Reflection of life

De vraag die Scytheshade al manen deed nadenken schoot omhoog toen hij keek in zijn reflectie bij de rivier. Zijn rode ogen, zijn litekens, zijn tanden, zijn oren waarvan er eentje gescheurd was, zijn rode ogen waren gewoon hem zijn persoonlijkheid, een vreemde rare kat. Hij kon niet zeggen dat hij slecht was maar dat dat pad gewoon zijn leven is en was. Hij kon niet zeggen dat hij een slecht iemand was, hij was gewoon een kat met verschillen. Een slecht iemand doet het meestal met een reden, Scytheshade kon moorden om nutteloze dingen als het moest, hij kon er van genieten en er om lachen op een monsterlijke manier. Toch bleef hij een zwak hebben voor kittens en katten die een slechter leven hadden gehad dan de rest. Darkpaw... Darkkit...... dat deed hem nadenken. Hij had haar moeder vermoord maar toen had hij het niet gekund om ook haar af te maken. Hij zag zichzelf enkele keren toen hij klein was als een brute moordenaar maar dat was maar de halve waarheid. Scytheshade staarde in zijn eigen ogen en voelde zich een beetje duizelig worden. Het was niet goed om zonder te knipperen je eigen reflectie aan te staren. hij gleed weg in het water en kroop er gelijk snel uit. Hij zag de bosjes bewegen zachtjes maar niet te wild. "wie is daar" gromde Scytheshade met een lage bas in zijn stem.


(het liefst iemand die een gevechtje met Scytheshade wil houden, al is het maar vriendschappelijk. Of juist een heel vriendelijk iemand maar niet daartussen in.)

Er was weer een dag voorbij en Snakepaw zuchtte toen hij 's morgens wakker werd. Hij liet zijn pootje drie keer over zijn oren gaan en zuchtte weer. Zijn lichtpaarse ogen vonden een weg door de Den heen, over Darkpaw heen en toen naar Shadepaw, waar een poes tegenaan lag, genaamd Tearpaw. Snakepaw grijnsde even en stond toen op. Snakepaw rekte zich uit. Hij had niet zo'n zin om te gaan jagen. Blacknight hielp hem sowieso niet, wat ook als een obstakel lag om nog zin te hebben om te gaan jagen. Gelukkig kon hij gaan en staan waar hij wou, aangezien Brokenstar er toch niks van zei en zijn vader en moeder al helemaal niet. Zijn vader zou er juist op kicken, dat hij zomaar het kamp uitging. Snakepaw schudde zijn kopje en liep langzaam door. Hij keek op. Zag hij nu een zwarte pels? Hij hoorde het riviertje kabbelen en sloop langzaam dichterbij, op naar de zwarte pels. Het was in elk geval niet Darkpaw, want die had hij net nog zien liggen. Die gedroeg zich trouwens heel raar in zijn buurt. Heel erg lief. Snakepaw keek om zich heen. De bladeren ritselden daardoor. Hij hoorde een stem en dook ineen. Dat was zijn vader! Hij stond op en wandelde blij richting zijn vader. 'Hoi pap,' zei hij, terwijl hij zijn vader een kopje gaf. Hij keek naar zijn vader. Eerst was het heel erg gecompliceerd tussen hun geweest, maar nu was de strijdbijl begraven. Het was wel lang geleden dat Snakepaw zijn vader nog eens had gezien. Vrolijk keek Snakepaw richting zijn vader, zijn ogen vrolijk twinkelend. Hij zette zijn kont op de grond en keek richting zijn vader, om vervolgens zijn blik over de rivier te laten glijden. Opeens kwam een scherp woordje in zijn hoofd van het rare gedrag van Darkpaw in zijn hoofd. Was Darkpaw soms... Had Darkpaw soms het gevoel wat papa en mama voor elkaar hadden? Snakepaw dacht even na en liet zijn oortjes heen en weer gaan. Als hij eerlijk mocht zijn, vond hij dat wel leuk. Zijn oortjes gingen weer heen en weer, wat verried over wat voor een soort dingen hij aan het denken was. Hij keek weer naar zijn vader. Hopelijk had die het niet gezien, anders kreeg hij een hoop vragen. 'Alles goed?' vroeg Snakepaw, aangezien hij niet wist welke vraag hij anders aan zijn vader moest stellen.

