Cease To Exist

Het Camp werd rood verlicht door de opkomende zon, en een lange, zwarte schaduw verstoorde het beeld. Het rood werd al gauw gelig, en daarna 'normaal'. De kater was lichtelijk moe, maar alles was beter als in een nest liggen met een familie luidruchtige bromvliegen om je kop! Drie dikke, vieze bromvliegen hadden de jonge kater zijn ogen doen openen, en een zucht verliet zijn mond, waarn ahij had geprobeerd door te slapen. Vijf minutes hield hij dat vol. Met een snauw was hij opgestaan, maar na een blik op Snowynight te werpen, had hij door de Nursery geslopen om vervolgend door de nauwe opening te verdwijnen, de wisseling tussen nacht en dag in. Een kreun verliet zijn mond toen hij op een steentje trapte, en dat omhelsde met zijn tanden om met een snok uit zijn kussentje te trekken. Een paar likken eroverheen en de pijn verminderde al. Dawn had zich in het midden van de open plek neergezet, en staarde naar de lucht, waar hij de sterren plaats zag maken, door de zon verdreven van hen plekje. De geur van nat gras, nat mos en een nat woud vulde zijn neus, terwijl hij de frisse ochtendlucht opsnoof. Een vroege vlinder danste om zijn grijze kopje heen, en met een serieuze blik volgde hij het beestje. Geen zin om de vlinder te vangen, dus liet hij haar vliegen.

+Eerste post Ashdrizzle

De kater vertikte het nog om 's nachts in het kamp te verblijven, of in ieder geval niet in de avond. Dan zou Fawnstep natuurlijk haar luie kont verplaatsen om zichzelf te voeden. Er was genoeg nat mos in de Nursery om van te drinken, dus haar argumenten waren nutteloos. De kittens zouden nog eens sterven als zij zo onverantwoordelijk bleef. De grijze kater snoof en groef een gevangen muisje op.

Eenmaal terug in het kamp zag hij gelijk een klein vormpje in een poel van maanlicht, maar een van zijn kittens was het niet. Nadat hij het muisje had laten vallen keek hij de kitten neutraal aan. "Waarom nog zo laat op, kleintje?" Vroeg hij kalm.

Dawnkit hief zijn blik, en vestigde die op de kater die het Camp binnenkwam. "Waarom nog zo laat op, kleintje?" Die vraag kon evenhoed van toepassing zijn op de Warrior, maar de kitten beet op zijn onderlip om de vraag niet te wederkeren, en om niet onbeleefd te zijn jegens de ander. "Bromvliegen, meneer, ze zoemde met zijn drieën om mijn hoofd heen," Zijn blauwe ogen keken in de ogen van de ander, waarna hij die afwende en op zijn tenen keek. "En ik ben niet meer moe, meneer." Dat laatste was een beetje gelogen, hij was wél een beetje moe, maar het was een leugentje om bestwil, anders zou de Warrior misschien simpelweg de vliegen doden en dan moest hij weer gaan slapen, waar hij geen zin in had. Dawnkit wreef met zijn pootjes over de grond, en keek daarna weer naar de kater, wiens stem hij dacht te herkennen. Maar al gauw schoot het hem ook binnen dat hij de vader van Slate, en Roughkit was.

"Bromvliegen, meneer, ze zoemde met zijn drieën om mijn hoofd heen," Ashdrizzle draaide wat verbaasd met zijn oren toen de kitten zon beleefde toon tegen hem aansloeg. Zelfs Slatekit gedroeg zich niet zo. Komisch. "En ik ben niet meer moe, meneer." Hij hief lichtelijk verbaasd zijn wenkbrauwen op. "Oh, dat kan ik wel hoor. De meest vervelende beesten zijn dat." Glimlachte hij. "Maar je hoeft me geen meneer te noemen, hoor, zo oud ben ik nog niet. Mijn naam is Ashdrizzle."

Even kromp de kater ineen toen de Warrior zijn wenkbrauwen ophief. Geloofde hij hem niet? "Oh, dat kan ik wel hoor. De meest vervelende beesten zijn dat. Maar je hoeft me geen meneer te noemen, hoor, zo oud ben ik nog niet. Mijn naam is Ashdrizzle." Dawn luisterde in stilte, en knikte toen. Ashdrizzle, ja, die naam herkende hij wel. "Oke men'.. Ashdrizzle. Mijn naam is Dawnkit, maar dat wist .. u misschien .. al." Dat laatste klonk hakkelend, want de kit besefte hoe debiel dat moest klinken. Het grijs vachtje keek naar de grond, niet in staat iets te verzinnen om het minder vreemd te doen lijken.

