Play time's over! (Buzzard)

Het koele water omringde hem terwijl hij helemaal kopje onderging. Zijn schaduwachtige vacht plakte helemaal aan zijn vel terwijl hij spartelde om terug boven te geraken. Hij had gedacht dat het rustig water zou zijn. Dat het water niet te koud zo zijn. Maar daar had hij een fout gemaakt. Vissen vangen zat er vandaag niet in. Hij gromde toen hij terug boven kwam. De stroming nam hem mee. Normaal was het water hier niet zo wild. Maar een paar dagen geleden had het nog maar net geregend en hard. Dus was het water aangezwollen tot gevolg dat de stroming hier sneller was. Hij had het moeten weten. Hij had beter moeten weten. Maar zijn honger had het over genomen. Gelukkig had hij sterke porten en kon hij gemakkelijk boven blijven. Hij kon ook nog redelijk goed zwemmen. Wat maanden training had gekost. Hij had zich zelf leren zwemmen. Waardoor hij bijna verdronken was. Maar dat maakte nu niet meer uit. Hij had het overleefd en hij zou dit ook gaan overleven. Hij was niet van plan om door een domme stroming zijn leven te laten beëindigen dus nam hij een diepe hap lucht en ging weer onder. Hij deed zijn ogen open en begon te zwemmen. Het was makkelijker te zwemmen onder water dan er boven. Dus hier kon hij makkelijker naar de kant zwemmen. Met wat moeite kwam hij weer boven en kon hij de kant vast grijpen met zijn nagels. Hij gromde luid. Waardoor de vogels op vlogen en waarschijnlijk alle katten in de buurt hadden zijn gegrom kunnen horen. Maar het kon hem niet schelen. Half in en uit het water kwam hij even op adem. Waarna hij zich zelf op trok en zich liet zakken in het zachte gras aan de kant van de stroom.
Hij zuchte, hij had niet verwacht dat zijn vissige droom hier tot een eind zou komen. Hij zou nu wel een paar dagen moeten wachten voor dat hij weer zou normaal kunnen zwemmen in de stroming. Langzaam stond hij recht en schudde zijn vacht uit. Hij had al een wat langere vacht, dus het was moeilijker om droog te krijgen. Zijn eens zo pluizige staart was een steeltje geworden. Hij ging langzaam zitten en zijn licht groene ogen staarden naar het water. Hij kon de vissen er wel door zien zwemmen. Het water was immers helder. Alleen hij kon niet aan de vissen. Zijn prooi was veilig voor nu en hij had ergens het gevoel dat de vissen hem aan het uit lachen waren. Hij liet weer een grom over zijn lippen komen. Maar die vervaagde snel. Hij zuchte en begon zijn natte vacht droog te likken. Af en toe snoof hij de lucht in om er zeker van te zijn dat er nergens prooi in de buurt was. Maar door zijn eerste grom verwachte hij niet dat er ook maar een muis in de buurt was blijven gangen. Zijn oren draaide af en toe eens rond om het geluid op te nemen. Hij kon een paar vogels weer horen fluiten. Wat al een goed teken was. Betekende dat het wel veilig was.
Langzaam maar zeker raakte zijn vacht droog en kon hij beginnen aan zijn staart. hij haatte de gedachte aan de haarballen die hij nu wel niet zou krijgen. Maar hij had het er wel voor over. Het duurde niet lang of hij liet zich helemaal droog en wel op het gras glijden en rolde op zijn rug om naar de hemel te kijken. Langzaam sloot hij zijn ogen. Genietend van de lauwe stralen van het zachte zonnetje.

