Can you see the other side? {Geboorte- en deathtopic}

Een donkere lucht trok over het WindClan kamp heen en een zacht gerommel was in de verte te horen. De zure geur van regen hing verspreidt over het kamp en een vlaag die deze zure geur meenam werd de nursery in geblazen. Leafstorm opende haar ogen en maakte zich los uit het warme mosnest. De poes sloot haar ogen kort, nu ze de kracht nog een beetje had moest ze nog een keer naar het graf naar Techo, ze moest hem vertellen over de kittens, over alles wat ze fout had gedaan. Waarschijnlijk lag zijn geest daar op haar te wachten, hij verwachtte haar vannacht. Voorzichtig deed ze een paar passen langs de andere queens, wat er tevens niet veel waren, en stapte de koude avondlucht in. Een heldere maan verlichtte het kamp voor een groot deel en de poes stapte naar de warrior den. Hier stapte ze tussen de nesten door en vond uiteindelijk die van Blithesoul. Die lieve, zachtaardige Blithesoul die al zoveel voor haar had gedaan en zoveel van haar had gehouden. Voor even drukte de poes haar neus in zijn gladde vacht en genoot ze van het moment van rust. Hierna herpakte ze zichzelf en hees zich overeind, nu echt op weg naar de kampuitgang. De poes stapte langs de leaders den, waar ze de rode pels van Everstar zag. Leafstorm hield stil en knikte een keer, al kon de poes dat natuurlijk niet zien, en verdween toen door de korte tunnel het kamp uit. De doornen kraakten zacht onder haar voetjes terwijl haar witte vacht zo hier en daar de wand van de tunnel schraapte. Haar grasgroene ogen waren strak gericht op de uitgestrekte velden, die moest ze oversteken en dan was ze al vlak bij het oude huis van Techo, de plek waar ook zijn graf lag. Na een tijdje lopen stopte ze om even uit te rustten. Het kamp was nog maar een stipje, het stipje wat al die moons lang haar thuisbasis was geweest, maar nu niet meer voelde als thuis. De poes stapte door, verder en verder de heuvels over die ooit zo fijn waren geweest om over te rennen, maar nu was het een hele uitdaging die ze moest overwinnen om de andere kant te halen. De regen begon dichterbij te komen en de zure lucht werd sterker. In de verte zag ze een lichtflits die zijn weg naar de grond zocht en ergens ver achter de heuvels neersloeg, wat een oorverdovende klap opleverde. Haar oortjes vlogen iet wat naar achteren, maar ze zette door, ze moest wel doorzetten.. Het was alweer wat later toen de poes zwaar hijgend de volgende heuvel beklom, haar energie was op en ze was nog niet eens op de helft, al was de sterke geur van het kamp niet meer te ruiken. Door het hoge gras kon ze niks meer zien, en de regen kletterde neer op haar vacht. Plots voelde ze een kramp in haar buik en ze kromp ineen, wat was dat nu? De kittens zouden nu toch nog niet komen? Weer een kramp, een die echt aankondigde dat de eerste kitten eraan zat te komen. De poes keek hopeloos om zich heen, maar de regen belemmerde haar zicht. Plots zag ze een stukje in het gras waar nieuwe stengeltjes groeiden: haar plekje. Voorzichtig kwam ze dichterbij en snuffelde aan de grond, die rook nog vaag naar haar en Fearlightning. Was dit de plek waar ze die nacht had gehuild in het gras? Waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet? Waar ze voor het eerst van haar leven liefde leerde kennen? Ja, het was deze plek, haar eigen plekje. De poes ging voorzichtig liggen en kromp een beetje ineen. Deze bevalling zou er geen medicine cat zijn om haar te helpen, maar dit was de derde keer en dus wist ze wel wat er zou gaan gebeuren. Het was vreemd om de geur van Fearlightning te ruiken, alsof hij bij haar was, misschien was hij dat ook wel. De poes sloot haar ogen en zag hen alle drie voor zich: Fearlightning, Blithesoul en Techo. Het enige was dat Blithesoul het helderst was, natuurlijk, hij was de enige van de drie die nog leefde. Een volgende kramp liet de gedachten wegflitsen, en de poes kromp weer in elkaar. De regen werd nu voor een groot gedeelte tegengehouden door het lange gras wat over haar plekje heen hing, het was een soort tent die aan de voorkant geheel open was. Een zachte kreet verliet haar lippen toen de wee zo erg was dat ze voelde hoe de eerste kitten een weg naar buiten zocht. Na een paar keer persen was het dan gedaan, maar omdat de poes ziek was leek het alsof ze de bevalling van vier kittens achter de rug had. Voorzichtig trok ze de kitten naar zich toe, het was een sneeuwwit katertje die vreselijk veel van haar weghad. Een kreet kwam uit de lucht en geschrokken keek ze langs