"Oke men'.. Ashdrizzle. Mijn naam is Dawnkit, maar dat wist .. u misschien .. al." Oh ja, dit was een van die kleine van Snowynight. Gelukkig niet zo bloedirritant als zijn broertje, jeetje wat kon die kitten hem op zijn zenuwen zitten. "Aangenaam, kleintje." Grinnikte hij. "Nou nu je toch zo laat op bent, wil je wat gaan doen hier?"

"Aangenaam, kleintje." De stem van de kater klonk grinnikend, en Dawnkit glimlachte kort. "Nou nu je toch zo laat op bent, wil je wat gaan doen hier?" De kitten knikte, en keek op naar Ashrizzle. "Graag, Ashdrizzle, maar .. Ik heb niet echt een idee wat," bekende hij, op een verontschuldigende toon.

"Graag, Ashdrizzle, maar .. Ik heb niet echt een idee wat," Hij schudde glimlachend zijn kop en tikte met zijn staart de schouder van de kit aan. "Gebruik je fantasie maar en ik zal proberen het voor je te regelen." Knipoogde hij naar Dawnkit.

De grote kater tikte zijn schouder aan, en Dawn hees zijn blik op. "Gebruik je fantasie maar en ik zal proberen het voor je te regelen." De kitten beet op zijn lip, en keek nadenken om. Misschien .. "Zou u willen vertellen, over hoe het is om Warrior te zijn ..?" Vragend keek hij de kater aan, maar besloot er nog iets aan toe te voegen, hij had niet voor niets geleerd dat hij dat erachter moest zeggen. "Alsjeblieft."

"Zou u willen vertellen, over hoe het is om Warrior te zijn ..?" Oh, die vraag had hij niet echt verwacht. "Alsjeblieft." De grijze kater glimlachte zachtjes, wat een beleefde kitten was dit zeg. "Natuurlijk." Hij plofte neer op de grond. "Over een paar Moons zal je al een groot gedeelte er van zien hoor. Maar je mag dan eindelijk uit het kamp en daar buiten is het veel mooier dan dit saaie kamp. Het is veel groter en je komt allerlei nieuwe dingen tegen, van de mooiste bloemen tot de gevaarlijkste monsters. Als Warrior moet je natuurlijk voor je Clan zorgen door te jagen en ikzelf vind het prachtig om met een adrenalineboost een prooi tussen mijn klauwen te krijgen. Maar ook de Clan behoeden voor gevaren, de grenzen nakijken. Iedereen voelt zich trots, dat ze deel uit mogen maken van deze Clan en ik zie een grootse toekomst voor je tegemoet, kleintje." Glimlachte hij en gaf de kleine Dawnkit een por.

"Over een paar Moons zal je al een groot gedeelte er van zien hoor. Maar je mag dan eindelijk uit het kamp en daar buiten is het veel mooier dan dit saaie kamp. Het is veel groter en je komt allerlei nieuwe dingen tegen, van de mooiste bloemen tot de gevaarlijkste monsters. Als Warrior moet je natuurlijk voor je Clan zorgen door te jagen en ikzelf vind het prachtig om met een adrenalineboost een prooi tussen mijn klauwen te krijgen. Maar ook de Clan behoeden voor gevaren, de grenzen nakijken. Iedereen voelt zich trots, dat ze deel uit mogen maken van deze Clan en ik zie een grootse toekomst voor je tegemoet, kleintje." De kater gaf hem een por, en Dawnkit glimlachte breed. "En als er andere Clans over de Grenzen geweest zijn, moet u ze dan wegjagen?" De kitten kon nu al niet wachten om buiten het Camp te komen.

"En als er andere Clans over de Grenzen geweest zijn, moet u ze dan wegjagen?" Vroeg de kitten vervolgens. "Ja, dat moet ik, ja. Zeker nu de andere Clans zo vijandig tegen ons doen. Maak je maar geen zorgen hoor, ik zal er persoonlijk voor zorgen dat die domme WindClan katten geen enkele ShadowClan kitten iets zullen doen." Grinnikte hij vervolgens.

"Zouden ze echt zo laag zijn, om kittens pijn te doen?" Hij haalde zijn schouders op. "Sommige katten denken niet zo goed na in een gevecht of lappen de regels dan aan hun poot."