The night is blue {Bluepaw}

De grote, witte apprentice zat met een lege blik in zijn ogen onder het bladerdak van het bos en staarde naar de donkere lucht boven hem. Verschillende sterren glinsterden in de zwarte nacht en lieten twinkelende lichtjes over het bos heen glijden. Zo ook op de sneeuwwitte pels van Zephyrpaw, wiens twee ijsblauwe ogen strak stonden gericht op de grootste ster van allemaal: de maan. Maar de sterrenhemel was niet het enige licht wat er was die nacht. Een stel vuurvliegjes fladderde een paar konijnenlengtes bij hem vandaan vrolijk door de donkere nacht heen. Een kleine grijns kwam op zijn lippen toen een vuurvliegje vlak voor zijn ogen heen en weer vloog, best bijzonder die beestjes.

{Bluepaw}

Een zenuwachtig gevoel gleed door Bluepaw's buik, eigenlijk mocht ze helemaal niet zo laat uit het kamp van haar vader. Maar een beetje rebelse trekjes waren toch niet erg? Haar ogen stonden wijd open, en de sterren waren er in te zien. Vol enthousiasme snoof ze de verse avondlucht op en liep ze tussen de struiken door. Het geluid van zingende vogels werd minder, ze begonnen zich te settelen voor een goede nachtrust. Maar Bluepaw had helemaal geen zin in nachtrust, ze was veel te actief. Ze wilde jagen, en rennen en springen. Plotseling zag ze een klein glimmend lichtje door de lucht zweven, met haar kopje ietsjes schuin bekeek ze dit dingetje nieuwsgierig. Dit was haar eerste nachtelijke uitstapje, dus vuurvliegjes waren haar niet bekend. Ze moest braaf blijven, haar vader was immers clanleider! Vrolijk sprong ze op naar de vliegjes die zich inmiddels hadden verzameld. Ze bukte om er een te vangen, en kroop in sluiphouding over de grond. Ze was zo gericht op de 'jacht' dat ze de geur van een andere apprentice niet had opgemerkt. Toen Bluepaw sprong om het vliegje te vangen, ving ze iets veel groters. Geschokt rolde ze over de witte apprentice heen, ze herkende hem als Zephyrpaw. "Sorry!" Murmelde ze geschrokken.

Met zijn ogen volgde hij het vuurvliegje van links naar rechts, heen en weer. Zijn ogen volgden gefascineerd het diertje, iets beters had hij toch niet echt te doen op dit moment. De spanningen tussen de clans waren natuurlijk ook hem niet onopgemerkt gebleven, maar veel zou hij toch niet in te brengen hebben tegen wat men nu eenmaal dacht en deed. Er waren grote spanningen tussen alle clans, want met alle drie waren er al problemen voorgekomen. Plots zoemde het vuurvliegje weg en verschenen er vlak voor zijn gezicht twee blauwe kijkers, gevolgd door een grijs lichaam. Hij werd tegen de grond aan gesmakt en rolde een eindje over de grond met zijn belager. Toen ze tot stilstand kwamen lag hij onderop, de grijze poes die hij herkende als Bluepaw lag boven hem. "Sorry!" murmelde de grijze apprentice boven hem wat geschrokken, maar de witte kater grinnikte enkel en zag de lol er wel in. Hij kroop onder haar vandaan en schudde zijn lange witte vacht uit waardoor er blaadjes, takjes en aarde door de lucht heen vlogen. "Geeft niks," mauwde hij grijnzend naar haar en liet zijn ogen toen afglijden naar de groep vuurvliegjes iets verderop. "Ook geen zin om te slapen?" mauwde hij toen plagend naar haar en keek in haar blauwe ogen.

