{Open} Expedition Beyond The Walls

{Jezus dit topic werd m'n dood x'D, 4000 woorden}

Zachtjes dreef de wind door de kieren en gaten van de donkere nursery. Het piepende geblaas van de bries liet een grijze kitten haar oren zachtjes trillen, totdat haar blauwe ogen, licht gloeiend in het vale maanlicht wat nog naar binnen viel, voorzichtig open gleden. Wat verbijsterd knipperde de jonge kitten met haar ogen, proberend te omvatten wat ze zojuist gehoord had. Haar snorharen trilden lichtjes terwijl ze diep inademende. Maar nee.. Iets vreemds ruiken deed ze niet. Wat was dan hetgeen wat ze gehoord had? Weer klonk het piepende geluid door de nursery heen, luider deze keer. Voor een moment kroop Slatekit wat verder terug in haar nest. Was het weer zo’n grote vogel die haar zou pakken? Ze had regelmatig nachtmerries gehad van het vreselijke wezen, angst hebbend voor het feit dat het naar beneden kon duiken en zijn klauwen genadeloos in haar rug zou kunnen begraven. Het laatste wat ze dan zag was een afbeelding van waarvan ze dacht dat het kamp er zo uit zou zien van bovenaf. Het werd steeds kleiner en kleiner… Totdat alles zwart werd en ze weer wakker schrok uit haar slaap. Dat was deze keer haar ook overkomen en een lichte huivering trok dan ook door haar lichaam heen. Ze legde voorzichtig haar kopje op haar pootjes en luisterde stilaan naar de geluiden die op haar af kwamen, haar ogen gefocust op de muren van de nursery. Ze dook weer wat meer in elkaar toen het gepiep weer optrad, maar er kwam nog steeds niks de nursery binnen… Wat was het dan? Was het dan een kat in nood? Of was het de goudkleurige vogel waar papa het over had gehad? Misschien kwam het zijn veer zoeken… Maar dan kon zij de veer niet meer vinden voor haar papa! De poes haalde eventjes diep maar rillerig adem. Nee, dat ging niet gebeuren. Zij moest de veer eerst vinden… En als het een kat in nood was, dan moest ze die gaan helpen! En met dat besluit begon de kitten zich erg voorzichtig los te maken van de warme pelzen van haar moeder en zusjes. Dit moest haar expeditie zijn. Dat het misschien gevaarlijk was, kwam voor nu niet bij de kleine kitten op. Voorzichtig hief ze zich tot haar nog steeds ietwat lompe pootjes, ietwat heen en weer zwaaiend in haar slaperigheid totdat ze eindelijk haar evenwicht gevonden had. Ze schudde eventjes met haar kopje met een zacht bibber geluid. Uiteindelijk schudde ze vervolgens haar hele pels uit zodat ze zich wat wakkerder kon voelen. Haar nieuwsgierige blauwe ogen gleden over de nursery heen, zoekend naar de uitgang. Die was op zich niet moeilijk te missen. Het zilverige, waterige licht van de maan gaf aan waar ze heen moest. Met voorzichtige pootstapjes, want iemand wakker maken was immers totaal funest, liep ze in de richting van de zilver omrande uitgang. Oppassen moest ze, want één poot neerzetten op een staart betekende het einde van haar expeditie. Maar dan kon ze op zich nog wel een smoes verzinnen, dat ze naar de dirtplace moest. Maar het was niet efficiënt en niet leuk. Want ze had de vogel of de kat in nood nu gehoord… Ze haalde nog eventjes een keer diep adem en zette de laatste stap, om vervolgens haar kopje door de uitgang van de nursery te drukken.

