Being strong in your weakest moment {Geboortetopic}

Tag: Zie post
Words: 494
Notes: Geboorte :3

Aurynight

Haar grasgroene ogen keken door de ingang van de Nursery. Het was donker en de maan was het enige licht dat scheen. Het zou niet lang duren voordat de zon weer op zou komen en een nieuwe dag zou beginnen, die precies hetzelfde was als de vorige. Ze moest misschien ook weer haar mos vervangen, dat was al een paar dagen geleden geweest en het was nogal vies geworden. Dat doe ik wel als de maan onder is en de zon zijn gezicht weer laat zien, ging er rond in haar gedachten. Een gaap ontsnapte uit haar bek, maar ze vocht tegen de slaap. De hele dag kon ze al niet slapen, geteisterd door nachtmerries en krampen wou ze haar ogen niet meer dicht doen. Natuurlijk had ze Never niks verteld over de nachtmerries, hij had wel wat beters aan zijn kop dan dat. Opnieuw voelde ze een steek en ze rolde zich nog kleiner op. Ze probeerde zo weinig mogelijk geluid te maken, zodat ze niet alle andere kittens en queens wakker zou maken, maar het werd steeds moeilijker om haar bek dicht te houden. Ze had al wel eerder in de zwangerschap last gehad van buikpijn, maar de krampen kwamen nu steeds meer en heftiger. Misschien moest ze er morgen Littlestream is naar laten kijken. Ineens kwamen haar kittens op in haar gedachten, zou er wat mis zijn? Heeft ze iets verkeerd gedaan, zijn ze daardoor ziek geworden en heeft ze daardoor pijn in haar buik? Nogmaals ging er een steek door haar heen, en deze keer kon ze een zachte schreeuw niet tegenhouden. Ze zag hoe koppen van andere katten langzaam omhoog kwamen en sommige haar aankeken. Ze duwde haar tanden op elkaar bij de steek die niet zo lang daarna kwam, maar ze krampte ineen. Één van de andere queens, een poes die al kittens heeft, kwam haar kant op en leek haar te bekijken. Aury probeerde een blik te geven die zegt ‘laat me met rust’, maar daar had ze teveel pijn voor. “Roep Littlestream, deze poes gaat kittens krijgen.” Riep ze naar één van de andere katten. ”Kittens?” Riep ze uit. Doordat ze haar bek open had schreeuwde ze harder bij de volgende steek. Een aantal queens waren opgestaan en probeerde haar te kalmeren, zeggen dat het gewoon weeën zijn en dat ze erbij horen, maar Aury negeerde ze volkomen. Ze concentreerde zich erop om haar pijn zo weinig mogelijk te laten worden. Ondanks de poezen om haar heen voelde ze zich zo alleen, maar ze wist niet waarom. ”Nevermind!” Schreeuwde ze ineens bij de volgende steek. Ze had hem nodig, zijn kracht om hier doorheen te komen, zijn steun. Ze wou de kittens er nu al uit hebben, maar moest wachten op Littlestream of Frostpaw. Toch wist ze niet hoelang ze dit nog vol zou kunnen houden, maar ze zou sterk zijn. Voor haarzelf en de kittens die over niet zo’n lange tijd bij haar zouden liggen.

Postvolgorde: Eerst Littlestream/Frostpaw of Nevermind, dan Aury nog een keer en daarna mogen de kittens geboren worden, tussen elke kitten zit er nog een post van Nevermind/Aurynight ^^
Volgorde kittens:
Stormkit – Icekit – Vixenkit – Sliverkit

©rachel

Hij staarde naar het lege nest naast zich. Het was zo leeg zonder haar. Hij miste haar, haar gezelschap die hij normaal iedere nacht had. De kater zuchtte zachtjes en legde een poot op het al redelijk oude mos. Hij had erop gestaan dat niemand dat nest in zou pikken. Het was dat van zijn Aury en niemand anders mocht daar in komen. Hij zuchtte zachtjes. Sinds dat ze warrior was geworden was het moeilijker om haar los te laten. Hij wist nog hoe gespannen hij was geweest toen ze de nursery in was getrokken. Ze leken zo ver uit elkaar en als er iets mis liep of als ze in gevaar was... dan was hij er niet. Hij tilde zijn kop op en keek langs de katten heen naar de uitgang van de den. Misschien moest hij maar eens gaan kijken hoe het met haar was. Opeens reikte een zachte schreeuw zijn oren. Hij spitste zijn oren ietwat en richtte zichzelf op. Het was zacht geweest, niet echt extreem luid. Hij snoof even lichtjes en zag hoe een paar ogen op hem was gericht. Hij siste even binnensmonds dat die kat weg moest kijken of anders een oog kwijt zou zijn en keek toen terug naar de uitgang van de den. Opeens zag hij een kat over de open plek lopen en wel meteen daarna hoorde hij een luide gil. Wel meteen sprong hij recht. Hij gromde even woest naar een kat die wakker schoot en hem uitmaakte en sloeg ook eens een klauw uit naar een ander die hem ook iets toe siste. De blauwzwarte kater spurtte de den uit. Hij had waarschijnlijk de helft van de katten wakker gemaakt, maar dat vond hij echt niet erg. Aury had hem nodig. Dat wist hij gewoon. Met grote sprongen haastte hij zich naar de nursery. ”Nevermind!” Dat was de druppel. Hij liep de den in en duwde meteen de hoop queens weg die rond de gouden kattin stonden. "Iedereen weg, nu!" Gromde hij woest. Zijn ogen straalden even woede uit. Wel meteen schoten de queens weg, sommige toch. Andere liepen rustig weg en dan weer andere siste woest naar hem. Maar dat kon hem echt niks schelen. Hij keek nog even rond tot hij zeker was dat er niemand meer was en neeg toen zijn kop naar Aury. "Shhh, het komt goed," fluisterde hij zachtjes en hij likte even teder haar kopje. Het verscheurde hem dat ze zoveel pijn had... Dat wilde hij helemaal niet...

