{Open} ~Roses are red, the river is blue~

De zon had ze stenen, al aardig verwarmt, en met een kleine, 'stiekeme' glimlach op zijn snuit plaatste Lostdream zijn poot op de stenige bodem. Sunningrocks bleef een van zijn favoriete plaatsen, al kwam je er af en toe vervelende katten tegen. De rosse kater had besloten om te jagen, maar dat besluit stelde hij nu een beetje uit. Nog steeds liep hij verder, oplettend voor adders, die er gelukkig niet leken te zijn. De rivier lag daar te glimmen, in het warme licht van de zon. Met zijn tong wreef Lostdream over zijn droge lippen, en de kater bewoog richting de rivier. Even spiedde hij er snel overheen, naar het RiverClan gebied, maar haalde daarna zijn harige schouders op, en boog zijn hoofd. Het water was meer als welkom, en gretig dronk hij verder. Hij verzette zijn rechtervoorpoot lichtjes omhoog, omdat die licht begon te glijden op de natte bodem. Nog geen drie tellen later hoorde hij een wegslibbend geluid, en voelde hij hoe koude aan zijn poten vrat. Daarna ging het allemaal vrij snel, de koude greep naar zijn schouderspieren, Lostdream gleed verder, het water omhelsde zijn lichaam, enkel zijn kop stak nog boven, al zag hij de oppervlakte van de rivier al snel zich sluiten boven zijn hoofd. De Warrior trok zich met al zijn kracht terug omhoog, maar kreeg enkel een ijskoude, erg grote slok water binnen, die brandde in zijn luchtpijp. Hij wou niet zwak zijn, niet om hulp roepen. Zijn nagels grepen hopeloos naar de losse steentjes op de bodem, en hij probeerde zich -met weinig succes- omhoog te trekken aan de rand. "Mousedung!" proestte hij toen hij boven kwam, maar ging terug kopje onder. Lostdream gooide zijn gewicht naar de kant toe, dit keer mét succes. Proestend bleef hij -welliswaar drijfnat- aan de rand liggen, en staarde wat met een lege blik naar de lucht. Zwaar hijgend, en met een rasperig geluid kuchtte de kater. Het branderige gevoel in zijn luchtpijp voelde erg ongemakkelijk, maar drinken van de rivier, dat zowieso níét. Lostdream sloot zijn ogen, en haalde diep adem. "Mousedung .." zuchtte hij opnieuw.

~Open {!} Wees welkom c:
~iPad post, sorry voor typfouten xD

Bijna alles wat de rosse poes zag deed haar denken aan het geluk van Soft en Rush. Ze had zich er bij neergelegd, ja, maar het zag er naar uit dat haar zusje en zij elkaar zouden negeren voor de komende tijd. Mismoedig staarde Foxflare naar de rivier, die eeuwig door bleef stromen. Ze zou voor altijd blijven turen, als Fox' aandacht niet werd getrokken door een vloek. "Mousedung!" Het kwam van een kat, dat was zeker. Snel haastte de poes zich naar de stroom. Gelukkig zag ze de kater al de oever was geklommen, en nu zachtjes zuchtte. "Mousedung .." "Gaat het wel?" Bezorgd hing Foxflare boven de ginger kater, die ze nu herkende als Lostdream. Een vriend van haar zus. Ze hoopte dat hij niks wist over hun ruzie, ze had namelijk niks kwaad in de zin. Haar gele ogen keken bezorgd neer op de kater.

De zon werd plots afgescherm door een schaduw, en Lostdream rolde zijn ogen omhoog, waardoor hij in het bezorgde gezicht van Foxflare. Kort moest hij denken, maar besefte toen dat het Soft's zus was. Opnieuw kuchte de kater wat water, en rolde toen op zijn zij. "J .. Jha hoor," hijgde hij, nog steeds met raspende stem. "Denk ik." Een geut water verliet zijn lichaam, en de kater probeerde terug wat hoger op land te raken, al begon hij langzaam weer terug te glijden. "Hmhnee." zei Lost, en trok zich met zijn nagels omhoog. De kater hief zijn hoofd nu, en keek in de gele ogen van de poes. "Ik denk .. Dat alles .. Goed .. Is." Zijn poten voelde nog heel zwak, maar dat hoefde hij niet aan de poes' neus te hangen, want als ze net zo bezorgd was als Softvoice -wat hij erg sympathiek van haar vond- zou zijn, zou hij hier nog een hele tijd zitten, en misschien zelf een heel verhaal vertellen. Maar wat moet, dat moet.