- Flut -

'Hoi pap,' zei Snakepaw die hem een kopje gaf. Scytheshade keek rustig naar Snakepaw en zei kalm "hoi Snakepaw," Hij gaf een kopje terug. 'Alles goed?' Vroeg Snakepaw na een korte stilte. "Ja, met mij gaat het goed. Hoe is het met jou, heeft Blacknight je al wat dingen gleerd?" vroeg hij een beetje nieuwsgierig. Hij mocht toch wel nieuwsgierig zijn over hoe het ging met zijn zoon. Het was immers wel zijn zoon die getraind werd door iemand waarmee Scytheshade een niet erg goed verleden had. Hij keek naar Snakepaw, alsof het pas geleden was dat hij een kitten was. Alsof het pas geleden was dat hij was weggelopen en op zijn kop had gekregen. Er was eerst veel onenigheid tussen vader en zoon, vast en zeker een trekje. Alleen Scytheshade maakt niet die zelfde fout. Straks eindigt hij ook met zijn zoon als een razende moordenaar achter hem aan. Hij keek naar Snakepaw met een vriendelijke blik. "Snakepaw, als de oudste van je broertje en zusjes wil ik jouw enkele dingen vertellen over wat, waarom en waar. Als je wilt tenminste" Hij keek naar Snakepaw niet meer een kitten, hij zag er al bijna uit als beginnend krijger hoewel hij daarvoor nog wat aan de jonge kant is. Scytheshade bleef kijken naar Snakepaw, geintreseerd in een antwoord en wachtend.

