To start where we left Off

De kater trippelde met langzame passen over de open plek van het kamp. Het was stil aangezien het midden op de dag was, en dus bijna alle warriors weg waren. Hij wist toevallig dat Ash zeker weg was, en dat Fawnstep een rondje aan het wandelen was buiten het kamp, de kust was veilig. Zo snel hij kon rende de kater door, en kwam slippend tot stilstand voor de vertrouwde den van de Medicine cat, voorzichtig stak de tabby zijn hoofd naar binnen. "Madame Slate?" Vroeg hij zacht, duidelijk dat hij géén kwaad in de zin had. "Mag ik binnnen komen Madame?"

- Slatekit

Geen antwoord, of wacht. Daar was het, een zacht gepiep. Dat klonk als een nee, dus ging Tall erbij zitten, en zuchtte voor deze keer eens niet. De kleine poes had goede redenen hem op dit moment even niet te willen, en toch wilde hij een duidelijk antwoord in plaats van irritant gepiep. "Is.. Is dat een nee?" Vroeg hij dus, duidelijk maar nog steeds niet dreigend of eng. Het hele punt van zijn bezoek was dat hij het verhaal wat hij aan het vertellen was toen die irritante vogel kwam, af kon maken. En ook om Littlestream te vragen of ze nog kruiden ervoor had aangezien ze nog steeds pijn deden maar dat was bijzaak.

Het was even stil, wat wel te verwachten was aangezien hij hier tegen een kitten praatte en de kitten was ook nog eens ziek dus veel verwachtte de kater van begin af aan al niet. Haar stem klonk uiteindelijk, toen hij dacht dat het niet meer zou komen, toch nog door de ruimte. Het klonk niet goed, het antwoord niet, en de stem al helemaal niet. "Moet ik wat water voor je halen?" Vroeg Tall bezorgd, om zich heen kijkende of er een warrior was die wel dichter bij haar in de buurt kon komen, het laatste wat hij nu wilde was dat Slate doodsbang zou worden.

Dat was een duidelijke nee van zo'n kleine kitten. Tall legde zich erbij neer, geen water dus, ook al zou het vooral goed zijn voor haar hoest en keel maar nee natuurlijk niet. Poging twee, kleine kittens hielden van zoet, en aangezien deze kater al een maan lang in het kamp opgesloten zat had hij inmiddels echt wel wat handige huis tuin en keuken behoud dingen geleerd. "Wil je honing dan misschien? Dat is zoet en goed voor je keel," Probeerde de kater dus maar, maakte niet uit als ze nee zei, balen voor haar.

Tall luisterde aandachtig naar de woorden van de kleine, aangezien haar stem niet helemaal goed was. "Nee," Antwoordde hij uiteindelijk stellig op de laatste vraag, terwijl een glimlach rond zijn lippen speelde. "Nee honing is niet giftig," Een klein stapje naar voren zodat praten makkelijker ging, en de kitten hem ook kon zien. "Het is zoet, heel lekker, en het verzacht de pijn in je keel," Vervolgde de kater. "Dus wil je dat ik wat voor je haal?"

Het bleef stil en toch kreeg de kater het voor elkaar om weer niet te zuchten. Hij begon haast trots te worden op zichzelf zo beleefd als dat hij nu deed. Zijn ogen waren gefixeerd op de kitten, en dat pakte goed uit want uiteindelijk was er na een hoestbui een kleine knik te ontdekken. De kater knikte terug, en draaide zich toen om. Op naar honing, hij wist gelukkig wel een paar plekken waar het kon liggen, en dus duurde het niet lang of hij verscheen weer in de opening, deze keer met een blad vol honing. "Om je te verzekeren dat het niet giftig is, zal ik je laten zien dat ik het ook proef," De kater voegde de daad bij het woord, en de honing smolt op zijn tong. Daarna schoof hij het blad over de grond naar het poesje, "Gewoon eraan likken,"

Hij glimlachte toen hij zag hoe ze het stuk waar hij gelikt had wegdraaide, meisjes, altijd zo netjes. Het maakte de kater niet bijster veel uit dat ze dat deed, bacillen waren voor iedereen weer anders. Uiteindelijk, na wat wel een eeuwigheid leek likte de kleine poes aan de honing, niet veel, heel weinig zeg. Toch genoeg voor haar om haar hoofdje achteruit te trekken. "Is er iets?" Vroeg Tall acuut, met een bezorgde stem. Ergens was de duivel wel oke, iedereen had een duiveltje toch? Alleen was die bij haar wat groter dan bij de meesten.

Ze proefde er meer van, wat in zijn ogen een goed teken was. Ze proefde en uiteindelijk kreeg hij ook nog eens antwoord. "Het smaakt.. vreemd.." Dit deed een glimlach rond zijn lippen spelen, en even knikte de apprentice. "Maar.. niet vies.. en niet giftig.. denk ik." Een opgelucht gevoel kwam in hem naar boven, mooi, nu zou ze in ieder geval niet denken dat hij haar dood wilde. "Mooi zo," Mauwde hij, geruststellend. "Helpt het ook wat tegen de pijn in je keel?" Dat was natuurlijk wel waarvoor hij de honing was gaan halen, om haar keel minder zeer te laten doen. Het moest wel werken.

De plek waar hij had gelikt werd nog steeds vermeden, dus had de kater even de neiging het hele blad onder te likken. Dat was echter ook weer zo zielig, bovendien zou Ash het vast en zeker niet op prijs stellen als hij dat gedaan had. Daarom hield de kater zich in, en knikte goedkeurend toen het antwoord zijn oren ontmoette. "Mooi zo," Klonk het, waarna hij er maar bij ging liggen, zodat het er minder dreigend uit zou zien. De wonden op zijn rug waren nu wel te zien, gelukkig werden ze wat gemaskeerd door zijn dikke lange vacht, en was hem gezegd dat er ooit nog wel weer haar zou groeien, gelukkig maar want anders durfde hij zich niet meer te vertonen, al stond het best stoer. "Ik vroeg me af of je de rest van het verhaal nog wilde horen," Mauwde hij toen, met een vragende, aardige blik in de ogen.

Ditmaal dook ze niet zomaar acuut weg toen hij sprak, maar leek ze zelfs een beetje nieuwsgieriger te zijn geworden bij het woord 'verhaal'. Dus glimlachte Tall vaagjes, en bedacht zich hoe hij dit het beste kon brengen. "Het vehaal over waarom de vogel zo hoog in de lucht vloog," Besloot hij uiteindelijk maar, en hoopte dat de poes er niet bang van zou worden. Hij had haar tenslotte wel verdedigd tegen de vogel en de wonden zelf moeten dragen, maar ja, anders was Ash ook weer zo boos geworden omdat zijn kitten voer was geworden.