{OPEN} First butterfly of the season

Zins ze eindelijk groenlicht gekregen had om de nursery uit te mogen, was ze eigenlijk bijna alleen maar uit de nursery. Intussen was ze alweer drie moons geworden, en was ze dus ook al een stuk groter. Haar vachtje was iets langer geworden, waardoor het er een beetje stekelig en wild uitzag. Als pas geboren kitten was haar vachtje al ruig geweest, nu was het gewoon onmogelijk om het in een glad model te krijgen. Haar ogen daar in tegen waren nog steeds niet goed, en het duurde nog steeds lang voor ze een goede focus kreeg. Omdat ze zo aan het staren was, zag ze een koolwitje vliegen. Meteen vloog haar staartje in de lucht, en zwaaide heen en weer terwijl ze er wild opaf rende. Ze sprong, zwaaide met haar pootjes en probeerde het vlindertje te vangen. Zo sprong ze er achter aan. "I'll get ya!" Piepte ze speels.

Al haar zintuigen waren enkel gefixeerd op het vlindertje, dus niets anders viel haar op. Op en neer ging ze, achter het vlindertje aan. Ze moest en zou het diertje te pakken krijgen. Ze sprong, maar werd toen met een harde klap op de grond geduwd. Haar ogen nog gericht op het vlindertje, zag ze hoe die weg vloog. Mooi, de gene die haar onderuit gehaald had ging hier voor boeten. Spartelend draaide ze zich om en zag dat het Slatekit was. Haar boze gevoelens verdwenen als sneeuw voor de zon, en werden vervangen door speelse gevoelens. Ze grijnsde en trapte met haar achter pootjes tegen Slatekit aan, zodat ze van haar af ging. "Slate!" Piepte ze speels, terwijl ze opstond en speels met haar staartje zwaaide. "Ik pak je terug!" Piepte ze als een soort strijd kreet, hopend dat Slatekit er vandoor zou gaan, zodat Roughkit haar kon opjagen.

Haar felle blauwe oogjes waren speels en uitdagend op haar zusje gericht. Haar kleine pluizige staartje waaide wild heen en weer terwijl ze op het perfecte moment wachtte om toe te kunnen slaan. "Je krijgt me toch niet!" Piepte haar zusje vrolijk en luid. Roughkit lachte speels toen Slatekit er vandoor ging met onhandige sprongetjes. Roughkit zelf sprong ook geheel enthousiast op, strompelend, springend en half struikelend, rennend naar Slatekit toe. Het leek bijna als of ze de kolder in haar kop had. "Welles!" Reageerde Roughkit die probeerde Slatekit te pakken te krijgen.

Slatekit stopte abrupt met rennen en sprong boven op haar. De cyperse bruine kattin liet zich op de grond vallen en slaakte een speels kreetje. Haar zusje klemde haar pootjes om haar heen, en Roughkit probeerde zich los te wurmen. "Ik pak jou wel!" piepte Slatekit vrolijk. "Je hebt me!" piepte Roughkit verslagen. Ze begon wat harder te wurmen en wist haar voorpootjes onder die van Slatekit weg te halen. Zo begon ze met haar pootjes in haar gezicht te drukken, hopend zo los te komen. Roughkit mocht dan de ruigste zijn, ze was niet meteen de opper machtigste!

De tanden van Slatekit zette zich om haar pootje heen, nadat Roughkit zich als verslagen had voor gedaan. Een verrast, speels kreetje verliet het bekje van Slatekit, wat de bruine, cyperse kitten lachen liet. Haar zusje trok aan haar pootje, en opdat moment sloeg Roughkit haar andere drie pootjes om haar heen. "Hebbes!" Piepte ze speels, waarna ze het oortje van Slatekit in haar bekje deed, en daar zachtjes op kauwde.

Ja! Het werkte. Slatekit zei dat het bijten op haar oortje kietelde en riep om genade. Luisteren deed Roughkit nog niet, en ging nog even door, even maar, al kon het aanvoelen als een eeuw voor de grijze kitten. Toen stopte Roughkit. "Ja! Nu ben ik Leader en dan word jij mijn Deputy, Slatepelt," besloot Roughkit. Ze maakte vaak spelletjes over dat zíj de leader was. En of ze gek was op haar zusje.

Natuurlijk kende ze het woord 'genade' wel, en meestal hield ze er ook wel rekening mee. Maar even door gaan, gewoon nog even doorgaan, dat kon ze gewoon niet laten. Net als wanneer ze haar moeder aan het tarten was, en ze serieus was dat de kitten er mee op moest houden. Ze ging altijd nog even door, net de grens over. Pás dan was het goed. "Slatepelt?" Herhaalde Slatekit toen Roughkit haar zusje haar achtervoegsel gegeven had. "Slatefur, Slatettail, Slatefluff..." ging Roughkit nog even door. "Ikke wil Slatestep zijn!" Verkondigde Slatekit toen. Nú Slatestep. "Oké! Ik Roughstar benoem je bij deze tot Slate[i]step!" Piepte ze met haar borst vooruit gestoken. "Zie je dat..?" Roughkit ging al helemaal in haar fantasie op. Daarginds was een grote bult met mos. Waarschijnlijk hadden apprentices dat net bij één gezocht om de oude nesten te verschonen. Enkel was Roughkit zich daar niet bewust van.

Ja, wat zij zag was een bult mos. In haar gróóte fantasie zaten er Windclan warriors in die bult most. "Wat? Wat?" Piepte Slatekit verwonderd, rondkijkend. Roughkit grijnsde breed. "In die bult mos verschuilen Windclan warriors!" Piepte ze sluw. "Wíj moeten ze verjagen, vóór ze de nursery en elders aanvallen," piepte Roughkit terwijl ze klunzig, en meer met enthousiaste sprongetjes naar voren sloop. Haar staartje recht in de lucht, en haar rugje iet wat gekromd. "We pakken ze!"

Haar ogen waren strak op het bult mos gericht, ofwel, Windclan. Haar ogen vlogen kort naar Slatestep toen ze haar strijdkreet liet horen. "Ten aanval!" Riep de grijze kitten waarna ze direct op het mos dook. Roughkit grijnsde en sprong achter haar zus aan in het bult mos. Ze klauwde wat mos op en gooide het weg. "Pak aan!" Grauwde ze, haar staart speels heen en weer zwaaiend. "Jullie zijn niet welkom in Shadowclan territorium," grauwde ze, een sprongetje maken en het mos uit elkaar klauwend.

Roughkit begroef zich zelf bijna in het mos. Ze klauwde alles aan de kant en liet zich zelf dieper in het mos komen. Ze hoorde Slatekit ergens iets zeggen, het klonk vaag en het zou wel goed zijn. Een klauw langs haar neus liet een klein verontwaardigd piepje verlaten. Ze wist het! Hier waren Windclan warriors! Intussen lag het verzamelde mos helemaal verspreid. Ze keek op naar Slatekit! "Er zijn echt Windclan warriors!" Piepte ze met grote glimmende ogen! Haar neusje bloedde niet, het was enkel een kleine schram.