I hate this..

Haar ochtendhumeur zou niet slechter kunnen zijn. Een of andere imbeciele Apprentice had haar nest niet goed vrij gemaakt en ze had de hele nacht moeten woelen op een nat en betwijgd nest. De hele ochtend was ze bezig geweest al die twijgjes uit haar mooie grijze vacht te halen en haar vacht was door de vochtigheid ook nog eens alle kanten op gaan staan. Zelfs toen ze het kamp verliet zag ze zo nu en dan nog een plukje vacht opsteken. StarClan had het vandaag wel erg op haar gemunt. Maar die woorden zou ze pas gaan denken toen ze het afstapje van het zanderige holletje niet zag en er in donderde. Een geschrokken geluid verliet haar mond en ze landde vervelend op haar zij. Een geïrriteerde grom verliet haar bek en ze kwam overeind. Fijn.. nu zat er ook nog eens zand overal. Kon deze dag nog slechter?

OOC; Eerste post voor Dapplepaw.

Rustig had de kleine kater het kamp verlaten. Trainingen verliepen best soepel, maar hij genoot nog meer van de vrije tijd die hij kreeg. Wat hem tegenviel waren de spanningen tussen de clans, Dapple was nooit een echte vechter geweest. Alhoewel, hij keek altijd ietwat somber tegen gevechten aan. Je kon er dood aan gaan, iets waar hij zo bang voor was, de dood. Ze zeiden wel dat StarClan er is, maar zou hij wel naar StarClan gaan? Of zou hij in de Dark Forest belandden omdat zijn vader een rogue was? Dapple slikte even, straks zou hij in de Dark Forest komen, en dan? Dan zouden allerlei katten hem pijn doen, iedere dag zijn dood weer herbeleven? Hij rilde even bij die gedachte, stel je voor dat je stikte en die dood iedere dag weer moest voelen, vreselijk! Zijn aandacht werd echter getrokken door een soort van gil, geschrokken en zijn ogen werden groot. "Starling!" murmelde hij meteen geschrokken. Meteen begon de kater te rennen naar waar het geluid vandaan kwam, straks was ze in problemen! Hij kwam uit bij de Sandy Hollow, waar hij tot zijn opluchting zag dat er niets ergs was dan een zanderige Starling. Langzaam ging hij op de helling staan en schoof hij rustig naar beneden, niet zoals de poes blijkbaar had gedaan. Eenmaal op vaste bodem liep hij rustig naar Starling. "Gaat het?" vroeg hij op een ietwat bezorgde toon. "Ik.. Ik hoorde een gil van je... en.." mompelde hij ietwat zachtjes, met zijn oren wat naar achteren, eigenlijk best wel bang voor het antwoord van Starling. ".. ik dacht dat je .. je aangevallen werd.." eindigde hij uiteindelijk. Hij keek naar het zand bij zijn poten, en schoof er een beetje overheen met een van zijn voorpoten.

OOC: Het duurde even, maar het is dan geen kleine post :'D  

Een schoonmaakbeurt voor haar vacht zat er nu helemaal niet meer in, niet als ze dagen nog zand in haar mond wilde hebben. Grommend en grauwend kwam ze overeind, maar plots stond er iemand voor haar. "Gaat het?" Met een zachte grom legde ze haar oren wat naar achteren. Nee toch.. niet.. hij. "Ik.. Ik hoorde een gil van je... en.." Hij begon alweer af te brokkelen met zijn stem. Een verrassing? Nee. ".. ik dacht dat je .. je aangevallen werd.." Haar staart werd woest heen en weer gezwiept en ze keek de Apprentice de hele tijd aan. "En dan heb ik jou hulp nodig?" Snauwde ze naar hem, met een kwade ondertoon. Nukkig draaide ze zich om en schopte geïrriteerd wat zand naar voren. Maar ze voelde ergens een klein gevoel van schuld, aangezien het katertje met zulke haast naar haar toe was gekomen om haar te 'helpen'. Niemand anders zou dat doen. "Sorry.." Murmelde ze haast onverstaanbaar, maar bleef koppig voor zich uitkijken.