Just making my point (Lítill)

Dot was al vroeg op in de Bloodclan, ze had voor de eerste keer haar mentor waarvan ze helemaal blij op was. Ze kende hem wel van een keer gezien hebben maar het hielp niet echt, waarschijnlijk maakte hij straks wel gehakt van haar. Ze schudde haar kop, nu had ze even rust om even met zichzelf te zijn en niet bang te voelen voor de grote kater. "Waarom ben je bang Dot?" vroeg Alice aan haar, "Voor genoeg," zei ze kort. Dot tuurde in het rond, hier was ze al te vaak geweest. Al wel drie keer met andere katten dat waren Lonleydeath en Nightshadow en nu was ze eindelijk in haar uppie, ze zuchte toen ze er aan dacht helemaal toen ze midde in het gras veld stond. Het regende, de dikke druppels vielen naar beneden en er was negerns om te schuilen maar dat maakte haar niet uit. Want zo werd de kans kleiner dat ze weer een kat zou ontmoetten en als ze ziek werd hoefde ze niet met Miles te trainen maar dat had ze nog niet gedaan maar dat zou haar dood worden, het was wel een win win situwatie voor haar dan. De regen kwam steeds harder neer, als of er nu de duivel kon verschijnen en in een keer een moord kon plegen. Ze rolde met haar ogen en liep met dit natte weer door, poot voor poot. Ze wilde niet te kort komen voor de Clan dus moest voor één van haar eerste keren gaan jagen, ze zuchten en sloot haar ogen. kom op Dotty, kom op... Waarom helpt Alice me niet met aanmoedigen, dat is wel haar ding. dacht ze en ontbloten haar klauwen en ze stak haar neus in de lucht en snoof de lucht op, negerns was er prooi te bekennen. Dot opende haar ogen en ging maar liggen in het natte gras, geen prooi geen eten. Ze tuurde in het rond om ergens bij de hoge stenen een teken van leven te bekennen maar er was niks, op dit moment dan.

Dot zad op een fijne plek maar toch was het nat, elke dag was er wel regen misschien kon ze ziek worden om niet naar Miles trainig te gaan dan had Starclan haar zo goed geholpen. Ze zuchtte diep en staarde de verte in waar de wolke de zon hadden bedekt, als een deken over de lucht heen. Ze zwiepte een keer met haar staart toen ze iets achter zich hoorde, hoorde ik nou stappen? dacht ze en wilde zich om draaien tot ze wist dat het een Bloodclan geur was maar geen bekende, zij sprak nooit tegen andere anders had ze het probleem weer. "Goedendag Dot," hoorde ze achter zich, ze schrok en schoot meteen omhoog. Ze draaide zich met een ruk om en had al haar haren op gezet, ze zag dat de leider van de Bloodclan voor haar stond. "G....G... Goedendag Lítill." miauwde ze moeilijk, "ha je bent bang voor een klein gekleurd poesje" zei Foollin een stem in haar hoofd. Niet nu, niet vandaag... Niet me voorschut zetten... Please not dacht ze aarzeld, "het spijd me, i... Ik wilde dat niet zeggen." zei ze met een blik op de grond. Ze rilde van angst, maar een klein beetje voor hem maar ook omdat ze zich niet voor schut wilde zetten voor deze kater wat ze kennerlijk al gedaan had. Ze kromp ineen bij elk seconde elke minut, de eerste ontmoeting met Miles ging al helemaal verkeerd helemaal toen Hydra een stem van haar hoofd hem beledigde. "Hoe staan je trainingen ervoor?" vroeg Lítill serieus met een rustige blik, alleen zijn aanwezigheid maakte het haar al moeilijk. "Goed, voor nu....... Denk ik.... Nee gewoon helemaal niet goed." zei ze met een blik naar de kater gefocust. "Miles is een super goeie Mentor maar ik kan er helemaal niks van." zuchtte ze, hoe ben ik in deze puinhoop beland om dit helemaal te verpesten. dacht ze. De regen begon iets mider hard neer te vallen, ze was al helemaal door weekt en had zich voor schut gezet en als ze nu Lítill ging beledigen met Hydra zou hij waarschijnlijk haar vermoorden of verbannen uit de Bloodclan.

