begonnen te praten. Hij grinnikte even en keek naar de grond. Warm bloed drupte op de grond. Rustig legde Yuriko de prooi op de grond om zijn kaakspieren even wat rust te geven. Hij keek weer op en Saphira antwoordde op zijn vraag.
‘Overal en ergens, maar vooral hier.’
Saphira draaide haar hoofd en keek hem met een schuin gehouden kopje aan. Haar blauwe ogen drongen diep door in zijn hemelsblauwe ogen. Het moment leek eeuwig te duren toen ze opeens haar ogen sloot en diep inademde. Yuriko zag dat ze snel naar zijn prooi keek. Had ze misschien ook honger? Waarom vroeg ze dan niet of ze ook wat wilde? Eigenlijk snapte hij dat wel. Wie vraagt er nou of hij een hapje van iemands anders eten mag? Dan bood hij het zelf wel aan, maar Saphira was hem al voor.
‘En waar heeft de Gentleman uitgehangen?’ Vroeg ze uitdagend.
‘Ik?’ vroeg hij zogenaamd verbaasd,’hehe, wie is er nu zo geïnteresseerd in mij?’
Een charmante knipoog volgde en hij ging verder.
‘Maar als je het echt wilt weten, ik heb wat rondgezwerfd, met wat andere Bloodclan katten een kittypet verjaagd en voor de rest niet zoveel.’
Yuriko ging zitten. Hij had een idee gehad, maar wat was dat dan ook alweer? Oja!
‘Maar goed, dat is niet belangrijk. Heb je honger?’
Yuriko schoof de vogel naar Saphira toe en keek haar verwachtingsvol aan.

Saphira lachte in zichzelf. Hij wist waar hij mee bezig was, al kwam het er zo natuurlijk uit. ‘Ik?’ vroeg hij zogenaamd verbaasd, ’hehe, wie is er nu zo geïnteresseerd in mij?’
gevolgd door een charmante knipoog. Hij ging verder:
‘Maar als je het echt wilt weten, ik heb wat rondgezwerfd, met wat andere Bloodclan katten een kittypet verjaagd en voor de rest niet zoveel.’
Dat was nou gewoon typisch Bloodclan. Ze had er graag bij willen zijn, om die kittypets een lesje te leren. Ze waren allemaal even lui, arrogant en wat nog meer? Ze veraschuwde ons. Ze waren gewoon te bang om eens zelf iets te doen. Ze zag dat Yuriko ging zitten met de prooi naar voren geschoven.
‘Maar goed, dat is niet belangrijk. Heb je honger?’ vroeg hij.
Hij keek haar verwachtingsvol aan. Nou, als hij het zo aanbood lustte ze wel een hapje! Terwijl ze, op haar elegante manier, naar hem toe liep, zei ze;
"Als jij het zo aanbied, neem ik wel een hapje" ze keek hem nog steeds met haar ijsblauwe ogen aan en bukte zich toen naar beneden om een hapje te nemen. Ze nam maar een klein hapje, de rest was voor Yuriko. Hij had de vogel uiteindelijk gevangen, toch? Nadat ze haar hapje had genomen ging ze ervoor zitten, zodat ze recht voor Yuriko zat, met de prooi tussen hen in. Met haar elegante, kleine pootje schoof ze de vogel terug. "Dankje" zei ze blij. De geur en smaak van pas gedode prooi bleef in haar neus en mond hangen. Zo, dat had ze net nodig!

Yuriko wachtte toen Saphira op haar kenmerkende manier naar hem toe liep en nog steeds aanbleef kijken.
‘Als jij het zo aanbied, neem ik wel een hapje,’ zei ze en ze bukte om een klein hapje van de prooi te nemen. Daarna ging ze zitten en schoof de vogel terug naar hem.
‘Dankje,’ zei ze rustig.
Saphira leek even een kick te krijgen van de smaak van de prooi en ook Yuriko boog zich nu voorover om een hapje te nemen. Het warme vlees vulde zijn mond en de sterke geur vloeide zijn neus in. Yuriko sloot zijn ogen even en keek weer naar Saphira. Misschien konden ze weer iets leuks doen? Nou ja, weer? De laatste keer was nu niet echt ‘leuk’ geweest. Ze waren aangevallen door een hond en hij had zijn poot gebroken. Toch, daarna was het wel gezellig geweest. Hèhè, ze hadden heerlijk door weilanden gecrost en gepraat. Yuriko at zijn vogel op en zijn buik werd wat rustiger. Yuriko besloot om het eerst op een praatje te houden en keek Saphira geïnteresseerd aan.
‘Nog clankatten tegengekomen?’ Vroeg hij voorzichtig.
Hij wilde geen boze reacties uitlokken. Clan katten was nu eenmaal een gevoelig onderwerp. Tenminste, bij hem. Hijzelf was nog geen clankatten tegen gekomen, jammer genoeg. Misschien Saphira wel. Wat zou zij doen als ze er een tegenkwam? Yuriko zou ze in ieder geval vermoorden. Koste wat kost. Maar hij had nog niets gedaan. Yuriko had nagedacht over wat hij zou doen. Scourge had goede ideeën om de clankatten dwars te zitten en Yuriko wilde ze graag uitvoeren. Hij was er alleen nog niet over uit of hij het zelf zou doen of met iemand. Daarom vroeg hij het liever nog niet aan Saphira om mee te doen.
‘Ik in ieder geval nog niet,’ zei hij als vervolg op zijn vraag.
‘Jammer genoeg,’ murmelde Yuriko erachteraan.