Tot haar grootste opluchting reageerde de apprentice tegenover haar niet boos, of geirriteerd. Hij grinnikte zelfs, eigenlijk was dat nieteens zo raar. Bluepaw had echter zoveel narigheid om haar heen meegemaakt, dat ze het lastig vond om de reactie van de katten om haar heen in te schatten. Bovendien werd ze vaak raar aangekeken omdat ze zoveel op Bluestar leek, de oude clanleider, en haar vaders mentor. Maar Bluepaw kon er niks aan doen dat haar vader haar dezelfde naam had gegeven, en zoveel zou ze wel niet op haar geleken hebben, toch? Met een grijnsje die om haar lippen danste keek ze Zephyrpaw aan. Hij zei haar dat het niks gaf, en vroeg haar of ze ook geen zin had om te slapen. "Nee, niet echt." Mauwde ze terug, de plagende toon in zijn stem nabootsend. "Ik ben nog nooit zo laat het kamp uit geweest!" Antwoordde ze met een enthousiaste ondertoon. "Het is best spannend zo in de nacht, en ik wist helemaal niet dat die lichtjes met zoveel waren!" Ze ratelde een beetje, maar ze vond het allemaal zo spannend. Haar blauwe ogen keken weer omhoog naar de vliegjes die een dansje deden. Daarna richtte ze haar kijkers op de witte apprentice, en glimlachte.

Ergens deed deze poes hem aan denken, of er deed zich eerder een beeld voor in zijn kop. Een poes die in vele verhalen in de nursery nog voorkwam: Bluestar. De jonge kater had haar nooit gekend, misschien was ze leider geweest toen hij pas geboren was, maar echt herinneren deed hij haar niet en dus wist hij niet goed wat ervoor de denken. Hij hoorde wel dat Firestar een andere manier van leidinggeven had, en dat was ook wel gemerkt aan de bitterheid die hij uitstraalde, zelfs bij ceremonies. Soms vroeg hij zich af of StarClan nog altijd toe zou kijken op de daden van hun Clan. Als ze oorlog zouden voeren, als ze tijdens gevechten katten van andere clans naar het hiernamaals zouden helpen, zouden ze dan meteen worden verbannen uit StarClan? Zou er een streep door die mogelijkheid worden gehaald en zouden ze dan linea recta naar Dark Forest worden gestuurd? Een walging kwam in hem op, nee, dat nooit. "Nee, niet echt." Het was Bluepaw die hem weer op deed schrikken uit deze gedachten. Het leek alsof hij hier lang over na had gedacht, maar eigenlijk was dit alles maar in een paar seconden door zijn brein heen geschoten. "Ik ben nog nooit zo laat het kamp uit geweest!" Het enthousiasme in haar stem deed de witte kater grijnzen in zichzelf. Nu ze erover begon, hij eigenlijk ook niet. Altijd was hij braaf gaan slapen als de zon zijn weg naar beneden zocht. Altijd was hij braaf geluisterd naar wat de warriors voor taken aan hem gaven, maar om nu zo midden in de nacht zijn eigen weg te zoeken gaf hem best wel een kick. "Het is best spannend zo in de nacht, en ik wist helemaal niet dat die lichtjes met zoveel waren!" De kater grinnikte kort en zag dat de vuurvliegjes weer hun kant op kwamen. "Dit is ook mijn eerste keer dat ik zo laat hier ben," mauwde hij vervolgens en liet zijn blik afdwalen van de poes naar de vuurvliegjes, die met hun dans een bijzonder effect uitstraalden. Vrolijk zwiepte de jonge kater met zijn staart heen en weer, kijkend naar een vliegje wat steeds dichterbij kwam. Uiteindelijk fladderde ze weer om hen heen. Sommige streken neer in hun pelzen, eentje kwam voor zijn kop en landde toen op zijn neus. Met scheve ogen keek de kater naar wat er op zijn neus gebeurde.