Dot staarde naar de ijs koude grond met een trieste blik nam ze het besluit om daar haar blik te houden, ze keek met haar ijs blauwe ogen naar de grond. Was dit nou een goed idee om de leider niet aan te kijken, ze besloot de leider maar aan te kijken anders zou hij haar misschien vermoorden. "Wat zeggen? Ik hoorde niets." zei Lítill nogal verward, meestal hoord iedereen de stemmen in mijn hoofd, zei Foollin het deze keer dan niet hard op? dacht ze even en beet op haar onder lip waar door ze haar lip door beet en meteen stopte met op haar onder lip bijten. Ze besloot het onderwerp ergens anders neer te leggen en sloeg een paar keer met haar staart en zei "hoe gaat het eigenlijk als nieuwe leider van de gevreeste Clan?" vroeg ze liefjes om het onderwerp niet op haar te leggen maar op de leider. Ze voelde het gras onder haar poten en keek naar de leiders kille ogen, hij zou vast veel katten vermoord hebben dacht ze en kneep haar ogen even dicht. Ze merkte heel snel dat zijn aandacht ook weer verdween en besloot snel iets anders te vragen, "umm... Hoeveel katten heeft U vermoord?" piepte ze ter wel ze ineen dook voor de kleine kater. "Watje, ben je bang voor zo'n muize stond balletje dat laat nog zelfs mij lachen!" riep Hydra uit de mond van Dot, ze kroop naar achtere en keek hem angstig aan. "sorry.... Lítill dat wilde ik helemaal niet zeggen." miauwde ze, "Dat wilde je wel, hahahaha, stiekem heel stiekem wilde je dat." zei Foollin er vlak achter. Alsjeblieft laat me met rust dit is de leider.... Wat heb ik jullie aan gedaan?! dacht ze en legde haar poten over haar kopje heen. "het spijt me verschikkelijk Lítill." zei ze ter wle ze het ook echt meende. Haar poten trilden ze zat helemaal ingedoken, ze wilde niks en ook echt helemaal niks. Lítill de leider klonk nog al verast en sprak "Laat dan eens wat vechttechnieken zien aan me? Miles moet je toch al wat geleerd hebben." Dot kreeg angstige ogen en ze zocht een uit weg, ze deed niet aan vechten ze had al zo veel erge dingen gedaan dat ze dat nooit meer deed. Ze schudde 'nee' en kroop naar achter, poot voor poot ging ze naar achter. Steeds een stapje veder de wilderniss in, steeds meer tot ze tegen een boom aan kwam met een van haar achter poten. "Nee, ik doe niet aan vechten daarom heeft Miles me nog niks bij gebracht... Ik vecht niet door wat ik heb gedaan... In mijn verleden." Miauwde ze, ze had 4 persoonlijk heden bedacht waarvan de ene vermoord is door de andere 3 plus ze had bijna haar broer vermoord en haar liefje Draco. Nee ze wilde niet meer vechten, nooit meer.

Dot was ineen gekropen en had de bui van de leider al heel goed gemaakt, dus niet. Ze was angstig voor de leider, voor deze kille harde leider. Wat wilde hij haar beledigen, haar in de grond stampen. "Best." zei Lítill kort, het leek op snauwen. Ze vond dit helemaal niet fijn wat kon ze nog meer verzinnen om deze kater bezig te houden, kon ze vluchten. Ze keek de andere kant op, ze kon nog vluchten. Ze zuchten van blijdschap, als ze wilden kon ze voor de leider vluchten want de leider was best klein dus zou hij snel vermoeid raken door zijn poten. "Teveel." miauwde Lítill stug, veel katten dus.. dacht ze met angstige ogen. Ze stonden wijd, wijd van angst en ook deels voor een uitweg. Ze wist hoe ze moest vluchten en moest dit gesprek aan houden tot ze klaar was en het perfecte tijd uit te kiezen en moest te gelijke tijd op het moment vallen, ze keek naar de lucht er waren veel wolken dus het zou heel donker kunnen worden waardoor de kater haar niet zag en zij kon vluchten. "Dus veel katten heeft U vermoord, echt knap maar heeft u ook katten misleid en daarna iets er mee gedaan.... Of laten we het over een ander onderwerp hebben zoals..." zei ze en staarde omzich heen, het regende dus ze zou het daar over kunnen hebben. "zoals de regen, want het valt elke dag enzv. Heeft het ook andere dingen gedaan?" vroeg ze op een lieve toon, namelijk die liefheid had ze altijd en dat bleef er ook altijd zijn. Ze zag een kille lach in de kater een dodelijke lach, dit was een nachtmerrie die uit kwam. Al Dot's nachtmerries waren al uit gekomen, ze had bijde broer verloren en bijna de gene waarop ze verliefd was. "Je maakt een grapje zeker? Wauw, gewoon wauw!" zei Lítill die nog steeds aan het lachen was tot het helemaal stil viel en hij heel serieus zei "Nee serieus, laat het me zien." Hij had een kille blik op haar gefocust. Ze liep nog een stukje naar achter, ze was ver genoeg om weg te rennen maar toch wist ze ook dat je niet kon ontsnappen van deze duivel. "Ik ben serieus, ik vecht niet... Ik heb teveel gedaan in mijn verleden want ik ben geen kille dodelijke kat zo als U." zei ze trots en ging ook trots zitten, za had eindelijk haar zelfvertrouwen terug gevonden maar niet voor lang. Ze wist nog dat Draco het over haar broer had en zij hem compleet wilde vermoorden, ze dijnste achteruit en zette haar haren op maar deed niks maar ze deed het meer uit de angst.

