Halfblood

Met gekromde rug sloop de bruine, cyperse kitten op het kwaad af. Het kwaad was het mosballetje die op magische wijze haar neus had aangevallen. Daar ging die sowieso voor boeten. Met een sprong klauwde ze het mosballetje de lucht in, en stoof die weg, recht tegen een zwarte kitten aan.

OOC: Innerkit first!

De blauwe oogjes waren strak op zijn zusje gericht, terwijl ze met een andere kitten aan het spelen wat. Tot iets zijn zij aanviel. Een schok trok door zijn lichaampje terwijl hij met zijn poot kwaad naar het ding sloeg. Een mosbal, wacht wait. Hij dook in elkaar en rook er voorzichtig aan. Een mosbal had hem uit zichzelf aangevallen. Dat moest iets zijn. Met zijn nageltjes prikte hij erin terwijl hij erop dook.

Met haar cyaan blauwe oogjes volgde ze het wegvliegende mosballetje. Het mosballetje knalde tegen haar den genoot, de halfbloed kitten, Innerkit aan. Waarom heette hij Innerkit? Haar oma heette al Inner, maar dan met achtervoegsel Ghost. Zo'n halfbloedje verdiende geen coole naam. Tot haar grootte verrassing begon hij ook nog eens met háár mosbal te spelen. "Hé!" Piepte ze met een verontwaardigde gezichtsuitdrukking op haar kop. "Die's van mij!" Piepte ze, naar Innerkit toe springend.

De nageltjes prikte hard in de bol toen hij een stem hoorde. Meteen keek hij op, terwijl er een andere kitten naar hem toe sprong. Meteen sprong hij van de mosbal naar achter toe en keek haar strak aan. "Dan moet je hem bij je houden, hij viel mij aan" zei hij zegt terwijl hij weer naar de mosbal keek. Hij slikte en keek toen weer voorzichtig naar de andere kit. Lag zij niet in het nest van Slatekit, zij was dus een van haar zusjes.

Roughkit zette haar ogen strak op háár mosballetje. Ze wou 'm terug. "Dan moet je hem bij je houden, hij viel mij aan," reageerde Innerkit. Roughkit vernauwde haar oogjes. Ging hij hem niet gewoon terug geven? "Hij vloog weg... en jij stond in de weg," reageerde ze, hem recht aan kijkend. "Nu wil ik 'm terug!"

Ging ze hem nou de schuld geven dat de mosbal hemhad aangevallen, dat hij in de weg stond. Als hij daar niet gestaan had was de bal misschien wel naar de andere kant van de nursery gerold. "mosballen vliegen niet" sprak hij grijnzend. Hij sprong naar haar toe en zette ook een poot op de bal. "Hij vloog naar mij dus nu is ie van mij" sprak hij en grijnsde even naar haar.

Oh, wat mocht ze Innerkit niet! Bijdehand dat het was. Wacht..? Was zij zelf niet eens zo genoemd? "Wauw, je bent toch niet honderdprocent rat-brained," kwam brommend uit. "Mosballen vliegen niet, nee, maar als je er tegen aanslaat gaat het wel hoog door de lucht heen! Dat deed ik, en jíj stond in de weg," grauwde ze. Haar staartje zwaaide geïrriteerd heen en weer. "Hij vloog naar mij dus nu is ie van mij." Dat was toch wel de druppel. "You mousedung!" Grauwde ze terwijl ze op de kitten af sprong en hem aan de kant duwde. Hopelijk kon ze nu het mosballetje terug pakken. Ze greep het mosballetje in haar bek, en wou er mee weg lopen.

Met een rustige blik in zijn ogen keek hij naar het poesje. Zij daagde hem uit en hij daar wel op in gaan. Dat betekend dat jij hem naar mij sloeg, mouse-brain. Dat betekend dat hij nu van mij is" mauwde hij recht naar haar kijkend. Hij zag haar op hem af sprongen en werdt aan de kant geduwd. Nog net kon hij zich overeind houden, hoe raar zou het zijn als hij nu weer eens om viel. Hij grauwde even voor hij zich naar haar toe draaide en op haar rug sprong. Het ging niet meer om de mosbal, maar om het feit dat ze hem geduwd heb. "You can't push me like that, foxdung" grauwde hij terwijl hij haar om probeerde te krijgen.