[Hoop dat je er wat mee kan XD]

Buzzard was geboren als clancat. Ze was jong en had altijd vrijheid gewild. Niet dat ze in haar clan geen vrijheid had maar door omstandigheden had ze het daar gewoon gehad. Haar neef Vulture was een maan eerder weggegaan dan zij was. Ze had gemerkt hoe verschrikkelijk de clankatten waren en wou er zelf geen een meer zijn. Ze zuchtte diep. Prooi was nog steeds een klein beetje schaars op de plekken waar ze had geprobeerd te jagen. Ze had wel wat prooi geroken maar meestal waren de sporen oud en had ze niks kunnen vinden. Niet dat ze in de clan veel te eten hadden gehad. Vulture was toen hij 10 manen oud was weggegaan en sindsdien behandelde de clan hun familie als een schande. Ze snaptte het niet. Waarom mochten katten nou niet gewoon hun pad volgen? Ze had altijd meer van de wereld willen zien dan alleen de clan en voelde zich bij die katten ook niet echt op haar gemak dus naar een poosje was alles te veel geworden en was ook zij weg gegaan.

De grond was nog nat van de afgelopen regenbui. Ze was buiten geweest toen het had geregent en had net optijd een oud dassenhol gevonden. Gelukkig rook het niet naar das waardoor ze wist dat het een oud hol was. Ze zuchtte diep. Ze was nogal in gedachten verzonken en lette niet echt op waar haar poten haar naartoe brachten. Ze hoorde al wel het geruis van water. Ze had dorst dus misschien moest ze daar toch eens gaan kijken. Met zachte stappen liep ze richting het geluid van het water. De bosjes ritselden iets toen ze er door heen liep. Haar oortjes bewogen heen en weer en haar rode tabby vacht glinsterde in de zon. Ze keek naar haar poten. Ze waren nogal vies van de lange trektocht en ze zuchtte diep. Gelukkig was zover ze het wist geen andere kat in de buurd. Ze sprong met een soepele en krachtige sprong de laatste bosjes door en kon het heldere water al voor haar zien. Ze sprintte er snel op af en begon langzaam de druppels op te likken. Eindelijk goed zuiver water. Dat vond ze altijd het lekkerst smaken.

Ze had niet door dat in de buurd van haar een kater zijn natte vacht droog aan het likken was. Ze keek naar de vissen die door het water schoten en fronsde iets. Dat had ze nog nooit gezien. Ze wist dat het vissen waren maar ze kwam niet uit de Riverclan dus vandaar dat ze er nooit aandacht aan besteed had. Ze draaide zich langzaam om. Ze zag ineens in haar ooghoeken een grijzige kater zitten. Een geschrokken mauw kwam uit haar keel en ze liep snel achteruit. Ze had het niet zo vaak met andere Rogues eentje had haar een keer aangevallen toen ze net weg was. Een kater. Vandaar dat ze nu altijd erg goed op paste. Ze staarde de grijze kater aan. Zijn vacht zag er een beetje nat uit en ze begreep meteen dat hij waarschijnlijk in het water was geweest. Ze wou eigenlijk haar vacht eens goed schoonlikken maar durfde dat niet met een vreemdeling in de buurd.

Hij genoot van het zonlicht op zijn vacht. Het zorgde er voor dat het goed droogde. Nou goed was een slecht woord. Hij hat wat langer haar en ook al had hij het droog kunnen likken. Toch bleef hij met dat natte gevoel zitten. Hij zou nog wel een tijdje zo blijven. Maar hij had tijd. Hij had alle tijd van de wereld. Hij moest zich helemaal niet gaan haasten. Langzaam ging hij weer recht zitten en legde zijn staart over zijn poten. Zijn licht groene ogen nog altijd gesloten. Hij lette niet langer meer op de omgeving en dacht over dagen die al lang vervlogen waren. Over zijn broertjes en zusjes en zijn vader en moeder. Hij had ze niet meer gehoord of gezien. Niet sinds dat hij alleen op pad was gegaan. Het was normaal dat je alleen de wereld in ging. Het was normaal dat hij alleen had leren leven. Maar dat familie gevoel miste hij wel. Hij wist dat zijn moeder een clankat was geworden. Wel zo kon je het niet echt noemen. Hij rekende de Bloodclan niet bij de andere clans. Omdat die eigenlijk ook er niet bij hoorde. Hij was boos geweest met het nieuws. Niet gelovend dat zijn moeder, zijn lieve moeder zo veranderd was. Zelf haar naam had ze veranderd het was verschrikkelijk. Hoe had ze ooit zijn vader kunnen verraden. Hoe had ze ooit alles kunnen achter laten en helemaal een nieuw leven opstarten? Zou ze er spijt van hebben? Spijt van haar keuze? Hij had er geen idee van en hij wilde het ook niet weten. Hij vroeg zich af … Zo hij haar ooit tegenkomen, zou ze hem dan ook willen doden? Zou ze hem verwelkomen? Proberen leiden in de clan waar ze nu zat? Hij zou nee zeggen.