het dak omhoog. Een roofvogen, een buizerd om precies te zijn, cirkelde boven hen rond, maar verdween toen weer in de richting van de tweebeenplaats. “Buzzardkit, dat wordt jouw naam, vernoemd naar de buizard die zojuist over ons heen cirkelde,” mauwde de poes en ze legde de witte kater bij haar buik. Hij was best groot voor een jonggeboren kit, maar daarom was hij ook als eerste gekomen. Haar vacht kleefde en de ijzeren geur van bloed vermengde zich met de zure geur van regen. Een volgende wee liet haar lichtjes verkrampen en ze haalde een keer goed adem, volhouden Leafstorm. Ze voelde nu al hoe ze licht begon te worden in haar kop, ze moest volhouden. Volhouden, volhouden, volhouden. En zo kwam de tweede kitten van dit nestje naar buiten. De kitten had een nachtzwarte vacht, natuurlijk van Techo’s kant. Liefdevol trok ze de kitten naar zich toe en ze likte haar schoon, het bleek een poesje te zijn. De maneschijn viel neer op het geïmproviseerde nest en liet de vacht van de zwarte kitten lichtjes glimmen. “Darkkit zal jouw naam zijn, vernoemd naar je prachtige zwarte vacht.” Haar stem klonk vol liefde toen ze ook de tweede kitten bij haar buik neerlegde, maar erg lang genieten van de rust en het feit dat ze al twee wezentjes op aarde had gebracht werd haar niet gegund. Een volgende kitten was alweer op zijn of haar weg naar buiten. Het kostte de poes veel kracht om het voor elkaar te krijgen, maar uiteindelijk lag een wat vreemd gekleurd bundeltje bij haar. Ze trok de kitten naar zich toe en waste haar bijzondere grijze vachtje. Haar gedachten schoten terug naar een bepaald moment, net, tijdens haar reis die nu dus was gestaakt, had ze een kudde vee voorbij zien komen. “Cattlekit is vanaf nu jouw naam, vernoemd naar de kuddes vee die op dit territorium grazen,” mauwde ze met haar zachte stem, ze begon nu duidelijk het bewustzijn een tikkeltje te verliezen. Een vermoeide zucht ontsnapte uit haar lippen en ze legde voorzichtig haar hoofdje neer op haar poten. Het enige wat ze nu voelde was pijn, pijn verdriet en nog eens pijn. In haar doffe groene ogen stonden de tranen haar nader dan het lachen, de volgende kit kwam er namelijk alweer aan. Haar oogjes dicht tegen elkaar aangeperst kwam uiteindelijk de vierde kitten moeizaam ter aarde. Toen ze de kitten naar zich toetrok maakte deze een vreemde beweging, een die haar ergens een beetje aan water deed denken. Met voorzichtige halen waste ze de tabby schoon. “Floodkit is jouw naam, naar de bijzondere bewegingen die je nu al maakt.” Haar stem klonk warm, maar er was duidelijk in te horen dat het niet zo goed met de jonge Queen ging. Haar kop deed pijn en het liefst wilde ze gillen, het uitschreeuwen. Waarom kon ze niet gewoon in het kamp gebleven zijn? Dan had Blithesoul bij haar kunnen zijn, dan waren de kittens veilig geweest, dan was Brindlepool er geweest en Sparrowpaw. Maar nee, Leafstorm was eigenwijs geweest en moest zo nodig haar eigen wil doordrammen. De poes kneep haar ogen dicht en tranen rolden langzaam over haar wangen heen, natte plekken op haar witte vacht achterlatend. De volgende kitten zat er weer aan te komen, was het nu nog niet over dan? Deze geboorte ging echter snel, maar de pijn was er niet minder door. De witte vacht van de kitten viel natuurlijk meteen op, omdat ze tot nu toe alleen maar haar eerste zoon had gehad met haar vacht in zijn genen. Ze trok de kit naar zich toe en begon haar te likken. “Lovekit wordt jouw naam, vernoemd naar de katers die ik in mijn leven allemaal lief heb gehad.” Haar stem was weer zacht, en de pijn leek er wel in te staan gegrift. Haar hart klopte in haar keel terwijl ze weer een steek voelde. Het leek wel alsof ze StarClan nog een laatste dienst moest bewijzen of ze het waard was om hen te joinen. Want ja, ze wist het al, Leafstorm was een verloren zaak geworden. Nooit zou ze de krachten hebben om zichzelf uit deze situatie te halen. Het was of de laatste kitten ter wereld brengen, of zichzelf redden. Nee, zo egoïstisch was ze nu ook weer niet. De poes perste door, ondertussen voelde ze hoe sommige delen in haar lichaam af leken te sterven. Ze trok de jongste kitten naar zich toe. Deze had een zwart met witte pels, net Techo als ze hen moest vergelijken. “Lostkit is vanaf vandaag jouw naam, naar mijn verloren ziel..” mauwde ze zacht en duwde de kitten tussen haar veilige, warme vacht. Wat nu? Alle kittens waren ter wereld gebracht, maar hoe moest het verder. Leafstorm voelde haar kop zwaar worden, zo nu en dan was er een zwarte vlek.

