Sleepy cat {open}

Met een schok werd hij wakker en zijn ademhaling verliet met lichte hijgjes zijn mond. Een nachtmerrie? De droom was nu al begonnen te vervagen in zijn gedachten, maar de kater kwam overeind. Zijn vacht voelde klef aan en als hij nog meer zou wroeten in zijn nest kreeg hij nog klachten van de Warriors naast hem. Stilletjes verliet hij de volle Den en stapte de koele nacht in. De maan schitterde fel en wierp zijn schaduw languit over de grond. Met een zachte tred verplaatste hij zich naar een van de hoekjes van het kamp en krulde zich daar op, waarbij hij zuchtend zijn kop op zijn poten liet vallen en wat doelloos voor zich uitstaarde. Aan slaap wilde hij niet denken.

Ratbite ademhaling was rustig en je kon zien dat ze een goede slaap had. Even waren haar zorgen en gedachten's weg en hadden ze ruimte gemaakt voor de de slaap. Ze droomde niet echt, enkel wat beelden zonder betekenis die door haar heen gingen. De grijze poes kon doorblijven slapen, als er niet opeens een poot langs haar heen gleed en haar kort aanraakte. Dat gevoel maakte haar wakker en ze opende suf haar ogen. Werd ze wakker gemaakt, moest ze komen? Het was stil. Ratbite keek om zich heen, iedereen sliep nog, maar wat maakte haar dan wakker? Ze stond op en geeuwde zachtjes. Plotseling zag ze buiten een silhouet in het maanlicht, die wegliep van de den. Ashdrizzle? Ratbite wierp een blik op zijn nest en zag dat die leeg was, ja dus. Ze ging naar buiten en vond hem liggend in een hoekje. Hij sliep in elk geval niet. "Ashdrizzle, is alles oké?"vroeg ze zachtjes, om de stilte van de nacht te kunnen behouden.

Haar pootstappen waren zo stil geweest dat hij haar zelfs niet eens had opgemerkt. Pas toen vier poten voor hem kwamen te staan keek hij wat verrast op naar zijn voormalige Apprentice, Ratbite, die hij misschien wel had wakker gemaakt. "Ashdrizzle, is alles oké?" Vroeg ze met een zachte stem en de grijze kater schudde zijn kop normaal en kalm. "Nee hoor, ik kan gewoon niet slapen. Maar wat doe jij nog zo laat op?"

Hij merkte haar pas op toen ze sprak,hij schudde zijn kop kalm, "Nee hoor, ik kan gewoon niet slapen. Maar wat doe jij nog zo laat op?". Niet slapen. Ratbite grinnikte kort, "Wel, ik sliep heerlijk, totdat er een voorbijgaande kat me per ongeluk wakker maakte"'zei ze. Ze porde hem even in de zij en ging toen naast hem liggen. Het verbaasde haar dat de tijd zo vlug kon gaan, dat ze nog een Apprentice was en onder zijn hoede stond leek nog zo kort geleden. Ze keek naar Silverpelt en de maan, hoe zouden ze zich daar nu voelen. Zouden er katten naar hun kijken nu? "Dus...was er een reden dat je niet kon slapen?"vroeg ze ongemakkelijk. Arme jongen, als Fawnstep er nou niet was geweest. Och, die kreeg ze nog wel een keer. Ze schoof wat dichterbij hem, toen een koude wind door haar vacht waaide. Meteen had ze spijt en bleef keurig liggen, nog net niet tegen hem aan.

"Wel, ik sliep heerlijk, totdat er een voorbijgaande kat me per ongeluk wakker maakte" Net toen hij zijn oren wat schuldig in zijn nek wilde leggen raakte een onverwachte por hem in zijn zij en verloor hij bijna zijn evenwicht. "Dus...was er een reden dat je niet kon slapen?" Hij fronste kort, maar herstelde zijn gezichtsuitdrukking snel weer. "Geen idee, het lukt gewoon niet, denk ik." Antwoordde hij met een luchtige schouderophaal. "Je hoeft je geen zorgen over mij te maken hoor, je oude mentor is ook weer niet zo oud."

"Geen idee, het lukt gewoon niet, denk ik."antwoordde hij haar vraag, gelukkig lette hij niet op haar geschuif,"Je hoeft je geen zorgen over mij te maken hoor, je oude mentor is ook weer niet zo oud" vervolgde hij. Ratbite keek glimlachend naar hem op, "Je bent een oude boktor, een hele oude gekke boktor"grapte ze eventjes en werd toen gelijk weer serieus. "Nee, het gaat me meer om dat je je goed moet voelen. Ik wil mijn oude mentor niet verliezen, niet aan de Starclan, maar ook niet aan iets anders"Iets anders. Ze wist maar al te goed wat deel uitmaakte van iets anders.

"Je bent een oude boktor, een hele oude gekke boktor" Hij trok zijn wenkbrauwen even op. "Je hebt geluk dat je een Warrior bent, want anders had ik je nu gelijk de Elders Den laten verschonen!" Knipoogde hij. "Nee, het gaat me meer om dat je je goed moet voelen. Ik wil mijn oude mentor niet verliezen, niet aan de Starclan, maar ook niet aan iets anders" Zijn kopje liet hij wat hangen. "Ah maak je maar geen zorgen hoor. StarClan heeft het al eens geprobeerd, maar ik sta hier toch nog."