And while the others are going to have fun...

Salmonpaw slofte nors door het bos. Waarom kon Firestar nou niet een paar maantjes wachten met het aanvallen van WindClan? Het gebeurde zelden, zo'n inval. Het zou vast een groot gevecht worden. En zij zou er niet bij zijn. Zij was nog te jong, had nog te weinig geleerd. Ze had nog nauwelijks vechttraining gehad, dus veel had ze niet uit kunnen richten. Één maan, één maan later en ze had wat meer ervaring gehad, ze had mee kunnen gaan, mee kunnen vechten. Zo vaak kreeg je de kans niet om zoiets als dit mee te maken, dat begreep ze wel uit de spanning die nu in het kamp hing. En zij zou het dus missen. Ze trapte boos tegen een steen. Zij moest de hele nacht in de oersaaie apprentices den blijven, terwijl de anderen lol maakten. Dat een gevecht niet alleen lol was, daar dacht Salmon niet aan. Het leek haar vooral gaaf. Een grootse ervaring, waar nog lang over nagepraat zou worden. Één maan later en zij had daar deel van uit kunnen maken.
Ze hield altijd zo van de verhalen over grote oorlogen tussen de clans, intriges, bedrog, conflicten. Ze wilde zo graag zelf eens deel zijn van zo'n verhaal, maar nee, alles wat zij kreeg was een norse Firestar bij haar ceremonie. Nou, heel groots, maar niet heus. Ja, en er was wat gedoe rond haar vader die opeens weg was gegaan, maar hoe groot was dat? Een clangenoot die vertrokken was, men zou hem vanzelf vergeten. Dat was niet iets waarover over vele seizoenen nog verteld zou worden.

Ze versnelde haar pas tot ze rende. Ze rende en haar poten roffelden met een dof geluid over de grond, tot haar frustratie minde werd. Ze merkte nauwelijks waar ze liep, maar ze ontweek bomen en struiken zonder erbij na te denken. Toen ze uiteindelijk stil bleef staan, hijgde ze zwaar. Ze wilde dat aar conditie beter was, maar ja, hoe kon je opeens een goede conditie hebben na zes manen in een paar vierkante vossenlengtes opgesloten te hebben gezeten?

Verwilderd rende Nimble rond. Aargh, wat verveelde ze zich! Haar trainingen gingen nog steeds niet door, en intussen was ze zo goed in jagen geworden dat ook daar geen lol meer aan was. Ze probeerde zichzelf nieuwe dingen te leren, maar ze wist niet meer wat ze nog kon oefenen! Leren vechten, dát was wat ze wilde. Maar Snowdrop was nog steeds te gewond om het haar te leren. Maar ze wilde het zo graag! En dan was er nog die oorlog waar ze niet aan mee kon doen, terwijl zij de reden was dat Whitelion het gebied binnen was gekomen om haar en Honeydew, haar moeder, aan te vallen! En ze kon niet mee! Dat was natuurlijk voor haar eigen veiligheid, maar leuk vond ze het niet. Ze wilde hem te grazen nemen, al wist ze dat nu het moment niet was voor persoonlijke wraak.
Geïrriteerd stampte ze rond, tot ze bijna tegen een apprentice opbotste. "Hee Salmon," bromde ze.

"Hee Salmon," bromde een bekende stem. De rode gestalte van Nimblepaw stond voor haar neus. "Oh, hey, Nimblepaw", antwoordde ze met al evenveel enthousiasme. "Ga jij wel mee vannacht?" vroeg ze. Eigenlijk hoopte ze van niet, hoewel ze het de poes best gunde. Ze wilde nu alleen niet met katten praten die mee gingen doen, dat kon haar jaloezie even niet aan. Ze wilde de schittering van opwinding in hun ogen niet zien, de vrolijke spanning in hun houding, het vooruitzicht aan een echt gevecht in hun stem. Salmonpaw vroeg zich af of Shellblade mee zou gaan. Vast wel, hij was immers een warrior. Of zou hij het kamp gaan 'bewaken', waar het ook tegen bewaakt moest worden. Alsof ShadowClan op hetzelfde moment zou besluiten om juist die nacht ThunderClan aan te vallen. Al zou het natuurlijk wel leuk zijn als dat zo was. Oh ja, Salmonpaw zou dan vast weggestuurd worden, misschien moest ze dan zelfs wel helpen met de kittens en elders in veiligheid brengen - wat natuurlijk heel heldhaftig klonk, maar wat er in feite op neer zou komen dat ze niet met het echte gevecht mee zou doen -, maar ze zou er dan tenminste nog iets van meekrijgen.