Bluepaw haar staart zwiepte overtuigend heen en weer, ze had nooit zoveel contact gelegd met de andere apprentices, buiten haar broers en zusjes. Maar Zephyrpaw bleek aardiger dan ze in eerste instantie had gedacht. Hij deelde haar enthousiasme, en bleek vriendelijk in de omgang. Ook hij gaf toe nog nooit zo laat uit het kamp te zijn geweest. "Zullen we wat leuks gaan doen?" Grijnsde ze, terwijl ze nog nadacht over wat ze wilde gaan doen met de jonge apprentice. "Misschien kunnen we werken aan onze technieken voor de jacht?" Kwam ze op haar briljante idee, als ze voedsel meebrachten voor de Clan zouden haar vader en de rest van de katten vast minder boos op hen zijn. Bluepaw stak haar borst een beetje fier vooruit, trots op haar idee. "We kunnen op muizen gaan jagen, ze zijn volgensmij best actief 's nachts." Ze snoof eens goed, en voelde hoe het aroma van muizen haar neusgaten binnendrong. "Misschien vangen we zelfs een konijn!" Ratelde ze verder. Ze wist dat het bijna niet te doen was. Konijnen waren best groot, en vooral heel snel. Ook al was Bluepaw enorm gegroeid, ze was nog niet sterk genoeg een konijn te vangen. Maar misschien lukte het met wat hulp? Ze keek Zephyrpaw met stralende ogen aan, wachtend op zijn antwoord.

De kater keek het vliegje geïnteresseerd na die weer opsteeg van zijn neus en naar de groep toe vloog. Hierna richtte hij zijn aandacht weer vol op Bluepaw, die vervolgens dingen voor begon te stellen wat ze konden doen om hun tijd te doden. "Zullen we wat leuks gaan doen?" De kater knikte vervolgens enthousiast op dat voorstel van zijn leeftijdsgenootje en wachtte toen af tot ze met een idee kwam, waar hij tevens niet lang voor hoefde te wachten. "Misschien kunnen we werken aan onze technieken voor de jacht?" Zijn oortjes schoten omhoog en dat maakte wel meteen duidelijk dat hij het er mee eens was dat ze dit zouden gaan doen. Vrolijk keek hij om zich heen en probeerde al enige luchtjes van prooien te vinden. "We kunnen op muizen gaan jagen, ze zijn volgensmij best actief 's nachts." Hij snoof en rook al snel de duidelijke geur van muizen, niet ver bij hen vandaan. "Misschien vangen we zelfs een konijn!" De kater knikte en schudde zijn vacht uit zodat de vuurvliegjes ervan af gingen en snuffelde aan de grond, een geurspoor zoekend. "Deze kant op!" mauwde hij enthousiast en ging haar voor, richting het sterkste en verste muizenspoor. "Ik kan ze heel duidelijk ruiken," mauwde hij toen en keek in zijn ooghoek even naar Bluepaw, zich vervolgens weer richtend op de struiken voor hem waar iets ritselde.

Bluepaw staarde een tijdje naar de bomen, een briesje speelde met de bladeren en gleed daarna door de vachten van zowel haarzelf als Zephyrpaw. Met het briesje kwam de verse avondlucht, gecombineerd met de nog sterkere geur van muis. Bluepaw glimlachte enthousiast toen zijn oortjes omhoog schoten, en hij begon praktisch al met lopen. 'Deze kant op' hoorde ze de kater zeggen, en met een lach maakte ze een huppelsprongetje achter hem aan. Ze trippelde vrolijk met hem mee, maar begon zachter te lopen toen de geur sterker werd. Zephyrpaw merkte op dat hij de muizen duidelijk kon ruiken, en Bluepaw beaamde zijn woorden met een knikje. Stilletjes zakte ze door haar poten, haar staart zwiepte geconcentreerd heen en weer. Het waren meerdere muizen, ze moesten in de buurt zijn van wat holletjes. De bladeren voor haar ritselden, ze zorgde dat ze uit de wind stond. Haar blauwe ogen waren zo gefixeerd op de jacht, dat alles om haar heen weg viel. Plotseling merkte ze op dat ze honger had, en haar spieren begonnen te jeuken. Na een korte ademhaling bukte ze nog wat dieper waarna ze hoog opsprong en het staartje van een muis tussen haar poten kon voelen. Het beestje ontsnapte, maar Bluepaw rende er voor enthousiasme achteraan. Het serieuze viel van haar schouders af en lachend sprong ze nog een keer op de muis. Ze gooide hem op in de lucht en ving hem tussen haar smalle kaken. "We mogen nooit spelen met ons eten," mauwde ze met volle mond. Ze beet het beestje dood en gooide het neer. "Best jammer eigenlijk." Grinnikte ze en ze liep dichter naar Zephyrpaw toe. "Nu jij!" Een kattengrijns verscheen op haar gezicht.

