{Littlestream} Sniffle

Al zigzaggend wandelde de poes door haar den, niet goed wetende waar ze aan moest beginnen. Ze had de kruiden al terug netjes op hun plaats gelegd, had de rommel die enkele dagen terug heerste, opgeruimd. Het leek wel of ze de hele den een lente schoonmaak had gegeven, en alsnog had de poes tonnen van energie over. Wat best raar was door de rare aandoening welke ervoor zorgde dat ze zich sneller dan andere katten vermoeid voelde. Het duurde dan ook niet lang of ze voelde de pijn die in haar poten stak. Met een zacht plofje viel de grijze kattin neer in haar nest, slechts verward voor zich uit starende. Ze wist het niet goed meer, want ook de spanningen hadden het tot haar hoofd gehaald, wat ervoor zorgde dat de poes acties deed met ruis in haar hoofd. Alsof een dikke laag mist het logisch nadenken blokkeerde. Maar de poes functioneerde nog goed genoeg om te weten wiens stem op dit moment door haar den galmde. "Slatekit!" Miauwde ze zachtjes, eerder als een melding voor haarzelf dan een echte begroeting. Al gauw stond de poes op en trippelde ze richting het grijze gestalte van de kitten toe. "Is er iets?" Vroeg ze, licht nieuwsgierig.

Een klein glimlachje spreidde zich op haar gelaat bij het zien van de grijze kitten. Ze was al blij dat het arme ding er beter aan toe was dan de vorige keer .. of toch niet? Zodra de poes haar vertelde dat ze zich niet goed voelde, streek ze even met haar voorpoot langs het voorhoofdje van Slatekit, om algauw vast te stellen dat de poes een griep had opgelopen. Een zachte zucht verliet haar mond. "Ik denk dat je koorts hebt, maar niet bang zijn. Ik zal er wel voor zorgen dat je je snel terug beter voelt." Miauwde ze vriendelijk, vreemd kalm voor hoe ze zich eigenlijk echt voelde. Met geconcentreerde pootstappen baande ze zich richting de stapel kruiden toe die ze zonet nog had geordend. Ze greep een enkele bloemen genaamd moederkruid en ging ermee terug richting de kitten. "Hier, eet op. Het zal je beter doen voelen." Miauwde ze met een glimlach terwijl ze de bloemen voor Slatekit neerlegde.

De poes zuchtte slechts bij al de vragen die Slatekit op haar afvuurde. Hoe kon ze iemand's vragen beantwoorden als ze nog niet eens een antwoord op die van haarzelf kon vinden? "Ik ben er zeker van dat deze je terug beter zullen maken, ik beloof het je." Probeerde ze de kitten opnieuw over te halen met een klein glimlachje. Wie was die kat ook alweer die had gezegd dat kruiden je ziek maakten? Ze had best wel de neiging om een hartig woordje met die des betreffende krijger te hebben. Ze snapte heus wel dat de kat het had gezegd met als bedoeling Slatekit uit de den te houden, maar dit was ook een resultaat van de domme woorden. Wat als Slatekit nou weigerde ze op te eten? Wat als ze daardoor nog zieker werd en uiteindelijk stierf? Dan was ze ervan overtuigd dat dit niet haar schuld was, aangezien zij haar hulp had aangeboden. Het kwam niet door haar dat de poes het niet vertrouwde..

De grijze poes lachte even bij de woorden van de kitten. "Bedankt, jij bent ook zeker een schat." Miauwde ze zachtjes, zonder dan iemand anders het kon horen. Ze wou geen jaloerse moeder op haar geweten hebben staan, want ook zij had zeker de geruchten gehoord dat Fawnstep zich nogal beschermend gedroeg tegenover de kits. Littlestream keek weer op toen Slatekit haar uit haar gedachten trok en greens even. "Dat is normaal, maar wist je dat wanneer deputy's leader worden, ze eerst ook zo'n bittere kruiden moeten eten voor de lange reis te kunnen doorstaan? Stel je voor dat jij nu een deputy bent, en je op het punt staat clanleader te worden." Miauwde ze met grote groene ogen.

Een soort van overwinnend gevoel rees op in haar lichaam toen ze zag dat de kitten de kruiden flink op at. De vraag die volgde deed haar dan ook zeker grijnzen. Ze was vaak ver gereid, maar altijd met moeite. De keren dat ze met Ashdrizzle op avontuur was gegaan hadden vaak al haar energie opgezogen, wat ervoor zorgde dat ze de avond die volgde vaak vroeg al naar bed ging. "Ja, heel ver! Een keertje toen ik samen met je vader naar Windclan territorium ben gegaan bijvoorbeeld." De poes zuchtte even nadien en draaide zich verward om. Verdomme, nu had ze die hoofdpijn weer! Ze had de neiging om naar de kruiden stapel te lopen en alle kruiden die hoofdpijn tegengingen in één keer naar binnen te slikken, maar wist dat als ze dit deed de kans groot was dat ze zich nadien nog slechter ging voelen.. Achja, wat maakte het uit. Het was niet dat iemand werkelijk gaf om haar gezondheid, noch gevoelens.

"Maar wat dede-" Hoorde ze het kleinere poesje achter haar rug zeggen, echter was het nogal moeilijk om haar aandacht volledig op Slatekit te richten. "Tante.. gaat het wel?" De poes draaide zich met een kleine glimlach terug om en knikte. "Ja hoor, ben gewoon een beetje moe." Miauwde ze zachtjes, waarna een geeuw haar mond verliet.