Tag: Zie post
Words: 350
Notes: Geboorte :3

Aurynight

De tranen kwamen in haar ogen te staan bij elke steek die ze door haar lichaam voelde gaan. Het praten van de andere queens klonk als gemurmel in de verte, de pijn hield haar nu het meest bezig. Het enige wat haar weer even terugtrok in de werkelijkheid was de aankomst van haar geliefde, de vader van de kittens, Nevermind. Hij baande zich een weg door alleen queens zoals alleen hij dat zou doen en een waterige glimlach verscheen op haar snuit, maar die was al snel weer weg bij de volgende steek. "Shhh, het komt goed," Zijn stem kalmeerde haar iets, ze ontspande iets meer. Hierdoor voelde ze hoe de eerste kitten al naar buiten wou komen, en dat ze het dier niet lang meer tegen kon houden. Ze zocht met haar wazige blik de grijze pels van Littlestream, maar ze was nog nergens te zien. ”Ik kan niet wachten op Littlestream.” Zei ze voor zichzelf uit, maar het klonk harder dan ze had gehoopt. Het was dan misschien niet het beste om te doen, maar ze begon met het persen van de eerste kitten. Het deed verschrikkelijk veel pijn, alsof haar hele achterkant, vanaf haar buik tot aan het puntje van haar staart in de brand stond. Gelukkig duurde het niet lang voordat de kitten eruit was, en ze weer rustig kon ademhalen. Nog steeds rolde de tranen over haar ogen van de pijn, maar geluk stond er ook in te lezen. Ze likte de kitten met haar tong en maakte de kitten zo goed mogelijk schoon, voordat ze het kleine poesje naar haar buik dirigeerde. ”Stormkit.” Zei ze nog half snikkend. De donkere vlekken op de vacht van de poes deed haar denken aan de stormachtige wolken die vaak boven het kamp lagen. Ze glimlachte even naar Never, wachtend op goedkeuring van de naam. Toch kon ze niet lang wachten, want een paar seconden daarna voelden ze opnieuw de druk om te persen. Met een moeilijk gezicht ging ze verder, hopend dat dit snel voorbij was en ze rustig met haar kittens en Never kon zijn.

Post:
Stormkit mag posten ^^

©rachel

Stormlily

Ongeboren en onwetend van de wereld om haar heen groeide ze op, beetje bij beetje begon ze steeds meer te lijken op een echte kitten. Een kitten die geboren kon worden, klaar om de wijde wereld te betreden. Haar zintuigen waren zich – voor hoever dat kon – ontwikkeld, alleen was haar reukorgaan flink achtergebleven. Zo erg dat ze er later vast heel veel last van ging krijgen, het was een erfelijke gene die haar vader op haar had overgegeven en zij was niet de enige. Nog twee andere kittens zouden hetzelfde probleem krijgen, de grootte van hun probleem was echter nog onbekend; maar ze zou niet alleen zijn. Haar vachtkleur stond al vast, al zou die over de jaren dat ze ging groeien nog veranderingen konden ondergaan. Haar oogkleur stond voor een groot gedeelte ook vast, ze zou niet zoveel veranderingen ondergaan na haar helderblauwe oogkleur van haar kitten periode. De kitten zou de ogen krijgen van haar vader, cyaanblauw. De ruimte om haar heen, de baarmoeder, voelde voor de kitten als een betrouwbare plek waar ze geen zorgen hoefde te maken dat ze gevaar liep. Het was hier warm en zacht, de luide stemmen en geluiden om haar heen werden hier gedempt en het leek allemaal wel fijn om hierbinnen te zitten. Naast haar voelde ze nog anderen, hoeveel het er waren kon ze niet raden. Het was moeilijk om te kijken, haar ogen waren nog dicht en alles was de afgelopen maanden pikzwart geweest voor de kitten.