Frostfang stoof op het geluid van spetterend water af. Het zou zomaar kunnen dat er een RiverClankat bedacht om eens op de Sunningrocks te gaan! Het zou zeker niet de eerste keer gaan. Frost klapte haar nagels uit en rende snel verder. Ze bekeek de twee katten beneden en ze herkende de ene vrijwel meteen als Foxflare, maar het duurde wat langer voor ze Lostdream herkende in dat natte hoopje. Met een grijns voegde ze zich bij het duo. "Zo, Lostdream dacht even om te gaan zwemmen!" Zei ze met een honende stem en ze haar grijns werd alleen maar groter. "Wel, waarom ga je er dan niet nog een keer in?" Riep ze en ze duwde zó Lostdream weer het water in. Al snel lag ze helemaal dubbel van het lachen.

~ If you don't mind? Ik kan m'n post aanpassen dat ze je niet in het water duwt Wink

De afgelopen weken had het grillige winterweer plaats gemaakt voor een lekker lenteweertje. De zon scheen af en toe, en als je hoog in de bomen ging zitten en de zonnestralen op je vacht liet vallen, was het heerlijk warm. Maar de zon had het water van de rivieren en meren nog niet opgewarmd. Het zou nog lang duren voordat je het water kon drinken zonder een koude steek door je slokdarm te voelen. Maar dat was winter - Nimble's eerste winter, en ze moest er nog aan wennen.
Ze stond aan de oever om zich heen te kijken. Ze hard dorst en moest wat drinken, maar ze keek niet uit naar de eerste slok. Ze likte haar neus af en maakte zich klaar voor de slok. Maar voor ze de slok nam, zag ze een rode kat het water in vallen. Wat was er aan de hand? Ze rende naar de plaats van de kater toe, en zag door het water de rode kleur van.. Lostdream! Haar rode buddy! Gespannen keek ze toe, maar ze wist zeker dat hij uit het water kon komen. En dat lukte. Twee katten die Nimble niet herkende -één was ook rood- stonden bij Lost toen hij uit het water klom. Maar de witte duwde hem er weer in. Nimble grinnikte, ging zitten en sloeg haar staart om haar poten. Zou Lost dit kunnen waarderen?

