Is it true what he said? [Tinderpaw]

De rossige kater wandelde door het territorium heen, de zon stond hoog, maar het was voor alsnog ontzettend koud op deze vlakte. Soms wilde hij dat hij in Thunderclan geboren was, of Shadowclan, in ieder geval ergens waar ze bomen hadden om de ergste kou buiten te houden. Ondertussen gleden zijn gedachten de hele tijd terug naar het gesprek dat hij had gehad met zijn broer, dat de meeste katten hem alleen maar wilde voor zijn uiterlijk. Zou het waar zijn? Gingerpaw zuchtte, huiverde eventjes tegen de kou en staarde voor zich uit. Vast niet, toch?

In gedachten verzonken, had hij bijna niet door dat er iemand tegen hem aan gelopen. Gingerpaw draaide zich een paar graden en vond een lichte kattin bij hem staan, iets ouder dan dat hij was. "Maakt niet uit," wuifde hij het voorval weg en glimlachte. "Tinderpaw, toch?" vroeg hij daarna, iets beschaamd dat hij de namen van zijn den genoten niet uit zijn hoofd wist.

Hij glimlachte voorzichtig toen hij haar blik kon vangen, om aan te geven dat hij geen kwaad in de zin had. Iets wat hij eigenlijk nooit had, buiten tegen zijn broer dan, maar daar waren ze broers voor. Gingerpaw kon het niet laten om zachtjes te lachen toen Tinderpaw zei dat ze niet goed was met namen. "Gingerpaw ja, en het geeft niet, de meeste ontglippen mij vaak ook," gaf hij eerlijk toe. "Alleen de naam van mijn broer blijft redelijk hangen, als ik geluk heb," kwam er daarna vrolijk uit. "Maar goed, wat doe je hier eigenlijk, Tinderpaw?" Gignerpaw's nieuwsgierigheid was aangewakkerd...

Gingerpaw gniffelde zachtjes, misschien had Echopaw dan toch gelijk, hij was bekender dan zijn broer. "Echopaw, waarschijnlijk ken je hem wel. Kleine tabby kater, zilverkleurig, met een ontzettende hoge stem," hij betrapte zichzelf erop dat hij er bijna en minder knap als ik eraan toen had willen voegen. Dear Starclan, hij begon echt een ego te ontwikkelen hier, het werd tijd om daar iets aan te gaan doen. "Oh, nadenken, kou leiden, wandelen, je kent het wel," gaf hij onschuldig antwoord. Zijn blauwe ogen gleden naar boven toe, waar de lucht onheilspelbaar donker werd. "Regen?" miauwde hij vragend, terwijl hij naar boven knikte.

Voordat Gingerpaw zijn bek open kon doen om wat te zeggen, werd hij verrast door een plensbui die hem direct tot het bot doorweekte. "Regen," concludeerde hij met een domme grijns op zijn gezicht. "Kom, gaan we schuilen," miauwde hij tegen Tinderpaw. Als zijn geheugen hem niet in de steek liet, moest er hier ergens een dassenhol zitten dat al een tijdje onbemand was. "Hier," miauwde hij opgewonden, toen hij het hol had gevonden. "Dames eerst," miauwde hij hoffelijk terwijl hij door zijn voorpoten zakte om een 'buiging' te maken voor Tinderpaw.

"Meer dan ik in ieder geval," miauwde Gingerpaw, terwijl hij achter haar aan in het hol kroop. Het was misschien niet erg breed, maar ze zaten in ieder geval wel droog. De rossige kater plaatste zijn lichaam half voor de ingang, waardoor er nog wel licht naar binnen kon komen, maar hij de meeste regen opving op zijn rug. "Het zit je zwaar hè? De gebeurtenissen van de afgelopen tijd?" vroeg hij daarna, recht voor zijn raap. "Sorry ... Ik mag me er niet mee bemoeien," miauwde hij er snel, iets in paniek, achteraan. "Ik merkte op dat je wat ... scherper overkwam dan bij je past," legde hij daarna zachtjes uit.

"Sorry, sorry," miauwde Gingerpaw gehaast terwijl hij iets in elkaar dook, waardoor een deel van de regen in het hol viel. "Please, don't claw my ears off, I like them," verontschuldigde hij zich daarna. "Ik had er niet over mogen beginnen, het is gewoon ..." eventjes zocht hij naar de juiste woorden om het te zeggen. "Het spijt me voor je, oké. Niemand verdiend zo iets," miauwde hij daarna, zachtjes. Wat had hij anders moeten zeggen? Dat 'ie jaloers op haar was omdat zij tenminste nog familie had, terwijl hij en Echopaw er helemaal alleen voor stonden? Nee, dan zou er ruzie uitbreken en daarvoor was hij niet hier gekomen.

De kater kon het niet laten om medeleiden te voelen voor het poesje. Ze leek door zo veel heen te zijn gegaan, terwijl niemand het verdiende. Hij beet eventjes op zijn lip en kroop toen dichterbij, om zijn staart over haar schouder te leggen. Zachtjes prevelde hij een schietgebedje naar Starclan dat ze hem nu niet zou aanvallen. "Hey, het spijt me voor je, echt waar. Ik weet hoe erg het kan zijn, kijk maar naar Echo en mij, wij zijn opgegroeid zonder ouders. We hadden alleen elkaar," probeerde hij het een beetje te verlichten. "Just .. don't be angry at me, ik had er niet over mogen beginnen," miauwde hij daarna zachtjes, terwijl hij zijn kopje liet hangen en naar zijn poten staarde.

Gingerpaw knikte voorzichtig, hij snapte het wel. "Sorry," miauwde hij nog een keertje zachtjes. "Ik zal er niet meer over beginnen, oké?" Zijn blauwe ogen richtte zich op haar en hij glimlachte eventjes. "H-hoe gaat het verder met je? Goede mentor?" vroeg hij daarna, om het gesprek door te laten rollen, zodat het niet al te dood zou vallen. Hij ging zitten en keek over zijn schouder, gelukkig was de regen inmiddels wat geminderd.