Superstitious Ain't the Way

Oke, dat was nog best een klerenend lopen, de contouren van een vaag kamp hadden zijn aandacht getrokken, en de staart van Flow had alles bevestigd. Nu liep de kater door een duidelijk geïmproviseerde ingang naar binnen, maar stopte halverwege. "Moet ik dit wel doen?" Een beetje onzeker zette de kater een kleine stap achteruit, maar besloot uiteindelijk maar dat alles lastig lastiger kon worden dus ging de weg al snel weer voorwaarts. Totdat hij in het volle kamp stond van de vijandige clan, met een gewonde poes op zijn rug. Goede situatie.

- Flowpaw eerst, Bo geeft aan wie nog meer kunnen >3

Thank starclan, ze waren er bijna! Alleen, ze stopten? Maar... waarom? Tall deed zelfs een stapje naar achter, nu was het geen tijd om te twijfelen Tall! Gelukkig, begon de kater het tijdelijke kamp in te lopen, ze was nu deels gered! Ze had Nightstream nodig, en eigenlijk best wel snel ook!

-Deze mogen reageren; Nightstream, Honeyspots, Quietpaw, Dawnstar & Wolfgaze(evt). Later komt Shrewstar Tallpaww ophalen :3

Het leek even alsof de wereld was gestopt met draaien toen ze de zwart witte vacht op een rug naar binnen zag worden gedragen. Het kon niet, het was onmogelijk..!

Als bijdrage aan de prooistapel liet ze het muisje vallen en gaf haar calico vacht een paar snelle likjes, zodat er geen klitten zouden ontstaan in de loop van de tijd. Zachtjes ging ze zitten en sloeg haar staartje om haar poten, een beetje afwezig keek ze voor zich uit, de ruzie met Flowpaw stond nog in haar geheugen geprent. Toch kon ze de moed maar niet bij elkaar rapen om haar te gaan zoeken, bang voor wat ze zou vinden. Of het nou een gewonde Flowpaw was of een kwade, het zou haar even veel pijn kunnen doen. Dus.. had ze ervoor gekozen om maar hier te blijven en nu zou ze wachten tot ze het kamp weer in zou komen.
Dat gebeurde ook, maar niet op de manier waarop ze het had gehoopt.
Haar oogjes konden het niet geloven en haar poten begonnen hevig te trillen toen ze haar zusje op de rug van iemand het kamp in zag worden gebracht. Voor een kort en ijzig moment vreesde ze het ergste, dat ze dood was. Een angstige jammerkreet verliet haar keel en zo snel als ze kon rende ze op haar zusje af en stak hoopvol haar snuit in haar vacht en voelde, alsof het de grootste opluchting ooit was, een ademhaling en een hartslag. Ze leefde nog, ze leefde nog! Maar misschien niet voor lang. Om haar zusje ruimte te geven, stapte ze naar achteren en toen viel haar blik pas op de kater die haar naar binnen had gebracht. De hoop die ze zojuist had gevoeld, verdween en gleed terug de grond in. Nee. Haar vacht sprong overeind in minder dan een seconde en ze boorde haar klauwen in de grond. Hoe durfde hij..? Hoe waagde hij het om hier zomaar..? Maar.. misschien had hij het wel gedaan? "Jij." Riep ze woedend uit, niet bang om katten te attracteren naar deze gebeurtenis, van haar mochten meerdere Warriors hem nu aan stukken scheuren. "Wat heb je met mijn zusje gedaan? Hoe durf je het haar aan te vallen en dan met die rotkop van je het kamp binnen te komen." Nog maar net kon ze haar woede onder controle houden, want als ze hem zou aanvallen, zou Flowpaw misschien wel pijnlijk op de grond kunnen komen. Ze deed een pas naar achteren, wie weet wat hij wel zou kunnen gaan doen, met zijn vieze ShadowClan poten.

Hij kwam het kamp binnen, en meteen werd hem duidelijk dat het niet de bedoeling was dat hij dit gezoen had. Het kamp was redelijk rommelig, alsof snel in elkaar geflanst, en de slaapplekken leken de buitenriverclanse kater vreselijk. Veel tijd en aandacht kon hij er echter niet aan besteden dankzij de zus van de gewonde poes op zijn rug die naar hem toe gerend kwam. Tall wilde haar begroeten, maar de woorden bleven haken in zijn keel, de blik van Quiet naar Flow, en toen naar hem. Zijn ogen werden immens toen Quiet hem beschuldigde, verbaasd en een beetje onzeker voelende in dit vreemde kamp zette hij weer een klein stapje naar achter. Toen pas legde hij Floe uiterst voorzichtig, met een aai van zijn staart over haar kop, op de grond neer. Hierna wendde hij zich pas tot de poes die zo slecht over hem dacht. "Je zusje heeft een medicine cat nodig voor de wonden waarmee ik haar vond," Mauwde hij, strak en vastbesloten zich niet afgeserveerd te laten worden als dader. Dat pikte hij niet.

