It's mine, I found it

De kleine kitten kronkelde wat onrustig tegen haar moeder op. Het was te warm hier. Met moeite spartelde ze zichzelf op haar buik en pookte met haar poot wat rond. Ze had haar oogjes nog niet geopend wat alles vele malen moeilijker maakte. Was het nou te veel gevraagd? Ze wou lopen, en kijken. Misschien was praten ook handig, maar goed. Ze moest wachten. Vixen had eindelijk de groot hoop vacht en warmte gevonden tussen de kleine hoopjes. Oftewel, mama en haar siblings. Ze zette zichzelf af op haar moeder en kroop toen met het zetje weg. Haar mini spiertjes waren al snel moe en ze gaf het al bijna op, maar uiteindelijk vond ze wat. Baf, haar hoofd tegen de zachte mosrand. Hmff, daar ging haar avontuur in duigen op. Wat protesterend piepte ze waarna ze de wand pookte. Het was zacht en gaf wat mee. Misschien kon ze dit zachte en nog koude mos mee terug nemen. Of ze bouwde hier zelf haar nestje. Natuurlijk kon ze ook niet inschatten dat ze maar een paar centimeter van haar moeder was verwijdert. Maar hoopvol nam ze het mos in haar tandloze bekje en begon achteruit te kruipen. De inspanning was natuurlijk enorm waardoor ze los moest laten. Toch probeerde ze opnieuw, nu tegen de rand opkruipend. Weer pakte ze het kleine stukje mos in haar bekje en probeerde zich weg te duwen. Dit leed ertoe dat ze omviel op haar rugje. Verwart piepte ze, erachter komend dat het mos nog in haar bekje zat. Haar schat gleed nu langs haar weg. Bang om haar nieuwe dingetje kwijt te raken rolde ze onhandig om en omhelsde het kleine hoopje met allevier haar kleine pootjes, waardoor ze om het mos heen gerold was. Maar hoe moest ze nu terug komen? Wat hoopvol piepte ze.

{+Nevermind

Ze omhelsde haar nieuwe vriend stevig. Hij was leuker dan haar sibs besloot ze, deze was zacht en piepte niet. Vixen besloot haar nieuwe bro een naam te geven; Pluis. Heel creatief natuurlijk maar ze had het woord eerder gehoord. Ondanks dat ze zich terug wou duwen naar het gezellige deel van het nest zou dat betekenen dat ze Pluis achter moest laten. Ze had al zoveel moeite moeten doen om hem te vinden en los te krijgen. Maar het werd nu weer té koud. Wat koeler was gewenst maar dit was teveel van het goede. Wat verast uitte ze een geluidje toen ze warmte voelde. Het voelde vertrouwt maar toch protesteerde ze toen ze opgetild werd. Haar pootjes waren niet sterk genoeg om Pluis vast te blijven houden. Haar bro bleef eenzaam achter in het nest. Ze piepte boos en trappelde wat met haar pootjes tot ze op een poot werd gelegd. Schel piepend door het verlies hapte ze in de pluizepoot. Het was háár Pluis, ze was er trots op geweest. Mokkend begon ze te kauwen op de poot, die al snel doorweekt werd. Tussendoor piepte ze nog eens boos om het duidelijk te maken. Maar het kauwen, wat zonder haar tandjes best doelloos was, en de warme likken kalmeerde. De hapjes werden minder boos en ze begon wat zachtere geluidjes te maken. Na een tijdje probeerde ze zelfs te spinnen, iets wat niet beter uit kwam dan een zacht getril.