De koude wind die door het kamp blies beet lichtjes in haar neus en deed haar haar ogen lichtjes sluiten. Blegh… Het was nu nog killer en kouder dan het overdag was… En alles was heel erg grauw. Hoe kon dat nou weer? Nam de maan alle kleur mee die het kamp had? Het was in ieder geval een stukje rustiger dan dat het overdag was… Ze zag wel een kat zitten bij de uitgang, maar die liet kleine snurkgeluidjes ontsnappen uit zijn mond… Dat kon ze vanaf de uitgang zelfs horen. Zou dat het gepiep zijn dat ze gehoord had? Een kitten die wat slimmer was dan Slatekit, zou het mysterie nu met rust gelaten hebben, het was immers soort van opgelost. Maar Slatekit bleef nieuwsgierig het kamp in staren, haar oortjes lichtjes naar voren gedraaid om elk geluidje op te vangen. Maar nee, het enige wat ze verder hoorde was het zachte ruisen van de wind. Dat was niet spannend.. Dat was zelfs nogal saai. Maar de kitten had geen zin om nu al terug te keren naar de nursery. Zij was meestal de saaie uit het nest, deed niet veel avontuurlijke dingen en schuwde weg voor het onbekende. Dat er geen kat in nood was, dat was mooi meegenomen, maar de veer kon nog altijd ergens in het territorium verstopt zitten… Als ze die nou eens vond, zou ze voor eens en altijd bewijzen dat ze geen saaie kitten was. Dan kwam papa misschien ook wat vaker langs, omdat hij trots op haar zou zijn! De kitten gaapte een keertje lichtjes. Haar nest was toch ook wel heel erg verleidelijk… Het was immers laat voor haar. Maar nee, ze zou niet terug gaan deze keer. Deze keer zou ze haar avontuur uitvoeren en iedereen laten zien dat ze een hele goede kitten was. Misschien zou Shrewstar haar zelfs wel vervroegd apprentice maken, als ze zou bewijzen dat ze het echt wel kon! Maar zo ambitieus denken gaf haar een naar gevoel in haar maag, niet te hooghartig worden… Ze schudde haar kopje dan ook lichtjes om de gedachten kwijt te raken en strekte haar nekje nog een laatste keer om het kamp te kunnen zien. Nee, het was gewoon rustig. De dens leken vol te liggen en geen enkele kat was in het kamp dan de snurkende wacht… Dat was haar kans. Ze zou de veer gaan halen voor haar papa. De kitten haalde één keer diep adem en stak haar pluizige grijze borstkasje naar voren. Een lichte huivering trok nog een keer door haar lichaam heen, maar ze drukte haar angst weg. Ze moest niet bang zijn, ze moest dapper zijn en aan iedereen bewijzen dat ze dat was. Misschien was het wel omdat zo bang weggekropen was voor de roofvogel… Het had haar trots toch lichtjes gekrenkt en een schuldgevoel opgebouwd dat ze andere katten in de problemen gebracht had. Dus dat ging ze nu, per direct goed maken. En wel op deze manier. En met die gedachte zette de jonge kitten haar voorpootjes zo zachtjes neer als het maar kon op het zachte gras dat de kampbodem bedekte, al snel gevolgd door de rest van haar lichaam. Ze moest dapper zijn… Dapper en sterk. Daar was ze immers een Shadowclan kat voor.

Het kamp leek veel groter dan dat het eruit zag vanuit de ingang van de nursery. Ze voelde zich vreemd onbeschermd in het kamp na de roofvogel aanval. Alsof het dier zich alweer krijsend naar beneden kon storten om haar mee te nemen. Eventjes liet de kitten zich bij een klein krakend geluidje dan ook plat op de grond vallen, haar pootjes over haar kop gedrukt. Zachtjes begon ze weer te rillen. Het was absoluut geen leuk idee dat het kamp toch niet zo veilig was als haar tante had gezegd. Kijk immers naar wat die vogel met Fallpaw gedaan had. Hij had zijn hele rug open liggen. Het was de eerste keer dat Slatekit kattenbloed geroken had, maar ze had per direct besloten dat ze het geen prettige geur vond. Het rook metaalachtig en sterk… Bah. Ze huiverde opnieuw lichtjes bij de gedachte. De licht grijs getinte poes moest dan ook weer alle moed verzamelen om zichzelf weer tot haar pootjes te dwingen. Met voorzichtige pootstappen bewoog ze zich toch zo snel als dit kon richting de muur van het kamp. Hier zou ze zich wat veiliger voelen, verborgen in de schaduwen, met als bonuspunten dat als er een kat kwam, dat deze haar niet zo vlug zou kunnen zien. Alsof ze het getimed had, verscheen er een kat uit de warriors den, bijna vlak voor haar. Ze dook meteen wat weg tussen de takken die de kampmuur markeerden en volgde de kat met grote ogen. De warrior rekte zich uit en gaapte diep, duidelijk geen haast hebbend om te doen wat hij wilde doen. Slatekit vernauwde haar oogjes lichtjes. Schiet nou op… Ze wilde verder met haar tocht, voordat ze echt niet meer durfde en met haar staart tussen haar pootjes terug naar de nursery ging. Het feit dat ze de warrior niet kende, maakte het ook een stuk minder spannend. Ze volgde de warrior ongeduldig met haar ogen toen deze naar de dirtplace liep. Voor een moment speelde Slatekit met de gedachte om haar pad nu te vervolgen, maar uiteindelijk deed ze het toch maar niet. Ze liep nog niet bijster snel en als de warrior haar zou betrappen, zou de Dirtplace smoes niet voldoende geweest zijn. Het was immers een beetje ver weg van hier, aan de andere kant van het kamp. En het smoesje dat ze verdwaald was ging ze niet maken, dat ging stomweg tegen haar trots in. Haar staart tikte ongeduldig tegen de grond. Wachten kon al eeuwen duren voor een warrior, maar voor een jong kind was het bijna onmogelijk. Toen het haar ook te lang duurde, besloot ze toch maar een paar passen verder te zetten. En net op dat moment moest de warrior terug komen. Haar hart sloeg een slag over van schrik en meteen dook de kitten weer tussen de takken, die veel te luid ritselden in het nachtstille kamp. Geschrokken hield Slatekit haar adem in toen ze de blik van de warrior over de struiken zag glijden. Alsjeblieft… Starclan alsjeblieft… Laat de warrior haar niet zien. Ze slikte dan ook nerveus en kroop nog wat verder weg en kneep haar ogen dicht. Elk moment zou ze ontdekt kunnen worden… Maar nee, er gebeurde niks. Voorzichtig opende ze weer één oog en zag de warrior weer richting de den lopen, iets mompelend over muizen in het kamp. Haar adem ontsnapte in een opgeluchte zucht uit haar mond. Dat viel meer mee dan dat ze gedacht had… Dan kon ze nu verder. Ze spitste haar oortjes lichtjes en volgde de geluiden in de warriors den. Ze kon nog niet heel erg goed speuren met geluiden, maar ze dacht eruit op te kunnen maken dat de warrior weer was gaan liggen. Diep in en uit ademend probeerde ze haar kloppend hart weer te kalmeren. Het voelde alsof er een vogel opgesloten zat in haar borstkas op dit moment, zo hard bonsde haar hart tegen haar ribbenkast. Dat had immers niet zo heel erg veel gescheeld..