- Ik post door om het topic te laten lopen, door Bo genoemden kunnen blijven invallen ^^

Het feit dat ze een angstige kreet van Quietpaw hoorde betekende dat ze nog om haar gaf, hoe ze dan ook had gedaan tegen haar. Flow’s oogleden werden zwaar, maar ze zag nog hoe Quiet har onderzocht. Ze wou zo graag dingen tegen Quiet zeggen, maar dat kon ze niet… Hoeveel het hart ook brak. "Jij." Hoorde ze haar zusje roepen, tegen wie had ze het? "Wat heb je met mijn zusje gedaan? Hoe durf je het haar aan te vallen en dan met die rotkop van je het kamp binnen te komen." Tallpaw dus, maar ze wou het zo graag, maar ze kon het niet. Ze wou aan Quiet uitleggen wat er gebeurd was, stap voor stap, en dat Tall haar gered had van haar dood. Maar dat kon ze niet, ze kon al amper haar oogleden open houden, laat staan praten. Ze voelde hoe ze werd neergelegd op de grond, op die koude koude vieze grond. Ze voelde nog even Tall’s staart, voordat hij ging praten. "Je zusje heeft een medicine cat nodig voor de wonden waarmee ik haar vond," Hoorde ze hem zeggen, hij sprak de waarheid, maar in haar ooghoek zag ze een van haar pesters, waardoor ze een angstige blik in haar ogen kreeg. Ze kreunde even van de pijn, en sloot haar ogen. Meteen opende ze ze weer, want ze mocht niet slapen tot Nightstream naar haar had gekeken, of Honeypaw natuurlijk!

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Zo snel als ze kon rende de poes richting het nieuwe kamp. Ze was in het territorium geweest toen een warrior aan was komen snellen en had gezegd dat er een buitenstaander in het kamp was. Hij wist niet veel te vertellen over deze kat, behalve dat hij van de Shadowclan komt en waarschijnlijk een apprentice is. Ook had hij Flowpaw op zijn rug gehad, en daar was Dawn het meest bezorgd om. Licht hijgend kwam ze eindelijk in het kamp aan. Ze schudde even met haar vacht en liep toen naar de plek waar alle katten omheen stonden. ”Laat me erdoor alsjeblieft.” Zei ze, vriendelijk maar streng. Al snel kwam ze aan bij de indringer, Flowpaw en Quietpaw. Ze zag hoe de twee zusjes bij elkaar waren en de indringer aan de andere kant. Ze bekeek Flowpaw even snel, het zag er niet goed uit, maar ze leek nog te ademen. De rosse poes wendde zich toen tot de Shadowclan kater. Zij kon niks voor Flow betekenen, dat moest Nightstream doen, maar zij kon wel wat aan deze kat doen. ”Ik ben Dawnstar, de leider van Riverclan.” Stelde ze zichzelf voor. Haar stem had altijd een vriendelijk tintje, maar toch kon je zien dat ze duidelijk boos was. De warrior had haar helemaal ingevuld en ze wist wat er gebeurt was in het kamp, maar niet daarbuiten. ”Ik dank je voor het binnenbrengen van Flowpaw, maar zou jij mij kunnen vertellen hoe dit is gebeurt?” Ze kneep haar ogen even iets samen terwijl ze de apprentice recht aankeek.