Mooi! Nu had ze hem afgeleid, en wou hij haar terugpakken voor het feit dat ze hem geduwd had! Net toen Innerkit haar weer wou duwen, rende Roughkit weg met het mosballetje in haar bek. Verder op stopte ze en liet ze het mosballetje voor haar neer vallen. "Als je Windclan bloed hebt... laat dan zien hoe snel je bent!" Ze was er zeker van dat die woorden een gevoelige snaar zouden raken, en dat was haar doel! Ze greep de mosbal terug in haar bek en rende weer weg.

Zijn blik was op haar gericht terwijl ze wegrende. Hij keek haar even na. Door haar woorden schoten automatisch zijn oortjes plat op zijn kop. Hij was niet de snelle van zijn nest, hij was de sterkste, aan snelheid had hij niets. "Hou je mond" riep hij waarna hij op haar afrende. Zijn vacht prikte een beetje. Niemand mocht praten over zijn vader. "Als je echt een shadowclanner bent, ren dan niet weg voor een ander" grauwde hij. Hij hield niet van rennen.

Bij de 'hou op,' van Innerkit krulde haar lippen tot een bredere, honende grijns. "Sorry, het is een feit, stupid Rabbit-Chaser!" Grauwde ze. Zo gemeen bedoelde ze het eigenlijk niet. Ze wou gewoon weten hoe ver ze kon gaan bij de zwarte halfbloed kitten. "Als je echt een shadowclanner bent, ren dan niet weg voor een ander," reageerde Innerkit grauwend. "Ik ben een echte Shadowclan kat, geen twijfel aan mogelijk... maar als jij een echte Shadowclan kat bent, wat ik nogal betwijfel..." ze lachte even gemeen. "Blijf dan niet staan als een domme kittypet!" Ze zakte door haar voorpoten en ontblootte haar tanden uitdagend terwijl haar staartje hoog heen en weer zwaaide. Wát was dit grappig.

Roughkit leek enkel plezier te hebben in hem een halfbloed noemen. Hij wist zelf ook wel wat hij was, of wat zijn vader was. Enkel was Inner niet slim genoeg om zijn neus op te halen en zich om te draaien. "Ik ben een shadowclan kat" grauwde hij naar haar en rende snel naar haar toe. Zijn pootjes waren slechts iets langer dan die van de gemiddelde shadowkitten. Maar ze werkte niet altijd even goed, hij viel dus ook wel heel vaak. Maar deze keer niet, echt niet, daar zou hij wel op letten. Hij sprong naar haar toe. Hij zou bewijzen dat zijn vader helemaal niets met hem te maken had, hij was een shadow en niemand die daar wat aan kon niet. Hij hoefde geen vader als het een windclanner was.

Roughkit barstte in lachen uit toen Innerkit weer riep een Shadowclan kat te zijn. De zwartte kitten rende op haar af en sprong. Jammer voor Innerkit dat hij twee moons jonger was dan zij was. Ze stapte op zij en bleef lachen. "Anders ben je wel net zo'n slungel als een Windclan kat," piepte ze. Ze had nog nooit een Windclan kat gezien, maar genoeg verhalen over hun gehoord. Dat ze de grens niet wisten te onthouden, dat ze hazenvreters waren, dat ze lange, slungelige poten en een super slanke bouw hadden. Ze zag aan Innerkit dat hij wel langere poten had dan de gemiddelde Shadowclan kitten, maar ag. "Ik word de beste warrior van de clan... en jij? Jij zal dat nooit kunnen worden, omdat je een..." ze grijnsde gemeen. "Halfbloed bent."

Innerkit hield zijn blik op Rough. Eigenlijk, was zij de enige die echt zei wat ze over hem dacht, en zij was een kitten. Er waren warriors die hetzelfde als haar dachten, zelfs hij wist dat maar ze waren te laf om het te zeggen. Hij had zich afgezet en viel naast haar op de grond. Hij wou dat hij zo snel was. Zijn pootjes waren er niet lang genoeg voor, hij had toch echt de bouw van een shadowclan kitten, enkel ietsjes hoger op zijn pootjes. "Ik zal een betere warrior worden dan jij ooit zult zijn" siste hij. Met een ruk draaide hij zich om en sprong opnieuw naar haar toe. Hij wou haar geen pijn doen, enkel laten zien dat hij echt wel een shadowkitten was.