Saphira was en bleef blij dat Yuriko uit de bosjes was gekomen. Ze keek toe hoe hij ook een hapje nam van de vogel. Hij had wel goed gesmaakt! Ze sloot haar ogen weer en genoot van de geur van de natuur en alle zonnestralen die har grijze vachtje als zilver deden oplichten. Ze hield van de natuur en van de zon. Ze kon warm zijn, maar ook verbrandend heet en harteloos, net zoals zijzelf. Ze keek weer en zag dat Yuriko haar aankeek. Een verlangende blik stond in zijn ogen (do not think me wrong), verlangen om iets te doen, iets leuks, weer rennen en praten zoals ze eerder hadden gedaan? Saphira wist het niet en kon het niet uitcijferen door alleen naar zijn ogen te kijken. Toen vroeg hij haar opeens iets,
‘Nog clankatten tegengekomen?’
Ze merkte dat hij het voorzichtig had gevraagd en ze begreep het, ze was jong en naif geweest toen haar bloed ging koken bij alleen de naam ervan te noemen, maar ze had zichzelf verbeterd en toonde geen greintje boosheid toen hij het noemde. Ze zag ook hoe hij in zijn gedachtes verzonk, misschien juist door wat hij zelf had gezegd?
‘Ik in ieder geval nog niet,’ zei hij. Hoorde ze nou verontwaardiging in zijn stem?
‘Jammer genoeg,’ dat had ze dus bijna niet gehoord als ze zelf niet goed had zitten luisteren.
"Ik denk het niet, al weet ik het niet zeker.. Maar dat is een lang verhaal." ze dacht na over de ontmoeting met Drust en Mimi, en de kat die nog naar clankat had gestonken. Ze kon het nog steeds niet plaatsen maar ze was niet 100% positief dat hij een clankat was en daarom had ze hem niet aangevallen. Verloren in har gedachtes keek ze op recht in Yuriko's ogen. Speels voegde ze aan haar antwoord iets toe,
"Maar zullen we iets leuks doen?" nu ze eindelijk weer met Yuriko alleen was kwam al de adrenaline om iets te gaan doen omhoog. Ze was blij en straalde dat zeker ook uit.

Een onzeker antwoord volgde op zijn vraag. Wist ze het niet zeker?! Als Yuriko ook maar een vleugje clangeur rook bij een andere kat, kon deze op een ongezellige ontmoeting rekenen! Had Saphira zomaar een potentiële clankat laten gaan?! Nou ja, Yuriko was er ook een tegen gekomen, dacht hij. Maar die had beweerd een voormalig kittypet te zijn. Yuriko had geprobeerd informatie los te krijgen of wat plezier voor zichzelf te hebben, maar helaas had Drust zijn plannetjes onbewust tegengewerkt. Wat zou Saphira dan meegemaakt hebben? Misschien was ze wel dezelfde poes tegengekomen en wist ze ook niet wat ervan te denken? Yuriko ging er echter niet naar vragen. Geen zin om zich op te winden over clankat zaakjes. Saphira keek opeens weer op en Yuriko keek terug.
‘Maar, zullen we iets leuks doen?’ Vroeg ze.
Hèhè, eindelijk, dacht Yuriko. Hij had geen zin meer in wachten en zelfverzekerd stapte hij op haar af. Yuriko bracht zijn zwart-witte kop dichtbij Saphira, zo dicht bij dat hun voorhoofden elkaar bijna raakten. Hij keek diep in haar ogen en zei met een scheef, maar toch aantrekkelijk lachje:
‘Dat is een goed idee, but first you have to catch me.’
Heel even nog, keek hij haar onheilspellend aan en rende toen weg. Hij keek niet achterom. Saphira zou hem wel volgen. Als ze hem bij kon houden natuurlijk! Yuriko’s poot begon steeds beter te genezen dus zijn snelheid werd ook elke dag optimaler. Stof schoot omhoog waar zijn poten de grond raakten. Kleine diertjes verscholen zich snel in hun holen en bladeren bogen achterover om hem erlangs te laten. Uiteindelijk zag Yuriko waar hij naartoe wilde. Een groot meer verscheen tussen de bomen. Het was helderblauw en grote leliebladeren met paarse bloemen dreven er mysterieus in. Kleine beestjes schoten met lange poten over het water heen en de zon weerspiegelde een mooie dag op het oppervlak. Dit was waar hij met Saphira op dit moment wilde zijn. Yuriko keek nog steeds niet achterom, maar zijn oren stonden gespitst om het geluid van voetstappen op te vangen. Zijn ogen waren gesloten, zijn bewustzijn totaal gefocust op de omgeving. Hij wilde zijn trucjes uitoefenen op Saphira. Niet alleen omdat hij dat leuk vond, nee, Saphira had iets speciaals wat andere poezen nog niet hadden gehad…