Hij was vrij geboren en hij zou vrij blijven. Ja ooit had hij zich afgevraagd hoe het zou zijn om in een clan te leven. Net zoals zijn vader had gedaan. Maar nu niet meer. Nu hield hij van het vrije leven en alles wat er bij kwam. Hij was blij met het leven dat hij had. Ja soms was het moeilijk, moeilijk om te overleven. Moeilijk om je eigen plek te beschermen tegen vreemden. Moeilijk om vrienden te maken. Maar het was mogelijk en hij deed het al jaren. Hij had niets tegen clankatten. Neen elk zijn leven. Als dat hun keuze was dan respecteerde hij dat. Hij zou niemand veranderen. Want hij wist zelf hoe moeilijk het was om te veranderen. Daarom had hij het zo moeilijk met de keuze van zijn moeder. Maar zelfs haar keuze.. hoe slecht die ook leek, zij had hem gemaakt en misschien was het voor haar de goede keuze geweest? Zelfs haar keuze respecteerde hij. Hoe groot was de kans dat hij haar ooit nog terug zag? Niet groot, zeer klein. Waarschijnlijk nooit meer. Zijn familie was een herinnering geworden en zou een herinnering blijven. Hij werd ruw uit zijn gedachten getrokken door een geschrokken miauw. Zijn ogen schoten open en zijn kop draaide in de richting van waar het geluid kwam.
Hij zag hoe een mooie jonge roste poes snel achteruit liep. Ze leek geschrokken angstig zelf? Hij had helemaal geen idee gehad dat er een andere kat in de buurt was geweest. Zijn licht groene blik ontmoete de hare. Hij zag hoe ze staarde… Hij bleef rustig zitten, het puntje van zijn staart tikte langzaam op en neer. Hij had een zachte blik in zijn licht groene ogen. Was ze bang van hem? Had hij haar zo laten schrikken? Hij had niet eens doorgehad dat ze hier was! Hij besloot dat het, het best was om het ijs maar te breken. Misschien kon hij haar op haar gemak stellen. Hij zou haar niet aanvallen. Neen zo was hij niet. Ja mocht ze te dicht bij zijn hol zijn, of een dreiging vormen. Dan wel. Maar meestal was hij niet diegene die als eerste aanviel. Neen ook al hield hij wel eens van een gevechtje. ”Je ziet er uit alsof je een geest hebt gezien.” zijn woorden waren vriendelijk en hadden een humoristische ondertoon in hen. ”Ik weet dat ik er misschien uitzie als een witte shadow. Maar ik kan je verzekeren dat ik levens echt ben.” vervolgde hij zijn woorden. Moest hij opstaan of niet. Neen misschien was het beter te blijven zitten. Misschien was het beter te wachten tot ze wat rustiger was geworden? ”Maak je geen zorgen ik doe je niets.” Zijn stem was zacht en vriendelijk toen hij die woorden sprak. Maar hij meende ze ook. Waarom zou hij haar aanvallen. Ze zag er zo onschuldig uit. Jong en vol leven. Ze had nog een heel leven voor zich en hij het niet voor haar gaan eindigen.