Hij liet deze muis over aan de grijze apprentice en zag hoe ze er op afsprong. De muis glipte tussen haar poten vandaan maar ze zette de achtervolging al in met vrolijke sprongetjes. Toen ze de muis had kwam ze weer naar hem toe. "We mogen nooit spelen met ons eten," mauwde ze wat onhandig met een volle mond en Zephyrpaw grinnikte kort bij dit schouwspel. "Best jammer eigenlijk." Ze kwam naar hem toe en keek hem al grijnzend aan. "Nu jij!" De kater hief zijn borst en snoof alle geuren van het territorium eens goed op, zodat hij wist dat er rechts van hem een muis tussen de struiken scharrelde, zoekend naar wat te eten in deze barre newleaf. Hij duwde zijn pluizige buik tegen de grond aan en sloop zonder enig geluidje te maken over de grond heen naar voren, ogen strak gericht op het staartje wat uit de struiken stak. Hij grijnsde in zichzelf terwijl hij zijn poot hief en deze vervolgens in de staart van de muis plantte, die wild begon te piepen. Zo trok hij de muis onder de struiken vandaan en beet hij snel de nek door, voordat hij kon ontsnappen wat best wel gênant zou zijn. Hij keek achterom naar Bluepaw en toonde haar toen trots zijn grote muis, die neerleggend naast de hare. "Zo, wat nu?" mauwde hij en grinnikte kort.

Bluepaw likte even over haar lippen, de lichte smaak van het vlees van de muis proevend. Hongerig keek ze ernaar, maar ze mocht het echt niet opeten. Dan zou haar vader haar wat aandoen. Ze likte afgeleid over haar pootje heen zodat haar aandacht zich niet meer zou focussen op het aroma dat haar continu tegemoet dreef. Toen kwam Zephyrpaw in actie, nieuwsgierig keek ze naar hem. Zijn witte pluizige vacht drukte tegen de grond toen hij door zijn poten was gezakt. Hij leek even geconcentreerd als zij was geweest, maar het was dan ook niet vreemd. De jacht deed wat met je. Bluepaw volgde elke beweging die de apprentice tegenover haar maakte, en bleef zelf muisstil. Toen klauwde Zephyrpaw zijn nagels in de staart van het muisje, het beestje piepte en schudde wild maar hij ontsnapte niet. Even schaamde ze zich omdat het beestje haar wel was ontglipt, maar al snel verdween dat weer. Zephyrpaw had een redelijk dikke muis te pakken gekregen, en met een glimlach keek hij haar aan. 'Zo wat nu?' vroeg de apprentice haar. Even hield Bluepaw haar schouders op. "Nu moet jij wat verzinnen!" Mauwde ze tevreden. Ze begroef haar muis zodat ze hem later kon ophalen en wachtte af wat de apprentice zou verzinnen.