Saphira zag dat er een lachje bij Yuriko verscheen. Had hij zin om iets anders te oden dan? Dat bleek wel! Hij stapte zelfverzekerd op haar af. Ze bleef zitten toen hij steeds dichterbij kwam. Hij kwam met zijn knappe kop steeds dichterbij haar, totdat ze elkaar bijna raakten. Een gevoel van blijheid overspoelde haar, maar nog een gevoel kwam erbij, ze wist niet precies wat, maar ze had het nog nooit gevoeld. Hij keek tot diep in haar ogen en ze keek terug. Toen zei hij opeens met een scheef, maar nog altijd een ongelooflijk aantrekkelijk lachje:
‘Dat is een goed idee, but first you have to catch me.’
Hij keek haar nog heel even onheilspellend aan en schoot toen weg. Hij keek niet meer om om the kijken of zij hem achterna ging, en dat hoefde ook niet want Saphira schoot hem gelijk achterna, de achtervolging in! Stof kwam omhoog waar hij voor haar rende, maar Saphira wist precies wat ze moest doen. Met haar non-geluid makende kussentjes rende ze het bos naast hen in en hield haar oog op Yuriko. Ze rende steeds sneller en doordat ze wat kleiner was dan Yuriko pikte ze de snelheid net wat meer op. Maar Yuriko was een stuk sterker en kon daardoor ook harder rennen. Ze schoot tussen de bomen door en genoot van de wind die door haar haren waaide. Het voelde net alsof ze vloog en het terrein om haar heen kwam in fladderende kleuren voorbij. Dit had ze nou net nodig! Ze keek weer opzij en zag de distinctieve witte kleur rennen die Yuriko was. Ze was hem aan het inhalen. Ze keek weer voor zich en zag dat Yuriko naar een meer aan het rennen was. Lag het aan haar of was dit nou precies zo'n plekje wat je een Fata-Morgana had kunne noemen? Het zag er prachtig uit en het helderblauwe meer weerspiegelde de zon. Ze kwam steeds dichterbij Yuriko maar was op een afstand waar hij haar nog net kon horen. Zijn ogen waren gesloten en zijn oren waren gespitst om te luisteren naar zijn omgeving. Hij was een goede jager en en sterke vechter, maar zij had zo ook wel haar voordeeltjes.. Toen ze bijna bij het meertje kwamen, pakte ze har kans. Ze schoot en sloop tegelijk en als een bliksemflits kwam ze de bomen door. Haar voetstappen waren nauwelijks te horen terwijl ze verder vloog als een vogeltje door de bomen. Ze was er bijna, zo bijna! Ze had nog maar een paar meter van hem vandaan en dit was haar laatste kans om hem te pakken. Al haar zinnen stonden op scherp toen ze haar laatste, grote sprong richting Yuriko nam. Ze landde precies op zijn rug en duwde hem op zijn rug. Zo stond ze, net boven hem, hem aan te kijken zoals ze altijd hem aankeek en zei toen, blij en prachtig:
"Gotcha now!" Ze zei het met twinkelende ogen. Hoe zou hij nu reageren? Zou hij haar van zich afgooien en verder rennen of zou hij iets anders doen? Hopelijk het tweede. Ze straalde warmte uit op het moment en de door de zon scheen haar grijze vachtje weer als zilver en haar ogen stonden nog steeds met twinkeltjes in hun ogen...

Yuriko had gehoord hoe Saphira hard achter hem aan had gerend en toen hij stil was gestaan, ook zij haar pas vertraagde. Hij luisterde hoe ze op hem afsloop. Ze schoot door de bomen heen en het leek alsof ze zweefde over de grond. Zijn oren gingen langzaam naar voren alsof hij niet doorhad dat ze naar hem toe sloop. Ze ging harder en harder en op het laatste moment sprong naar voren. Yuriko verwachte de sprong maar deed alsof hij haar niet verwachtte. Zo had zij ook haar lol. Ze landde met een zware klap op zijn rug en dat was iets wat hij niet helemaal verwachtte. Hij liet zich op de grond vallen en draaide zich op zijn rug.
‘Gotcha now!’ Zei ze met twinkelende ogen.
Yuriko keek Saphira aandachtig aan en verborg dat niet. Hij lachte en hield zijn kop scheef. De zon scheen haar vacht zilver en ook Saphira zelf straalde warmte uit. Yuriko zette zijn grote zwarte poot op haar borst en tilde zijn kop een klein beetje op.
‘En nu? Ga je me nu doden?’ Vroeg hij haar uitdagend, maar speels.
Yuriko bracht zijn kop nog verder naar voor en hij kon Saphira’s zoete adem ruiken. Haar snorharen streelde zijn wangen en zijn snorharen de hare. Hij opende zijn bekje en fluisterde:
‘ Of iets anders?’
Hij likte over haar oor en liet zich toen op de grond vallen. Daarna duwde hij haar krachtig, maar teder, van zich af. Rustig stond hij op. Hij zakte een beetje door zijn voorpoten en hield zijn kop weer scheef. Uitdaging fonkelde in zijn ogen en hij liet de beslissing aan haar. Voor nu…

(Sorry, korte post xD)