De geboorte van de kittens bleek echter niet ver weg te zijn, ze waren klaar met groeien en het was tijd voor hen om de wijde wereld in te stappen en die te gaan onderzoeken. De ruimte om haar heen werd een moment kleiner, waardoor ze tegen haar broertjes of zusjes werd aangedrukt. Het was geen fijn gevoel, vooral niet voor een ruimte waar ze ooit zoveel vertrouwen in had gehad. Ze had gedacht dat het hier veilig was, maar blijkbaar was het zelfs hier niet veilig. De ruimte werd weer groter, maar de opluchting duurde niet lang voordat het weer kleiner werd. Dit keer gebeurde er echter iets anders. Ze werd weggeleid van de plek waar ze de afgelopen maanden had gelegen, gleed door een dunne gang waar ze gek genoeg doorheen paste en voelde binnen een paar seconde hoe een koudere lucht haar omringde. Tijd om zich erop te ergeren had ze niet, want voordat ze het wist viel ze uit de gang op de grond. Het was geen koude of harde grond, want ze was op het mos gevallen, maar toch was het anders dan wat het hoorde te zijn. Dan de ruimte waar ze zich eerst in bevond. Verbaasd piepte ze, onwetend wat ze nu moest doen. Ze tilde haar hoofdje op, wat haar veel moeite koste, en legde het vervolgens weer neer. Een ruw voorwerp, de tong van haar moeder, gleed over haar lichaampje heen en gaf haar uiteindelijk de mogelijkheid om in en uit te ademen. De rotzooi die haar luchtwegen eerst had belemmerd was weg en ze voelde zich een stuk schoner, maar ook weer een stuk kouder wordend. Iets duwde haar naar voren en met moeite wist ze zichzelf wat meer vooruit te duwen totdat ze tegen een wand aan kwam, dat ze later zou kennen als de buik van haar moeder. De bewegingen die ze had moeten maken om richting deze wand te komen hadden haar veel energie gekost en een diepe geeuw rolde over haar lippen naar buiten. Het liefst wilde ze meteen gaan slapen, maar een rommelend en leeg gevoel in haar buik gaf haar een ander idee. Ze moest iets doen om haar lege gevoel weer te vullen en alsof het bijna instinctief was liep ze langs de wand door en stuitte ze uiteindelijk op een tepel. Een warme, zachte vloeistof gleed over haar bekje heen toen ze er langs door ging en haar mond vormde zich om de tepel om vervolgens de warme vloeistof naar binnen te werken. Het was heerlijk en het vulde goed en boven alles gaf het haar een warm gevoel van binnen. Voldaan rolde ze zich tegen de wand op om te gaan slapen, de stem van haar moeder zei nog iets. Haar naam. Vanaf vandaag zou ze Stormkit heten, een blije glimlach krulde zich rond haar lippen waarna ze in slaap viel, te vermoeid om nog wakker te blijven.

And in her smile I see something more beautiful than the stars.

coded by RESCUE RANGER ! of ATF

Hij likte haar met tedere, zachte halen en stak af en toe zijn staart waarschuwend in de lucht wanneer een queen dichterbij probeerde te komen. Hij wist dat Aury dat niet graag had, dus zorgde hij ervoor dat ze er geen last van had. Hij likte langzaam de tranen van haar wangen en begon zachtjes "Shhh," te murmelen. ”Ik kan niet wachten op Littlestream.” zei ze opeens op een hoge en luide toon. Nevermind likte nog even zachtjes over haar kop waarna hij zich oprichtte. "Jij," Hij keek even naar een gevlekte queen. "Haal een stok," De kattin keek hem even vragend aan. Hij gromde even iets binnensmonds, likte even vlug het kopje van Aury en keek daarna woest naar de queen. "NU!" Riep hij luid uit. De queen sprong recht en maakte zich uit de voeten. Hij had al een bevalling meegemaakt, namelijk die van Lone-one en wist precies wat hij nodig had om de pijn wat minder te maken. Snel keek hij naar een volgende queen. "Jij, haal Littlestream," de queen wilde haar mond open doen -waarschijnlijk een poging van protest- maar Never was eerst. "En als ze er niet is, neem je maar papaverzaden en breng je ze naar hier!" Gromde hij er snel achter. De kattin bromde iets onduidelijk, maar verdween even snel als de eerste. Hij neeg snel terug zijn kop naar de goudkleurige kat en begon haar terug te likken. Hij keek op toen ze wat bewoog en volgde haar beweging. Wel meteen sprongen tranen in zijn ogen toen hij hun eerste kit zag... Een dochtertje. ”Stormkit.” Zei Aurynight op snikkende toon. Nevermind neeg zich naar haar kop en likte een paar keer de tranen weg voordat hij zachtjes zijn woorden uitbracht. "Het is een prachtige naam," fluisterde hij teder in haar oor. Hij keek even naar hun dochter en likte even haar gevlekte pelsje. Het jong dronk nog, maar zou al snel in slaap vallen. Vlug keek hij terug naar Aury toen hij haar gezicht in zijn ooghoek zag. Hij likte nog een keer haar kopje en maakte toen wat ruimte zodat ze frisse lucht kon krijgen. "Je doet het super," zei hij zachtjes.

