Crossed the stream {+Apprentice}

Schijt aan de regels, dat was hoe het voor hem werkte. Waarom zou hij zich er aan houden als tóch niemand naar hem omkeek? Eerst had hij zich altijd braaf aan de regels gehouden, netjes vragen of hij het kamp verlaten mocht. Eerst de clan, dan hij zelf. Maar waarom zou hij dat doen als de hele clan een monster in hem zag? Zijn ogen stonden verduisterd toen hij het water uit klom, en zijn neusvleugels stegen terwijl hij de lucht op snoof, op zoek naar prooi. Thunderclan prooi.

OOC: Apprentice first.

Een licht beige/witte vacht viel best op in de schaduwen, en zo deed ook hare dat. Enkel hiel zij zich bedekt onder het bladerdek van de bosjes. Twee kastanje bruine ogen priemde recht in de grijze vacht van en klein muisje. Ze kon zij hartslag bijna horen. Langzaam sloop ze vooruit, tot het beestje opkeek en net als haar geheel stil te zitten. Even wachtte ze toot het beestje begon te rennen. Snel zette Snowpaw zich af en sprong achter het beestje aan. Ze rende erlangs maar greep het beestje met zich mee. Ze keek weer voor zich aar ze een natte kat zag staan. Een Riverclaner, op hun gebied. Meteen beet ze het muisje dood door zijn rug te breken. "Wat kom je doen visvreter" vroeg ze en keek reccht naar de andere apprentice.

Zijn lippen stegen in een vermaakte grijns bij het zien van de Thunderclan apprentice, misschien anderhalve moon ouders dan hij was, maar ondanks dat was Smokepaw al even groot als zij was. Het zat in zijn familie, in zijn ras, snel groeien. Tevens waren Riverclan katten over het algemeen sowieso wel wat groter dan de gemiddelde kat. "Wat ik hier kom doen..?" Herhaalde hij haar vraag op een politische toon, enkel maakte zijn grijns het wat meer sarcastisch. "Een beetje jagen... de regels overtreden, je weet wel, wat jou clan ook zowel dagelijks doet," miauwde hij met een grinnikje er achteraan. Niet dat het hem kon schelen wat Thunderclan uitvrat. Niks kon hem schelen.

Rustig bleef ze staan en naar hem kijken. Har oren vouwde zich naar achter toen hij haar vraag herhaalde. Daar zou nooit iets goeds uit komen, zeker niet op die toon. Maar de woorden later maakte toch echt dat haar oren in haar nek kwamen te liggen. "Dit is Thunderclan grond, hier wordt niet gejaagt door visvreters" siste ze. De belediging richting haar clan negeren, zij hadden inderdaad hun fouten begaan, minder en zeker niet richting Riverclan. Hij zou er enkel lol van kunnen maken als ze in ging op zijn belediging. Maar hier werd niet gejaagd door een visvreter en zolang zij hier zou staan zou dat ook niet gebeuren. Or so help me Starclan, dacht ze bij zichzelf. Niet bang voor de kater voor haar zijnd.

"Dat hoef je me niet te vertellen, love. Oud nieuws." Zijn gemene, bijna duistere grijns rond zijn lippen verbredend. Smokepaw zette een paar stappen verder van de grens af, dieper in Thunderclan territorium. "Ik begrijp wel waarom jullie het hier zo fijn hebben. Lekker beschut, veel prooi," miauwde hij zoetjes. "Niet dat ik mijn eigen territorium vreselijk vind..." miauwde hij. Only my own clan mates. Hij was uit op een gevecht, wou de poes opfokken, zodat hij zich zelf afreageren kon, en zich weer beter in zijn fel kon voelen.

"Oh, maar dear, dan kan je toch wel begrijpen dat ik je niet door ga laten" sprak ze met een meerzoete stem. Dat spelletje kon ze net zo hard. Ze hield haar ogen strak op de apprentice voor haar, jonger waarschijnlijk maar even groot, misschien zelfs iets groter. Hun stuk van het woud was inderdaad heel erg mooi, ze was ook gelukkig hier geboren te zijn. "Ons territorium is prachtig, dat is waarom we het leeg houden van visvreters" mauwde ze rustig. "Draai je om, en verlaat ons gebied" sprak ze waarna ze recht voor de kater ging staan. Dat hij geen stap meer verder kon zetten zonder tegen haar aan te lopen.

"Oh, maar dear, dan kan je toch wel begrijpen dat ik je niet door ga laten,"[/b] haar mierzoete stem liet hem enkel nog breder grijnzen. [i]"Ons territorium is prachtig, dat is waarom we het leeg houden van visvreters,"[/b] miauwde ze rustig. Smokepaw knikte begrijpend, enkel kon je zien dat hij puur sarcastisch was. "Ja, dat zou ik ook doen als ik jou was," sprak hij simpel, nog een stap naar voren doend. [i]"Draai je om, en verlaat ons gebied," sprak de poes, wie recht voor hem staan ging. Hij grijnsde. "Even geduld, schat," sprak hij, met zijn oren prikkend. Ja, hij hoorde geritsel. Hij keek op zij, en zag een muis. Zo snel als hij kon, sprong hij op zij, de muis in de lucht gooiend als een vis. Hij ving het in zijn bek, en gaf het een dodende bijt. Het slappe lichaampje gooide hij voor de poes neer. "Doe de groetten aan je leader," miauwde hij met een knipoog, waarna hij zich half weg draaide als of hij ook daadwerkelijk weg ging... maar dat ging hij niet.