Haar pootstapjes waren zachtjes gemaakt, zo sluiperig als ze kon. De warriors den was ze ondertussen gepasseerd en het enige wat nog tussen haar en de uitgang lag was de wacht. De kop van de kat was iets tegen zijn borstkas gaan liggen en zijn mond liet nog steeds kleine, fluitende geluidjes los. Diep in slaap, duidelijk. Maar nog steeds moest ze het lot niet gaan tarten door teveel geluid te maken. De meeste katten waren immers lichte slapers… En geen enkele smoes zou haar dit keer redden, zelfs niet degenen die haar trots zouden krenken. Vanaf een vossenlengte afstand hield ze de slapende, jonge warrior in de gaten. Deze zou geen goede wacht zijn, besloot ze. Dat zou ze later zelf beter doen. Maar voor nu was dat niet haar zorg. Ze was immers nog een kitten en eentje die maar wat goed een slapende wacht kon gebruiken op het moment. Al klonk slapen ook wel heel erg goed… Ze wierp eventjes een blik over haar schouder in de richting van de nursery, waar haar moeder en haar zusjes sliepen, onwetend over het feit dat er een kitten misten in het nest. Maar goed… Als ze het een beetje goed zou plannen, zouden ze er ook nooit achter komen totdat ze weer terug was. Slatekit haalde een keer diep adem en rekte zich nog een keer uit, een wakend oog richtend op de warrior voor haar. De laatste horde, de laatste stap. En dan zou ze buiten het kamp zijn. De verleiding van de veer die daar op haar zou wachten was te groot voor haar en ze liep met voorzichtige pasjes langs de kampwacht heen. Toen deze eventjes mompelde in zijn slaap, verstarde Slatekit geschrokken, maar toen vervolgens alleen maar zacht gesnurk volgde, wist ze dat ze nog veilig was en versnelde ze haar pas iets. Ze stapte de donkere tunnel in en werd opgeslokt door de duisternis waaruit deze bestond.

Als het in het kamp al fris was, was dat het zeker in het territorium. Haar adem versnelde eventjes lichtjes toen ze rond keek. Alle hoge dennenbomen had ze nog wel kunnen zien over de kampmuren, maar ze waren zoveel groter in het echt. Ze had geen idee waar ze moest kijken en zoeken en de aarde leek ook nog eens een keer een stuk zachter en plomper dan het gras in het kamp. Haar pootjes zakten er lichtjes in weg en ze moest eventjes wat slikken om de moed er in te houden. Ze had niet verwacht dat het territorium er zo intimiderend uit zag zien en piepte eventjes zachtjes van schrik. Maar nee, ze moest zichzelf vermannen (vervrouwen?), nu ze eenmaal buiten stond kon ze toch niet meer terugdeinzen? Dat zou zonde zijn, zonde van het avontuur en zonde van deze kans. Dat ze deze kans überhaupt kreeg van de Starclan moest toch immers al een teken zijn? Ze wist zeker dat het lot op dit moment aan haar zijde stond. Anders was ze immers betrapt. Een wat trotsere glimlach verscheen op haar lippen toen ze zich besefte wat haar nu eigenlijk gelukt was. Ze was gewoon het kamp uitgekomen! Een klein lachje ontsnapte uit haar mond en ze keek even wat trots rond. Ze kon dit wel… Ze was dapper en sterk! Ze haalde een keer diep adem en murmelde zachtjes tegen de wind. “Je zult zien papa… Ik zal die veer vinden..“ En met deze woorden drong ze zich tussen de varens door dieper het territorium in. De pas gevallen regen die nog aan de varens hing, bevochtigde haar vachtje en liet haar eventjes lichtjes rillen. Het was toch wel koud hoor… Dat natte. Maar ook daardoor zou ze zich niet laten terugjagen. Ze moest en zou doorzetten. Ze beet dan ook lichtjes op haar lip en versnelde haar pas. Haar pootjes zakten weg in de modder, maar dan moest ze die maar wat hoger optrekken. Ze vond het eng, ja dat was waar, maar wie kon nou dapper zijn als diegene toegaf aan zijn of haar angsten?