Tag: Zie post
Words: 350
Notes: Geboorte :3

Aurynight

Hard vocht ze tegen de pijn en de tranen. Ze probeerde zich groot te houden, maar dat ging niet zo goed als gepland. De harde stem van Never riep dingen door de nursery heen en inmiddels waren alle poezen al wakker, inclusief de kittens. De warriors buiten negeerde het volkomen, gewend aan deze schreeuwen vanuit de nursery, maar sommige waagde het toch om even een kijkje te nemen, zelfs als ze dat een snauw van Never opleverde. Ineens voelde ze hoe een stok bij haar werd gelegd. Instinctief pakte ze het in haar bek en klemde ze het tussen haar tanden. Bij de volgende wee beet ze er zo hard als ze kon op. Ze zag een andere poes aankomen lopen met wat zaden en ze zei dat Aury ze moest eten, maar ze kon nu haar bek niet open doen, de pijn was teveel. Na nog een paar keer persen voelde ze ook hoe de volgende kitten ter wereld kwam. Ze liet de stok los en zag haar tandafdrukken erin staan. Haar kop draaide zich naar de nieuwe kitten en begon ook deze te likken, maar ze voelde hoe haar ademhaling zwaarder werd en ze even moest stoppen om diep adem te halen, anders zou ze nog flauwvallen. In haar ooghoek zag ze de zaden liggen en in een paar happen had ze de dingen doorgeslikt. Ze smaakte vreselijk, maar het zou het waard zijn. Toen ze de zaden goed weg had en de kitten schoon was, hielp ze ook deze poes een weg naar haar tepel te vinden, zodat ze kon drinken. ”Wil jij…” Ze ademde even. ”… onze tweede dochter een naam geven?” Vroeg ze met grote ogen aan Never. Ze kon niet goed nadenken op dit moment en ze wou de kitten niet een stomme naam geven waar ze haar hele leven aan vast zou zitten. Ze likte de kitten nogmaals en keek met ogen vol liefde naar de twee pluizenbolletjes die tegen haar buik aan lagen.

Post:
Icekit mag posten ^^

©rachel

WATCH THE SOLID ICE

Om haar heen groeide de wereld maar door, om haar haan leefde katten, stierven katten en verdwenen katten. Om haar heen draaide de wereld gewoon door, terwijl zij verder groeide. Van een klompje cellen werd ze groter en groter, groeide er ledematen aan, kwamen zenuwen met elkaar in contact en vormde een volledig zenuwstelsel. Langzaam maar zeker zou ze zich steeds meer bewust worden van de wereld, haar ouders, haar siblings en ... de steeds kleiner wordende ruimte!?

De maanden waren voorbij gevlogen en het begon toch wel aardig druk te worden hier, ondanks dat de kittens zich er nog maar weinig van bewust waren. Wel was er een aangeboren instinct dat het momenteel veel te smal was en dat ze er met alle liefde uit wilde. De wachtrij stond jammer genoeg in de weg, maar de grijs gestreepte kattin liet niet lang op zich wachten nadat haar oudere siblings eruit was geduwd.
het duurde dan ook niet lang voordat een ijzige wind over haar vachtje streek en ze van schrik begon te piepen. Haar oortjes en ogen zaten nog dicht en ze voelde een warme, raspende tong over haar lichaampje heen ging. Al snel ging het zachte gepiep over op een nog zachter gesnor, waarna ze tegen de warme buik van haar moeder aan werd gelegd. Daar ging ze de warme achterna en al snel sloot haar bekje zich om de warme tepel van haar moeder en begon ze gulzig te drinken. Uiteindelijk viel het gesnor bij de nog naamloze kitten stil, had ze zich opgegroeid en was vredig in slaap gevallen.

Tags | Comment | Place

Aurynight / Nevermind / Siblings | I hate this kind of topics ;w; | Shadowclan Nursery

muddafuggin' cooper !

