All because of one broken rule

Binnen blijven was het gene wat je doen moest als je ziek was, vooral zo ziek als dat Roughkit was. Haar keel voelde gezwollen aan, en deed pijn wanneer ze hoestte. Haar kop bonkte, en haar zicht was slechter dan normaal. Ze moest zich langer ergens op focussen voor ze iets zien kon. Daarnaast hielpen haar andere zintuigen ook niet. Het leek wel alsof haar kop ook vol zat met snot naast haar neus. Haar bekje stond voortdurend open om te ademen, en dat allemaal omdat ze een regel gebroken had. Was Starclan nu dan echt zo kwaad op haar? Nee, dat kon ze gewoon niet geloven. Echt eetlust had ze nu ook niet, als of haar maag ook vol zat met snot. Tevens moest ze braken wanneer ze at, gewoon omdat het hoesten haar misselijk maakte.
Inderdaad, leuk vond ze dit niet. Ze wist niet precies hoe lang ze nu al in de nursery lag, maar het leek als of er al vele moons voorbij waren gegaan. Niet dat dat zo was, ze lag nu misschien net een quarter moon in de medicine cat den. Het water incident was nog een recente gebeurtenis.
Van Littlestream mocht ze de medicine cat den niet verlaten, omdat het risico anders te groot was dat andere katten ook ziek werden. Nog steeds geloofde ze dat niet! Zíj was toch ziek, en dat kwam doordat ze één keer de regel gebroken had! Tevens was ze niet de enige die ziek was, Slatekit lag ook in de medicine cat den. En ze durfde te wedden dat zij wel gewoon af en toe haar kopje buiten de medicine cat den mocht laten zien.
Roughkit hief haar kopje op en keek om zich heen, alles was zo wazig, en ook aan haar geur zintuigen had ze nu niets. Haar neusje zat namelijk vol met snot, en haar oren bonkten als een gek. Dus moest ze het doen met wat ze zien kon. Gelukkig had ze vandaag een betere dag, en was ze nog niet overprikkeld. Ze keek voorzichtig en langzaam om zich heen, en verliet zo haar nestje. Elke stap die ze zette dreunde door haar hele lichaam heen, voornamelijk haar kopje. Maar ze wou niet nog langer stil liggen, ze wou iets doen. Lachen, en zo weer beter worden. Ze sloopt klunzig maar voorzichtig naar de uitgang van de medicine cat den toe. Als katten haar buiten zouden zien, zou ze zo weer naar binnen gebonjourd worden, en daar had ze nu geen zin in. Ze trok zich zelf terug in een hoekje dicht bij de opening van de medicine cat den, zodat ze wel alles en iedereen buiten kon zien. Misschien kon ze in haar verstop plekje in de medicine cat den nog wat lol maken, dus bleef ze daar maar zitten, afwachtend tot ze iemand zien zou.

OOC: Open.