Yuriko zette zijn grote zwarte poot op haar borst, maar hij duwde haar niet weg. Hij tilde zijn kop een klein beetje op wat hem nu nog aantrekkelijker maakte.
‘En nu? Ga je me nu doden?’
Hij vroeg het met uitdaging in zijn stem, mar hij hield het speels. Nee, zij zou Yuriko nooit doden, dat zou ze niet over haar tere hartje krijgen. Hij bracht zijn kop nog verder naar voren en adrenaline stroomde door haar hele lichaam. Hij was zo dichtbij gekomen dat haar snorharen over over zijn wangen streelde, en toen zijn snorharen dat ook bij die van haar deden, gleed alle spanning weg en kleurde haar wangen rood, van warmte van de zon maar ook van de warmte die ze door Yuriko kreeg. Hij opende zijn knappe, witte bekje en fluisterde:
‘ Of iets anders?’
Iets anders, zeker. Ze had zijn trucje wel door en ze was verrukt dat hij dat met haar deed. Hij likte haar over haar oor en liet zich toen weer op de grond vallen. Ze was bijna bang geworden dat hij zich zeer had gedaan, maar ze bleef hem met haar blauwe, intense ogen aankijken. Daarna duwde hij haar teder met zijn krachtige poten van zich af en ze liet zich door hem wegduwen. Hij stond rustig op en zakte een beetje door zijn voorpoten. Ze examineerde zijn hele lijf. Hij was krachtig gebouwd en zijn spieren straalde al die sterkheid uit. Wat was zij klein en mager vergeleken met hem! Sterk was ze niet, ze was snel maar niet sterk en ze had niet eens een tiende van de spieren die hij had. Toen ze weer opkeek naar zijn verleidelijke ogen keek hij haar met scheve kop aan. Hij was schattig als hij dat deed! Uitdaging fonkelde in zijn ogen, een uitdaging die zij pakte. Hij bleef staan en ze liep rustig naar hem toe, maar wel op haar meest elegante manier die ze ook maar kon bedenken, zonder te laten zien dat ze haar best voor hem deed, wat ze nu dus wel deed. Ze stond stil en duwde haar kopje een klein beetje naar voren zodat hun neusjes elkaar net niet raakte. Al haar snorharen vervoerde de intensiteit naar Yuriko over en ze voelde zijn ademhaling en ze rook zijn adem.
"Iets anders lijkt me beter" fuisterde ze terug met haar zoetste stem...
Ze duwde haar kopje weer iets meer naar voren. Dit was het uur der waarheid. Als hij haar ook leuk vond, zou hij niet terugtrekken en als hij dat wel deed was ze tot haar botten beschaamd en zou ze hard wegrennen om nooit meer terug te komen. ze duwde haar kopje weer verder en toen ze zijn neusje aanraakte duwde ze haar eigen wang tegen die van hem likte hem precies bij zijn wang. De enige gedachtes die ze had was een vraag; Yuriko, voel je hetzelfde voor mij? (ze spreekt het niet hardop uit XD)

Saphira keek hem met haar stralende blauwe ogen aan en Yuriko lachte. Ze was mooi. Alle ‘partners’ die Yuriko had gehad waren mooi. Hij had een goede smaak alhoewel hij nog nooit een echte partner had gehad. Het waren zijn speeltjes die na een tijdje versleten raakte en hij weer een nieuwe zocht. Met Saphira zou dat niet anders zijn, toch?
Yuriko had Saphira van zich af geduwd en hij had zijn typische houding aangenomen. Saphira leek erin te trappen en keurde hem. He he, was hij wel goed genoeg voor haar? Blijkbaar wel toen ze dichterbij kwam gelopen op de meest elegante manier die Yuriko ooit had gezien. Ok, hij moest toegeven, ze deed het beter dan alle andere poezen tot nu toe. Maar ze kwam zo dichtbij dat Yuriko even moest nadenken of dit nu wel de bedoeling was. Het ging allemaal zo snel. De meeste poezen hielden hem in het begin af alsof ze niet zeker wisten wat ze wilden of hem wilden verleiden door moeilijk en mysterieus te doen. Yuriko hield daar niet van en liep dan gewoon weg. ‘Dan niet,’ had hij gedacht, ‘zoek het lekker zelf uit!’
Maar Saphira kende hij nog helemaal niet zo lang! Toch ging ze nu al zo veel sneller dan hij altijd deed en dat trok hem wel. Ook nu nam ze eigen initiatief door naar hem toe te lopen. Ze kwam dichtbij, heel dichtbij! Hun neusjes raakten elkaar net niet en Yuriko moest zich inhouden de zijne niet tegen de hare aan te duwen. Het was nu haar beurt en dat respecteerde hij. Je moest de vrouwtjes nu eenmaal ook een poging tot versieren geven. Anders vonden ze er niets aan. Yuriko voelde Saphira’s adem tegen zijn kin aan blazen, omdat hij net wat groter was. Hij lachte. Haar antwoord zou spoedig volgen.
‘Iets anders lijkte me beter,’ fluisterde ze op een manier die Yuriko wel vaker hoorde. Lief, zoet en toch ook weer verleidelijk. Was Saphira wel zo anders als hij soms dacht? Opeens kwam ze met haar kopje nog dichterbij en werd Yuriko uit zijn gedachten wakker geschud. Hun neusjes raakten elkaar en een boost schoot door zijn lichaam. Saphira draaide haar mooie kopje zodat ze met haar wang langs zijn de zijne streek en teder likte ze hem daar. Yuriko wist dat ze vlot was, maar zo snel. Hij kende haar dus amper een paar dagen en nu al zo veel ‘lichamelijk’ contact! Het maakte Yuriko niets uit. Hij vond het heerlijk! Niets terughoudend, gewoon daden en doen! Hij draaide nu ook zijn kop en beet heel zachtjes in haar oortje waarna hij haar daar likte. Was Saphira dan misschien toch anders dan de huppel’katjes’ die hij tot nu toe had gehad? Kon ze voor zichzelf opkomen en bloed verspillen voor haar eigen lol? Wilde ze iets meer met Yuriko spelen? Wilde Yuriko iets meer met haar spelen?