259 words | Tallpaw, Flowpaw, Quietpaw | ~| ( © hunter. )

De kater stond al op scherp in het vijandelijke kamp, en vervloekte zichzelf voor het brengen van Flow. Ja, ze was zijn vriendin, in zekere zin, maar hij had voor deze keer gewoon moeten luisteren. Zijn innerlijk trok al samen bij de gedachte aan Shrewstar's reactie. Zou hij verbannen worden? Als dat zo was dan zouden een paar zekere katten het niet overleven, maar zover was het gelukkig allemaal nog niet gekomen. De kater had prima diplomatische skills, en toch was hij uiterst nerveus toen de Riverclan leader ineens aangelopen kwam. Gelukkig zag ze eruit als een eerlijk rechter, die hem niet zomaar zou vermoorden, misschien kwam hij hier dan toch nog levend weg.
De kater boog uit respect zijn hoofd toen ze zich voorstelde, en antwoordde met zijn eigen naam nadat de vraag die de leader gesteld had zijn oren bereikt had. "Mijn naam is Tallpaw," Begon hij, zodat het praten makkelijker zou gaan voor beiden, "Ik deed mijn dagelijkse patrouille ronde, waarbij ik soms de rivier in duik voor verkoeling," Zouden ze dat erg vinden? In zekere zin was de rivier voor de helft van Shadowclan. "Dat deed ik vandaag ook, en ik kwam zo bij de brug, daar hoorde ik de poes kreunen.." Haar naam werd met opzet niet genoemd, ze mochten geen vrienden lijken. "Daar lag ze, zwaargewond, en aangezien ik een zwaargewonde kat niet aan zijn of haar lot kan overlaten bracht ik haar hier, in de hoop dat ze gered kan worden," Dat was zijn verhaal, en niemand zou het geloven, tenminste.. Hijzelf zou het niet geloven, daarom had de kater nu toch echt Flow nodig die hem zou beschermen want op zijn gemak was de kater hier niet.

De geur van bloed was misselijk makend en direct stak de witte kattin had kopje uit de medicine den. Wie was er gewond? Haar blauwe ogen keken schichtig rond en ze snoof eventjes, daar kwam de geur vandaan. Niet veel later merkte ze een sterke Riverclan geur op, vermengd met een Shadowclan geur. Een huivering gleed over haar rug heen, maar ze kon het niet laten dat er een zachte grom opsteeg van achterin haar keel. Ze keek toe hoe een bruine apprentice een bekende Riverclan apprentice binnen droeg. Direct daarna zag ze dat Quietpaw, de calico apprentice, naar haar zusje toe rende en die direct begon te verdedigen. Eventjes dacht Honeypaw aan haar broer, Wolfpaw, zou die hetzelfde voor haar doen? Ze schudde haar kop en kwam net de den uit toen ze Dawnstar aan zag komen. Nieuwsgierig liep ze erachter aan en luisterde met een half oor naar de conversatie die begon. Haar aandacht was gericht op de apprentice die gewond was, Flowpaw. Ze snuffelde eventjes goed door haar vacht heen en dacht ondertussen na over wat ze moest pakken. Zou ze dit alleen aankunnen, of zou ze Nightstream erbij halen? nee, ze zou het eerst wel eventjes alleen proberen. "Blijf zo stil mogelijk liggen, ik ga wat kruiden voor je halen," miauwde ze zachtjes, maar duidelijk en rustig. Als haar patiënt zou merken dat ze zich niet op haar gemak voelde met de Shadowclan apprentice erbij, zou ze die gevoelens kunnen overbrengen op Flowpaw en dat wilde ze niet. Ze moest zeker blijven van haar zaak.

[Vage post x'D Bo, zou je me precies kunnen zeggen wat de wonden zijn, dan kan ik de juiste kruiden zoeken ervoor xd]

Een grom gleed uit haar keel en haar calico vacht kwam langzaam overeind, toen de kater het waagde om te bewegen. Zomaar legde hij haar zusje op de grond neer en had het lef om tegen haar te praten op die toon. Haar nageltjes boorden zich in de grond. ”Laat me erdoor alsjeblieft.” Plots verscheen de rossige vacht van Dawnstar en Quietpaw deed een pasje naar achteren, maar niet het ver, voor het geval dat de ShadowClan kater nog iets in zijn kop haalde. ”Ik ben Dawnstar, de leider van Riverclan.” Nerveus draaide ze haar oortjes. Waarom ging Dawnstar niet gelijk over tot een beschuldiging? Deze kater lapte elke regel aan zijn poot. Elke regel die er maar bestond! ”Ik dank je voor het binnenbrengen van Flowpaw, maar zou jij mij kunnen vertellen hoe dit is gebeurt?” Haar nekharen kwamen weer wat overeind. Dit was veels te vriendelijk! Hij was zomaar hun kamp binnengekomen. En bij de uitleg van de Apprentice begon ze al helemaal van hem te walgen. Zwom hij, met zijn vieze poten, dagelijks in hun rivier? Quietpaw wierp zwijgend een blik op haar Leader. Dat kon ze toch niet zo laten? Dat moest hem toch iets kosten? Of.. wilde ze iedereen maar te vriend houden? Het leek de Apprentice beter om zich stil te houden. Al snel verscheen Honeypaw, verzorging voor haar zusje en Quietpaw wierp een dankbare blik op de witte Apprentice. Tenminste iemand die ze nu nog kon vertrouwen.