{Alle kittens mogen nu hun geboortepost plaatsen. Als ze allemaal zijn geweest post ik verder met Pearpaw & Leafstorm, jullie mogen daarna ook nog een beetje posten in dit topic voordat Pearpaw hen naar het kamp gaat brengen – met de hulp van Timberlake die halverwege de tocht in zal vallen. Gelieve nog niet in het kamp etc te posten voordat dit topic afgelopen is! Het geboren worden van de kittens hier hoeft niet in bepaalde volgorde}

De ruimte was beklemmend en warm. Ergens voelde het veilig, als thuis, maar ergens wilde de kleine, nog naamloze kitten hier weg. En inderdaad, er begon van alles te veranderen.. Het leek alsof de kamer kleiner werd. Het kloppende, vertrouwde geluid werd sneller maar tegelijkertijd ook zwakker. En ineens leek het alsof de ruimte groter werd.. Of was er misschien minder in? En weer kromp het ineen, en met de ruimte ook de de kitten. Dit herhaalde zich weer een paar keer, tot er weer een lijfje minder in zat. Er scheen meer en meer licht door de dunne oogleden van de ongeboren kitten, terwijl al haar siblings weggleden. Tot het haar beurt was. Ze werd naar buiten gesleurd, maar maakte geen aanstalten om tegen te stribbelden. Ze voelde dat het goed was, dat dit was hoe het hoorde. Ze gaf geen krimp toen de koude lucht langs haar vachtje ging. Wel merkte ze dat er geen zuurstof binnenkwam.. Ze slaakte eventjes een klein gilletje, en haar longetjes plopten open. De koude lucht schuurde langs haar longetjes, maar ze wist dat het goed was. “Lostkit is vanaf vandaag jouw naam, naar mijn verloren ziel..”, klonk een zoete stem zachtjes. Lostkit, want dat was haar naam nu, begon naar de buik te kruipen, maar voelde al snel hoe ze geholpen werd. De zoete geur van haar moeder kwam haar tegenmoet, en zachtjes probeerde ze haar siblings aan de kant te duwen om ook wat te kunnen drinken, wat niet zo goed ging.