(Ik weet het, soms lijkt het alsof er iets vies staat, maar dat bedoelde ik dus absoluut niet!)

Saphira vond zichzelf terug in de zevende hemel. Hier was een echte kater, de enige echte die ze ooit zou vinden. Ze mocht dan snel zijn maar er zijn andere katers geweest. De meeste waren ruw en sterk, die waren iets te spierbundelig, en de andere lief en charmant, maar die konden bijna niet eens voor zichzelf opkomen!
Maar deze kater, Yuriko, had alles. Hij was charmant maar sterk, teder maar ook hard. Hij was het, ze had hem gevangen, of eigenlijk had hij haar gevangen, en ze zou dus niet, niet niet niet loslaten! Koste wat koste zou! Ze voelde hoe zijn zachte haren over haar streken toen hij zijn kop ook draaide. Wat genoot ze hiervan! Ze voelde hoe hij zachtjes in haar oor beet en toen daar weer over likte. Ze kon het wel uitschreeuwen, zo blij was ze! Ha, maar het was niet in haar natuur om alleen maar teder te zijn, en ze had hem al gelikt, dus het was overname-tijd. Zachtjes wreef ze haar kleine kopje over die van hem en beet hem ook zachtjes eens even in zijn oor. Het was wel wat speelser dan wat hij had gedaan, maar zeker niet pijnlijk, oh nee. Ze voelde hoe de zon hun allebei verwarmde en als ze een engel was geweest, had ze nu zelf zonnestralen uitgestraald. Ze voelde hoe ze zelf warmer werd, niet heet maar warm, van de zon.
Voor het eerst in haar leven hoefde ze niet over alles te denken wanneer ze bezig was. Het voelde alsof ze voor altijd zo konden staan maar Saphira maakte haar wang los van die van hem. Ze bleef op dezelfde plaats staan maar ze keek hem aan, met haar ogen. Zijn ogen, ze kon er geen genoeg van krijgen! Nooit had ze een kater ontmoet met zulke diep-blauwe ogen waarin je verzeild kon raken. Iets anders dan haar ogen, die wel van ijs gemaakt leken te zijn. O wat verlangde ze naar hem. Zachtjes streek ze met haar zilver-grijze staart over zijn wang, zijn keel, zijn borst en terug naar zijn kin waar ze haar staart weer terug haalde (^^), terwijl ze zijn ogen vast bleef houden. Deze avond zou ze nooit vergeten...

Yuriko’s manier van verleiden leidde tot een knauwtje in zijn oor en Saphira werd wat losser. Ze werd warmer en haar zachte pels streelde tegen zijn dikke witte vacht die haar warmte hartelijk ontving. Yuriko kneep zijn ogen dicht, wetend dat dit het toppunt van ‘verliefdheid’ was. Je ogen sluiten en je kwetsbaar opstellen. Het werkte meestal, ook nu. Een zilveren staart streek langs zijn kaak, borst en terug naar zijn kin waarna het wegglipte en Yuriko’s hoofd automatisch lichtelijk meebewoog. Hij opende zijn ogen een klein beetje en zag Saphira voor hem staan. Ze leek razend enthousiast te zijn, maar tegelijkertijd was ze kalm en verleidelijk. Yuriko zette zijn zwarte poot een stap naar voren en trok zijn kin omhoog. Zijn zwarte staart in een uitdagende boog gehangen vlak boven de grond. De hemelsblauwe ogen opende zich iets verder en keken de mooie poes tegenover hem charmant aan. Zijn lange, volle staart hoog in de lucht met een kleine zwiep erin. Yuriko’s krachtige borst fier naar voor en een scheef maar toch knap lachje speelde op zijn lippen. Zijn witte kop met lange wangplukken een klein beetje schuin. De typische Yuriko houding. Zijn roze tong showde zichzelf even toen hij langs zijn tanden likte. Nog een stap dichterbij, en nog een tot hij zo dichtbij was dat hij Saphira’s adem weer kon ruiken. Zijn kop voorover gebogen waardoor zijn houding dominant overkwam, maar nooit agressief. De blauwe ogen ontmoette Saphira’s ijzige ogen, voor een lange tijd. Toen opeens, alsof hij wegging lopen, wendde Yuriko zich van haar af. Nog steeds heel dichtbij de mooie Saphira cirkelde hij rondjes om haar. Zijn lange staart streek nog steeds langs Saphira alsof hij wel onafhankelijk wilde zijn, maar haar toch bij zich wilde hebben. En dat was ook precies wat hij wilde. Daarna, weer zo plotseling, stopte hij voor Saphira en schoot naar voren. De meeste poezen schrokken daarvan en namen een stap achteruit. Het maakte Yuriko niet uit wat ze dan deden. Dit was nu eenmaal een van zijn trucjes. Het maakte niet uit hoe ze werkten, maar of ze werkten. Yuriko lachte weer en trok zijn wenkbrauw op. Zijn kop draaide weer een beetje en voordat hij iets kon zeggen voelde hij hoe de nachtelijke koude hem verlichte. Yuriko had door zijn inspanning helemaal niet opgemerkt dat het nacht was geworden. Hoe de zon was verdwenen achter de weilanden en de maan tevoorschijn was gekomen. Een windje speelde met zijn vacht, maar Yuriko liet zich niet afleiden. Zacht vervolgde hij:
‘Volg me’
En hij wendde zich opnieuw af. Eerst liep hij rustig weg, achterom kijkend. Saphira stond daar nog maar zou zich spoedig wel bij hem voegen. Yuriko zette zijn blik weer naar voren en zijn stap sloeg over in een drafje die weer overging een snelle vaart. Bomen bogen voor hem een kleine diertjes vluchtten van zijn pad. Een kleine, half ondergrondse grot doemde op vanachter het hoge gras. De bomen beschermde het tegen eventuele indringers. Yuriko had het in zijn jeugd ontdekt en wilde het nu graag met Saphira delen. Tot dan toe was het altijd zijn privéplek geweest. De tijden veranderden, maar verandert Yuriko ook?

