Tiny world

Zachtjes snorde de kitten toen ze zichzelf wat verder in de vacht van haar moeder duwde. Het waren nu al een heel aantal dagen geleden dat ze geboren was en ze begon zich steeds meer bewust te zijn van de dingen om haar heen. Helaas kon ze nog niets zien en haar reukorgaan was er ook niet beter op geworden. Haar oren waren gelukkig wel alert en ze hoorde vele stemmen die ze steeds beter begon te herkennen. De meeste stemmen waren die van spelende kittens, wat ze deden wist ze niet maar ze kon niet wachten tot ze mee mocht doen. De kitten had haar energie weer opgeladen en met een luid gepiep dat ze wakker was begon ze over het nest heen te kruipen. Proberend haar hoofd omhoog te houden en haar kruipende bewegingen minder spastisch te laten lijken. Met haar hoofd opgeheven bleef ze staan, haar oortjes stonden zo hoog mogelijk zodat ze de geluiden van de spelende kittens kon horen. Plots raakte iets zachts haar, maar de klap was hard genoeg om haar om ver te krijgen en een verontwaardigde piep verliet haar mond. Wie deed dat? Wat was dat? Een bal van mos had haar geraakt, een bekend speelgoed voor kittens in de Nursery.

Eerste post voor Shadowkit

De hele middag vermaakte de kleine Shadow zich. Ze verveelde zich echt geen moment. De mosbal, die ze s'ochtends had gemaakt, was stevig geweest, en begon nu pas, aan het eind van de middag, uit elkaar te vallen. De kleine tortoiseshell besprong het balletje nogmaals, nu iets vermoeider. Maar ze had teveel lol om te stoppen, en trapte het balletje weg met haar achterpootjes. Het groene speeltje vloog door de nursery. Geïnteresseerd volgde de kleine poes het met haar oogjes. Helaas kwam het terecht op een plekje waar ze het niet had willen hebben; het balletje vloog tegen een kleinere kitten aan, zodat deze piepend omviel. Het was een pasgeboren kitten, ééntje uit het nestje van Aurynight, wist Shadowkit. Ze had half liggen slapen toen het gebeurde, maar had alles gevolgd met één oog. De blauwogige kitten liep voorzichtig naar de jongere kitten toe. "Sorry!" piepte Shadow tegen het jonkie. "Het was een ongeluk!" Ze keek aandachtig naar het jonge vachtbolletje. Duidelijk was het zeker dat de kitten nog niet echt oud was. Haar ogen zaten nog dicht en haar lichaampje was klein, heel klein. Veel kleiner dan Shadow. Plots voelde de tortoiseshell kitten zich heel groot. "Ik ben Shadowkit." miauwde ze kordaat. Ze wist eigenlijk niet zeker of de kleine kitten wel kon praten, maar dat maakte haar op dat moment niet heel veel uit.

De mosbal had haar volledig uit haar balans geduwd en het moment dat ze tegen de zachte mos aankwam had ze een verontwaardigde, bijna boze, piep uitgelaten om aan te tonen dat ze er niet van gediend was dat iemand haar zo aanviel! De stem van een onbekende kat, waarschijnlijk een kitten aan het horen van de zachte en nog jonge stem, weerklonk in haar oortjes. Het klonk als een verontschuldiging, maar ze ging er niet oké mee. Waarom had hij of zij dat gedaan? Het was een ongeluk, dat had ze gezegd, maar Stormkit wist het niet zeker. Wie weet was het zo bedoeld, om haar zo te raken. In ieder geval, ze zou het onthouden. De poes duwde zichzelf - voor zover het als een pasgeboren kitten ging - weer een beetje recht en hief haar kopje weer op, een hmpf geluidje verliet haar mondje om te reageren op de verontschuldiging van de poes, maar ook op de energie die ze kwijt was geraakt door het vallen en opstaan. De kitten stelde haarzelf voor als Shadowkit, maar zelf kon Stormkit nog niet reageren. Het was saai als je nog niet goed kon praten en moeizaam opende ze haar mond, maar sloot ze die vervolgens weer. Twijfelend hoe ze haar eigen naar uit moest spreken. "Stowmkit" Kwam er zacht en bijna onverstaanbaar uit. Nee, dat klopte niet! Zo klonk haar naam niet als haar moeder dat zei. Hoe klonk het dan wel?

De kitten leek even te twijfelen en Shadowkit wilde net weer iets gaan zeggen toen het vachtbolletje eindelijk sprak. "Stowmkit." Zo klonk het. Shadow keek verrast. "Dat is een leuke naam!" antwoordde ze enthousiast. Zij wist ook niet dat het niet de echte naam van het kleintje was. "Had mijn mama mij maar zo genoemd!" voegde ze er verlangend aan toe. Haar korte staartje wuifde heen een weer terwijl ze aandachtig naar de blinde kitten keek. De vacht van het pluisje was wit, maar op de kop had ze één rode vlek, en op haar rug droeg ze nog donkere vlekken. Aan haar oogjes was nog niks te zien, maar Shadow wist bijna zeker dat ze paars zouden zijn. Met zo'n coole naam en vacht, dan moeten haar ogen vast ook cool zijn, dacht Shadow opgewonden. Paars was haar lievelingskleur; de eerste kleur die ze zag was groen van het gras, maar paars zag ze als tweede, in de bloem van een distel.

Een glimlach verscheen rond haar lippen toen de poes haar complimenteerde met haar naam. Ze was trots op haar naam, het gaf katten iets om over na te denken. Waarom ze zo heette wist ze nog niet en wat het betekende wist ze ook niet. Maar het was een coole naam, en naam die ze met trots droeg en nooit zal haten. Nooit. De kitten voor haar zei ook nog iets over dat ze wenste dat haar moeder haar zo had genoemd, de poes die Shadowkit heette. Het liefst zei ze er iets over, maar ze kon geen woorden vinden die pasten bij wat ze wilden zeggen. Shadowkit leek een beetje op Shadowclan, dus ze behoorde duidelijk toe tot de Shadowclan. Maar origineel was het niet, toch? Of misschien toch wel, ze wist het niet. Ze had er geen benul van hoe katten heetten in de clan. Haar moeders naam was Aurynight en haar vader heette Nevermind, twee hele coole namen. Hoe de andere katten heetten wist ze niet, Shadowkit was eigenlijk de eerste kat die ze leerde kennen - op haar eigen familie na dan -. Ze wist niet wat ze moest denken over de poes, of ze nou te vertrouwen was of niet. Ze kende de poes niet goed genoeg om daar over te oordelen.