O man, Innerkit verveelde zich dood. Normaal als hij zich verveelde ging hij met zijn broertjes en zusje spelen, of uit zijn nest rollen, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Maar nu gingen die dingen niet. Zijn siblings lagen te slapen en zijn moeder had gezegd dat hij ze moest laten slapen, wat hij behoorlijk stom vond. En het rollen uit zijn nest kon niet, daar begon hij te groot voor te worden en daarmee zou hij de andere wakker maken. Verveeld keek hij om zich heen en besloot maar even te zien wat er buiten gebeurde. Snel trippelde het zwarte katertje de Nursery uit en knipperde even tegen het licht dat ineens in zijn ogen scheen.
Maar toen hij aan het licht gewend was en hij om zich heen keek liet hij zich meteen op zijn achterwerk zakken. Er waren geen spelende kittens. Er was wel een queen met haar twee kittens, maar daar wilde hij niet heen, niet met de queen bij ze. Zometeen kregen de twee kittens op hun kop of was de queen een van de katten die hem en zijn siblings niet uit konden staan. Nee, dank je, daar ging hij liever niet tussen zitten. Hij dacht na over wat Roughkit had gezegd, zijn loyaliteit bewijzen. En hoe moest hij dat gaan doen, er was nog niets wat hij kon doen. Niemand liet hem met iets helpen. Over Roughkit gesproken, hij had gehoord dat ze ziek was geworden. Ze was in het water gevallen ofzo had hij opgepikt van een andere Queen. Misschien zou hij haar kunnen bezoeken. Even draaide hij zijn kop naar de medicine den waar het poesje waarschijnlijk lag. Zou hij iets mee moeten nemen. Even keek hij denkend om zich heen. Toen kwam er een witte bloem in zijn zicht, hij sprong op en rende er heen. Hij zette zijn tanden om te stengel en beet erin om hem los te krijgen zonder de bloem te slopen. Een warrior was aangekomen met een roos voor haar nest, misschien kon deze in Rough's nest. Hij trok aan te stengel tot die los schoot. Innerkit rolde even achterover en keek bedust om zich heen. Hij liet de bloem snel vallen. Bleg, die sappen waren echt vies bitter. Maar hij ging de bloem wel voor Roughkit meenemen. Voorzichtig pakte hij het witte ding weer bij de steel vast, deze keer zonder de sappen in zijn bekje te krijgen. Voorzichtig trippelde hij naar de Medicine den. Ook hopend dat hij niet op de bloem stapte.
Eenmaal bij de medicine den keek hij kort de ingang in en om zich heen. 'Rough?' mauwde hij zacht tussen zijn tanden door. Hij wist niet eens of hij hier wel mocht zijn. Hij keek nog eens om zich heen tot hij de bruine tabby vacht zag. Snel trippelde hij ernaar toe en liet de bloem voor haar vallen en volgde haar blik even. 'Hey, wat ben je aan het doen?' vroeg hij. Waarom lag ze niet op haar nest.

Als of dit één groot avontuur was keek ze om zich heen. Ze wist niet of Littlestream zich bewust was van haar 'verstop plekje' in de medicine cat den. Dit was het enige plekje waar ze nu plezier kon beleven, waar ze in haar fantasiewereld helemaal los kon gaan. Ze grinnikte zachtjes terwijl ze naar buiten keek. In eens kwam een zwarte kitten met blauwe ogen haar zichtveld binnen gewandeld. Dat was Innerkit, een kitten die ze mocht, maar tegelijkertijd ook wantrouwde. Hij was de zoon van een clan verraadster. 'Rough?' Klonk Innerkits stem, ze besloot maar vriendelijk te doen, want hij was ook wel aardig. En ze vond dat hij een kans verdiende om zich te bewijzen aan de clan. "Ssht, niet te hard, Innerkit," klonk haar stemmetje hees van het hoesten. 'Hey, wat ben je aan het doen?' Vroeg Innerkit toen. "Nou, ik verstopt met voor Littlestream," piepte ze, gevolgd door een ingehouden hoestje. "Ik mag de medicine cat den niet verlaten, dus wil ik toch wat avontuur beleven door me te verstoppen," piepte ze trots dat ze toch iets wist te verzinnen. "Wil jij me gezelschap blijven houden, anders word het toch wel saai, hoor," piepte ze zachtjes, terwijl ze weer om zich heen keek. Haar kop deed pijn, puur omdat haar oogjes maar niet mee wouden werken. Elke keer als ze zich min voelde had ze daar last van, maar nu was het toch wel iets erger. Ze wou snel weer beter worden!

In de medicine den was hij nog nooit geweest, hij of zijn siblings waren nog nooit ziek geweest dus waarom zou hij. Nieuwschierig keek hij om zich heen, het zag er cool uit. Oh ja, hij was bezig met Roughkit. Waarom was ze hier eigenlijk, hij had iets gehoord over dat ze in het water was gevallen ofzo maar in het kamp was er amper water. Ze zei dat hij niet te hard mocht praten. Wat waarom niet. Hij liet zich een beetje op de grond zakken en keek om zich heen. 'Waarom niet?' vroeg hij. Voorzichtig kroop hij haar schuilplaats in, en volgde haar blik naar buiten. Hey, dit was best cool. Maar waarom moest hij nou zachtjes doen.  "Nou, ik verstopt met voor Littlestream," piepte Roughkit, gevolgd door een ingehouden hoestje. "Ik mag de medicine cat den niet verlaten, dus wil ik toch wat avontuur beleven door me te verstoppen," ging de kitten door. Ooh, okeey. Dan was hij wel stil ja. 'Waarom mag je de medicine den niet uit?' vroeg hij nieuwschierig. Waarom zou ze niet met de andere mogen spelen. Hij was toch ook wel nieuwschierig wat er nou met haar aan de hand was en waarom ze hier lag. 'Wat is er trouwens met je zusje en jou aan de hand?' vroeg hij, zijn stem zachter terwijl zijn blauwe oogjes rondgingen of hij Littlestream ergens zag. "Wil jij me gezelschap blijven houden, anders word het toch wel saai, hoor," Kort knikte hij. 'Tuurlijk, ik verveelde me daarbuiten toch' grijnsde hij. Echt hij verveelde zich daar. De witte bloem was hij echter al wee helemaal vergeten, hij was meer geïnterreseerd in haar verstopplek en wat er mis met haar was.