Saphira was helemaal warm vanbinnen. Yuriko had gereageerd op haar trucje! Hij bewoog lichtelijk met zijn hoofd toen ze haar staart wegtrok en dat was precies wat ze wilde. Opeens stapte hij naar voren en lichtte zijn kin op. Ze kon zijn trotse houding bijna niet weerstaan en keek hem nog steeds aan. Ze voelde zich vrij en gevangen tegerlijkertijd in zijn heldere ogen. Zijn staart stond hoog en gebogen in de lucht, en hij keek haar charmant aan. Dit was geweldig, spookte het door haar hoofd. Toen zette hij nog een stap naar voren en ze kon zijn adem weer ruiken. Ze bleef zijn blik gevangen houden maar er speelde een glimlach om haar kleine mondje terwijl hij zo dichtbij stond. Zijn kop leunde wat naar voren in een typische dominante houding. Hij mocht dominant zijn, als hij dat graag wou, maar hij moest denken dat ze al gevangen was. Ze stond lichtelijk meer omhoog met haar kopje zijwaarts/onder hem, een sterke houding terwijl ze hem wel dominant liet zijn. Hij begon cirkeltjes om haar heen te lopen en nog steeds hield ze zijn blik vast. Díe zou ze nimmer meer loslaten. Zijn prachtige lange staart streek nog over haar heen alsof hij haar wél bij zich wou hebben, maar zijn stand van haar vandaan liet zien dat hij wel onafhankelijk wou zijn. Precies wat ze zelf ook wou, zichzelf zijn en vrij rondlopen terwijl ze wel bij hem was en bij hem hoorde..
Opeens schoot hij naar voren, recht voor haar neus. Saphira schrok er nauwelijks van, ze vertrouwde Yuriko compleet, maar het verraste haar wel. Hij lachte naar haar en trok zijn wenkbrauw op, dat maakte haar ook aan het lachen. Ze wilde hém en ze zou hem verleiden ook! Opeens kwam er een rilling opduiken over haar rug, was het al zo laat dan? Even keek ze achter Yuriko langs en ze zag dat de maan al langzamerhand tevoorschijn kwam. De maan, ze hield van de maan, hij was zo magisch.. Twinkeltjes in haar ogen veraadde haar blijdschap toen ze naar hem keek.
‘Volg me’
zei hij opeens. Een commando, niet haar voorkeur maar ze liep mee. Hij wendde zich rustig van haar af en liep weg terwijl hij soms omkeek of ze hem wel volgde. Dat hoefde niet, ze zou hem niet meer loslaten en met een paar sprongen liep ze naast hem. Ze zag hoe hij zijn prachtige blik weer voor zich zette en weg spurtte. Ze was verrast, alweer, maar ze rende naast hem. Het was heerlijk, ze rende weer samen en niemand zou ze vinden... De wind speelde met haar vacht en ze zag vuurvliegjes op hun weg. Alles aan vandaag was magisch; de omgeving, de natuur en vooral zij tweetjes.. Bomen flitste voorbij en kleine diertjes snelde weg toen ze langskwamen, het was heerlijk. Het had voor haar gevoel eeuwig zo kunnen doorgaan totdat hij opeens stopte. Ze kon net optijd stoppen voordat ze tegen hem opbotste. Ze zag iets grijs achter het hoge gras, een steen..? Ze zette een stap dichterbij en zag toen wat het was. Een kleine grot die half in de grond was, had hij haar hierheen gebracht? Een plekje waar ze alleen konden zijn, waar niemand hun zou kunnen vinden, Saphira kon zich nu niets beters voortellen. Een glimlach speelde om haar mondje en haar ogen fonkelde van plezier toen ze hem weer aankeek. Hij was prachtig, sterk en charmant. Het kon haar niet schelen of hij voor haar andere poezen had gehad, zij zou bij hem blijven, daar zou ze wel voor zorgen. Ze draaide zich half om en hield zijn blik vast terwijl ze hem uitdagend en lief tegerlijkertijd aankeek. Ze streek nog één keer met haar zilvere staart over zijn borst en kin en liep toen de grot in. Haar zachte kussentjes maakten nauwelijks geluid toen ze binnenkwam. Ze draaide zich bijna meteen om om te kijken of Yuriko kwam en ging toen zitten, haar blik gericht op de ingang zodat ze hem gelijk aan zou kunnen zien komen. Ze wist dat zit haar laatste kans kon zijn en ging op haar meest charmante manier zitten en wachtte opdat hij binnen zou komen..