Hij keek ietwat bezorgd naar Aury toen ze de pijn opnieuw opkwam bij haar. Opeens verscheen de gevlekte kattin van eerst terug en met een stok, zoals hij had gevraagd. Ze legde hem snel bij de gouden kattin neer. "Bedankt," murmelde Never stil zonder op te kijken van zijn Aury. De queen knikte enkel en ging toen terug naar haar nest. Waar bleef Littlestreal toch? Dit kon toch niet zo door blijven gaan? De kattin pakte de stok in haar bek. Never neeg zich over haar heen en begon opnieuw met haar oren te wassen. Af en toe murmelde hij iets zachtjes, dat ze het geweldig deed en dat ze moest doorzetten, in haar oor om daarna meteen terug haar kopje verder te likken. Opeens zag hij hoe de andere queen, die hij achter zaden had gestuurd, nogal loom de den in kwam stappen. Ze gooide de zaden voor Aury en zei, niet al te vriendelijk, dat ze ze moest opeten. Wel meteen schoot Never overeind en sloeg hij met zijn grote poot de queen weg. Een woest gesis ontglipte zijn bek. Niemand sprak zo tegen Aurynight. Toen hij terug omkeek, zag hij het vertederende zicht van Aury die hun tweede dochter schoonlikte. Opeens stopte ze. Wel meteen schoot Never haar toe en nam hij haar werk over door de kit zelf nog wat schoon te likken. Ondertussen kon zij de zaden eten. Toen de kit droog was, duwde hij zichzelf wat recht en zag hij hoe Aury de nog naamloze kit naar haar buik begeleidde. ”Wil jij…” Hij neeg zich voorover en probeerde haar ietwat te kalmeren door haar nek wat te likken. Het verscheurde hem haar zo te zien, haar te zien lijden... En hij kon er niks aan doen. ”… onze tweede dochter een naam geven?” Nevermind lachte zachtjes naar haar. "Natuurlijk," fluisterde hij zachtjes. Hij keek even naar zijn twee dochters en toen naar de jongste van de twee. Het was een grijze poes, een grijze tabby. Hij dacht even lang na en moest opeens denken aan de ogen van Innerghost, die ijsogen. "Wat denk je van Icekit?" fluisterde hij zachtjes waarna hij haar even aankeek. Het deed hem ook denken aan leafbare, het siezoen waar ze elkaar hadden ontmoet...

Tag: Zie post
Words: 567
Notes: Geboorte :3

Aurynight

”Natuurlijk,” Klonk zijn fluisterende stem en een kleine glimlach verscheen op haar snuit. Ze voelde hoe de pitten begonnen te werken en de pijn langzaam iets minder werd. "Wat denk je van Icekit?" Zei hij daarna. De groene ogen van Aury keken naar de grijze kitten die aan haar buik lag. ”Een mooie naam voor deze mooie poes.” Ze likte de poes nog een keer over haar kop. ”Ook welkom bij de familie Icekit.” Klonk haar stem zacht. De volgende steek voelde ze alweer door haar lichaam gaan. De weeën waren nog niet klaar, dus ze had nog meer kittens te gaan. Ze ademde even diep in en uit, en begon toen opnieuw met persen. Haar tanden sterk om het hout geklemd, maar gelukkig met minder pijn dan voorheen. Al haar spieren trokken zich weer samen en de poes kon voelen hoe de volgende kitten langzaam uit haar geduwd werd. Het duurde iets langer dan bij de andere twee, maar toen lag ook deze kitten op het hoopje mos. Aury draaide zich weer om en begon de kitten te likken, de derde kitten van haar en Nevermind. Nadat ze het diertje schoongelikt had kwam een donkerrode vacht tevoorschijn, donkerder dan die van haarzelf. Het was opnieuw een poes, dus ze hadden nu drie dochters. De kleur van haar vacht deed haar denken aan de vossen die ze wel is rond had zien lopen op het territorium. Ze had die dieren wel is geplaagd toen ze apprentice was, en er maar met een paar krassen vanaf gekomen gelukkig. [i]”Vixenkit, net zoals een vrouwelijk vos.”[/b] Zei ze tegen de kitten en Never. Een grote glimlach stond op haar snuit. Ze wist dat het nog niet voorbij was, maar wel dat de volgende kitten de laatste zou zijn. Natuurlijk kon ze het niet zeker weten, noem haar maar gewoon vrouwelijke intuïtie. En zoals ze al dacht begonnen de weeën voor de volgende kitten niet veel later.

Deze geboorte duurde even lang als de vorige, maar het was een heel stuk oncomfortabeler. Ze voelde dat deze kitten groter was als de anderen, en de bevalling was dan ook een stuk zwaarder. Ze had iets heen en weer bewogen in het nest, waardoor ze verder naar achteren lag. Na een aantal lange minuten was ook deze kitten ter wereld. Doordat ze verder naar achteren lag ‘viel’ de kitten op de grond, in plaats van op het nest. Het was niet een heel groot probleem, behalve dat het iets minder zacht was, dus ze liet hem heel even daar liggen. Ze likte de kitten iets sneller dan bij de anderen voordat ze hem zachtjes naar haar buik duwde. Maar terwijl hij vooruit kroop zag ze dat er iets mis was. De zwarte kitten liep iets mank en leek pijn te hebben bij één poot. Ze stopte hem toen hij op het mos stond. Bezorgd keek ze naar Nevermind. ”Volgens mij is er iets mis met zijn poot.” Het was haar enige zoon, en daarbij het evenbeeld van Nevermind. Ze zou niet kunnen aanzien om hem kwijt te raken, of hem gehandicapt te zien worden. Ze had te weinig energie om op te staan en zelf de kitten te bekijken dus het kwam neer op Nevermind. Ze wist dat de kleine kater honger moest hebben, maar hij moest nog even wachten tot de reden voor zijn mank lopen gevonden was.