Een honende stem en een ontsympahtieke grijns waarschuwde Lost al, maar te laat. De poes duwde hem zo terug de rivier in, en het koude water greep als een vuist naar zijn hart, en sneed als messen in zijn lichtpijp, die gevuld werd met de ijskoude vloeistof. Toen hij zijn kop door het water naar boven wist te krijgen, en hij Nimblepaw grinnikend zag zitten, verslapte zijn kracht en zijn spieren. Was dat vriendschap? Gaan zitten en grinniken? De rosse kater vroeg zich af of ze überhaupt besefte wat de witte poes had gedaan, en of ze haar honende stem gehoord had. In plaats van tegen het water te vechten, liet hij het hem onder sleuren. Wat maakte het ook uit? De witte poes -die hij niet herkende, maar wel merkte dat ze ouder was als hem- flikkerde hem zo het water in. Dus wat? Als hij nu verdronk, was het toch haar fout. Wat maakte het uit, niemand die hem missen zou, Nimble zat nu ook lachend -of grinnikend- toe te kijken. Lost haalde zijn schouders voor zichzelf op, en hapte nog even naar adem, terwijl het water hem weer naar beneden sleurde en een golf water weer binnendrong in zijn mond. Hij had geen kracht meer in zijn lichaam. Maar toen hij de honende stem van de poes opnieuw klonk in zijn gedachten, flikkerde woede in hem op, die hem wél kracht gaf. Véél kracht. Woest plantte hij zijn nagels op de bodem, en aan de gladde stenen. Zijn ogen waren dan wel dicht, om zo weinig mogenlijk pijn te krijgen mocht hij op het land komen, maar als ze open geweest waren, zou je er waarschijnlijk woede in af kunnen lezen. Met al zijn kracht sprong Lostdream uit het water, zo op de poes. Met zijn poten drukte hij haar schouders tegen de grond, en zijn drijfnatte vacht droop onstopbaar op de witte vacht onder hem. "Dankjewel, hé!" schreeuwde hij opgejaagd tegen de poes. "Wil je me dood ofzo? Ben je gek in je kop!" Woedend schudde hij zijn vacht uit boven de poes, waarna hij van haar af ging, en een teleurgestelde blik op zijn 'buddy' wierp. "Vind je dat nu vriendschap, Nimble?" vroeg hij, zijn stem raspend van het water, en een fragiele kraak was te horen, ook in zijn stem (natuurlijk). Die ene zin sprak voor hem meer teleurstelling en verontwaardiging uit dan hij had kunnen uitdrukken in een heel verhaal. Scheldend keek hij naar de grond, vervloekte die witte poes even, en braakte vervolgens het water uit dat in zijn lichaam gedrongen was. "Als ik was verdronken, dan had je zeker lol gehad, niet? Dan had je wel iets kunnen uitleggen aan Firestar hé?" Woede flakkerde opnieuw op in zijn ogen, terwijl ik een stap korter kwam. "Oooh, ik heb hem trug geduwd terwijl hij amper nog kracht had om op zijn poten te staan, ooh het spijt me, ik zal het nooit meer doen." acteerde hij, met de vervelende, honende stem van de poes. Zijn ogen draaide half weg, maar schuddend met zijn hoofd wist hij zich recht te houden. Een blik op Nimble, zijn Clangenote waar hij vanaf nu een hekel aan had die dus Frostfang heette, besefte hij toen, en op Foxflare. Drie poezen, waar hij op het moment maar één mocht, één een hekel aan had en één waar hij teleurgesteld in was. Wat een mooie Clan was ThunderClan toch! Grommend keek hij Frostfang aan, grauwde naar haar en ging zitten, waarna hij begon zijn drijfnatte vacht te wassen. Hij was onvoorstelbaar woest, en het liefst liep hij gewoon naar het Camp, maar dat ging Lost niet doen, hij was niet zwak. Maar die witte moest nog één verkeerd ding zeggen, en de Silverpelt zou niet groot genoeg zijn voor de woede die uit de rosse kater los zou barsten.

+Niets persoonlijks naar niemand toe, gewoon Lost die z'n haat/vertrouwensmomentje had, en zijn woede enzo ;D Al moet ik toegeven dat ik me zo ingeleefd hem dat ik zelf woest was xD
Lost in de rivier xD :

Nu zag Frostfang nog een andere poes, ergens verderop, ook grinniken. Ze keek naar het water en verwachtte ieder moment de oranje kop van de kater, maar hij bleef maar weg. Hij bleef weg, en Frostfang begon zich zorgen te maken. Had ze hem er zo hard in geduwd? Het was als een... Grapje bedoelt. Ja, als een grapje! "Dankjewel, hé!" Frostfang schrok zich dood, ze had niet gemerkt dat de kater weer op de kant geklommen was. En woedend dat hij was! "Wil je me dood ofzo? Ben je gek in je kop!" Frostfang vernauwde haar ogen. Net toen ze wat wilde zeggen, begon de kater ook tegen de poes verderop te schreeuwen. "Vind je dat nu vriendschap, Nimble?" De kater keek naar de grond, begon vervelende dingen over Frostfang te mompelen en begon toen te overgeven. Mousedung! Frostfang had helemaal niet bedoelt om de kater half te laten verdrinken? Het was wel duidelijk dat de kat het wel zo opvatte. "Als ik was verdronken, dan had je zeker lol gehad, niet? Dan had je wel iets kunnen uitleggen aan Firestar hé?" Sissend sprong Frostfang op. Het was nu wel duidelijk genoeg voor haar! Maar de kater had er zin in. "Oooh, ik heb hem trug geduwd terwijl hij amper nog kracht had om op zijn poten te staan, ooh het spijt me, ik zal het nooit meer doen." By Starclan! Kon die kat dan ook gewoon niet een seconde zijn mond houden? "Luister, het was niet mijn bedoeling om je te laten verzuipen, wist ik veel? Het is zo goed als je eigen schuld. Je had ook gewoon naar boven kunnen zwemmen." Frostfang had geen idee of hij dat gekund had, maar ze nam aan van wel en ze zou het wel merken als het niet zo was. "En je hoeft ook niet je bui op mij af te reageren? Doe dat lekker op iemand anders!" Snauwde ze en ze klauwde met haar inmiddels opengeklapte nagels in de grond.