Alles werd weer teveel, Dawnstar kwam erbij en ging Tallpaw ondervragen, ze wou dat ze hem kon helpen! Honeypaw kwam bij haar, die zei dat ze moest blijven liggen. Haar oor begon ze nu ook opeens heel erg te voelen, wat was er met haar oor? En ze begon ook steeds meer haar wonden voelen, waarom deed het zoveel pijn? Haar ademhaling ging snel, iets te snel. Haar beeld werd steeds zwakker, en ze kon met moeite haar ogen open houden. Maar Flow's energie was bijna op, alles verbruikt. Het laatste beetje kon ze opsprokkelen om het laatste te zeggen, niet wetend of ze hierna ooit nog wakker zou worden. "Q-quiet..." bracht ze met tranen in haar ogen uit. "I-ik... hou van... je.." bracht ze moeizaam en zachtjes uit, maar nog wel hoorbaar voor de katten, waarna ze haar kopje neerlegde, en zich overgaf aan haar vermoeidheid. Haar oogjes gingen dicht, en uiteindelijk belandde ze in een bewusteloosheid. Niet wetend of ze wakker zou worden, Quiet ooit nog zou zien in RiverClan, haar moeder spreken, haar vader spreken, warrior worden... Tall helpen... Ze had het tenminste nog uitgebracht, en nu lag haar leven in de poten van StarClan

Note;; Ze gaat niet dood x'D Ze zal alleen in een bewusteloosheid zitten, en gewoon weer ontwaken :'D

Honeyspots had vreemd opgekeken toen Dawnstar opeens langs haar heen kwam snellen. Omdat ze midden in een jacht poging zat, had de langharige poes besloten om er verder niet over na te denken. De muis was uiteindelijk ontsnapt en iet wat nors was ze nu op weg naar het kamp. Misschien kon ze haar leerling eens gaan halen en wat kneepjes bij leren. Dat was iets productiever dan jagen. Op een drafje ging ze naar hun nieuwe kamp toe en werd meteen begroet door een mengeling van vijandige geuren en een ShadowClan geur. Op haar hoede rende ze het kamp binnen en werd begroet door een lastige situatie. Haar blik ging al snel naar een klein bundeltje ellende. Een klein, zwart wit, bundeltje ellende. Honeyspots' haar gezicht verwrong zich in een uitdrukking van pure vrees. Ze schreed langs Quietpaw, de ShadowClan apprentice, Dawnstar en Honeypaw heen. 'Q-quiet...I-ik... hou van... je..'" Was het laatste wat ze opving voor ze zag tot haar paniek dat Flowpaw haar ogen sloot en in elkaar zakte. Bewusteloos. Flowpaw!" Gilde ze uit en ze duwde haar neus tegen de kleine versie van die van haar dochter aan. Tranen vulde zich in haar ogen. "Flowpaw!?" Miauwde ze wat dringender, angstiger. "Wat is er aan de hand!? Wat is er gebeurt!?" Riep ze hysterisch op een uitzonderlijk hoge toon. Ze was opgelucht toen ze heel langzaam en onregelmatig het flankje van haar dochter zag reizen en dalen. Maar dat nam niet weg dat ze er vreselijk uitzag. Één en al bloed. "Honeypaw! Doe iets!" Riep ze uit naar de medicine apprentice die naast haar stond. Ze keek haar hulpeloos aan. Haar hersenen werkte niet meer goed. Alles leek te snel te gaan. Ze kon niet meer helder denken. Alles waar ze nu nog aan kon denken was haar dochter in levens gevaar! Hóe was dit gebeurt!? Ze was eigenlijk het merendeel van de katten die aanwezig waren vergeten. Beschermend ging ze tegen haar dochter aanliggen en krulde ze haar grote, gevederde staart om haar heen. Liefdevol en uiterst voorzichtig begon ze over haar verwondingen te likken, iedereen behalve hun tweeën even vergeten.

