Sunning in the fields..

Vrolijk spetterde Butterbell door het zacht stromende water. Het was warm vandaag en dus had ze besloten om het water op te zoeken. Haar flame pointed vacht schitterde in de zon door druppels die erin bleven hangen. De vacht op haar staart golfde zacht mee met de passen die ze maakte. Haar blauwe ogen twinkelde van plezier. Ook al was ze in haar eentje, het was toch leuk op zo'n mooie dag. De lucht was blauw, maar de kleine witte wolkjes wisten de zon niet te blokkeren. Butterbell rende vrolijk verder over het RiverClan gebied. Ze volgde de stroom, richting de rivier. Dit was de enige plek in RiverClan territorium waar echt een klein bos was. De stroom leidde haar naar de bosrand. De poes sprong het felle zonlicht in. Voor haar sterkte zich een groen grasland uit. Ze volgde de stroom nog een tijdje en plofte daarna neer in het zachte gras. Het was heerlijk om hier in het gras te zonnen. Het duurde ook niet lang voor ze zich zwaar voelde worden. Haar blauwe ogen sloten zich. De zon verwarmde haar zij. Het was comfortabel warm hier. Vanwege haar licht gekleurde vacht had ze geen last van te erge opwarming van haar vacht, zoals een zwarte kat wel zou hebben. Bij het geluid van pootstappen schoten haar ogen open. Het was een andere RiverClan kat! Gelukkig! De poes stond in een soepele beweging op en keek naar de kat die haar was komen bezoeken. 'Hallo' zei ze op een vriendelijke toon. Butterbell ging zitten en krulde haar dikke vlam kleurige staart om haar poten.

Als het zonnestralen kon regenen, dat deed dat het nu. Dat wist de roodbruine Riverclan apprentice heel erg zeker. Foxpaw keek naar de lucht, op een paar wolkjes na? Was het geweldige dag! Zou Duskpelt kwaad zijn dat hij in een droombui gewoon het kamp uit gelopen was? Dat had hij wel vaker. Het leek dan net alsof hij slaap wandelde, tenminste, dat zei hij tegen zichzelf. Of hij het geloofde? Dat wist hij nou net weer niet. Maar hij had toch alle reden om het te geloven als hij het zelf bedacht had? Als het in zijn kop kwam, dan was het vast wel waar. Toen hij in het kamp kwam, had hij een prachtig bruin met blauwe vogel gezien, een gaai. En die MOEST hij gewoon van dichterbij zien. Hij had zich toen niet meer zorgen gemaakt om dat hij op zijn donder zou krijgen, hij wou het gewoon kijken! Tja, toen was het niet bij hem opgekomen dat hij er misschien voor op zijn donder zou krijgen. Maar goed, toen hij dat besefte, was hij al een heel eind van het kamp verwijderd en de vogel was weg. Tja, dan maar gewoon verder verkennen. Want hij kreeg toch al straf, of niet dan? Hij was de kleine stroom gaan volgen, zijn favoriete melodietje neuriënd. Uiteindelijk, had hij de geur van een riverclan kat geroken. Eventjes kwam er een verlegenheid in hem op, die hij daarna weer van zich afduwde, hij moest zich er toch ooit over heen kunnen zetten, wou hij een goede warrior worden? Hij stapte dus voorzichtig uit de struikjes, al had de riverclan poes hem vast al wel opgemerkt vanwege zijn geneurie. Tot zijn grote schaamte, wist hij haar naam niet, oeps. De poes groette haar, Foxpaw boog zijn kop beleefd, maar een beetje overdreven diep, voor de warrior, 'Hallo!' Miauwde hij, toch met een vrolijke, onschuldige ondertoon in zijn stem, 'Ik ben Foxpaw, aangenaam!'

Butterbell hoorde een zacht geneurie uit de bosjes komen. Blijkbaar had deze RiverClan kat gevoel voor ritme. Haar oortjes stonden omhoog en toen de rode apprentice tevoorschijn kwam krulde haar mondhoeken op tot een vriendelijke glimlach. 'Hey' zei ze terug toen hij haar begroette. Hij stelde zich even voor. Tot haar schaamte had ze niet meer geweten hoe deze apprentice heette, maar hij had zich nu natuurlijk al voorgesteld. 'Butterbell, aangenaam' zei ze vriendelijk en keek even naar de lucht. De vogels vlogen vrolijk fluitend in de blauwe hemel. 'Heerlijk he. Ik hoorde je neuriën, het klinkt leuk' zei ze tegen hem. Butterbell genoot wel van muziek en geluiden. Het kon zo rustgevend zijn. Foxpaw viel best op en ze vroeg zich af waarom ze hem niet herinnerde. Al snel liet ze dit van zich af glijden. 'Ga je mee wandelen?' vroeg ze vriendelijk. Het was nieuwblad, tijd om even te relaxen na bladkaal. Dat RiverClan nu even twee paar poten miste maakte op zich niet zo veel uit. Ze was nog maar net warrior en wilde daar met alle teugen van genieten. Butterbell kwam soms een beetje dromerig over. Ze was in ieder geval anders dan de meeste katten. De natuur was een deel van haar passie, ze vond het geweldig om rond te zwerven en te kijken naar alle levende dingen op de wereld. Misschien was Foxpaw ook wel een kat die de natuur kon waarderen, dat zou leuk zijn, iemand om het mee te delen. Hij kwam een beetje verlegen over. Ze hoopte dat dat snel weg zou gaan. Misschien konden ze vrienden worden.