Roughkit had door dat Innerkit nieuwsgierig om zich heen keek, waarschijnlijk was hij dus niet eerder in de medicine cat den geweest. Mooi voor hem, want willen moest je het zeker niet. 'Waarom niet?' Vroeg Innerkit waarvoor Roughkit had gezegd dat hij niet te hard praten moest. "Ik verstop me voor Littlestream, en ze mag me niet vinden, daarom moet jij dus wel zachtjes praten, hoor," vertelde ze waarna ze verder vertelde. 'Waarom mag je de medicine den niet uit?' Vroeg Innerkit toen. Oh wist hij dat niet? Natuurlijk begon Roughkit al enthousiast te vertellen, vergetend dat ze stil moest zijn, wat ze Innerkit zelf opgedragen had. 'Wat is er trouwens met je zusje en jou aan de hand?' Vroeg Innerkit vervolgens er achteraan. Roughkit besloot eerst haar eigen reden te vertellen. "Oké, ik wou wel eens zien wat er allemaal buiten het kamp was," begon ze nog niet heel enthousiast, waarna er een hoestje klonk. Ondanks dat en de koppijn die ze voelde, waren er zeker wel pretlichtjes in haar ogen te zien. "Ik verliet dus ook het kamp, ik liep een hele stuk, maar het was ook al aardig donker. Het was heel eng, ik hoorde heel veel geluiden, en kon heel slecht zien. Ik heb zelfs een vos gezien!" Vertelde ze, bij het stukje 'vos' werd haar toon al een heel stuk enthousiaster. Zo vertelde ze door, over hoe bang ze was, en hoe lang ze zich wel niet verstopt had. "Ik moest natuurlijk wel weer uit mijn verstop plek, want ik wou heel graag weer terug naar het kamp, en ik had nooit gedacht dat ooit te willen, hoor. Het is super veilig in het kamp, en dan zijn er geen vossen die je willen op eten, wat natuurlijk heel spannend is, en dat is het ook wel, maar zeker niet meer leuk," vertelde Roughkit, helemaal opgaand in haar belevenis. Zo vertelde ze door nog steeds hoe spannend het allemaal was, en hoe bang ze was dat de vos terug zou komen. "En toen kwam ik bij Little Creek aan, daar kwam ik vast te zitten in gat water, en toen verdronk ik bijna, gelukkig dat mama kwam, anders was ik nu dood geweest," vertelde ze. Ze vertelde niet over hoe ze haar papa en mama en hoe ze toen tegen elkaar hadden gedaan terwijl Roughkit moeite had gehad om zichzelf bij zinnen te houden. Ze had het zo koud gehad. "En zo ben ik hier gekomen, de kou die ik toen had gevoeld heeft voor mijn white cough gezorgd," legde ze uit, terwijl ze haar stem weer dempte. "Oh en Slatekit is ook het kamp uit geslopen en kwam ook helemaal vies en nat terug, ook zij had het koud, tenminste dat is wat ik weet en wat mij verteld is," legde ze dat van Slatekit uit. "Maar omdat ik dus die white cough heb mag ik de den niet uit en eigenlijk geen bezoek hebben, alleen familie, en zelfs zij mogen niet dicht bij komen," vertelde Roughkit. Ze vond het heel vervelend. Ze verveelde zich tepletter in de medicine cat den. Daarom vroeg ze Innerkit ook of hij haar gezelschap houden wou. "Dankjewel, jij bent een top vriend!" Grijnsde ze, gevolgd door opnieuw gehoest en een steek in haar kop.