[*Klik* listen this while reading]

Direct nadat ze de wonden van Flowpaw had geïnspecteerd was de witte kattin terug gerend naar de Medicine den, terwijl ze bijna koortsachtig probeerde te herinneren wat ze moest meenemen om haar wonden te kunnen verzorgen. "Celandine, voor de ogen. Comfrey wortel voor de wonden," terwijl ze rond zocht tussen de kruiden vond ze nog iets wat goed van pas kon komen. "Dock, goed zo, die kan ik ook gebruiken. En nog wat ... ah, cobwebs, gelukkig." Terwijl ze alles meesleepte in een van de grote bladeren, merkte ze dat het drukker was geworden rond de gewonden apprentice. Zo kon ze toch niet werken!? Honeypaw legde alles rustig neer en wilde net gaan beginnen, toen opeens de schreeuwende stem van Honeyspots naast zich hoorde. Ze draaide zich met een ruk om en haar blauwe ogen stonden kwaad in de gouden ogen van de oudere kattin. "Ik kan pas wat doen als jullie me allemaal wat rust gunnen!" siste ze kwaad terug, terwijl ze haar blik door de groep heen liet gaan. "Zo kan ik toch niet werken?" mompelde ze daarna, terwijl ze zich weer terug draaide naar de gewonde apprentice. Blijkbaar was Flowpaw bewusteloos geraakt terwijl ze haar kruiden aan het zoeken was, nog een zorg erbij. Ze begon met het voorkauwen van de Dock om de wonden te kunnen verzachten. Normaal gezien moest ze de patiënt waarschuwen voor eventueel stekende pijn, maar aangezien Flowpaw toch niet bij bewustzijn was, hoefde dat nu niet. Ze voelde de adem van Honeyspots de hele tijd in haar nek en gromde zachtjes. Voorzichtig bracht ze de pulp aan op de wonden en draaide zich om naar de gevlekte kattin. "Als je je zo'n zorgen maakt om je dochter, haal dan een bal mos en maak 'm nat, dan kan ik zo proberen om Flowpaw weer bij bewustzijn te krijgen als ik klaar ben met de wonden" commandeerde ze de oudere warrior en keek haar eventjes strak aan. Waarna ze zich weer Flowpaw focuste en verder ging met de andere wonden te verzorgen.
Eenmaal bij haar oog moest ze voorzichtig zijn, ze wist wat ze moest doen, maar het was altijd tricky, omdat als er iets mis ging, de apprentice blind kon raken. Ze pakte de bloem en liet was van het sap in het oog van de kattin druppelen. Dat was het enige wat ze kon doen, verder was het aan Starclan wat ermee gedaan zou worden. Honeypaw zuchtte zachtjes en stapte bij de apprentice weg, nu moest ze alleen nog bij bewustzijn komen en aan haar vertellen of ze nog ergens pijn had. Zo kon ze haar immers niet helpen. De witte kattin keek om zich heen, maar ze zag haar mentor nergens en wist dus ook niet of ze het goed had gedaan. Er zou niets van lof haar kant op komen, helemaal niets, van niemand.

"Q-quiet..." Ze draaide angstig haar oortjes om, en zag toen plots Flowpaw liggen. Had zij.. had zij zojuist gesproken..? "I-ik... hou van... je.." De calico liet haar oortjes hangen en wilde zich net voorover buigen om iets te zeggen, toen haar moeder haar zusje ontdekte en hysterisch begon te kermen. Quietpaw drukte haar oortjes tegen haar kop en plots kwam Honeypaw in haar haast naar haar toe. De Apprentice durfde niet de kijken wat ze ging doen met haar zusje, dus wendde ze vlug haar blik af en keek naar de grond. Na een zachte zucht keek ze weer op en zag tot haar schrik dat Flowpaw buiten bewustzijn was geraakt. Nerveus schuifelde ze naar voren, oogcontact vermijdende met haar moeder en drukte voorzichtig haar snuitje tegen die van Flowpaw. "Kom op Flow.. je kan het wel.." Jammerde ze zachtjes, met een gebroken stem.