Hahaha dat plaatje geweldig!

~ Dat plaatje xD

Nee.. Absoluut niet. Lostdream kon dit niet waarderen. Sterker nog: hij werd zelfs boos op haar! Verbaasd legde Nimble haar kop tussen haar schouders, maar hield zich stil. Ze keek hoe hij op een afstandje ging zitten en zich droog begon te likken. Maar Frostfang ging er hard op in. "Frostfang, stil," beval Nimble. Het was compleet ongebruikelijk dat een apprentice dat tegen een warrior zei, maar ze wist dat heen en weer geschreeuw de situatie niet zou verbeteren. Lostdream was waarschijnlijk geschrokken, en Frostfang op haar beurt van zijn reactie. Het was waarschijnlijk een misverstand - daar ging Nimble in ieder geval vanuit. "Ik denk dat je hem even moet laten." Ze klonk nu veel vriendelijker, en keek Frostfang met grote ogen aan, hopend dat ze zou begrijpen dat ze het niet kwaad bedoelde. Ze wilde alleen de situatie niet uit de hand laten lopen.
Nimble stond aan de verkeerde kant van de oever. Ze had nog nooit gezwommen, dus ze wist niet goed hoe ze aan de overkant moest komen. Moest ze dan nu, vanaf de overkant, Lostdream uitleggen dat ze niet van de lange afstand had gezien dat hij vermoeid was geweest? Dat ze niet had geweten dat hij had kunnen verdrinken? Dat ze hem anders had geholpen? Ze dacht dat het een spelletje was geweest, en had tot een paar seconden geleden graag mee willen doen aan het spel - als ze beter had kunnen zwemmen. Ze zweeg, en besloot later met Lostdream te praten, als hij wat gekalmeerd was.

Met opgetrokken wenkbrauw bezag de doorweekte kater hoe de rosse Apprentice de veel oudere Warrior een bevel gaf. Denkt ze dat? Oh StarClan, ze is nog dommer als hij dacht. Door zijn woede hoorde hij de vriendelijkheid in haar jonge stem niet. Zijn blik boorde zich in die van Nimblepaw, die nu zwijgend daar zat, aan de overkant van de rivier. Een plotse vlaag van schaamte overspoelde hem, maar die schudde de kater snel van zich af. Zij zat te grinniken. Zij hielp niet. Zij had de oudere Warrior gecommandeerd. Het was haar fout. "Ik reageer me af op wie ik wil!" schreeuwde hij daarna weer naar de Frostfang, waardoor zijn woede weer erger werd, en zijn blik vuur schoot. Als blikken konden doden, ooh, dan was hier een witte poes gestorven. Op dit moment wou hij nergens anders zijn als met de kat die hem wél begreep, de zus van Foxflare. Softvoice begreep hem tenmiste wél. Lostdream wierp een blik op Foxflare, die zich bijzonder stil had gehouden. De rosse kater's vacht begon nu stilaan op te drogen, maar de neiging zich terug in de rivier te gooien en het water zijn gang te laten gaan, was groot. Zijn hart was op het moment gevuld met woede, en daardoor wierp hij nog een woeste blik op de witte poes. "Naar boven zwemmen? Had je überhaput door dat ik al bijna verzopen was, dat ik geen kracht meer had? Zoniet, dan ben je blind genoeg om Elder te worden!" Dat laatste was misschien best gemeen, maar zijn humeur was slecht genoeg om iemand zo uit te schelden tot Firestar hem ten orde zou moeten roepen. En Nimble, hij hoopte dat ze besefte wat ze had gedaan.