- Vixenkit mag geboren worden, pas daarna Sliverkit ! -

©rachel

Tallshadow

»Tu ne cede malis, sed contra audentior Ito«

Het was redelijk stil in het kamp, alsof alles de adem inhield. Niet omdat het perse zo rustig was, maar eerder omdat de kater wist dat hij ergens moest zijn, en iets moest doen. Hij wilde niet, hij wist niet wat en hij was bang dat het verpest zou worden door hem. Iets in zijn innerlijk dreef hem toch voorwaarts, hij moest toch uitzoeken wat het was, en om dat te doen moest hij toch echt maar eens in beweging komen. Zonder dat hij het zelf door had gehad was de kater verstijfd blijven staan bij de ingang van het kamp, en had hij zijn mond geopend in de hoop te ruiken waar hij heen moest. Het was ijdele hoop, hij zou het echt zelf moeten uitzoeken, op de ouderwetse manier. Dus begon de kater maar vast, langzaam liep hij door het kamp, en zocht naar datgene wat hij direct gemist had zodra hij binnengekomen was. Hij stak zijn neus in de medicine den, misschien was iemand gewond, maar dat was niet het geval. De kater zette koers naar de den van de warriors, terwijl hij onderweg goed rondkeek in het kamp. Ook in de den leek niets ongewoon, niets leek vreemd, dus ging hij naar de naastliggende den, die van de apprentices. Daar bleek ook alles gewoon zijn gangetje te gaan. Nog een paar dens waren onbespeurd, en dus vervolgde de kater de weg naar de den die het meest als thuis voelde. Daar stond hij acuut stil, en opende zijn mond weer. Een geur die hier niet hoorde, die van bloed, een queen die aan het bevallen was. Dat was op zich niet vreemd, maar wat hij zijn buddy daar ooit mee te maken? Langzaam draaide Tall zich een kwartslag, zodat zijn hoofd recht de den in keek, daarna begon hij heel zachtjes aan zijn intrede in de nursery. Een paar kittens keken hem vanachter de staart van een queen vragend aan, maar de moederkat wist ze stil te houden, en wees hem met een gebaar van haar oor door naar een stiller hoekje. Uit het hoekje klonken zachte stemmen, waarvan de kat er meerdere herkende. Heel stilletjes liep hij door, en zag toen zijn vriend, naast een rode poes. Aurynight. Meteen werd alles duidelijker, en snapte Tall ook meteen sommige dingen die zijn vriend soms gezegd had. Hij bleef stilstaan, en koos een schaduwachtig hoekje als plek om te zitten, zodat het koppel niet gestoord zou worden in dit intieme moment.

- Toestemming van Bo

Apprentice | ♠ | 9 Moons

De ruimte rondom hem had hem een hele poos veilig gehouden, van alle gevaren en alle pijnen. Daar had hij rondgezwommen, oogjes dicht, longen nog niet in staat te ademen. In het bgin vas dat allemaal heel erg leuk geweest, zo veel plaats, af en toe opzwemmen tegen een zusje, al wist hij natuurlijk niet dat het zussen waren. De ruimte was gezellig, donker, warm, .. Maar stilaan begon die ruimte kleiner en kleiner te worden. Hij raakte vaker zijn zussen aan, hij botste vaker, tot op een moment het niet meer zo gezellig was. Ze zaten nu heel erg op elkaar gepropt, nog amper ruimte om op en af te bewegen. De warmte was er nog steeds, dat wel, en de duisternis ook, maar toch wa het niet meer zo leuk als eerst. En toen kwam het moment dat alle vertrouwde dingen verdwenen.

Koude drong door de plaats waar hij was, en licht brandde op zijn gesloten oogleden. Langs zich voelde hij een van zijn zussen weggaan, en in paniek zwom hij verder naar achter, nu er meer plaats was. Een andere kitten verdween, nog meer plaats kwam vrij. Een kracht trok aan hem, maar hij wou hier niet weg! Maar hij was te zwak om tegen de kracht in te gaan, en uiteindelijk trok het hem weg. Zijn lichaampje sloeg tegen de grond, het voelde koud, hard, en héél pijnlijk aan zijn poot. Een gepijnigde piep ontsnapte uit zijn mond, en hij wankelde, slepend met zijn pootje. De lucht drong zijn longen in, dat deed ook pijn, hij was dit niet gewoon. De zwarte vacht kroop naar zijn moeder's buik toe, hij had geprobeerd op zijn poot te staan, maar dag ging niet, dat deed vreselijk veel pijn. Zijn pootkussen voelde nat .. Kon dat? Het voelde plakkerig, maar de kitten gaf er geen aandacht aan. Hij drong zich tussen zijn suiblings in en dronk dankbaar, toen hij zijn moeder's buik gevonden had.

