Bro -Innerkit-

Ze was nog steeds niet gewend aan dit koude gebeuren, en ze wilde ook nog steeds terug. Drinken wilde ze niet, slapen ook niet, en wat bleef er over? Deze enge wereld toch gaan ontdekken. Maar ze was eigenlijk best moe, hoewel ze dat nooit zou toegeven. Onrustig woelde ze in het rond, en schopte daarbij een van haar broertjes voor z'n kop. Ha, Eigen schuld. Had 'ie daar maar niet moeten liggen! Ze ging met haar kopje op iets zachts liggen, maar dat scheen ook nog best wel ongemakkelijk te zijn. Oh, kon ze maar zien. Aan horen had je toch niks als je kitten was, en nu had ze geen idee van wie ze allemaal wel en niet een hersenschudding bezorgde met haar frivole kunstjes.

[First post Innerkit]

Het kleine bekje van Inner sperde open terwijl hij anders op zijn buikje ging liggen. Hij maaide zijn voorpoten over de grond tot hij een lekker plekje had gevonden tussen zijn zusje, zijn broertjes en zijn moeder. Hoelang duurde het nog voor hij kon zien, zou hi wel ooit kunnen zien. Hij voelde hoe een van de andere met zijn of haar kopje op zijn lichaam kwam te liggen. Hij draaide zich rond tot hij goed lag en duwde  met zijn achterpoot tegen het andere lichaam. hij luisterde naar de geluiden om zich heen, man hij wou dat hij kon zien. Dit was echt een hel zo. Hoe kon iemand di zo vol houden, dit was toch niet leuk zo.

Ze schrok zich een ongeluk toen het fluffy balletje begon te trappelen en te maaien met zijn pootjes. Vervolgens begon hij te draaien, waarbij Locked half uit het nest viel. Ze legde haar oortjes in haar nek, piepte verongelijkt en krabbelde weer terug. Daar ging ze prompt bovenop haar broertje liggen. Als hij nu ging bewegen, was het gedaan met een oor. Hoewel, ze was er niet zo zeker van dat ze ook inderdaad zijn oor zou kunnen vinden. Ach, dat waren zorgen voor later. Allereerst moest ze zélf een fijn ligplekje creëren, en dat was nog niet zo gemakkelijk.

Het balletje fluffy vacht was gelukkig van hem af gerold maar slaap kon hem niet in zijn klauwen krijgen voor de kitten weer op hem kroop. Klagend wou hij tegen zijn moeder roepen dat ze hem of haar van hem af moest halen maar het enige wat er uit zijn keel kwam was een klagende piep. Hij probeerde weer weg te kruipen onder zijn zusje vandaan. Hij draaide zich langzaam op zijn zij en maar viel sneller om dan hij wou. Hij voelde de grond niet meer onder zijn pootjes. Maar zijn zusje was wel van hem af, dat was een voordeel. Hij maaide met zijn pootjes door de lucht om weer rechtop te komen liggen. 'Niet dat het echt goed lukte. Hij was zeker niet de handigste.

Huh, wat gebeurde er nu weer? Ze rolde van haar zachte kussen af, en viel hard met haar snuitje op de grond. Even krabbelde ze wat hulpeloos rond, tot het tot haar doordrong dat ze uit het nest gepleurd was. Brr, het was hier koud, waar was d'r broer nou? Ze had hem nodig! Onhandig kroop ze voort, en ineens werd haar neus geraakt door iets hards en scherps. "Ieww!" piepte ze verontwaardigd. Wie durfde haar zomaar aan te vallen?! Met alle kracht die ze had, stortte ze zich op het zachte bolletje voor haar. Maar haar klauwtjes waren lang nog niet zo scherp als die van degene voor haar! Misschien was het wel zo'n monster? Iewl, nee toch!

Met zijn oogjes gesloten, net als voor hem leek het wel altijd probeerde hij rechtop te komen door met zijn pootjes in de lucht te maaien, het holp niet echt. En hij raakte nog iets met zijn poot. Hij herkende de piep als die van zijn zusje. Had hij haar geraakt, wat was er aan de hand met haar. Hij wiegde met zijn lichaam heen en weer tot hij kon omrollen en wist op zijn voorpootjes terecht te komen. Hij wou zich net weer in een bolletje rollen voor iets op hem dook. Was dat zijn zusje, alweer. Deze keer bleef ze echter niet liggen. Klagend liet hij een piep naar haar horen. Wat wou ze. Hij draaide zich om en duwde zijn pootjes naar haar toe.

Getsie wat eng, dat monster begon nu ook nog te piepen! Als een bezetene vocht ze terug, hij zou haar niet te pakken krijgen. Ja, ze had niet eens door dat hij niks terugdeed. Dit streste haar, waarom ging hij niet weg? En het was niet eerlijk, dat monster kon wel zien en zijzelf niet. Ineens voelde ze twee zachtje pootjes in haar gezichtje. Huh, was dat niet...? Ze had gewoon haar broer aan gevallen! Ze piepte verontschuldigend, en drukte haar neusje in een van de pootjes. Hopelijk vergaf hij het haar...

Waarom was ze zo druk bezig. Hij voelde toch behoorlijk scherpe nagels langs zijn lichaampje gaan en wou dreigend klinken maar er kwam enkel een verontwaardigd piepje uit zijn keel. Hij plofte op zijn zij en duwde zijn poten in haar richting. Het holp gelukkig want hij hoorde een piep terug en voelde een neusje tegen een van zijn pootjes. Hij werkte zichzelf weer rechtop en verplaatste zich. Hopelijk hield ze nu op met een gevecht zoeken, voor zover dat een gevecht was. Hij kroop naar haar toe en ging tegen haar aan liggen, dan hadden ze het allebij warm en zou ze hem teminste niet meer aanvallen omdat....wist hij veel wat haar reden was.

Ze begon eindelijk weer kalm te worden, en haalde weer rustig adem. Poeh, was me dat schrikken! Ze slaakte een diepe zucht, en voelde hoe ze langzaam moe werd. Even later kroop haar broer tegen haar aan, en de kou was nu ook weg. Ze legde haar kopje tussen zijn voorpootjes, en gaapte eventjes. Ze wilde nog niet slaaa.....pen... En toen was ze alsnog in slaap gevallen. Dat ze honger had, zou ze straks wel regelen. Eerst even héél lang slapen.

Wat een inspanning weer. In een geeuw sperde zijn kleine bekje uit voor hij zich lekker tegen zij zusje aan werkte. Hij was moe, hij wou slapen. Hij smakte even wat voor hij zijn kopje op de van haar legde en zo in slaap viel, zometeen konen ze meer spelen. Zometeen zou hij ook wat gaan drinken, echt veel meer kon hij nog net, helaas. Maar eigenlijk was hij er wel tevreden mee, met al dat slapen.