Buzzard bleef met geschrokken ogen naar de langharige kater staren. Ze probeerde te kalmeren al werkte haar vacht niet mee. Elke keer als ze schrok sprongen haar haren overeind. Ze zette nog een paar stappen terug voordat ze haar haren naar beneden likte. Het smaakte vies naar modder misschien moest ze toch eens meer tijd besteden aan haar vacht schoon houden. Ze keek nog steeds vanuit haar ooghoeken naar de grijzige kater en hoorde zijn zachtte vriendelijke stem. Zijn ogen stonden kalm en rustig wat haar iets kalmeerde. Geen bedreiging. In iedergeval nog niet. Ze liep heel langzaam naar de grijze kater toe en boog haar kop iets om te laten zien dat ze respect voor hem had. Ze haalde diep adem en ging toen een paar meter afstand  van hem zitten. ''Je ziet er uit alsof je een geest hebt gezien.'' Ze schudde met een heel klein vriendelijk lachje haar kop. '' Nee gelukkig niet. Ik schrok alleen dat is alles.'' Zei ze zacht. Haar stem was vol liefde ook al kende ze de andere kat niet. Ze mocht dan misschien een Shadowclankat zijn geweest maar zo gedroeg ze zich niet. Ze keek de kater met haar felle groene ogen aan. Ze zuchtte diep. De kater praatte verder. ''Ik weet dat ik eruit zie als een witte shadow. Maar ik kan je verzekeren dat ik levensecht ben.'' Nu moest Buzzard zacht en vrolijk lachen. ''Ik weet het sorry. Ik schrok gewoon omdat ik je daar niet verwacht had en de laatste keer dat ik een Rogue tegenkwam was ik bijna hondenvoer.'' Zei ze zacht op een luchtige maar serieuse manier. ''Maak je geen zorgen ik doe je niks.'' Die woorden steldden haar op haar gemak.
''Dankuwel..'' Zei ze zacht. Haar spieren en vacht ontspanden net als haar blik. Ze leek zich niet meer bedreigd te voelen ook al pastte ze wel op. Haar oranje vacht zag er prachtig uit door het licht dat er op viel en haar ogen staarden vriendelijk in die van de kater tegenover haar. ''Ik ben Buzzard aangenaam.. En wie ben jij?'' Vroeg ze nieuwsgierig. Haar staart zwiepte over de drassige grond. De wind woei door de bomen en blies haar vacht in de war.
Ze keek de kater afwachtend aan. Zou hij antwoorden en was hij echt te vertrouwen? Ze wou hem niet laten zien hoe moe ze was. Ze was bijna uitgeput gelukkig was haar gezicht soms moeilijk te lezen voor vreemden en ze was bang om te veel zwakte te laten zien. Ze bewoog haar oortjes weer iets om de geluiden van het prooi op te vangen. De wind was nog een klein beetje koud en dat maakte dat ze rildde. Haar groene ogen richtte ze nog steeds op de kater. De rug toekeren naar een andere Rogue zou dom zijn. Ze haalde diep adem en likte heel even en snel over haar borst heen. Ze was benieuwd of haar clangenoten haar zouden missen. Maar diep vanbinnen was ze blij met het avontuur dat haar te wachten staat.
Ergens vroeg ze zich af hoe het met haar neef Volture ging. Ze was op zoek naar hem omdat hij zeker meer wist over het Rogue leven dan zijzelf deed. Ze zwiepte haar staart weer heen en weer. Ze voeldde zich op haar gemak en stond op voordat ze langzaam dichter naar de harige grijze kater toe liep. Hij zat meer in de zon dan zij deed en ze had het redelijk koud door de wind en omdat ze dit leven niet gewend was. Een zachte spin verliet haar keel toen ze naast de kater ging zitten en ze keek naar zijn vochtige vacht. "Heb je net gezwommen?" Vroeg ze verbijsterd. Zover ze wist konnen Rogues niet zwemmen. Ze keek hem vriendelijk maar ook nieuwsgierig aan. Ze rildde even door nog een koude windvlaag en zuchtte diep. Haar ogen bleven nog op de kater gericht al wantrouwde ze hem niet meer. Hij zag er best vriendelijk uit. "Sorry ik heb nogal veel vragen.." Zei ze zacht een klein beetje onzeker. Haar ogen gleden moe dicht terwijl ze dat niet wou en ze gaapte zacht.