Een vriendelijke blik kwam bij Snakepaw, terwijl hij zijn vader vriendelijk toeknikte. Toen zijn vader naar Blacknight vroeg, snoof Snakepaw. 'Ja hoor, ze leert me heel veel, ik heb van mijn hele leven nog nooit zoveel geleerd als van haar,' antwoordde hij sarcastisch, wat erop wees dat hij nu niet echt veel training van haar kreeg. Naast die laatste keer met Darkpaw eigenlijk helemaal niet meer, maar hij wou zijn vader niet boos maken, niet op dit moment. Snakepaw luisterde naar zijn vader, terwijl hij daarmee het hoofdstuk over Blacknight hopelijk afsloot. Hij wist dat zijn vaders verleden met Blacknight niet echt fantastisch was. Misschien vond Snakepaw het daarom ook niet zo erg dat hij nog bijna geen les van Blacknight gekregen had. Snakepaw keek zijn vader zwijgend aan. Het gesprek ging een hele andere kant op. Het nam een hele andere wending dan dat Snakepaw verwacht had. Snakepaw keek zwijgend naar zijn vader, kon alleen maar knikken. Wat zou zijn vader he nu willen vertellen? Was hij de oudste? Hij dacht dat Shadepaw de oudste was. Tja... Als je er opeens uitgefloept kwam, dan wist je natuurlijk niet wie er voor je en wie er na je kwam. Snakepaw moest bijna hardop lachen om deze gedachte en keek zijn vader aan. Snakepaw keek zijn vader zwijgend aan, had werkelijk geen idee wat zijn vader hem zou kunnen vertellen. Misschien werd dit weer een gesprek over waarvoor hij moest oppassen en welke katten gevaarlijk waren en welke niet. Snakepaw was echt een knappe kater geworden. Zijn wit-zwarte vacht was veranderd naar een geheel zwarte vacht, zijn ogen waren ijsblauw geworden en hij was al best groot voor zijn leeftijd. Snakepaw keek richting zijn vader. Hij leek op zijn vader, maar dan zonder die rode ogen. Hij wou geen moordend iets worden. Hij slikte even. 'Pap, heb jij al eens katten vermoord?' vroeg hij toen, terwijl hij zijn vader vragend aankeek. Hopelijk zou zijn vader nu de waarheid zeggen. Snakepaw kon bij zijn vader nooit inschatten of die loog of de waarheid sprak, puur omdat zijn vader altijd hetzelfde keek, behalve als hij dan bij Snakepaw of bij iemand van zijn andere eigen kinderen was, dan keek hij op een lieve manier. Althans, bij Snakepaw toch. Snakepaw keek richting zijn vader, terwijl hij vanaf zijn zittende houding naar een liggende ging, nog steeds ontspannen, maar of dit lang zou duren en of zijn liefde voor zijn vader nog zou duren, dat was betwijfelend. Snakepaw keek richting zijn vader en slikte even bij het zien van die blik. Zijn vader zou toch geen katten hebben vermoord hè? En zo ja, wie zou het dan zijn? Zou het iemand zijn die hij kende? Hij moest niet zo denken! Zijn vader zou vast niemand vermoord hebben! Toch..? Snakepaw slikte even en keek zijn vader rustig aan, terwijl hij toen over zijn pootje likte en zijn staart begon te wassen, zijn oor scherp houdend om zijn vaders woorden te horen. Hij had geluk dat hij niet verdronken was, toen hij zijn leven vroeger beu geweest was. Hij had zichzelf proberen te verdrinken en toen was zijn vader pas gaan inzien wat zijn woorden deden tegen Snakepaw. Snakepaw was blij dat hij nog leefde, maar vroeg zich af of deze blijdschap nog lang zou duren. Snakepaw keek zwijgend naar zijn vader, terwijl de lucht om hem heen gewoon beklemmend werd. Snakepaw kuchte even om zijn droge keel weer nat te maken. Hij liet zijn pootje vier keer over zijn oortjes gaan. Snakepaw keek weer richting zijn vader. Hij had in elk geval niet meer last van oortjes die de hele tijd plat gingen net op het moment dat hij dat dus echt niet wou. Dat leek een soort kitten-tik te zijn, naar bleek. Snakepaw keek naar zijn vader, afwachtend luisterend. Snakepaw's staartje sloeg zenuwachtig heen en weer, alsof hij op een prooi joeg die veel te snel voor hem was. Hij keek naar zijn vader, wist niet wat hij moest zeggen om verder te converseren en om de ijselijke stilte te verbreken. Snakepaw keek naar zijn vader, rustig. 'Zijn Shadepaw, Viperpaw en ik een ongelukje?' vroeg hij toen opeens, terwijl hij zijn vader aankeek. Zijn vragen waren verdrietig en negatief, maar hij moest het gewoon weten. Hij wou dat zijn vader eerlijkheid in zich had en Snakepaw's vragen eerlijk beantwoordde. Hij wou geen vader die over alles loog, alleen maar om het beter te houden voor Snakepaw. Trouwens, als zijn vader zou liegen en Snakepaw zou er dan ooit achter komen, dan zou zijn hart breken. Maar of dat verhaal van Blacknight waar was, wist hij niet en hij ging het niet vragen ook. Als Blacknight in staat was om zijn vader te vermoorden, dan zou hij ook niet zo'n moeilijke voor Blacknight zijn. Aan de andere kant, had Blacknight niet geholpen om Aqualight te verdedigen? Aqualight was trouwens dood, dus het zou niet veel hebben uitgemaakt of ze Aqualight nu op tijd hadden kunnen redden of niet. De poes was het zat geweest om blind te zijn, was Snakepaw's idee. 'Aqualight is dood,' zei hij tegen zijn vader, terwijl hij scherp op de blik lette van zijn vader. Betrok die? Of juist niet? Werd hij boos? Of was hij verdrietig. Snakepaw wist het niet!