Yuriko zette onopgemerkt een stapje opzij toen hij merkte dat Saphira bijna tegen hem op botste. Even was hij haar vergeten. Zijn blauwe ogen waren naar de grond, op zijn donkere poten, gericht. Opeens leek de grond dichterbij te komen en de lucht werd ijler. Een snijdende wind van pijn sneed door zijn hart en warme, natte stroken opgedroogde tranen sierden zijn wangen. Tegelijkertijd wurmde een wervelstorm van woede door zijn lichaam. Het regende en de grond werd modderig. Yuriko’s vacht was korter, maar pluiziger. Zijn ogen groter en met meer expressie dan een volwassen kater ooit kon tonen. De gekwetstheid stroomde samen met een paar stroompjes bloed van zijn gezicht af. De dag was zo leuk begonnen. Iedereen mocht hem. Iedereen hield van hem. Hij was altijd zo braaf geweest. Ja braaf, hij deed alles wat hem gevraagd werd en iedereen waardeerde hem daarvoor. Behalve één iemand. Één iemand die alles zou veranderen. Degene door wie hij nu hier was. Degene door wie hij verjaagd zou worden en worden behandeld als een verrader. Alsof hij fout was geweest. Een boze brul verliet Yuriko’s keel. Hij had zijn naam veranderd om nooit meer herinnerd te worden aan deze donkere tijd van zijn leven. De kleine kit gromde even na. De rest van zijn leven, zou hij de baas zijn. Wraak drong door zijn hoofd en was tot op de dag van vandaag nog steeds de hoofdzaak van zijn leven, maar nu echter niet belangrijk. De jonge kit, bijna apprentice, moest zichzelf nu alles leren in plaats van een mentor te hebben die dat deed. En zo ontdekte hij deze plek. De plek waar hij zijn eerste nacht alleen, had doorgebracht.
Yuriko trok zijn kop weer op. Heel even, bijna onzichtbaar, waaide er een vlaag van treurnis door zijn ogen. Een licht schokje met zijn kop en het was weer weg. Saphira was zijn grot binnengekropen en zat daar vast op zijn komst te wachten. Yuriko zuchtte even. Al zijn vreugde van zo even was weer verdwenen. Even kwam de gedachte om gewoon weg te lopen en Saphira daar te laten zitten in hem op. Iets wat hij niet vaak deed, maar ook niet nooit. Yuriko zette een stapje naar voren en zijn ogen stonden verlangend naar de richting van de clanterritoria. Opeens drong een sterke geur Yuriko’s neus binnen. Die van Saphira! Saphira was dichtbij geweest, heel dichtbij. Ze had weer een van haar trucjes op hem uitgeprobeerd, maar door zijn bewustzijn’s afwezigheid had hij die niet eens opgemerkt! Yuriko voelde een licht gevoel van schaamte. Nog zoiets wat hij niet vaak voelde, maar het idee Saphira niet gezien te hebben terwijl ze zo vlak voor zijn neus stond, voelde toch verkeerd. Yuriko vond het leuk met Saphira, heel leuk zelfs, maar tot nu toe was hij altijd op zo’n moment weggelopen om de desbetreffende poes nooit meer te zien. Hij koos dan altijd voor zichzelf. Yuriko stond voor een dilemma. Of hij zou de poes, die misschien de poes was waarvan hij dacht die nooit te vinden, nooit meer terugzien, om zijn zere hart te laten rusten. Yuriko zuchtte weer en keek even opzij naar een plantje dat vlakbij zijn langzaam helende achterpoot groeide. Of hij zou de misschien wel mooiste tijd van zijn leven tegemoet gaan. Het leek niet moeilijk, maar Yuriko wist niet of dit wel het juiste moment was. Hij besloot op z’n laatst dan in ieder geval naar binnen te lopen om het tegen Saphira te zeggen, dat hij zich nu niet goed voelde. Yuriko stond op en slenterde naar het hol. Even stopte hij vlak voor de ingang en keek achterom. Wat er nu ook zou gebeuren, deze plek zou nooit meer hetzelfde zijn…
Yuriko draaide zich weer om. Zijn blik stond gevestigd op de donkere binnenkant van de grot. De duisternis waar ook Saphira zich in bevond. De schuld viel even van Yuriko’s schouders af toen hij naar binnen liep. Hij kon niets zien. Zelfs zijn eigen poten niet. Hij kneep zijn ogen even dicht en telde in zichzelf tot vijf. Yuriko wist dat, wanneer hij zijn ogen weer opende, hij alles goed kon zien. Ze wende snel aan het donker door jarenlange ervaring. Toen hij weer opkeek werden de stenen wanden van het hol al duidelijker en een zacht licht verlichtte ook zijn pad. Yuriko’s ogen zochten Saphira. Expressieloos, maar toch lichtelijk bewonderd zette hij nog een stapje naar voren en toen…Toen zag hij haar. Ze was prachtig! Saphira zat in het midden van de grot op de mooiste manier die Yuriko ooit had gezien. Bijna, héél bijna, werd hij er zenuwachtig van, maar die maakte al gauw plaats voor bewondering. Alle twijfel die Yuriko net nog had gevoeld, verdween als sneeuw voor de zon. De puurste schoonheid zat voor hem. Yuriko’s ogen werden groter en fonkelden. Stilte en rust controleerde zijn hoofd nu. Even was hij al zijn trucjes vergeten. Even was hij vergeten waar hij was en wie hij was. Even wilde hij alleen maar naar Saphira staren en samen met haar tot in de eeuwigheid een pad van helderheid bewandelen.