Foxpaw nam de poes goed in zich op, het was altijd goed om je mede clanleden te kennen, of niet dan? Hij keek haar dus ook nieuwsgierig aan, ze zag er leuk uit, natuurlijk op een gewone normale manier! Als je dat zo maar hardop zei, gingen katten er rare dingen van denken. Iets wat Foxpaw niet snapte. Hij had haar vachtpatroon nog nooit eerder gezien, en daarom vond hij het juist zo interessant. Hij keek haar dus ook nieuwsgierig maar toch met nog een beetje een verlegen ondertoon. Maar goed, dat was toch ook niet voor niks? Hij praatte tenslotte met een warrior, en daar moest je wel respectvol naar toe zijn, of niet dan? Hij had wel eens apprentices gezien die onrespectvol waren naar warriors en dat snapte hij dus niet! Maar goed, niet zijn probleem. De poes stelde zich voor als Butterbell. Butter? Wat in starclan's naam is butter? Hij vroeg het maar niet, hij kon haar ermee beledigen en hij wou haar niet laten denken dat hij dom was. Misschien was hij dat wel, maar dan hoefde hij er alsnog niet mee te koop te lopen. Foxpaw legde zijn oren ietwat verlegen naar achter toen hij een complimentje kreeg en hij keek weg. Hij was niet gewend om complimentjes te krijgen, maar hij glimlachte er we van, al was hij er ietsjes verlegen van geworden. Hij schuifelde iets met zijn poot over de grond, 'D-dank je,' Murmelde hij zachtjes, terwijl hij haar een onschuldige maar aarzelende glimlach toeworp, 'Het was het lied van de vogel die hier net was..' Hij probeerde het uit te leggen, maar de meeste katten begrepen het niet, vooral de andere apprentices niet. 'Oke, ik wil wel mee wandelen,' Miauwde hij met een vriendelijke, maar verlegen glimlach. Hij stond op en veegde eventjes met zijn pluizige staart over de grond terwijll hij naar haar toe trippelde. 'Waar gaan we heen Butterbell?' Vroeg hij voorzichtig, maar toch wel nieuwsgierig. Hij keek de grotere kat aan met nieuwsgierigheid in zijn ogen. Met Duskpelt kon hij ook altijd leuk praten, dus waarom zou dat niet met Butterbell kunnen?

Rainpaw's witte voetjes trippelden over het gras. Zijn neus was opgewonden en nieuwsgierig in de lucht gestoken en verscheidene frisse geuren drongen zijn neus binnen. Het gevoel die lente met zich mee gaf, zo fris en opwindend, was iets wat Rainpaw altijd de kriebels in zijn buik gaf. Hij werd er druk van, hyper, zoals hij vaker was. Rainpaw was geen ADHD-katje maar hij kon er wel wat van, zijn energie raakte niet snel op al had hij het gevoel van uitputting toch meerdere malen mogen meemaken. En op dit moment was Rainpaw inderdaad druk. Hij was vrolijk en liep niet op de normale sierlijke manier zoals katten nu eenmaal doen maar bij elke pootstap sprong hij een end in de lucht. Zijn ogen waren gericht op de grote felgekleurde vlinder die een metertje boven hem hing. Ze fladderde en leek zich van het gevaar onder haar niet bewust en dat was Rainpaw ook niet, hij zag niet in dat hij een gevaar was voor het diertje, hij was alleen maar geïnteresseerd en nieuwsgierig. Vroeger - toen hij een nog roekelozere kitten was dan hij nu was - had hij die mysterieuze gekleurde wezens altijd nagejaagd maar was hij nooit snel of groot genoeg geweest. Maar nu er enkele manen verstreken waren had de tijd hem wat opkomende spieren en vooral snelheid gegund (want kracht had Rainpaw niet nodig voor het vangen van een vlindertje) om zelfstandiger te worden en zijn prooien na te jagen. Jagen, daar had Rainpaw ook een positieve kijk op. Hij was gek op jagen, vooral wanneer de Clan voedsel nodig had en ze hem daar dankbaar voor waren. Dat vond Rainpaw leuk, ook vond hij het leuk om zich uit te sloven, maar hij vond het nog leuker om te zien hoe anderen er van genoten en trots op hem waren en hem vertelden hoe behulpzaam zij waren. In dat opzicht was hij een inderdaad een braaf katertje, maar zijn vriendjes kenden de roekeloze wederzijd van hem en dat was bijna het tegenovergestelde ervan. Maar dat was een ander verhaal want Rainpaw's gedachten werden afgeleid toen hij even niet op de grond lette terwijl hij de vlinder achterna trippelde en hij tegen een kat aan liep. Toen Rainpaw's kop tegen de vacht van de kat aankwam was hij zich weer meteen bewust van zijn positie en sprong hij een eindje achteruit. Zijn staart werd dik en zwiepte alarmerend over zijn rug maar Rainpaw kalmeerde weer toen hij zag dat het twee van zijn eigen Clangenoten waren. Een rood Apprenticekatertje en een jonge Warrior-poes. Rainpaw's oren draaiden begroetend naar voren toen hij twee Clangenoten zag - ook al kon hij de twee niet herkennen, hij zou ze vast wel eens gezien hebben maar ze niet echt goed hebben gekend.
'Goedemiddag,' groette Rainpaw beleefd. Hij boog zijn kop even ten teken van respect maar hief deze al zo snel omdat hij afgeleid werd dat het gebaar misschien niet eens zo duidelijk over was gekomen, maar ach, wat scheelde het ook? Het waren Clangenoten en ze zouden vast niet boos worden als Rainpaw zijn manieren even liet varen door alle indrukken van de lente.

[Een beetje een saaie post van mij, maar ach...]