Niet in staat wat aan de situatie te veranderen dobberde het naamloze geval wat rond. Zelfs al zou ze fatsoenlijk kunnen denken, dan had ze nog haar woord niet kunnen staan. Want nee, moeder natuur, Starclan voor haar pacht, had hun niet de gave gegeven om commentaar op haar drager te uiten. Wat een verblijf, ze moest verplicht hier blijven, opgepropt, moest gevoelens van haar ma meevoelen en ze kon er niet eens over klagen. Slechtste hotel ooit. Maar daarvoor was ze hier dus niet. Ze dobberde, stootte tegen die andere gedrochten aan, gaf af en toe een trap. Heel subtiel allemaal. Het ergste was nog de gevoelens, wat wou die kat? Het ene moment gevuld met zoetsappigheid van verliefdheid, wat meestal werd gevolgd door de stem, of eerder trilling, van iets zwaars. En dan ineens weer het bijtende gevoel wat ze later ging kennen als woede. Iets wat meer dan eens achterbleef met een leegte of het knarsende van jaloezie. Dit bleef het kleintje langer bij dan de moeder. Het brandde na, als een naschok van wat haar drager voelde. Maar of het erg was? Het was verwarrend en uitmatig onnodig. Maar het vulde deze dobber bende zeker.

Hey kijk nou, beweging. Echt, gefeliciteerd, het duurde maar een paar manen maar nu lukt het hoor. Zeker dat ze er klaar voor bent schat, niet even wachten? De tijd leek je nooit eerder te deren. Zonder dol, het ongeboren wezen kon er zich weinig over deren. Het gebeurde gewoon. Woesh, kitten weg. En nog een, nou zeg, wat leuk. Al het warme en fijne dobber-spul was verdwenen samen met de andere hoopjes waaraan ze zich aan kon ergeren. Maar nu ging zij ook weg. Bruut werd ze door een nauwe gang gepropt en kwam ze eruit. Met een harde, pijnlijke landing. For Starclans sake, moest dat nu zo ruw? Maar hey, ze was nu officieel een kitten. Pijnlijke ademhaling en al. Met als bonus een nieuwe naam; Vixenkit. Maar daar ging ze later wel op in. Eerst kwam ze bij haar moeder terecht, vond een tepel en begon zich goed te doen aan de melk. Misschien was het allemaal nog niet zo slecht? Maar die status kon nog heel snel veranderen.