Saphira vond det het wat lang ging duren. Liet hij háár hier nou zitten?! Ze schoof even op, en nog eens.. Hij kwam maar niet en zij werd er zenuwachtig van, waarom kwam hij niet? Hij had ook niet meer gereageerd op haar trucjes, en hij had haar niet meer aangekeken. Was er iets mis? Had ze iets verkeerds gedaan? Was dit een plek die hij haar eerst had willen laten zien, voordat ze hier binnenkwam? Ze wist het niet meer. Haar hoofd begon te tollen en alles draaide rond. De wanden draaide, de stenen dansten voor haar ogen, de duisternis wou haar opslokken... Maar ze zou niet reageren. Ze hield nu al van Yuriko en ze zou hem niet laten gaan, niet zoals als die andere katers, en hij kon toch zelf ook zijn bedenkingen hebben? Zoals zij had geaarzelt en nagedacht, dat kon hij toch ook?
Ze besloot eens even te gaan kijken, net om het hoekje zodat hij haar niet zou kunnen zien en zij hem wel. Elke stap was zwaar want ze verwachtte dat hij er niet meer zou zijn, dat ze maar een flirt was geweest zoals andere poezen, dat híj haar zou verlaten.. Ze schudde haar mooie kopje. Nee, hij niet, dat mocht niet, en zelfs al zou hij haar verlaten zou ze achter hem aangaan en het ongelijke bewijzen. Ze zette haar laatste stap naar voren..
Daar zat hij, in het niets te staren. Hij was aan het denken, ze kon het zien in de afwezigheid van zijn ogen. Twijfelde hij of dacht hij na over zijn verleden? Hij was prachtig, zoals hij daar nu zat. Zijn blauwe ogen fonkelde fel blauw, als de hemel zelf en zijn gespierde, krachtige lichaam zat zacht in elkaar gedoken. Hij zag er teder en kwetsbaar uit, zo mooi en zo krachtig.. Opeens vloog er een vleugje treurnis in zijn ogen. Die had ze nog nooit gezien! Yuriko was altijd grappig, intelligent en charmant! Had hij ook een zwaar verleden gehad? Zij was natuurlijk niet de enige met nachtmerries over het verleden geweest... Hij zuchtten diep. Dacht hij nu aan haar? Maakte zij hem aan het zuchten? Was ze zo stom en naíf geweest?
Opeens draaide hij zich om en keek in de grot. Even dacht ze dat hij haar zag maar gelukkig zat ze hier precies goed. Zodra hij zijn poot verzette liep ze terug naar waar ze had gezeten. Al haar twijfels en angsten vlogen weg en een gelukkige smile kroop over haar gezicht. Ze ging weer zitten, precies waar ze had gezeten en probeerde nog mooier te zitten dan wat ze eerst had geprobeerd. Toen hij eindelijk binnen kwam viel ze bijna van haar stokje af, zo zenuwachitg was ze geweest voor dat hij haar zou hebben laten zitten. Hij bekeek haar en Saphira was bewust van haar mooiste houding. Hij staarde naar haar en zij staarde terug. Het kon zo voor eeuwig wel duren, vond ze, maar toch verbrak ze de betovering van zijn prachtige ogen en liep nonchalant, maar toch op haar meest elegante manier naar hem toe en fluisterde zoet in zijn oor, met de morgen van hun race en muizen-ontbijt in haar hoofd;
"Welcome back, sir gentleman"
Eindelijk was ze gelukkig. Deze kater kon ze alles mee delen, dat wist ze, en hij had iets wat geen enkele andere kat ooit had kunnen hebben. Ze was dolgelukkig en ze zou samen met haar Witte Prins, zonder paard, de komende tijd híer en nérgens anders doorbrengen..