Dot staarde de kater aan en werd angstiger, zou dit het moment zijn dat ze were op hol sloeg zonder dat Alice, Hydra en Foollin haar lichaam over namen. Zou ze nu zich helemaal verliezen en de leider van de Blooclan bevechten? Nee dat wilde ze niet, ze wild niet haar grip verliezen om dan hem iemand te vermoorden. Ze voelde iets vreemds, iets wat vrij wilde iets waarvan ze haar broer mistte. Ze zag dat Lítill naar haar toe liep, kan ik nog vluchten? dacht ze maar dat was te laat Lítill stond zo dichtbij dat hij haar al bijna kon raken. "Jij vecht niet hm? Wat doe je dan in de elite? De elite is voor katten die moorden, niet voor watjes!" zei Lítill die haar tegen de grond aan smeet zonder enig gevoel, ze viel op de grond en keek angstig naar de kater. Dot voelde haar kopje bloeden, ze wende met haar poot naar haar kop en zag bloed op haar poot. Bloed liep langzaam naar beneden en druppelde op de grond, ze zag kort een blik terug hoe zij haar broer op de zelfde manier op de grond smeet en zonder gevoel hem vermoorden en het bloed af likte. Ze dijnste direct achteruit, "Stop het! Stop het! Alsjeblieft..." zei ze en wende haar poten naar haar hoofd en kneep haar ogen dicht als of er iets was. Iets wat vrij moest, ze stond op zei niks en haar kop keek naar beneden. "We hoeven geen softies in de elite, we willen het woud overheersen, dat lukt niet met watjes die niet kunnen vechten. Want dat is het niet waar? Je kán gewoon niet vechten, je bent zwak. Een nietsnut." sprak Lítill duidelijk en vol zelfvertrouwen. Haar angst was woeden geworden en daarna weg gedreven tot helemaal geen gevoel, ze likte haar mond af en liet een korte grom horen. Ze was op gestaan en haar haren rezen omhoog, haar klauwen waren ontbloot en haar tanden ook. "praat je dan niet over jezelf.." zei ze harteloos. Ze likte haar mond hoeken af, vanaf nu ga ik ieder moment genieten van mijn haat.. dacht ze. Dot was zichzelf weer helemaal kwijt en ze wist totaal niet meer wat ze deed. Ze was anders, bloedlustiger. Dot deinste achteruit en besloot dat ze op de kater zou springen, met het doel om te bijten En probeerde hem ook te bijten. Eenmaal weer op de grond besloot ze nog een keer aan te vallen, deze keer met uitgestrekte poten en klauwen, Eenmaal dichtbij probeerde ze hem te slaan. Links en rechts, ze wist niet eens meer welke volgorde. Ze bedacht opeens dat het veel slimmer zou zijn om hem bij zijn buik te raken, dat was veel kwetsbaarder. Ze rolde onder hem door en probeerde hem daar te krabben. Terwijl ze weer rolde probeerde ze Lítill te bijten. Eenmaal weer staande stond ze met haar rug naar Lítill, wetend dat dit kwetsbaar was. Ze besloot om zich snel om te draaien niet wetend of ze deze keer al geraakt was.