Oehoe… Oehoe… Slatekit sperde haar ogen wijd open toen ze het zachte geluid over de wind heen hoorde. Wat was dat nou weer in Starclan’s naam? Wilde ze het eigenlijk wel weten? Ze drukte zich wat meer tegen de grond aan en keek om zich heen, zoekend naar de bron van het geluid. Een schaduw gleed over haar heen en ze beet angstiger op haar lip. Weer een grote vogel… Een andere deze keer! Zou deze haar ook pakken? Help! Ze wilde haar mama! Maar haar blik afwenden deed ze deze keer niet. Ze durfde het niet. Misschien ook maar beter dat ze dit niet had gedaan… Want nu kon ze zien dat de grote oehoe vogel gewoon doorvloog en haar niet zag. Dat een uil ook best wel kittens lustte en dat ze dan ook mazzel had gehad, wist ze niet. Ze voelde zich alleen maar trots dat ze alleen maar weggedoken was voor het dier en dat ze niet weggevlucht was. Een glimlach liet haar mondhoeken omhoog krullen en ze kwam weer overeind. Modder kleefde aan haar pels, een uitermate naar gevoel… Maar nu was ze wel minder zichtbaar. Ze probeerde het allemaal positief te bekijken! Maar help waar moest ze nu heen om de veer voor papa te gaan zoeken? Het territorium was veel groter dan dat ze gedacht had. Ze had gedacht dat het een paar vossenlengtes weg was van de kamp ingang, maar zover was ze nu ondertussen gelopen en ze zag nog steeds geen einde… Een lichte frons liet haar gezicht rimpelen. Wat moest ze hier dan weer mee? Die veer kon wel overal liggen… Dat was niet zo’n leuke actie van haar papa. Maar ze zou aan hem bewijzen dat ze goed kon speuren. En wat was nou een beter bewijs dan het vinden van de veer? Haar glimlach verscheen weer. Ja, dit was het beste bewijs. En met hernieuwde moed begon ze te lopen, een half bochtje makend. Te ver weg raken bij de kamp ingang, dat durfde ze nog niet helemaal. Maar sshht, dat moest ze tegen niemand gaan zeggen. Want dat was toch niet bepaald moedig van haar. Maar ja, ze had nog een hele tijd om de rest van het territorium te verkennen in volgende expedities als ze daar de kans voor kreeg, of dan maar pas als ze apprentice was.

Een lichte rilling trok door haar lichaam heen, dit maal niet van de angst, maar van de kou. De modder had haar vacht nog natter gemaakt dan de varens en ze moest toegeven dat ze het niet meer zo leuk vond buiten het kamp. Maar ja, nog steeds geen veer. Het was in geen velden of wegen te bekennen…Papa had hem duidelijk heel erg goed verstopt. Maar ze kon toch niet terug zonder haar bewijs dat ze de veer gevonden had. Zou ze dan ook de grote goudkleurige vogel zien? Welke kleur was de veer ook alweer trouwens… Zilver.. Of goud? Ze was zo slaperig geweest toen haar papa het verhaaltje vertelde, dat ze het niet meer zo heel erg goed wist. Maar in haar dromen was de vogel zowel zilver als goud, dus een zilveren veer zou dan ook kunnen? Vast wel… Haar kaakjes openden zich eventjes in een brede gaap. Ze was toch wel slaperig aan het worden. Ze moest deze expeditie niet meer al te lang maken… Voordat ze hier in slaap viel in het territorium. Ze was dan wel dapper, maar hier slapen leek haar toch niet zo heel erg strak plan. Snel dus die veer vinden en daarna weer terug naar het kamp. Ze versnelde haar onhandige pasjes weer lichtjes, af en toe verwonderend omkijkend naar de pootafdrukjes die in de modder stonden. Waren haar pootkussentjes echt zo klein?