Hij zag hoe ze haar kop wat naar beneden hield toen ze een paar stappen dichterbij kwam. Alsof ze er zeker van wilde zijn dat hij haar niet zo aanvallen. Alsof ze respect toonde. Toch was hij blij dat zijn woorden de poes wat lieten kalmeren. Hij was ook blij te horen hoe vriendelijk en liefde vol ze antwoordde. het altijd leuk nieuwe katten te ontmoeten. Zeker als ze vriendelijk waren. Je kon hier veel katten ontmoeten. Maar de meesten zouden je in één stuk aan stukken snijden. Niet dat hij bang was voor anderen. Als hij zich moest verdedigen zou hij door gaan tot het einde. Wat soms tot lastige situaties leidde. Maar het was beter te vechten dan hier als een lafaard bekend te staan. Hij wist dat je dan een makkelijke prooi kon worden. Ja sommige katten zouden je zo kunnen doden. Niet omdat je een bedreiging vormde. Maar omdat ze dan een kat minder hadden die in hun weg liep. Dus meer prooi. Prooi dat soms moeilijk te vinden kon zijn. Maar hij maakte zich daar niet te veel zorgen over. Hij kon zich gemakkelijk verdedigen. Hij was groot, sterk en kon zich gemakkelijk verstoppen in de schaduwen. Hij zag hoe de poes haar spieren wat liet ontspannen en hij gaf haar een zachte glimlach. Ook deed ze een paar stappen vooruit wat altijd wel een goed teken was. Zijn ogen gleden heel even langzaam over heen. Ze had een prachtige vacht dat schitterde in de zon. Alsof ze in vuur en vlam stond. Iets wat hij wel kon bewonderen. Maar ze leek niet op een echte rouge. Alsof ze niet wild was geboren. Niet geboren als een rouge. Het kon ook liggen aan het fijt dat ze nog redelijk jong was. Tenminste jonger dan hem. Dat was hij zeker. Maar zelf was hij ook nog niet zo oud. Zijn licht groene ogen reisden weer naar boven om haar blik weer te ontmoeten. Heel even viel de stilte om hun heen.
Maar het duurde niet lang voor dat de poes haar mond weer open deed en hij was blij met haar woorden. ''Ik ben Buzzard aangenaam.. En wie ben jij?'' Haar stem klonk nieuwsgierig. Hij schonk haar een lichte glimlach. Buzzard een speciale naam voor een speciale kat. Het paste wel bij haar vond hij. ”het is fijn je te ontmoeten Buzzard.” Zei hij met een vriendelijke stem. ”Ik ben Whiteshadow.” vervolgde hij zijn woorden. Er lag een trotse ondertoon in zijn stem. Want hij was trots op zijn naam. Ook al klonk het als een naam van een clankat. Hij was trots dat hij de naam mocht dragen dat zijn moeder en vader hem hadden gegeven. Een koele wind stak op en haalde hem uit zijn gedachten en hij richtte zijn aandacht weer op de kat. Hij had zo’n gevoel dat ze nog altijd wel wat oppaste. Wat een goed teken was. Ze was slim genoeg om een vreemde niet snel te vertrouwen. In deze wereld was dat nodig. Want de meesten zouden zo een klauw in je rug steken. Op het moment dat je het minste verwachte. Ook meestal van diegene die je het beste vertrouwde. Hij kon er van mee spreken. Maar hij kon wel niet klagen. Whiteshadow was blij dat de zon tenminste scheen. De warmte die de zon gaf verjaagde de koelte van de wind. Dus echt koud had hij het niet. Hij zag hoe Buzzard langzaam dichterbij kwam en naast hem ging zitten. Hij hoorde hoe een zachte spin haar mond verliet. Hij was blij, blij dat ze hem vertrouwde.
