I need some space...

Mokkend staarde hij naar de uitgang van het kamp. De wond aan zijn wang klopte pijnlijk terwijl hij zijn bek in een grimas trok. Eigenlijk moest hij in het kamp blijven om zijn wonden te laten helen, maar dat was hij niet van plan. De blik in zijn lichtblauwe ogen hield de andere katten in de gaten, wachtend totdat hij stiekem het kamp uit kon glippen. Helaas voor hem was het druk en zou het dus nog best moeilijk worden. Hij zou littekens overhouden aan het gevecht met de Rogue poes, gelukkig had Butterbell ingegrepen. Soms ging een van de wonden in zijn buik open en liep er weer wat bloed uit, daarom moest hij ook voorzichtig doen. Hij had alleen geen rust in zijn kont. Hij wilde trainen en leren, hij wilde jagen en in bomen klimmen met Whisperwind. Hij wilde hier helemaal niet zitten. Dus toen iedereen bezig leek stond hij op en glipte hij het kamp uit. Buiten wachtte hij even of iemand het doorhad, maar hij hoorde niks dus liep hij snel verder voordat nog een kat het kamp zou verlaten. Hij liep wat houterig, omdat zijn buik bij elke pas pijn deed. Toch wilde hij naar de waterval, het kletterende water had altijd een kalmerend effect op hem. De waterval was vlak bij Fourtrees en hij schoot niet zo hard op. Het gaf niet, hij kwam er wel. Hij spitste zijn oren en had zijn bek een stukje open om niks te missen. Na een tijdje hoorde hij het kletteren van de waterval. Meteen verscheen er een glimlach om zijn lippen, maar ook dat deed pijn aan zijn wang. Hij zuchtte zacht terwijl de waterval in zicht kwam. Hij ging aan de waterkant zitten en keek naar de waterval. Zijn lichtblauwe ogen stonden ernstig. Het gevecht had hem van streek gemaakt, hij had een kant van zichzelf gezien die hij niet wilde zien. Hij richtte zijn blik op zijn voorpoten en wiebelde met zijn oren.

[First Sunset]

Het was de geur die hem een koude rilling over zijn rug bezorgde. Hij rook de geur van Bloodclan, de geur die hij geleerd had tijdens één van zijn trainingen. Bij die geur moest je heel erg opletten, nou deed hij dat sowieso al als een kat niet uit Riverclan kwam. Na de aanvaring met Merlene een paar dagen geleden stonden zijn haren al helemaal snel overeind. Zijn vertrouwen in andere katten was daardoor nog verder gedaald. Hij was een vriendelijke en meelevende kat, maar dat werd sterk op de proef gesteld door zijn ervaringen.  De dood van zijn ouders en de gevechten met andere katten begonnen zo langzamerhand zijn naïviteit te verwoesten. Hij werd steeds meer terughoudender en wantrouwiger.  Niet tegen katten uit zijn eigen Clan, maar wel tegen katten daarbuiten. Deze kat kwam zeker niet uit zijn Clan en ze rook ook nog eens naar Bloodclan, vermengt met de geur van verbrand vlees. Hij was gaan staan, zijn crèmekleurige haartjes recht overeind. Er lag een argwanende fonkeling in zijn lichtblauwe ogen terwijl hij toekeek hoe ze dichterbij kwam. Het was een zwarte poes, met een grote brandwond op haar lijf. Het eerste wat er door zijn kop schoot was wat ze daar deed en het tweede was hoe ze aan die wond kwam. Hij liet een zacht gesis uit zijn bek glijden en zwiepte waarschuwend met zijn staart. “Wat doe jij hier?” Hij was zelf ook niet in zo’n beste staat, maar hij zou koste wat het kost zijn Clan beschermen. Hij zou haar het territorium uit jagen als het moest ook al zou dat er voor zorgen dat hij nog meer wonden op zou lopen. “En wat is er met jou gebeurd?” Hij staarde haar strak aan, met een lichte haat in zijn ogen. Hij haatte niet snel katten, maar hij was nog steeds niet de oude na het gevecht met de Rogue poes in Riverclan territorium.

Hij staarde naar haar hoe ze steeds verder achteruit kroop. In tweestrijd boorde hij zijn nagels in de grond. Eigenlijk was het zijn taak om haar uit het territorium te zetten, ook al was ze gewond. Ze hoorde hier niet te zijn, maar zijn geweten knaagde aan hem. In zijn ogen was te zien dat hij met zichzelf worstelde. Toen zuchtte hij en gleden zijn haren weer op hun plaats. Hij deed zijn nagels in en trok wat ongemakkelijk met zijn oren. “Weet je dan welke kruiden?” Hij nam haar vragend op. Zijn blik schoot continu om hem heen om in de gaten te kunnen houden dat er geen andere katten aankwamen. Niet van zijn Clan maar ook niet van haar Clan. Straks was het een valstrik en trapte hij er met open ogen in. Zo zag het er niet uit, dus gaf hij haar het voordeel van de twijfel. “Hebben jullie zelf geen kruiden?” Hij kon er niets aan doen dat zijn stem nog steeds wat snauwerig klonk. Dat kwam omdat hij bang was dat ze betrapt zouden worden. Dan zou zij niet de enige zijn die een kwade kat tegenover zich kreeg, maar hij ook.