Plotseling leken de struiken te exploderen in een wervelwind van veren. Een grijze vogel, die ongeveer even groot was als zij was, vloog geschrokken koerend en klapwiekend omhoog. De kitten deinsde met een geschrokken kreet achteruit en viel achteruit de modder in. Bah bah bah! Ze krulde zich wat op, wachtend op scherpe klauwen. Maar ze kwamen niet, alweer niet. Ze keek omhoog naar de vogel, die verscheen tussen de takken, nog altijd verontwaardigd en bang koerend. Wacht, had ze die vogel niet al wel eens op de prooistapel zien liggen? Het had best gekund… De poes haalde nog een keertje diep adem en wist zichzelf los te trekken uit de modder… Nu zat ze helemaal onder. Ze kon nauwelijks nog plekken grijze vacht vinden. Ze was gewoon bijna compleet bruin geworden. Heel erg vies… Wat ongelukkig keek ze dan ook naar haar pels, totdat haar blik viel op de plek waar de vogel omhoog was gevlogen. Haar blauwe ogen sperden zich wat verder open. Wat lag daar nou? Ze wist het heel erg zeker… Daar was gewoon een zilveren veer! Had papa hem daar verstopt? Was dat nou gewoon de eind baas die ze verslagen had om de veer te vinden? Een brede glimlach verscheen op haar lippen en ze grijnsde vrolijk. Victorie! De modder die aan haar pels kleefde was ze ondertussen alweer vergeten. Ze had gewoon de veer gevonden die ze had moeten vinden! Een trotse lach ontsnapte uit haar mond en voorzichtig stapte ze dichterbij. De veer was nog best groot… Maar het zou haar lukken hem terug te nemen naar het kamp. Dan had ze eindelijk haar bewijs en haar ‘trofee‘. Langzaam boog de kitten zich naar voren en pakte de veer beet tussen haar kaken op een tedere manier. Als ze hem nu zou beschadigen, dan zou dat al helemaal zonde zijn. Op dit moment zat er immers alleen maar een klein beetje modder op. Ze trok de veer tussen de struiken vandaan en keek nog eventjes nieuwsgierig naar de structuur van het ding. Ze had eigenlijk nog nooit zo’n veer gezien. Hij moest dan wel bijzonder zijn! Ze grijnsde breed rond de veer en tilde hem zo hoog van de grond als dat ging. Maar onhandig ging het zeker. Het ding was nogal groot voor haar om in haar mondje te houden. Maar ze moest sowieso terug naar het kamp. Slatekit haalde dan ook eventjes diep adem en begon aan haar tocht terug, de veer zo ver mogelijk bij de grond vandaan houdend totdat ze een zeer nekje kreeg. Gelukkig had ze tenminste nog een beetje onthouden waar ze heen was gelopen want hier verdwalen vond ze toch wel een beetje een eng idee… Na een hele hoop plakkende modder en varens die haar vachtje opnieuw nat maakten, kon ze nog wel de ingang van het kamp vinden…

De veer overleefde de reis helaas niet helemaal... Er zaten kreukels in toen ze bij de kamp ingang aangekomen was en meerdere moddervlekken hadden het zilver een beetje vervaagd. Maar het was nog duidelijk een zilveren veer. Nu alleen nog eventjes het geluk hebben dat de wacht nog steeds sliep… Ze hield zich eventjes stil in de tunnel, zich verborgen houdend in de duisternis. Maar nee, ze hoorde nog steeds het geruststellende, zachte en fluitende gesnurk. Dat kwam haar heel erg mooi uit dan… De poes spitste haar oren lichtjes en begon daarna het kamp in te lopen, zo stil mogelijk langs de wacht heen. Ze was nauwelijks meer herkenbaar, helemaal onder de aangekoekte modder zittend. Het enige wat nog hetzelfde was, waren haar heldere blauwe ogen, die nu toch wel een klein beetje erg vermoeid waren. Het was immers ook een best wel groot avontuur voor ene jonge kitten, het kamp uitglippen en dan ook nog eens een jacht trofee meenemen. Ze had immers een grote oehoe vogel ontmoet… En de zilveren vogel zelf, al had hij geen gouden veren meer. Maar dar zou misschien alleen overdag zijn. Want ’s nachts zag alles er immers grijzer uit volgens de kitten. Ja, dat moest het zijn. Ze had gewoon de gouden vogel gevonden, maar die was alleen goud overdag. Wat zonde zeg… Maar goed, het kamp uitgaan overdag was geen optie voor Slatekit. Dan lette de wacht een stuk beter op. Haar pasjes werden steeds trager en trager hoe dichter ze bij de nursery kwam. Vermoeidheid daalde op haar neer als een sloophamer en haar pootjes begonnen ook licht te slepen. Ook de veer begon over de grond te slepen. Eventjes wierp de kitten een blik op de horizon. De zon begon langzaam op te komen, de hemel begon rood te kleuren… Da was ze ook maar net op tijd terug.. Wat goed dat ze wakker was geworden dan. Anders had ze deze kans nooit gehad… Maar nee, het was toch te ver voor de kitten, de nursery. Vlak voordat ze de ingang in kon stappen, zakte ze in elkaar, haar pootjes om de veer geklemd. In deze opgekrulde houding, helemaal onder de modder, bleef de kitten bij de nursery ingang liggen. Dit keer was aan haar de beurt om zachte fluitende geluidjes te maken. Haar avontuurtje had haar uitgeput, Slatekit was prompt in slaap gevallen, een paar passen voordat ze de nursery had kunnen bereiken. Maar goed… Nu kon ze lekker gaan dromen van gouden vogels die ’s nachts zilver waren en weer energie opdoen… Een tevreden glimlach verscheen op haar lippen, terwijl ze steeds verder zonk in haar diepe slaap. Wie weet wanneer de katten van het kamp erachter zouden komen dat er een klein modderig hoopje voor de nursery lag met een veer tussen haar pootjes geklemd.