+ Is de overkant geen RC gebied? xD
++ Lost is een b*tch (A)

Inmiddels waren er twee andere katten bij gekomen. Bezorgd keek Foxflare toe hoe een witte poes hem honend toe sprak, en vervolgens weer in het water duwde. "Nee! Wat doe je?" Riep ze geschrokken. Net op het moment dat ze hem er weer uit wilde trekken, kwam er een apprentice bij zitten. Die grinnikte zachtjes bij het aanzicht van de kater weer in het water. Fox kon het echter niet waarderen; Ze was te bang dat de kater iets zou oplopen. Gelukkig kroop de kater al snel weer de kant op. De witte poes, die blijkbaar Frostfang heette, snauwde arme Lostdream af. De lippen van de rosse poes vertrokken in een grauw naar de witte warrior, maar ze hield zich nog net in, toen Nimblepaw haar al het zwijgen oplegde. "Frostfang, stil," Die had lef, een warrior de regels voor schrijven. "Ik denk dat je hem even moet laten." Ze klonk vriendelijk, maar dat klopte totaal niet bij haar actie zojuist geleden. Lostdream was nog steeds nat, en Fox snelde naar hem toe. "Ik reageer me af op wie ik wil!" De kater klonk woedend, en Foxflare bad in stilte dat dit niet op een gevecht zou aflopen. "Naar boven zwemmen? Had je überhaput door dat ik al bijna verzopen was, dat ik geen kracht meer had? Zoniet, dan ben je blind genoeg om Elder te worden!" Nu gaf Foxflare hem voorzichig een kopje, in de hoop hem te kalmeren. "Ze is het niet waard, kom." Sprak ze op sussende toon. Ze keek de kater begripvol aan, zij had zich ook wel eens laten gaan, maar ze hoopte dat de kater haar woorden serieus nam.

Toen de apprentice haar tegensprak, voelde Frostfang een gevoel van trots. Ze wist niet waarom, ze was niet de mentor van de poes, maar ze was trots op Nimblepaw dat ze het durfde. "Ik reageer me af op wie ik wil!" By Starclan, wat had díe kater een humeur, zeg. Ze had het als een grap bedoelt, ze had niet eens gezien dat de kater moe was. Natuurlijk was het meer een pesterijtje dan een grap, maar alsnog... De kater leek, opnieuw, steeds bozer te worden en zoals Frostfang al verwacht had, begon Lostdream weer tegen haar te schreeuwen. "Naar boven zwemmen? Had je überhaput door dat ik al bijna verzopen was, dat ik geen kracht meer had? Zoniet, dan ben je blind genoeg om Elder te worden!" Nu was de zwart-witte poes gekwetst. Een elder? Zij? Alleen maar omdat ze ouder was en dus meer ervaring had, besloot ze. "Ze is het niet waard, kom." Oké, nu hadden ze haar zover gekregen. Frostfang was woedend. De apprentice had toch ook gelachen? Frostfang siste en klapte haar nagels uit. Ze stortte zich op de poes die had gezegd dat Frostfang niks waard was en gaf haar een flinke klauw in haar rug. Hierna keek ze woedend naar Lostdream en begon te schreeuwen. "Kijk nou wat je gedaan hebt?! Dankzij jou heb ik deze poes verwond!" Oh, wat wilde ze graag dat ze Lostdream een schuldgevoel kon geven. Ze grijnsde en haalde ook nu naar de kater uit, miste hem op een haar na.

