Hate. What a name.

Vermoeid plofte de zwarte kater neer op de grond. Hij had uit verveling een rondje gelopen door heel het BloodClan gebied. Nooit geweten dat dat zo groot is. Ja, zelfs KittyPets en Clankatten pesten had zijn verveling niet weggenomen. Een rondje lopen trouwens ook niet, maar hij kon wel wat lichamelijke beweging gebruiken.
'Hello, black cat.' Er was een kat. Hoe had hij die niet kunnen ruiken?! Je verzwakt, Hate. Niet jezelf mee laten slepen. Hij keek op en speurde zijn omgeving af. Bijna had hij de andere zwarte kat gemist. Bijna. Zijn ogen bleven rusten op de kat. Die lieten hem tenminste niet in de steek. Nog niet. 'How are you tonight?' Wilde die kat daar serieus antwoord op? 'En wat maakt dat jou uit?' antwoordde Hate kil. 'I'm just a black cat.'

'You got to be kidding me,' antwoordde de andere kat smalend. Hate keek hem nauwkeurig aan, zijn ogen tot spleetjes geknepen. Wat wilde die kat? 'I heard you are Hate, right.' Hij kreunde inwendig. Oké, dit was niet de bedoeling. 'So what?' antwoordde hij. Ja, hij begon pissig te worden. En pissig zijn leidde al snel naar boos zijn en boos zijn leidde al snel tot een gevecht. Misschien kan ik die stomme kat dan eens een lesje leren. 'Donder gewoon op, oké.' Er klonk woede in zijn stem. Hate liep een pas naar de andere kat toe. 'Ga!'

De kater keek Hate kil aan en schudde zijn kop. 'I won't leave. Just saying,' zei hij. Hate keek boos terug. Waarom ging die vervloekte kat niet gewoon weg?! Rustig. Die stomme kat probeert je aan de praat te houden. Langzaam ging hij zitten. 'Dan niet.' Hij kreeg de woorden moeizaam over zijn lippen, maar het lukte. Het lukte. 'So... What's your name?' vroeg Hate na een korte stilte. Hij bekeek de kat voor hem nog eens onderzoekend. Van dichtbij zag hij dat de kat littekens bij zijn bek had. Hoe the hell heeft hij dat voor elkaar gekregen?

'My name doesn't matter. But if you really want to know; Jeffrey Woods. Don't you dare to call me like that. Call me Jeff.' Jeffrey Woods? Hate was bijna in lachen uitgebarsten. Bijna. Hij vertrok zijn gezicht en het was duidelijk dat hij zijn lachen niet goed in kon houden. 'En wat wilde je doen als ik het wel deed, Jeffrey?' Hij legde nadruk op de naam om de andere kat te pesten. Het was toch dom om je hele naam te noemen als je niet wilde dat je zo genoemd werd? 'Nog plannen voor vanavond, Jeffrey?' Met hernieuwde energie ging Hate verder met het gesprek. Zijn woede was voor een groot deel opgelost. Speels sloeg hij met zijn staart heen en weer.

'What I am going to do? And my plans for tonight? Well, for both; The same. Hurt or kill you.' Hate was niet onder de indruk. 'Well, oh well,' zei hij neerbuigend. 'I'm not impressed, Jeffrey.' Er groeide een grijns op zijn gezicht en zijn staart bleef heen en weer slaan. Heen en weer, heen en weer. Het werkte bijna hypnotiserend. Bijna. De woede in de ogen van de andere kat waren op zijn staart gericht. Het leek bijna alsof hij Hates staart de schuld gaf van dit alles. Daardoor bleef hij oplettend. Of nou ja, wel oké oplettend. Volgens zichzelf.

Hoofdschuddend keek Jeff de domme BloodClanner aan, en zuchtte diep. De woede in zijn ogen zat er nog steeds, en de staart van Hate mepte irritant heen en weer. Hier had hij géén zin in. De zwarte kater hees zich recht, en keek neerbuigend op de ander neer. "Boring nobody." mopperde hij, en keerde zich om. Nee, hij was níét zwak, nee, hij liep níét weg. Maar hij was in een vreselijk humeur gekomen, en als die kater zijn mond niet houding ging, nou dan ging er bloed vloeien. "Goodbye, I hope I never meet you again." Bij deze woorden liep,hij weg, nog steeds een oog houdend op de BloodClanner.

~Jeff uit.

Hate keek toe terwijl de andere kat ging staan. 'Boring nobody,' hoorde hij zeggen, maar hij reageerde er niet op. Het was waarschijnlijk niet op hem gericht. De andere kat draaide zich om en zei: 'Goodbye, I hope I never meet you again.' Hate keek hem met een scheve grijns aan toen hij zag dat hij wegliep. 'Insgelijks, Jeffrey,' antwoordde hij. Met een geeuw rekte hij zich nog eens uit. 'Nooit gedacht dat je zo'n watje was dat je weg loopt van je problemen.' Hij rolde zich op zijn rug en sloot zijn ogen. Na een paar seconden opende hij er één half, om te kijken hoe de andere kat zou reageren. Neh, laat deze maar, zei een stemmetje in zijn hoofd en de zwarte kat draaide zich om.