Met een gaap werd de zwarte poes wakker en schudde ze voorzichtig haar zwarte vacht goed. Toen ze haar kopje naar haar kittens toe keerde glimlachte ze wat waterig, totdat ze een lege plek in haar vacht ontdekte waar normaal gesproken een grijzige kitten hoorde te liggen. Paniekerig sprong ze op en rende ze door de nursery heen. "Slatekit?" Fluisterde ze zachtjes en ze keek naar buiten, niks in het kamp. Plots hoorde ze wat kleine geluidjes bij haar poten en zag daar dan de kleine Slatekit liggen. Koud, vol met modder en iets wat op een veer leek bij haar. "Slatekit!" zei ze geschrokken en begon de kitten schoon te likken.

Slatekit sloot haar poten nog wat verder om de duivenveer heen die ze had meegenomen van buiten. Ze was te moe om nog wakker te blijven en dan ook weggezonken in een diepe, droomloze slaap. De kitten had geen idee waar ze nog langer was gebleven, totdat een warme tong haar wakker begon te raspen en een snerpende geschrokken stem. Geërgerd murmelde de kitten en strekte één van haar achterpootjes en zette deze tegen de neus van de wakker maker. Ze probeerde de kat weg te duwen en murmelde wat protesterends. Ze verborg haar kopje onder haar modderige poten en maakte deze op deze manier weer opnieuw vies. "Nouhou.. Laat me slapen.." Mompelde de kitten slaapdronken, waarna ze haar pootjes weer tegen haar lichaam aandrukte en de veer weer vast hield. Alleen het ene achterpootje bleef netjes tegen de voor haar onbekende kat's neus aanstaan om hem weg te houden. Dat deze nursery toch wel een beetje koud was ontging haar even...