- Fight fight fight fight fight! X3

Een gesis achter de rosse poes trok haar aandacht. Foxflare draaide zich stomverbaasd om en voelde de scherpe steken van klauwen haar rug. Geschrokken staarde ze naar de bloeddruppels die opwelde uit de redelijk diepe wond. Dit had ze nooit gewild! Fox realiseerde zich nu dat het "ze is het niet waard" de poes boos had gemaakt. Nu probeerde Frostfang de schuld bij Lostdream te leggen! Bijna verdedigend ging ze voor de kater staan, de pijn in haar rug negerend. Ze kon nu een gemene opmerking er uit gooien, maar dat zou het alleen maar erger maken. "Zo bedoelde ik het niet." Haar stem was ijzig koud, hoewel haar mond in een grauw stond. Met een gerimpelde neus van ergenis vervolgde ze; "Ik wil geen problemen." haar stem trilde lichtjes, als de witte warrior dat nou maar niet merkte! De rugwond begon te steken, en Foxflare was nu ook wat minder zeker van haar zaak. Wat als ze zouden vechten? Zou het wel winnen? De witte poes leek sterk, maar zelf was ze ook niet slap. Wanhopig wierp ze een blik op Lost, zou de kater haar helpen?

~ Ehhh, dat zou goed kunnen xD Ik heb geen idee eerlijk gezegd

Nimble voelde een licht gevoel van trotsheid toen niemand tegen haar inging. Wauw, ze sprak een warrior tegen en er werd naar geluisterd! Al was dat maar voor even. Frostfang viel uit en viel de jonge Foxflare aan! Waar sloeg dat op? Je mocht nooit een clangenoot aanvallen!
Dat was de druppel voor Nimblepaw. Ze had nog nooit gezwommen, maar ze moest naar de overkant. Ze zag een plaats waar de stroming niet heel sterk was, omdat het water kalm werd gehouden door wat stenen die uit het water staken. Ze besloot de gok te wagen. Ze nam een aanloop om zo ver mogelijk in het water terecht te komen, en nam een diepe duik. Koud, koud, koud, ochh, wat haatte ze water! Ze trappelde door, zoals ze Riverclankatten had zien doen. Ze voelde vissen langs haar poten glijden, maar ze bleef doortrappen. Veel sneller dan ze had gedacht raakte haar poten de andere kant van de oever aan en klom ze uit het water. Ze nam niet de tijd haar lange, dikke, doorweekte vacht uit te schudden, maar rende snel naar de twee katten toe. "Frostfang!" Ze stond naast Foxflare. Ze wilde niet nog een keer tegen de warrior ingaan, maar ze wist dat Foxflare geen kwaad in de zin had. Een aanval was onnodig.
Ze keek nog even om naar de woedende Lostdream. Hij was duidelijk kwaad en teleurgesteld in haar, maar dat berustte allemaal op een misverstand. Ze had niet gezien dat hij aan het verdrinken was. Anders had ze nooit gelachen! Ze zag hem als een vriend, één van haar betere binnen de Thunderclan. Ze zou er kapot van zijn als er iets met hem zou gebeuren. Maar ze wist dat hij dat zou begrijpen als ze hem dat later uit zou leggen, als hij wat gekalmeerd was en zij de tijd kon nemen het uit te leggen. Maar nu moest haar aandacht liggen op Frostfang kalmeren.

Toen Frostfang de poes aanviel, kon Lostdream niets dan verbaasd naar de aanvaller staren. "Ik heb eigenijk niets misdaan, Frostfang," zei hij kil, en besloot voor Foxflare te gaan staan. Betekenisvol en met dankbaarheid keek hij haar aan. "Moet je naar Maskheart? Zoja, ik ga wel mee als je wilt hoor .." Nimblepaw was de rivier ook overgestoken, en ze probeerde de oudste Warrior tot orde te roepen -zo leek het toch- en deze keer vond Lost het niet eens erg. De grote kater besefte dat de poes hém een schuldgevoel wou geven, maar dat ging haar niet lukken. Hij had niets misdaan. Frostfang duwde hem terug en maakte hem kwaad. Haar klauwen hadden Foxflare geraakt. Vol afschuw keek hij de witte poes aan. "Ik weet niet .." begon de grote Warrior. "Of ik dit aan Firestar moet melden," zijn stem klonk nog fragiel door het teveel aan water wat hij binnen gekregen had. "Want een Clankat aanvallen is niet wat in de Warrior Code staat." Zijn neus trilde licht, maar zijn woede was vooral veranderd in angst. Wat moest hij doen mocht die gek hen allemaal aanvallen? Hij kon geen Clankat aanvallen, ook al was het om zijn leven te beschermen. Lost kon het zich niet inbeelden dat hij tegen Frostfang vechten zou. De kater besefte dat hij misschien wel de grootste van hen allemaal was, maar daarom zou alle schuld op hem gestoken kunnen worden. De neiging om Firestar in te lichten was groot, maar de neiging Fox en Nimble te beschermen groter. "We kunnen dit nu nog vergeten," bromde hij. "Als je je excuses wilt aanbieden aan Foxflare, en tegen Maskheart vertellen hoe ze aan haar wonden komt." Terwijl hij het zei wist de kater al dat de poes dit zowieso nooit zou willen doen, en dat het har kwaad ging maken. Maar een plots besef waar Nimble vandaag kwam, deed hem ook weer verbaasd kijken. De overkant was wel degenlijk RiverClan Territory. Da's een zorg voor later ..