'Pap, heb jij al eens katten vermoord?' vroeg Snakepaw. Dat kwam onverwachts aan. Scytheshade twijfelde even en zag dat Snakepaw een beetje nerveus was. "Ja, ik heb katten vermoord. Ik heb katten gedood. Alleen begrijp wel dat als je een kat vermoord dat het meestal met een reden is. Een reden die belangrijk is voor diegene die het doet. Ik heb wel eens katten vermoord. Binnendringers die niet wegwouden, dieven die niet opgaven of katten die mij aanvielen. Begrijp je, soms heb je geen andere keus." Hij keek naar zijn zoon en kwam dichterbij met een normaal maar niet-strak gezicht. 'Zijn Shadepaw, Viperpaw en ik een ongelukje?' vroeg Snakepaw opeens. Scytheshade werd boos "HOE KOM JE DAARBIJ! ZEG NOOIT MEER ZOIETS!" riep Scytheshade boos. Dit was echt ontzettend dom van Snakepaw. Zoiets vragen. "Dat je zoiets vraagd, ik hou van jullie alledrie! Jullie betekenen meer voor me dan de rest van de clan! Herrinner je Frostkit, ik weet wat die had gedaan. Ik heb ervoor gezorgd dat hij nooit meer zoiets zou kunnen doen bij jullie! Ik heb gezorgd dat hij ergens anders ging waar hij een ander leven zou krijgen zodat jullie niks zou gebeuren! Ik heb uit angst dat jullie iets zou gebeuren op mijn felst clanvijanden verjaagd! Jullie zijn alles voor mij en jullie moeder." Hij stond nu vlak voor Snakepaw en gaf die een dozijn kopjes. Hij hield van hun, hij zou hun niks laten gebeuren. Hij was anders dan zijn vader. Hij was loyaal, een killer, koelbloedig en kon plezier hebben in vermoorden en wegjagen. Alleen hij was ook een goede vader. Hij keek Snakepaw strak aan. 'Aqualight is dood,' zei Snakepaw toen. Scytheshade keek naar Snakepaw met vaderlijke ogen "Ik weet het, ze was een groots warrior en een goede vriendin. Ze was erbij toen jullie geboren werden. Zij was als familie, als een nicht, een goede familie vriendin of als een verre half zus. Ik weet dat je haar mocht, ik mocht haar ook. Het is jammer dat ze bij de sterrenclan is, maar daar kan ze ook gelukkig zijn"

(sorry moet gaan, is dit groot genoeg?)