Haar blauwe blik hield de hoge steen waar Shrewstar gewoonlijk haar Ceremonie's op hield stevig in de gaten, lichtjes huiverend toen er een kille wind door haar vacht heen ging. Het duurde veel te lang, véél té lang! Ze kon het wel blijven herhalen in haar hoofd, hoe graag ze apprentice wou worden en waarom ze vond dat de Clanleader nu de Ceremonie moest houden. Maar ze wist dat als ze Shrewstar ging rond bevelen, ze op niets anders leek dan een of ander verwend nest. En dus bleef de witte kattin zitten waar ze zat, slechts met een ongeduldige blik voor zich uit starende.
Naar buiten gaan was ook geen optie, want de vorige keer dat ze dat had gedaan was ze een enge, grote kater tegen gekomen. Ze was zo dom dat ze zijn naam was vergeten.. Maar wat ze wel had onthouden was dat de kater de zoon was van de Clanleader. Haar nieuwsgierigheid had de controle over haar lichaam overgenomen toen ze aan iedere kat die haar passeerde in het kamp ging vragen wie hij nu eigenlijk was. Een kleine glimlach verspreidde zich rond haar lippen, ja ze wist nog goed hoe sommige haar nogal geïrriteerd aankeken. Maar daar trok ze zich niets van aan. De tijd dat ze zich nog probeerde aan te passen aan iedereen's wil was allang voorbij. In plaats daarvan was ze nogal .. eigenzinnig geworden. Ze vond meestal dat zij gelijk had, ook al werd haar ongelijk bewezen, alsnog geloofde ze in haar eigen conclusies. Wat ze niet wist was dat dit wel eens een tegenvaller kon zijn wanneer ze apprentice was, maar natuurlijk besteedde de poes geen aandacht aan de details. Voor nu fixeerde ze zich alleen nog maar op wat zij wou, aangezien ze niet van plan was haar leven te vergooien voor sommige domme muizenbreinen.
Plots viel haar aandacht op een grijze kitten die zich een weg uit de nursery baande. Eerst leek het haar geen speciaal geval te zijn, aangezien zij zelf de laatste tijd ook wel vaak buiten te vinden was in de nacht. Maar toen haar blauwe blik het gestalte van de poes volgde, gingen haar nekharen lichtjes prikkelen. Ze herkende haar als Slatekit, de poes die ze enkele dagen geleden had ontmoet. Echter leek de kitten haar niet op te merken, en trippelde ze regelrecht naar de uitgang van het kamp toe. Zou ze..? Maar nee, in plaats van de poes te volgen, bleef Icykit netjes aan rand van de Nursery zitten, haar ogen wat wijder geopend omdat ze niet had verwacht dat Slatekit het kamp zou verlaten. Misschien moest ze maar een Queen wekken..? Maar de kitten verstarde al helemaal toen ze plots vogelgeluiden hoorde. Verstijfd zat ze daar, het gevoel hebbende dat haar pootjes aan de grond waren vast gespijkerd. Maar nog voordat ze in staat was om op te staan en te gaan zien wat er gebeurd was, zag ze een klein lijfje vanaf de uitgang van het kamp bewegen. Zou het Slate zijn..? Haar ogen hadden zich gefixeerd op het lichaampje, om vervolgens opgelucht te zuchten toen ze zag dat het inderdaad de poes was. Ze had niks, naast een vuile vacht die aangekoekt was met modder dan. Icykit slikte even, nog lichtjes trillend door de vogelgeluiden die ze zonet gehoord had. Ze had geruchten gehoord dat er enkele dagen terug een enge vogel was gesignaleerd boven het kamp, en dus had ze gehoopt dat dat niet dezelfde vogel was geweest. En het geluk stond deze keer aan haar zijde, en aan die van Slatekit ook natuurlijk.
Nog steeds had ze zich gefixeerd op de kitten, en had ze toegezien hoe de poes zich had neergelegd op de grond, met een veer vast geklemd tussen haar poten. Haar oortjes legden zich echter plat in haar nek toen ze beweging hoorde binnen de Nursery. Oh nee.. Was er een Queen wakker? En ja hoor, haar vermoedens werden algauw vastgesteld toen ze het gestalte van een poes die ze herkende als Fawnstep, zag verschijnen. Ze hield zich doodstil, slechts toekijkende hoe de Queen hysterisch begon te doen, wat ze ergens wel kon begrijpen. Als zij later kittens zou hebben, en eentje ervan plots nergens te vinden was, zou ze ook gaan panikeren. Zeker als ze deze dan bewegingloos aantrof buiten de kraamkamer, al 's nachts. Zodra ze de stem van de jongere kitten hoorde moest ze eventjes grijnzen. Natuurlijk was het joch moe. Dat kwam vast niet alleen door de vermoeidheid, maar ook door de uitputting die ze had opgelopen toen ze zonet zich buiten het kamp had gewaagd. De enige keer dat zij zelf buiten het kamp was geweest, was tijdens de dag. Wanneer de zon nog hoog aan de hemel stond en ze perfect kon zien waar ze was. Echter was zij toen verdwaald gelopen, en had ene enge meneer haar gevonden. Slatekit's geval was anders. Ze kon afleiden uit de geluiden die ze zonet had gehoord en de veer die de poes bij zich had dat de kitten kennis had gemaakt met een of andere vogel. Het moest een gewone vogel zijn geweest waar krijgers en apprentice's op jaagden.. Anders zou Slate het nooit hebben overleefd, toch? Haar lippen krulden zich naar boven toen ze de kitten iets hoorde mompelen, al durfde ze zich nog steeds niet te laten zien. Maar wat ze niet doorhad was dat ze ondertussen al enkele stappen naar voren had genomen, dichter naar de grijze kitten toe. Haar blauwe ogen hielden ondertussen alweer het gestalte van de moederpoes vast, haar blik gevuld met nieuwsgierigheid. Een nieuwsgierige kitten, dat was ze altijd al geweest. En soms verraadde deze nieuwsgierigheid haar .. poging om zichzelf stil te houden, net zoals nu. "U bent de moeder van Slatekit, toch?" Vroeg ze plots, waarna haar ogen zich wat wijder open sperde en ze verbaasd voor zich uit keek. Oh nee.. Zou de poes nu kwaad op haar zijn? Omdat ze Slatekit niet was gaan helpen toen ze die ene vogel had gehoord? Of omdat ze de grijze kitten zomaar het kamp had laten verlaten? Maar de poes was niet haar moeder! Dus wat ze ook te zeggen had, no way dat Icykit ernaar zou luisteren! Ze nam alleen bevelen aan van haar ouders! En natuurlijk ook van Innerghost en Shrewstar.. Maar die stonden hier nu even buiten! Haar blauwe blik keek lichtelijk schuldbewust voor zich uit, terwijl ze zich al met nerveuze zwiepen van haar staart voorbereidde op de stormwoorden van de poes.

De modderige kitten gaf geen echt antwoord en dat baarde de poes toch wel zorgen, maar toen de kitten haar modderige pootje wet geërgerd op haar neus legde wist ze dat het goed was met haar. "Nouhou.. Laat me slapen.." murmelde de kitten half slapend en ze maakte haar net schone kopje weer vies met haar modderige pootjes. De Queen trok haar neus terug zodat daar geen pootje meer aanzat en begon te kitten gewoon weer te wassen, wie weet wat er allemaal in die vieze modder zat. Toen de kitten schoon was viel haar blik op de veer die ze tussen haar pootjes had geklemd, dat bevestigde alleen maar dat de kitten een nachtelijke wandeling had gemaakt. "U bent de moeder van Slatekit, toch?" Fawnstep keek op en keek recht in de twee ijsblauwe oogjes van een sneeuwwitte kitten. Eerst dacht ze aan de kitten van Snowynight, maar deze kitten was ouder. Dan moest het Icykit zijn. "J-ja, dat ben ik. Jij bent Icykit toch?" mauwde de poes en sloeg haar staart over Slatekit heen, haar warm houdend. Wat deden al die kittens toch 's nachts?