Nimble bromde even geërgerd. "Nee," zei ze kortaf. "Silvergang zei duidelijk dat apprentices niet mee mochten." Ze snapte dat wel, maar ze baalde gewoon zo erg. "Dus wij blijven samen over, met nog een heleboel andere apprentices?" Ze wilde eigenlijk iets doen vannacht, iets om de tijd de doden zonder steeds aan het gevecht te hoeven denken. Misschien konden ze er een leuke nacht van maken ind de apprentice's den.

"Nee," antwoordde Nimble brommend. "Silvergang zei duidelijk dat apprentices niet mee mochten." Oh ja, dat was waar ook. Dus zelfs als ze een maan ouder was geweest en wel had kunnen vechten had ze niet mee gemogen. Het grote verschil was natuurlijk dat ze zich daar dan niet aan had gehouden. Dan was ze gewoon achter hen aan gegaan. Het was niet alsof Silverfang haar midden in dat gevecht even weg kon sturen. Maar goed, vechten kon ze nog niet. "Dus wij blijven samen over, met nog een heleboel andere apprentices?" miauwde Nimblepaw, maar in Salmonpaws kop begon zich opeens een idee te vormen. "Wacht, wacht...!" In haar ogen kwam een opgewonden schittering en ze keek de rode poes grijnzend aan. "Nimblepaw, dit is onze kans om het WindClan gebied te gaan bekijken! Zodra Silverfang en de anderen weg zijn, kunnen wij op een ander stuk de grens oversteken en eens ongestoord dat heuvelgebied verkennen, iedereen is toch in het WindClan kamp!" Ze hoopte dat Nimble mee zou doen. Ze had geen zin om in haar eentje te gaan, dat was zo ongezellig.

Nimble's ogen werden groot van verbaasdheid. "O mijn god, dat is echt een geweldig idee!" riep ze. Ze stond te trappelen op haar plaats van enthousiasme. "Ik heb daar altijd al eens naartoe gewild." Wow dit was echt vet spannend, en zo erg tegen de regels! En dat maakte het alleen maar leuker! "Zullen we met z'n tweeën gaan, of zullen we nog wat meer katten vinden?"

Nimble's ogen werden groot. Van schok of van enthousiasme? Het bleek het tweede te zijn. "O mijn god, dat is echt een geweldig idee!" riep de rode poes uit. "Ik heb daar altijd al eens naartoe gewild. Zullen we met z'n tweeën gaan, of zullen we nog wat meer katten vinden?" "Met zijn tweeën", antwoordde Salmonpaw resoluut. "Anders gaan er misschien verklikkers mee en dan komen de warriors erachter." Salmonpaw had geen zin in een preek. Ze grijnsde. "Ik weet hoe we bij het WindClan gebied moeten komen, dus dat komt wel goed. We moeten er wel voor zorgen dat niemand het merkt. We kunnen via de dirtplace het kamp uit sluipen zodra Silverfang en de warriors weg zijn." Haar ogen twinkelden vrolijk. Oh, dit werd zo leuk!

Salmonpaw kwam met het idee, en het klonk goed. Nimblepaw knikte. "Ja. Laten we meteen gaan. Ik heb hier zo'n zin in!" Ze gaf Salmon niet de tijd nog wat te zeggen, maar liep meteen richting de dirtplace. Ze wist dat de warriors al vertrokken waren voor het gevecht, dus ze konden al meteen vertrekken als ze wilden. Ze was stiekem best een beetje bang, maar dat werd weggedrukt door haar zenuwen voor dit avontuur.

~ Zullen we een nieuw topic hiervoor in het Windclangebied maken?

"Ja. Laten we meteen gaan. Ik heb hier zo'n zin in!" riep Nimblepaw. Salmonpaw keek even verbaasd, maar wierp toen een blik op de lucht en zag dat de maan al in een donkeren hemel stond. Bij Zilverpels, had ze helemaal niet gemerkt dat het donker was geworden? Ja, de warriors zouden inderdaad al wel weg zijn. Nimblepaw was al weggelopen, maar ze deed wat snelle passen om hem in te halen. Zij had dit plan bedacht, dus zij ging voorop, dat was haar gedachte. Ze glipte vlak voor Nimble langs door de dirtplace tunnel en begon in de richting van de Vierboom te lopen. Ze moesten wel langs die plek, want verder grensden ze niet aan WindClan. Ze grijnsde opgewonden. Ze gingen zo veel lol hebben daar en niemand zou het merken. Het was wel tegen de Warrior Code, maar wat maakte dat uit als niemand hen betrapte?

-https://www.warriorcatsnl.com/t18977-our-own-adventure-nimblepaw