Het antwoord van zijn vader deed Snakepaw ontzettend veel pijn. Hij had dus wel al katten vermoord. Dat had Snakepaw niet verwacht. Zijn vader had katten in zijn leven vermoord. Snakepaw wist niet precies wat hij ervan moest denken, maar zijn oortjes gaven het al aan dat hij niet leuk vond door slap te worden. Snakepaw zelf zuchtte even, maar keek toen weer richting zijn vader. De felle toon van zijn vader, daar ging hij bijna een meter de lucht van in. Geschrokken keek Snakepaw hem aan en hij wou zijn vader net een beetje tot rust manen, toen die op hem afkwam. Snakepaw's hart stond even stil. Wat ging er nu komen...? Toen hij de kopjes voelde, snorde hij luid. Hij keek zijn vader aan en gaf hem een paar kopjes terug. Hij vond het fijn dat zijn vader zo lief was, ondanks dat hij moorden gepleegd had. Hij knikte bij Aqualight's nieuws en zijn oortjes gingen slap hangen. Hij vond het niet leuk dat de blinde poes van de Clan weggegaan was. Hij snapte ook wel dat het leven zo vervelend was, maar Aqualight had niet mogelijk opgeven. Hij had van Tearpaw, de vriendin van Shadepaw, moeten horen dat Aqualight dood was. Snakepaw slikte even. Hij had Aqualight even later zelf nog zien liggen en was afscheid gaan nemen. Daarbij had hij even gehuild, maar had dit gemaskeerd. 'Word maar een groot jager in SterrenClan,' had hij tegen haar dode lichaam gefluisterd, toen opeens een kat achter hem stond. Snakepaw was weggegaan en had net gedaan alsof al het gedoe hem niet interesseerde. Hij was boos geworden op Tearpaw omdat die Aqualight nog had willen plagen, voordat die doodging. Uiteindelijk had hij het haar vergeven, want Tearpaw was ook nog jong en kon niet weten dat Aqualight dood zou gaan. Niemand wist het. Maar ze hadden het moeten zien aankomen. Aqualight was blind, verdomme! Ze wou stoppen met haar leven omdat ze blind was! Snakepaw keek naar zijn vader en legde zijn kopje tegen zijn vaders borstkas. Hij snorde zachtjes, terwijl zijn staart een keer heen en weer sloeg. Ja, dat gedoe met Frostkit was hij niet vergeten. Hij keek naar zijn vader. Hij snorde. 'Oké, pap,' zei hij toen glimlachend, terwijl hij zich op zijn achterpoten hief, zo makkelijker bij zijn vaders kopje kon en hem een lik gaf. Hij herinnerde zich dat hij vroeger als kitten altijd op zijn vaders rug ging. Snakepaw had niet zo'n hele goede herinneringen aan zijn kitten leven. Hij was blij dat hij nog in SchaduwClan zat. Hij was bijna naar WindClan gegaan. Maar toen was hij zijn leven als SchaduwClankat nog beu, nu niet meer. Snakepaw keek blij richting zijn vader en snorde nogmaals luid. Hij gaf hem een kopje en keek naar zijn vader. 'Wat wou u me nu vertellen?' vroeg Snakepaw, terwijl zijn oortjes heen en weer gingen. Snakepaw zou niet weten wat hij, naar bleek als oudste, allemaal moest weten, maar als het aan zijn vader lag, zou het hem gauw verteld worden. Snakepaw had een betere band met zijn vader dan met zijn moeder, kortom omdat hij zijn moeder bijna nooit zag, alleen maar als ze terug kwam van de jacht. Dat was best wel jammer. Misschien moest hij eens zorgen dat hij bij haar langs kon komen? Nu hij er zo over nadacht, zag hij zijn moeder ook nooit bij zijn vader zitten. Als Snakepaw eraan dacht hoe hij zijn moeder genoemd had bij de geboorte, dan was dat hilarisch geweest: Urpleorm. Snakepaw grijnsde even. Ja, met spraaktoon had hij het meest moeite gehad van allemaal om die onder controle te krijgen. En nu hij eenmaal zijn spraaktoon onder controle had, zou hij soms willen dat hij een beetje meer kon zwijgen en waarschijnlijk hij niet alleen. Net zoals daarnet. Hij had een vraag gesteld die zijn vader erg veel pijn had gedaan. Snakepaw ging weer liggen en liet zich op zijn zij vallen. Hij snorde toen hij de bladeren onder zijn lichaam hoorde kraken. Dat waren bevroren bladeren. Snakepaw keek richting zijn vader. Eigenlijk was hij net zoals zijn vader. Zijn vader had ook ernstige fouten gemaakt, maar leefde gewoon door en probeerde zijn fouten te vergeten. Misschien was Snakepaw wel voorgestemd geweest om ook dezelfde fouten te maken. Snakepaw's oortjes bewogen heen en weer en Snakepaw keek rustig naar zijn vader, terwijl hij op zijn gemak luisterde naar wat zijn vader zou vertellen. Misschien zou het gesprek wel een hele andere wending nemen. Snakepaw wachtte rustig af.

Het ging redelijk goed op een gedeelte na, Snakepaw vond het niet leuk dat hij katten hade vermoord. 'Wat wou u me nu vertellen?' vroeg Snakepaw. Scytheshade dacht na, hoe moest hij dit brengen. "Ik ben half rivierclan, mijn vader was een rivierclankrijger die mijn moeder verliet waardoor zij uiteindelijk stierf. Ik heb toen ik klein was gezworen om wraak te nemen op hem en zijn geliefden. Dat was een hele domme actie, dus als er mij iets overkomt wil ik dat jij van onze familie de touwtjes in handen neemt en zorgt voor je broertje, zusjes en je moeder. Ik vraag je dit niet omdat je alleen de oudste bent maar ook omdat je handelt met je hart. Begrepen Snakepaw?" Hij keek zijn zoon aan in de ogen, met helder verstand. Vastberaden hij wou geen nee accepteren. Hij keek naar Snakepaw serieus maar niet streng. Vastberaden maar niet hard. Hij gaf Snakepaw een soort van omhelsing. Scytheshade ging verder

(ik maak het vanmiddag af)


(waar dit op uitloopt, rogue jacht)