De redelijk grote kater nam aardig wat plek in beslag in de buik van zijn moeder. Van alle kanten botsten telkens zijn siblings tegen hem aan, maar hij was zo vriendelijk om hen maar gewoon te laten gaan, om niet naar hun uit te halen en gewoon doodstil te blijven liggen zoals hij lag. Plots ging er een schok door de kamer heen, een sterke schok. Langzaam maar zeker werd de jonge kater naar buiten toe gezogen. Eerst ging het wat stroef en langzaam, maar toen werd hij ontvangen in de buitenwereld. Een ijskoude bries ging door zijn vacht heen en zijn longen klapten met een geschrokken piep open. Daar was hij dan, hij was als eerste van het nest geboren. Een vreemde krijs van hoog boven hem was te horen, hij schrok, wist niet wat dat was. “Buzzardkit, dat wordt jouw naam, vernoemd naar de buizard die zojuist over ons heen cirkelde,” klonk de stem van zijn moeder. De poes die hem moons lang in die warme, veilige buik had gehouden. Hij piepte een keer zacht en werd toen warm gelikt. Hij wroette in de warme vacht van zijn moeder en begon gulzig te drinken, al was er wel weinig melk. De kitten voelde onder zich meerdere schokken, piepen en kreetjes van siblings die ter wereld kwamen.

De ongeboren kitten deed wat de meeste ongeboren kittens deden, drijven. Want ja, er was weinig anders te doen in de kleine wereld die ze kende. En ze voelde, ja ze voelde zo veel. Ze voelde haar siblings soms tegen haar aan botsen, soms was het vervelend, dan lagen ze tegen haar aan en belemmerde haar bewegingen. Maar uiteindelijk dobberde ze wel weer weg. Ook voelde haar moeder, deze was niks meer dan het beeldloze gevoel van veiligheid en warmte. Jammer genoeg voelde ze ook dat er was mis was met haar steun pilaar. Zorgen werden gedeeld samen met verdriet. Deze dag was weer zo een. Hij was gevuld met verdriet en leed. Er hing een benauwt gevoel in de ruimte, en het was de ongeborende duidelijk dat er was mis was. Ze kon er niks aan doen, ze was hulpeloos. Graag wou ze wat mooiers vinden, zoals wanneer het rustig was en haar moeder niet bewoog, hoe kon zei weten dat het voorval slapen werd genoemd. Er was geen tijdsbesef, enkel een vol zwart. Maar nu was haar moeder weer aan het lopen, om uiteindelijk neer te liggen. Zou het nu goed zijn? Nee, er gebeurde iets nieuws, iets angstigs. De ruimte vernauwde zich en ze voelde haar warme zwart leger worden. Ze voelde haar moeders pijn en energie. Het was niet… normaal. Na twee van haar siblings weg waren voelde ze weer een getrek, nu naar haar. Verwoed wou ze tegenstribbelen, maar ze had geen kracht in haar kleine ledemaatjes. Haar band naar eten, zuurstof en veiligheid die ze kende als haar moeder werd van haar verbroken. Ze plofte neer op een koude grond en piepte triest. Ineens weerklonk een stem, een die ze eerder had gehoord, vaag op de achtergrond. “Cattlekit is vanaf nu jouw naam, vernoemd naar de kuddes vee die op dit territorium grazen,” Het waren nietszeggende klanken voor haar, maar de warmte erin joeg haar angsten weg. Ze werd gewassen en voelde het verstikkende gevoel van ademen in haar longen aan. Toen haar moeder verder ging verborg ze haar kleine kopje in de kleurloze pels. Alles was kleurloos. Het veraste haar dat dit zo zacht was, ze kende alleen het dempende gevoel van de baarmoeder. De warmte gaf wederom troost en een nieuw zintuig prikkelde haar, geur. Ondanks dat alles hier zo verschillend was was de geur fijn. Het dreef haar aan om te gaan drinken. Weer iets nieuws; smaak. Zo liet ze zichzelf al drinkend wegvoeren in een milde slaap, alles verdoofde en voor zeker niet de laatste keer zou ze zich niet bewust zijn van de drukte om haar heen.