De ogen van de gouden kattin keken even naar hun zilveren dochter. Nevermind snorde zachtjes toen hij de zachtheid zag en hoe blij hij wel niet was met zijn familie, al de herinneringen prikten in hem en het voelde echt wel goed. ”Een mooie naam voor deze mooie poes.” Never snorde bij de lovende woorden van de goudkleurige kattin. ”Ook welkom bij de familie Icekit.” Hij snorde even teder en likte vlug even haar prachtige kop. Toen verkrampte zijn partner opnieuw en dit liet de jonge vader even opschrikken. Hij hapte naar adem, omdat het nogal onverwacht was en hij dacht even dat er iets mis was... maar toen ze haar tanden om de stok klemde en de normale bewegingen uitvoerde kalmeerde hij ietwat. Rustig liet hij zijn neusje op haar voorhoofd rusten en suste hij zachtjes liefkozende woordjes. Hij hoopte dat dit voor haar ietwat de pijn zou verzachten, want hij wilde niet dat ze leed. Na enkele minuten die wel moons leken voor hem, tilde Aury haar kop op. Hij tilde ook zijn kop op zodat ze kon kijken naar hun kit. Hun derde kleine schat was ter wereld gekomen. De goudkleurige kattin begon het bolletje te likken en na enkele tellen tilde ze haar kop op. ”Vixenkit, net zoals een vrouwelijk vos.” Zei ze met een lach. De zwarte kater lachte zachtjes en snorde instemmend toen hij de donkerrode poes bekeek. Opnieuw een dochter. Hij haalde diep adem en zuchtte zachtjes met een lachje toen hij zich opeens herinnerde dat hij enkel dochters had. Ja, dat was eigenlijk best wel ironisch. Toen hij de grasgroene ogen van Aury zocht likte hij het pelsje van Vixenkit eens. "Een prachtnaam," snorde hij zachtjes. "Voor een prachtmeisje," Hij keek even op naar Aury en had eigenlijk verwacht dat het voorbij zou zijn. Het leek al zo lang te duren, toch was de bevalling nog niet zo lang bezig.
Toen begonnen de weeën opnieuw, maar deze keer begon Aury hevig te bewegen. Dit liet de zwarte kater opkijken en wel meteen spitste hij zijn oortjes. "Er is iets mis," fluisterde hij zachtjes bij zichzelf. "Oh Starclan nee, alsjeblieft, nee, nee!" zei hij terwijl hij zich omdraaide naar de boos kijkende queens. Tja, sommige keken boos en andere dan weer bezorgd, maar de boze blikken vielen gewoon meer op. Hij haalde even diep adem en sloot even zijn ogen. Rustig blijven, Never, paniekeren en woede uitbarstingen helpen niemand en vooral niet Aury... Okay... Okay... Langzaam opende hij zijn ogen. "Ik vraag het nog een keer... Alsjeblieft... Please..." Hij keek de menigte katten rond. "Ik heb hulp nodig, zij heeft hulp nodig..." Hij hield even kort de blik van een boze kattin vast. "Ze kan zo sterven hier, iets is fout en wil jij dat bloed op je klauwen hebben omdat... Je me niet wilde helpen?" Het ijs in zijn ogen werd nog kouder, kil... Maar vooral... bezorgd... Het werd stil enkel het gekreun van Aury was te horen. "Ik heb hulp nodig!" Siste hij zachtjes. "Daarom... Vraag ik van jullie... Om alsjeblieft iets te doen..." Hij keek hen aan, angst in zijn ogen. Hij keek even naar elke kat, maar opnieuw, geen reactie. waarom deden ze niks? Waarom? Na enkele tellen knapte hij. Hij sperde zijn ogen open, een blauw vuur brande er fel in. "Oh, ok!" Siste hij woest. "Ik zie al hoe het is, jullie egoïsten!" Brulde hij uit. "Ik vang jullie prooi, ik bescherm jullie tegen alles en dit is jullie dank?!" Spuugde hij. "Jullie liggen hier maar en wanneer jullie iets moeten doen dan zijn jullie te lui! TE BANG!" Hij sperde woest zijn ogen open en liet zijn klauwen uit hun hulsel komen. "Jullie moesten jullie schamen!" Brulde hij uit terwijl hij zijn klauwen langs de grond liet slepen, zijn nekharen stonden overeind. "Waarom doe je het niet zelf?" Woest draaide hij zijn kop. "Wablief?!" Siste hij woest. Dreigend stapte hij op de gevlekte kattin af. Een zacht kreuntje van Aury liet hem even opkijken en snel draaide hij zich om. Nee, het ging hier om Aurynight, niet om hem... dat moest hij onthouden. Hij trippelde zachtjes naar haar toe. Opeens zag hij hoe een bundeltje zwarte vacht op de... Grond lag?! Wel meteen sprintte de warrior naar voor. Hij stopte wel meteen en neeg zijn kop waarbij hij de kit optilde en deze wel meteen bij de warme buik van Aury plaatste. Ze hijgde zwaar, had veel moeite gedaan om hun kits op deze wereld te zetten. Na enkele tellen tilde Aury haar kop op en begon ze hun... Zoon! Oh het was een zoon. Hij snorde even vertederend en likte even het kopje van Aury. "Ze zijn zo mooi..." fluisterde hij zachtjes. Zijn stem klonk zo teder en lief dat het bijna leek alsof hij nooit een woedeaanval had gehad, hij leek een heel andere kat. Toen de goudkleurige kat stopte met likken keek hij op, ze was nog niet lang bezig, waarom stopte ze dan met likken? Was er iets met haar? Met de kit? Was er een queen die wilde aanvallen? Een invasie van Windclan? Hij keek op en volgde haar blik snel, ze keek naar hun jongste kit en enige zoon... Deze leek te willen... wandelen... Maar het lukte niet. Hij mankte, kroop raar vooruit en leek wel een beetje gehandicapt... ”Volgens mij is er iets mis met zijn poot.” Hij keek even naar Aury en zag de bezorgdheid in haar ogen. Wel meteen kwam hij overeind en neeg hij zijn kop over zijn zoon. Hij liet zijn massieve poot op de jonge kater vallen en duwde hem zachtjes tegen het mos aan zodat zijn pootjes de lucht in staken. Wel meteen verstijfde hij toen hij bloed opmerkte bij een poot. Wel meteen neeg hij zijn kop en begon hij de wond te likken. Ondertussen kon je wel zien aan zijn blauwe ogen dat zijn geduld op aan het geraken was en dat hij binnenkort iemand zou aanvliegen... Als die katten nu maar gewoon Littlestream waren gaan halen dan was dit nooit gebeurd! Hij haalde even diep adem en begon steviger te likken, hopend dat het zou helpen.