Slatekit had zich net weer wat tegen de veer aangenesteld, toen haar moeder weer opnieuw de brutaliteit toonde om haar te storen in haar slaap. Ditmaal ontsnapte er dan ook een chagrijnige grom uit haar mond terwijl ze zich wegdraaien van de zwarte poes. "Mama hou nou op..!" Bromde de kitten in haar halfslaap, haar pels iets overeind zettende in irritatie. Mama was altijd degene die de lol verpestte leek het wel. Van papa mocht veel meer. Nee wacht, papa en mama waren beide schreeuwers als het erop aan kwam, dat gebeurde ook met de vogel toen. Nukkige gedachten vulden haar kop en maakte dat ze zich alleen maar meer wilde afsluiten van de buitenwereld. Ze krulde zich wat meer op in de modder die ze had meegenomen het kamp binnen, effectief haar pels weer vervuilend toen haar moeder haar staart over haar heen had gelegd. De vermoeidheid maakte haar chagrijnig, dit hele gedoe maakte haar chagrijnig. Ze had het toch prima gered buiten..? Liet haar dan nu maar slapen. Buiten was haar niks overkomen, in het kamp al genoeg. Misschien waren het allemaal wel leugens en was het buiten het kamp wel veiliger. De gedachten bleven door haar kop razen en ontnomen haar haar slaap. Zwijgend krabbelde ze dus wat verder overeind, onder de staart van haar moeder vandaan en haar pootjes wat meer om haar veer klemmend. Pas toen ze echt wat wakkerder werd, werd haar uitdrukking wat treuriger.. Ze was niet in de nursery.. Haar blik ging op de veer en ze legde haar oren wat achteruit. Zou mama nu boos op haar zijn?

Het kon eigenlijk niet waar zijn, maar toch had hij de geur van Slatekit opgemerkt in het territorium. Een aardig verse geur en dit begon hem wat zorgen te baren. Had Fawnstep haar taak als 'zorgzame' moeder dan geheel laten vallen? Zijn blauwe ogen spuwden al lichtelijk vuur toen hij een wat snellere pas inzette en met een stalen gezicht kwam hij het kamp binnen. Het was laat, erg laat, maar hij zag toch echt beweging in het donker. Een Queen en twee kittens. De een kende hij niet echt en de ander was net onder een staart gekropen en zag er niet al te actief uit. "Fawnstep." Gromde hij. Geïrriteerd, boos, kwaad, je kon allerlei woorden passen bij de toon die zijn stem had aangeslagen. "Wat heeft dit te betekenen? Waarom ruik ik Slatekit's geur midden in het territorium?" Zijn grijze vacht kwam overeind, hij kon deze poes niet vertrouwen bij kittens. Alsof ze gewoon wilde dat iets hen overkwam.

Een dikke rat bungelde in haar bek toen zij en haar nacht patrouille hun weg terug naar het kamp volgde. Dit was een maalpijl van een prooi voor in een newleaf als dit. De andere twee warriors bij haar hadden allebei een muis, dus een prima buit om de Queens weer te voeden. Straks zouden de kittens van Fawnstep ook al beginnen met het eten van vastvoer, dus verse prooi werd steeds belangrijker voor Shadowclan.
Innerghost bereikte het kamp, en zag voor de nursery een groepje katten zitten, wat deden al die katten zo vroeg wakker, de zon was nauwelijks op. Fawnstep, en Ashdrizzle, waar bij nog de jonge Icykit. Daar tussen in zat een met modder doorweekte grijze kitten. De kleine Slatekit. Het had zeker geholpen toen Innerghost haar een rondleiding door het kamp had gegeven. Enkel had de grote vogel de boel weer achteruit laten gaan. Gelukkig was Slatekit een moedige kitten, en was de zwarte kattin er van overtuigd dat het over een quarter moon wel weer beter zal zijn wat dat betrof.
"Wat heeft dit te betekenen? Waarom ruik ik Slatekit's geur midden in het territorium?" Ze vernauwde haar ogen bij het zien hoe de grijze vacht van Ashdrizzle overeind ging. Innerghost aarzelde geen moment. Ze vertrouwde de grijze warrior niet met haar dochter. Hij was vrij dominant naar haar mening, en zeker de liefste niet. "Ashdrizzle, hou je gedeist," siste ze, een waarschuwende blik op de warrior richtend. Ze bekeek Slatekit en rook de verse geuren van het territorium aan haar vachtje. "Wat is hier gaande?" Vroeg ze kalm, een kalme, warme blik op de jonge kitten richtend.