Ik werd wakker op een soort... Grasveld. Was dit StarClan? Was ik in StarClan? Schichtig keek ik om me heen. Als dit mijn lot was.. Maar er gebeurde iets, ik wist niet precies wat, maar het deed pijn. Ik schreeuwde het uit en mijn pesters verschenen voor mijn neus. Ik dook meteen in elkaar, ik wou geen pijn meer! Ze begonnen me te beledigen. Ik wou hier weg! Ik begon te huilen toen ik zag wat er allemaal in mijn leven was gebeurd. Alle nare dingen. Het werd steeds donkerder om me heen en ik begon de strijd op te geven. "Alsjeblieft, haal me hier weg..." jammerde ik. Ik kon de druk niet meer aan, waardoor het steeds zwarter werd om me heen. Dingen vervaagden, Bomen, het riviertje dat er stroomde en zelfs het gras onder me maakte plaats voor de zwarte waas. Ik werd opgeslokt door de zwarte waas. Ik gaf het bijna op, maar iets trok mijn aandacht. "Flowpaw!" Ik keek op van mijn gesnik en keek om me heen. "Mama?!" riep ik jammerend. "Flowpaw!?" hoorde ik nog een keer. "Mama help me!" riep ik, maar er was niks anders dan de zwarte waas. Toen zag ik haar, ze liep naar me toe en ging om me heen liggen. Eindelijk kon ik rustig worden en de zwarte waas om me heen ging langzaam weg. Niet lang daarna zag ik mijn lieve zusje Quiet naar me toelopen. "Quiet?" miauwde ik met tranen in mijn gele ogen. Toen lag ik opeens stil, ik kon niks meer. Ik kon niet praten, niets. Ik voelde de snuit van Quiet tegen de mijne, maar ik kon niks meer. Niet meer praten, bewegen, ik kon alleen nog maar ademen. "Kom op Flow.. je kan het wel.." hoorde ik mijn zusje met een gebroken stem jammeren. Waarom kon ik niks meer? Iets drukte me tegen de grond, maar wat? Ik begon weer te vechten, vechten tegen de zwarte waas die me tegen de grond hield. Ik voelde de liefde van mijn zusje en mijn moeder, daarvoor vocht ik. Ik stond uiteindelijk, maar zij stonden stil, wat gebeurde er? Uiteindelijk vaagde alles voor mijn beeld weg en was het pikzwart voor mijn ogen...

Ineens ging Flow's ademhaling heel rustig en soms stopte het voor een paar seconden en daarna ging het weer door. Flow was overduidelijk op de rand van leven en dood, vechtend voor haar leven. Of misschien gaf ze het wel op? Nee. Na een korte tijd begon Flow's ademhaling steeds regelmatiger te worden en je kon haar horen kermen in haar bewusteloosheid. Uit het niets schoten haar gele ogen open en keek ze ietwat verdwaasd rond. Quiet was er echt, haar moeder was er echt... Flow begon zachtjes te snikken terwijl ze zichzelf moeizaam een beetje ophees. Haar wonden deden minder pijn, maar ze voelde zich nog zo zwak. Ze liet zich weer vallen, geen kracht meer om een beetje overeind te blijven. Ze had zichzelf nog net kunnen redden van de dood.

OOC: Ze was niet in StarClan, ze droomde gewoon in haar bewusteloosheid. Hierin vocht ze voor haar leven, en door de liefde die ze hoorde en voelde van haar moeder en Quiet, vocht ze de 'zwarte waas' aka de dood aan :3

OOC 2: De rest van de Clan mag nu binnenvallen, zolang ze Tall maar niet aanvallen x'D

Ze staarde even naar het 'kamp' en zuchtte zachtjes. Dit was geen kamp, dit was een dode plek. Hier konden ze niet leven. Ze wandelde wat door en stapte rustig het nieuwe kamp in. wel meteen ving ze de nieuwe geur op die er was. Bloed, Shadowclan. Ah, zie je bewijs. Met een rustig oog keek ze rond, maar zag enkel een shadowclan apprentice en haar eigen apprentice die gewond was... wacht WAT? Ze sperde haar ogen open keek even naar de kattin die zichzelf wat ophees. Een kattin zat rond haar gekruld. Mazelock sperde haar ogen open en even vonkte woede erin, maar al snel ebde dat weg en maakte het plaats voor de fake verdriet die ze voelde voor deze nuttloze apprentice. Ze spurtte naar haar toe en keek bezorgd naar Flow. "Wa- Wat is er gebeurd?" zei ze met een trillende stem. Ze bleef kijken naar de kattin en bleef staan, alsof ze verbaasd was... Puh... Dat was ze helemaal niet, vroeg of laat had ze zoiets wel verwacht... Maar dat liet ze niet merken.

Onderwerp: Re: Superstitious Ain't the Way