"Wedden van niet?" Grauwde ze speels. Ze zakte door haar voorpootjes heen en keek hem met vernauwde oogjes aan. Haar staartje zwaaide van links naar rechts. Innerkit was iets kleiner dan zij was, maar besefte dat hij ooit veel groter zou zijn. Het bewijzen dat hij geen Windclan kitty was ging hem wel goed af, hij gaf niet op. Innerkit sprong weer naar haar toe, maar dit keer sprong Roughkit ook. Ze sloeg haar twee voorpootjes hem hem heen, en samen ploften ze op de grond. Roughkit ging van hem af en keek enkel naar hem. Haar moeder had haar verteld dat ze voorzichtig moest zijn met kittens die veel jonger waren dan zij was.

Dat zij ook zou springen had hij niet verwacht. Hij probeerde zich uit haar pootjes te wringen voor ze op de grond zouden vallen maar dat lukte niet. Met een lichte bonk viel hij met zijn kopje op de grond. Auw, dat deed best pijn. Hij schudde zijn kopje even, hij moest het niet laten zien, zometeen vond ze hem echt een windclankitten. Hij klom recht op zijn pootjes en keek daarna weer op naar haar. Hij liet zijn kopje even hangen terwijl hij naar haar toe liep. "Jij bent echt.." even slikte hij voor hij opkeek met een valse blik, wel lag er een duidelijk speelse glans in. "Een Mouse-brain" lachtte hij terwijl haar een duw gaf.

Roughkit liep een rondje om hem heen terwijl ze hem bekeek met vernauwde ogen. Ze wist niet wat ze van hem vinden moest, verafschuwen, of juist mogen als een vriend? Het maakte ook niet uit, nu werd het tenslotte leuk. En het leuk hebben was veel leuker dan het niet leuk hebben. "Jij bent echt.." Roughkit hief haar kopje. [i]"Een Mouse-brain,"[/b] lachtte hij en gaf haar een duw. Roughkit deed een stapje naar achteren en zwaaide met haar staart. "En wat ben jij dan..? Een Rat-Brain? Of een Duck-Brain?" Eigenlijk wou ze Hare-Brain zeggen, maar voor deze keer hielt ze zich in. Dat soort grapjes had ze voor nu wel genoeg gemaakt.

Waarom, waarom liep ze een rondje om hem heen. Kon ze daar niet even mee stoppen, hij vond het niet leuk. Hij kreeg de keuze uit Rat-brain of duck-brain. Even deed hij alsof hij nadacht. "Well, ze zijn allebij groter en beter dan een mouse-brain dus noem me zoals je wilt, Mousey" zei hij grijnzend, en daarbij Ratten konden gemeen bijten, dat had zijn moeder teminste verteld. Eigenlijk begon dit best grappig te worden, als ze ophield over zijn vader, zou haar waarschijnlijk wel gaan mogen. Maar hij dacht niet dat ze zou ophouden. Hij hield zijn blik afwachtend op haar, wat voor reactie zou ze daar nou op terug geven.

"Well, ze zijn allebei groter en beter dan een mouse-brain dus noem me zoals je wilt, Mousey," reageerde Innerkit. Nee, dat klopte niet, dat zou hij wel worden wanneer hij groter is dan haar in de tóékomst. Nu dus nog niet. "Je hebt gelijk... poor vole-brain," há, nu moest ze hem te pakken hebben. Ze grijnsde ondeugend en uitdagend en zwaaide met haar pluizige staartje. Ja, ergens was haar wilde pluizige vacht super schattig, haar die ondeugende oogjes van haar veranderde het hele plaatje.

Trots grijnsde de kater, hij was nu nog iets kleiner dan Roughkit, wacht maar, wacht maar tot ze beide warriors waren. Vole-brain, serieus. "I know I'm right, ant-brain" grijnsde hij. Mieren waren toch de kleinste dieren, toch? Vast wel, en anders zou zij er waarschijnlijk ook niet op komen. En dat was waar het om ging. Uitdagen reflecteerde hij haar blik en zakte door zijn pootjes om te springen als het moest. Eigenlijk vond hij het best grappig. Maar dat ging zij niet weten. Ze had hem een niet-shadowclanner genoemt, dat liet hij niet zomaar gebeuren.