Hij zuchtte nogmaals, wat moest hij hier nou weer mee? Hij was geen Medicine cat apprentice en hij kon moeilijk Nightstream, Honeypaw of Whisperwind vragen. Die zouden het waarschijnlijk niet goedkeuren wat hij nou ging voorstellen. Ze was een Bloodclan kat, een kat die hier echt niet hoorde. “Ik wil je anders wel meehelpen met zoeken, maar ik weet niet of je veel aan me hebt. Ik weet niet welk kruid dat is. Kun je het omschrijven?” Hij wilde haar zo snel mogelijk hier weg hebben, dus kon hij beter mee zoeken als hij het niet over zijn hart kon krijgen om haar weg te jagen. “En ik weet ook niet of het hier groeit, maar vast wel. Er groeien genoeg kruiden in Clanterritorium.” Hij staarde haar kort strak aan. Ze hoefde maar één verkeerde beweging te maken of één foute opmerking te maken en hij zou haar alsnog wegjagen. Daar werd hij op getraind, om indringers weg te jagen. Het ging daarom ook tegen zijn training in wat hij nou deed, soms was hij te goed voor de wereld. Hij had even zijn blik over de omgeving laten glijden, maar keek haar weer met een ruk aan toen ze verder ging. Zijn haren waren weer overeind gaan staan terwijl hij haar verontwaardigd aankeek. Haar laatste opmerking schoot hem totaal in het verkeerde keelgat. “Dus dacht je dat je wel even Riverclan territorium binnen kon lopen? Want hier is het wel veilig om gewoon rond te gaan struinen?” Hij snoof terwijl hij zijn kop schudde. “Ik hoop voor jou dat je dat niet dacht.” Hij staarde haar kwaad aan terwijl hij waarschuwend met zijn staart zwiepte.

Hij had meteen spijt van zijn reactie toen hij zag hoe erg ze schrok. Het was niet zijn bedoeling geweest om haar te laten schrikken. Toch vond hij ook niet dat ze dat op die manier had moeten zeggen. Was het dan niet logisch dat hij zo reageerde? Hij keek even naar zijn voorpoten terwijl hij zichzelf weer onder controle probeerde te krijgen. Hij maakte zijn vacht weer glad en keek naar haar in de boom. “kom er maar uit, dat doet alleen maar pijn aan je wonden kan ik me voorstellen.” Zei hij toen zachtjes. “En het geeft niet, als je maar niet denkt dat je hier zomaar binnen kan wandelen. Als je iemand anders tegen gekomen was dan was je meteen aan je nekvel het territorium weer uitgesleept.” Vervolgde hij op normaal volume. “Maar hoe ziet dat kruid er nou uit?” Vroeg hij iets wat ongeduldig, ze moest hier weg. Hoe sneller ze dat kruid gevonden hadden, hoe beter.

Hij kon er niets aan doen maar er ontstond toch een grijnsje om zijn lippen toen ze een poging deed om de plant te omschrijven. Groen… Ja, bijna alle planten waren groen. Toen ze verder ging knikte hij even dat hij het begreep. “Waar groeien die meestal?” Hij keek even zenuwachtig om hem heen. Als iemand hem kwam zoeken hadden ze een groot probleem. “Aan de waterkant of in bosachtig gebied?” Als ze aan de waterkant groeiden was het handig, in het bos niet. Er was niet veel bos in Riverclan territorium en wat er wel was was meestal dicht bij het kamp in de buurt en daar ging hij haar echt niet mee heen nemen, dan zou hij haar niet kunnen helpen. “En we moeten opschieten.” Je zag aan hem dat hij gespannen was. Hij vond dit maar helemaal niks, wat als ze ontdekt zouden worden?

“Oké,” Zei hij op haar twee antwoorden. Dus de plant groeide bij het water en ze wist dat ze moesten opschieten, dat was al mooi. Ze waren vlak bij het water, dus als het goed was zouden ze het moeten vinden. “Mijn naam is Creamypaw.” Zei hij tussen neus en lippen door terwijl hij de waterkant afspeurde opzoek naar de plant. “Waarom ben jij bij de Bloodclan gegaan?” Vroeg hij toen opeens. Hij keek haar even aan, maar richtte daarna zijn blik weer op de waterkant. "Ooit bijna verdronken?" Meteen keek hij verrast op. “Ehm nee.” Zei hij toen, verbaasd dat ze dat vroeg. “Ik ben met water opgegroeid, ik kan prima zwemmen. Net als bijna alle Riverclan katten.” Hij glimlachte even. “Jij wel dan?” Hij dacht even dat hij de plant gevonden had, maar toen zag hij dat het een ander soort plant was. Hij paste niet bij haar omschrijving. Hij keek even teleurgesteld en zocht daarna verder.