De tijd leek stil te staan in het eeuwige bad, wat de enige plaats was waar deze kitten nog was geweest. Ze was snel gegroeid in de laatste tijd. Ze dreef langzaam door het warme water. Ze had behoefte aan ruimte, ze wilde er uit. Langs haar dreven andere kittens, maar aandacht had ze niet voor hen. Zij besteedde aandacht aan het water om haar heen. Haar pootjes begonnen te spartelen. Een vreem trekkend gevoel trok haar naar buiten. Na de warme plaats waar ze had gedreven voelde de lucht ijzig en kil. Verward draaide de kitten haar kopje van links naar rechts, maar ze kon niks zien. Een zachte piep ontsnapte aan haar bek. Ze voelde haar vacht trekken en een warme gloed kwam dichterbij. Floodkit deed een poging om op te staan en de warme gloed tegemoet te lopen, maar deze mislukte. De lucht werd kouder en kouder aan haar natte vacht en ze begon harder te piepen, maar hield op toen een zachte en vermoeide stem weerklonk in haar oren. "Floodkit is jouw naam, naar de bijzondere bewegingen die je nu al maakt." Weer keek de kitten verward op, maar een ruw, warm iets begon haar op te warmen en ze staakte haar pogingen tot het zien waar ze was. In plaats daarvan kroop ze richting het warme iets wat haar zojuist warm had gemaakt en kroop ertegenaan. Haar snuitje drukte zich tegen een bobbeltje aan. Het rook verukkelijk. Met beide pootjes greep het grijze poesje het aan en begon te sabbelen alsof haar leven ervan af hing. Warmte vulde haar nog altijd koude lichaampje. Wat het ook was, het was een heerlijk gevoel. Maar het duurde niet lang. Er kwam niets meer en Floodkit keek op, in paniek. Als een malle drukte ze haar kopje tegen de vacht waar ze zojuist in had gegrepen. Een gepiep steeg opnieuw op uit haar keeltje en ze ging snel tegen de eerste bron van warmte liggen die ze kon vinden. Deze verdween echter ook snel en het kleine poesje begon te rillen van de kou.

(Tags: My littermates | Words: 346 | Notes: Hier is Floodie dan!)

Met vlugge passen volgde de al wat oudere apprentice de geur van haar moeder. Waarom moest ze nu zo nodig in het midden van een stormachtige nacht het kamp uit gaan? Pearpaw was wakker geworden met een vreselijke nachtmerrie waarin haar moeder beviel buiten het kamp, en toen ze ging kijken in de nursery was het nest koud. Nu liep Pearpaw door het territorium heen, zoekend naar haar moeder. Zoekend naar de poes die een van haar meest dierbare bezitten was. De geur bracht haar naar de Heatherfields, waar de geur van bloed doorheen trok. Nee. Nee nee nee! De poes begon sneller te lopen wat uiteindelijk overging in rennen, zo hard als ze kon rende ze regelrecht door de sterke lange sprieten heen. Ze remde af, zag haar moeder onder een klein afdakje van hei liggen en zag de doffe uitdrukking in haar ogen, het zwakke ademhalen. Ze was nog niet dood, nog niet! De poes snelde op haar moeder af en drukte haar neus in haar pelt. “Mam, alsjeblieft, hou vol!” mauwde ze, haar stem licht verhoogd door de paniek. Hierna merkte ze de kittens die aan de buik van haar moeder lagen pas op, zes, klagelijk piepend.