De grijze poes haalde haar schouders op toen hij vroeg wat ze nu zouden gaan doen. "Nu moet jij wat verzinnen!" Haar stem klonk tevreden en hij nam haar voorbeeld aan door ook over zijn muis een hoopje aarde te schoppen. Hierna ging de witte kater zitten en gaf een paar ferme likken over zijn witte pels, Bluepaw vervolgens grijnzend aankijkend. "Er zijn heel veel dingen die we kunnen doen," mauwde hij en keek toen even naar zijn klauw. "We kunnen verder jagen, vechttechnieken oefenen, het bos verder onderzoeken, de grenzen controleren, of iets anders.." Hij grijnsde in haar richting en gaf nog een paar likken over zijn poot, deze vervolgens achter zijn oor halend en weer op de grond terug zettend. "Misschien kunnen we ook nog wel gaan zoeken naar de uil uit de Owltree." Zo, nu mocht Bluepaw gaan kiezen uit alle voorbeelden die hij had gegeven, want goed in kiezen was hij namelijk helemaal niet.

Zephyrpaw begon te spreken, hij mauwde een aantal voorbeelden. Bluepaw keek hem aan en knikte bij alles wat hij opnoemde. Nu begon het nog een moeilijke beslissing te worden ook. Een poosje sprak ze niet, ze dacht na over de uil die in de grote Owl tree zat. Ze had hem nog nooit gezien, alleen gehoord. Die uil moest vast heel groot zijn, hij pikte soms prooi in van de Clan en spuugde de helft dan weer uit. Dat deden de katten tenminste niet. Een grijnsje speelde om haar lippen. "Misschien kunnen we de boom van de uil in klimmen. En hem dan goed laten schrikken, omdat hij soms muizen pakt die wij nodig hebben in de winter." Ze was tevreden met het idee, en stond op omdat ze eigenlijk al weg wilde lopen. Ze wist dat ze de boom niet in mocht klimmen, maar het was nou niet alsof ze heel braaf door het kamp uit te glippen in de avond. Haar staart zwiepte weer plezierig heen en weer, en een bom vol nieuw enthousiasme borrelde op in haar buik. "Vind je het een goed idee?" Mauwde ze afwachtend, snorrend van plezier keek ze de apprentice voor haar aan.

Bluepaw kwam weer met een geweldig voorstel, iets waar hij zich nu al meteen enorm op begon te verheugen. "Misschien kunnen we de boom van de uil in klimmen. En hem dan goed laten schrikken, omdat hij soms muizen pakt die wij nodig hebben in de winter." De poes stond al op en meteen sprong de witte kater ook op, klaar om haar te volgen in de richting van de Owltree. Ze zouden die uil eens laten zien dat hij niet zomaar aan de prooi van ThunderClan kon komen! "Vind je het een goed idee?" mauwde Bluepaw toen nog voor de zekerheid en hij voelde haar blik in zijn vacht priemen. "Ja, we zullen die uil eens leren dat hij onze prooien steelt!" Een grijns sierde zijn lippen waarna hij de grijze poes voorging door de struiken. "Wie er als eerste is!" mauwde hij, waarna hij er vrolijk lachend vandoor spurtte.

Meteen maakte de witte apprentice er een race van. Gierend van het lachen rende Bluepaw hem achteraan en probeerde hem in te halen. Ondanks dat ze sterker en sneller was geworden, bleef de behendige Zephyrpaw haar met zijn grote passen voor. Hijgend kwamen de twee apprentices aan bij de grote boom die ze herkende als Owl tree. Ze hoorde een zachte kreet van de uil, en meteen vervaagde Bluepaw haar lach en werd ze muisstil. "Ik hoor hem," fluisterde ze. Haar stem was een mengeling van enthousiasme, en spanning. Ook een beetje angst was te vinden en nerveus bewoog ze haar oren, er was wel een reden waarom haar vader het had verboden.. Toch? Ze schudde de gedachte van zich af, ze moest natuurlijk wel bewijzen dat ze een dappere kat was. Ze liep naar de boom en zette haar nagels er in, met een beetje meer zelfvertrouwen zette ze een eerste sprongetje in, zodat ze nu met alle vier haar poten in de boom geklauterd zat. "Kom je nog, slome!" Siste ze met een speels grijnsje, waarna ze de weg naar boven vervolgde.