Frostfang luisterde verveeld hoe Lostdream haar een lesje probeerde te leren. "We kunnen dit nu nog vergeten," zei Lostdream. "Als je je excuses wilt aanbieden aan Foxflare, en tegen Maskheart vertellen hoe ze aan haar wonden komt." Uh, nee? Tuurlijk niet! Ze zou iedereen die hier stond goed duidelijk maken dat dit niet bij Firestar gemeld zou worden. Ze rende op Lostdream af, stopte vlak voor zijn gezicht en siste. Haar neus raakte bijna zijn neus aan en ze fluisterde hem toe: "Dit komt Firestar niet te weten, schat. Als je ook maar iets zal zeggen, ik krijg je te pakken. Ik ruk eerst je staart eraf, daarna je oren en dan krab ik je ogen eruit. Ik zal je een pijnlijke dood geven, wees gerust." Ze sloot haar ogen en boog weg van Lostdream. Ze richtte zich op de andere twee en miauwde simpel dat Firestar dit niet te weten zou komen.

- Je mag het zeker tegen Firestar vertellen als Frost maar niet uit de clan gegooid wordt :3

"Ik heb eigenijk niets misdaan, Frostfang," De Rode kater keek verbaasd,maar ging toen verdedigend voor haar staan. "Moet je naar Maskheart? Zoja, ik ga wel mee als je wilt hoor .." Fox kreeg een warme blik in haar ogen. "Graag, en be-" "Frostfang!" De rode apprentice kwam naast haar staan. Ze vond het niet bepaald fijn om onderbroken te worden, maar ach. Ze ging zitten, en begon haar wonden te verzorgen. De kans was klein dat ze nu nog aangevallen zou worden door de witte kattin. Lostdream leek even diep in gedachten, maar bromde uiteindelijk; "We kunnen dit nu nog vergeten," Vergeten? Wat bedoelde hij? Als je je excuses wilt aanbieden aan Foxflare, en tegen Maskheart vertellen hoe ze aan haar wonden komt." De rosse poes snoof minachtend, maar zacht. Een simpel, niet gemende 'sorry' zou haar wonden niet helen. Ondanks haar verachting, had ze een gevoel dat de poes niet in zou stemmen met dit plan. Daar was ze veel te trots voor. Zoals ze had verwacht, luidde het antwoord behoorlijk vijandig. Forstfang was nu nog maar een muislengte van het gezicht van Lost verwijderd, en ze siste: "Dit komt Firestar niet te weten, schat. Als je ook maar iets zal zeggen, ik krijg je te pakken. Ik ruk eerst je staart eraf, daarna je oren en dan krab ik je ogen eruit. Ik zal je een pijnlijke dood geven, wees gerust." Een geschokte blik bekleedde het gezicht van de rode kattin, zoiets ergs als een doodsbedreiging had ze niet verwacht. Ze wist niet goed wat ze moest doen, ze bleef enkel alleen dichtbij de grote kater staan. Mocht er een aanval komen, dan zou ze meevechten. Hoe de poes haar net rugwonden had bezorgt, was gewoon laf. Echter was ze slim genoeg om deze gedachte hardop uit te spreken, wetend dat ze dan weer een klap kon verwachten.