Warmte, die heerlijke warmte omringde haar. Twee weekjes, twee weekjes zat ze hier in de buik van haar mama. Echter dacht de kit nu nog niet na, en wist ze dus ook niet met hoeveel ze waren, wie haar mama was, en wie was haar papa? Ook geen idee, de kleine kit moest namelijk nog geboren worden!

koud… Was de eerste gedachte van de kit toen ze ter wereld kwam. Ze begon te piepen, waarom was het hier zo koud? Waarom was de warmte weg? De kitten werd opgepakt, wat ze totaal niet leuk vond. Ze begon demonstratief te piepen, maar ze werd bij iets warms en zachts neergelegd. Echter kende deze kit nog geen woorden, dus in dat opzicht dacht ze ook niets. Ze had nog niets gehoord van de buitenwereld, Ze voelde alleen. Ze zag niets, hoorde niets en rook niets. Maar haar instinct ‘zei’ haar dat ze naar iets moest zoeken, en ja hoor..! Ze had de tepel van haar moeder gevonden, en voelde de warme vloeibare stof in haar mondje komen. Naar mate de tijd voelde ze een ander warm ding naast haar, wat was dat? Ach, voor nu was ze veels te druk bezig met drinken, want de eerste moedermelk, is het belangrijkste!

het werd steeds krapper in de ruimte waar de ongeboren kitten ronddreef. Soms botste ze tegen iets aan. Echter wist ze niet dat dat een van haar siblings was. De warmte daarbinnen voelde fijn. De ruimte waar ze in dreef werd kleiner en een vreemd gevoel begon aan haar te trekken. Ze werd naar buiten getrokken, waar het het ijskoud voelde. Ze begon klaaglijk te piepen, toen ze werd opgepakt, maar ook door de koudheid om haar heen. Ze voelde iets over haar vachtje raspen, maar wist niet dat dit haar moeder was die haar likte. “Lovekit wordt jouw naam, vernoemd naar de katers die ik in mijn leven allemaal lief heb gehad.” Het klonk vol liefde, ook al wist de pasgeboren kitten niet wat het betekende. Ze vond een tepel van haar moeder en begon gulzig te drinken. De warme melk gleed door haar keeltje, en het liet haar fijn voelen.

Haar doffe ogen keken neer op het grote nest kittens wat aan haar buik rustig dronk. Een paar zware klappen van het onweer lieten haar lichtjes schrikken en ze kneep haar ogen dicht. Leafstorm voelde hoe elke ademhaling zwakker werd, hoeveel moeite het kostte om nog in leven te blijven. Misschien was het vrediger in StarClan, met zijn eeuwige tijden van prooi en mooi weer. Een vage glimlach verscheen rond haar lippen en een korte zucht rolde over haar lippen. “Mam, alsjeblieft, hou vol!” mauwde plots een stem op een paniekerige toon. Toen ze haar ogen opende herkende ze haar dochter Pearpaw als een donkere schaduw die over haar heen gebogen stond. Weer glimlachte de poes, en schudde haar hoofd langzaam en keek Pearpaw in haar blauwe ogen aan. “Je lijkt op je vader, wist je dat?” murmelde ze toen zacht en strekte langzaam haar voorpootje uit en legde deze op de zachte poot van haar dochter. Hierna sloot ze even kort haar ogen, moest ze haar vertellen over Techo? Hoe ze Blithesoul had veraden? Ja. “Deze kittens zijn niet van Blithesoul, ze zijn jouw halfsiblings. Hun vader was de kittypet Techo. Hij was de enige kat die mij kon helpen om door mijn depressie heen te komen. Ik voelde iets voor hem, het was sterk, maar de band die ik met jouw vader heb is sterker dan dat, moet je weten. Ik droeg plots kittens van Techo, ik wilde hem opzoeken.. maar.. hij bleek dood te zijn.” Tranen vulden haar oogjes en ze sloot deze weer. Pearpaw wist dat ze ziek was, iedereen wist dat ze ziek was van een ongeneselijke ziekte. “Pearpaw, mijn tijd is gekomen. Je zal later uitgroeien tot een prachtige poes en ik weet zeker dat jouw leven nog vol zit met prachten. Mijn verhaal komt aan zijn einde.” Well, het moeilijkste gedeelte over Techo was er nu uit, nog een klein ding die ze met haar laatste krachten moest doen. Een hoestje rolde weer over haar lippen en ze keek haar dochter weer aan. Hierna richtte ze zich tot de kittens en raakte bij hen allemaal nog een keer de kop aan, van oud naar jong. “Buzzingkit, Darkkit, Cattlekit, Floodkit, Lovekit en Lostkit.” Mauwde ze toen en keek weer naar haar dochter. Ze rekte haar neus uit en tikte zacht die van haar aan. “Zeg tegen je oudere zus Whispervoice dat ik van haar houdt, en tegen je broertje, en tegen je vader..” mauwde ze toen en ze voelde het bloed weer wat omhoog komen in haar keel. De paniekerige stem van Pearpaw schalde door de nacht heen. “Ssst..” mauwde ze zachtjes en haar kop viel neer op de grond. Voor de laatste keer keek ze haar dochter aan, wiens blauwe ogen vol tranen stonden. “Het is goed, Pearpaw, het is goed. Ik hou van jullie..” Hierna sloot de poes haar ogen, voor eeuwig. Leven werd uit het lichaam van de poes getrokken en haar groene ogen werden bedekt door haar oogleden, voor altijd.

Haar ogen stonden vol tranen na het verhaal van haar moeder. Nee. Nee. Nee! Haar moeder mocht niet doodgaan! Ze moest eerst nog warrior worden, en Fearpaw ook. Ze moest een gezin krijgen, en Fearpaw ook! Ze moest later haar kittens laten zien aan haar moeder, en Fearpaw die van hem! Tranen biggelden uit haar ooghoek en zacht begon ze te snikken toen de ogen van haar moeder sloten en ze zag hoe het ritmische op en neer gaan van haar borst stopte. De poes drukte zich tegen haar moeder aan en sloeg ondertussen haar staart om de kittens heen. Hoe moest ze dit gaan doen? De kittens waren met teveel en als ze hier zouden blijven zouden ze doodvriezen of verkouden raken en dan doodgaan. Een lange tijd bleef de poes huilend tegen haar moeder aan liggen. Donderklappen om hen heen leken haar weinig meer te kunnen deren. Haar moeder was dood en haar siblings zouden ook doodgaan als ze niet sterk zou zijn. Ze moest nu sterk zijn, haar moeder was ook sterk geweest. De poes stond op en pakte de kittens bij elkaar. Ze nam hen alle zes voorzichtig bij hun nekvelletjes en haar hele mond barstte van het zachte pluis. Het lichaam van haar moeder werkte ze bovenop haar en zo sleepte ze de witte poes half op haar rug mee. Soms was ze bang dat de kittens zouden vallen, dat ze hen pijn zou doen. Maar het ging goed en ze boog haar kop zo dat de kittens droog hingen, alle regen viel op haar kop. Behalve dan de enkele tranen die bovenop de grote bundel kitten viel.

Floodkit deed een paar verwoede pogingen om om zich heen te kunnen kijken. Zachte stemmen klonken om haar heen. Een nieuwe bron van warmte verscheen in de koude ruimte en Floodkit liet haar neusje in het dikke pluis van de nieuwe kat haar vacht verdwijnen. Ze was op zoek naar de warme en zoete geur die ze ook bij haar moeder had geroken en geproefd, maar die vond ze niet. Ze liet een klagelijk gepiep opstijgen uit haar keeltje, maar de vacht voelde warm aan en ze was gestopt met rillen. Iemand zei haar naam. Ze keek opnieuw op met nietsziende ogen. De stemmen stierven weg en een zacht gesnik steeg op uit de eigenaar of eigenares van de vacht waarin Flood haar neusje begraven had. Regelmatige schokken gingen door het warme lichaam. De grijze kitten was gestopt met piepen en concentreerde zich alleen nog maar op haar koude lichaampje, welke ze als een malle tegen de pluizen aanduwde. Plots voelde ze hoe haar lichaampje op werd gepakt bij haar nek. Één enkele luide piep ontsnapte haar bek, maar toen was ze stil. Ze sputterde niet tegen, maar liet zich alleen, tegen haar littermates aangedrukt, meevoeren door de poes, waarvan ze zojuist had besloten haar geur te vertrouwen. Een paar vreemde druppels verdwenen in de grijze vacht van de kitten, maar ze kon niet ontdekken wat het was.

(Tags: Pearpaw, Floods litters | Words: 228 | Notes: -)

Midden in de nacht was hij er gewoon uitgeglipt, om rust te krijgen. Die laatste ontmoeting met Leafstorm had zijn hele humeur weer in de war gebracht en meestal werd hij helemaal naar beneden getrokken. Dikke regendruppels begonnen al op zijn vacht te vallen en dit was een teken voor hem om maar eens terug te keren. Het landschap, waar hij al die tijd over had uitgekeken, werd verlaten en met een rustige tred keerde hij terug. Donkere wolken verzamelden zich in de lucht en het gerommel van donder echode door zijn kop heen. Geen goed teken. Omdat de Heatherfield geen regelrechte omweg zou zijn, nam hij die route maar, de kans om daar iemand tegen te komen was dan ook klein, wie er ook maar zo gek was om met dit weer naar buiten te gaan.

De metaalachtige geur van bloed kwam zijn neus binnen en zijn gestreepte oren kwamen gealarmeerd overeind. De geur was zo overwelmend dat hij geen kat eraan kon binden. Langzaam kwam hij dichterbij en zag toen een flits van witte vacht. Meteen kwamen zijn nekharen omhoog en deed hij een paar stappen opzij, in de hoop dat de feeks hem niet had gezien. Hij wilde net zijn tocht naar het kamp weer vervolgen toen hij een paar zachte piepjes hoorde en bewegingen opmerkte tussen het lange gras. Oh nee.. was Leafstorm zo dom geweest om buiten te bevallen. Toch.. hij hoorde geen geruststellende woordjes of een tevreden gesnor. Queens deden dat toch altijd? Het was nu of nooit en Timberlake duwde zijn gestreepte kop door de sprieten en zag toen een Apprentice, lijkend op Leafstorm, die haar moeder op haar rug had genomen en zes kittens in haar mond had. "Waarom doet je moeder dit n--" Zijn stem brak af toen hij het lichaam van Leafstorm niet eens zag bewegen. Het lag maar stil op de rug van de jonge poes. "Wat is hier gebeurd..?" Het was niet per se een vraag voor de Apprentice en hij deed een paar stappen dichterbij. "Ik draag d'r wel."

Haar ogen stonden vol met tranen en haar beeld was wazig. Na de eerste paar stappen vroeg ze zich af of ze dit wel ging redden. Haar moeder én de kittens meenemen. "Waarom doet je moeder dit n--" Pearpaw keek op en zag een perplexe Timberlake staan. Meteen herkende ze hem als de ex-apprentice van haar moeder. Natuurlijk wist ze dat het helemaal niet goed had gezeten tussen die twee. "Wat is hier gebeurd..?" mauwde de kater toen. Tranen stroomden over haar wangen heen en drupte een beetje op de kittens, de rest viel op de grond. Ze wilde zo graag vertellen wat er was gebeurd, dat haar moeder beter had verdiend. Echter kon ze niet praten door de mond vol met kitten. "Ik draag d'r wel." Pearpaw gaf hem het lichaam van haar moeder over, wat een beetje zwaarder was geworden door haar natte, lange vacht. Maar alsnog zou een gemiddelde warrior zwaarder zijn dan haar. Nu het gewicht een stuk minder was kon ze zich meer focussen op de zacht piepende kittens.