"Heb je net gezwommen?" Hij keek haar weer even aan en knikte zacht. Hij vroeg zich af waarom ze zo verbijsterd was. Misschien omdat ze wist dat het niet slim was te zwemmen in de stroming die er nu lag? Of misschien omdat ze dacht dat het water nog te koud was? Het water was koel maar niet ondragelijk. Het was de stroming die het moeilijk maakte. ”Ik was eigenlijk van plan te vissen maar…” Zijn blik gleed naar het water. Het stroomde rustig voorbij. Het zag er rustig uit. Maar hij wist beter. ”De stroming is ietsje te sterk, moeilijk om ook maar iets te kunnen vangen nu.” Hij gaf haar weer een glimlach en zakte langzaam door zijn poten zodat hij kon gaan liggen. Zijn vacht zou zo sneller drogen. Er stak weer een windvlaag op en uit zijn ooghoeken zag hij hoe de poes rilde. Had ze het koud? ”Sorry ik heb nogal veel vragen…” Ze klonk onzeker en haar stem was zacht. Hij zag hoe ze gaapte. Hij keek haar even stiletjes aan. ”Je mag me zo veel vragen als je wil.” Antwoordde hij rustig. Ook al had hij niet echt het gevoel dat ze een antwoord er op verwacht zo hebben. ”Ik zal ze met plezier beantwoorden.” Zijn staart zwiepte rustig heen en weer. Zijn blik gleed weer even over haar lichaam heen. Hij vroeg zich af of hij zijn vraag ook maar moest uitspreken. Maar hij was niet zeker of ze het goed zou oppakken. Toch hij zou het er op wagen. ”Jij bent niet van hier hé?” Vroeg hij rustig. Er zat geen dreiging in zijn stem. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij er misschien een probleem van zou maken. Hij genoot wel van haar gezelschap en van haar vele vragen.

Buzzard hoorde de trotse toon in de stem van de kater. Normaal gesproken zouden Rogues niks met clankatnamen hebben maar blijkbaar had hij niet zo veel tegen clankatten. Iets wat haar onbewust iets meer op haar gemak stelde. Ze keek de grijzige kater aan en glimlachte. ''Dankje Whiteshadow. Dat is een mooie naam. De witte schaduw..''Zei ze glimlachend. Ze vond die naam wel bij hem passen. Het leek inderdaad of er een schaduw over zijn vacht heen lag. Ze wachtte nog even op de antwoord op haar vraag. Hij keek haar rustig aan duidelijk niet van plan om haar aan te vallen. De kat wou vissen? Ze keek hem met open mond aan alsof hij haar een wonder had verteld. Een Rogue! Een Rogue die visde. Ze gaapte hem nog even aan onbewust dat ze dat deed totdat ze haar kop even verbijsterd schudde en verder luisterde. Ze luisterde vol aandacht naar wat de kater haar vertelde. Natuurlijk de zware regenval had voor een sterke stroming gezorgd. Ze glimlachtte naar de kater. ''Als je die stroming overleefd moet je vast een goede zwemmer zijn.'' Zei ze zacht en keek hem lief en vriendelijk aan. Ze had ergens nog steeds een voorzichtigheid die goed was. Als jij haar zou proberen te verwonden was ze in staat zich te verdedigen. Dat was duidelijk omdat ze haar oren bleef bewegen en haar ogen enig teken van gevaar probeerde te bespeuren. De kater ging liggen en ze zuchtte zacht en opgelucht. Blij dat hij ontspannen leek en ze keek naar zijn vochtige vacht. ''Vis je vaak?''Vroeg ze zacht aan de iets oudere kater. Ze keek hem vragend en vriendelijk aan. Nieuwsgierig op zijn antwoord. Ze zag zijn staart rustig heen en weer zwiepen en glimlachtte zacht. Ze sloop plagerig en speels op de iets oudere kater af en kon het niet laten op op zijn staart te gaan staan en gaf hem speels een knipoog. ''Sorry het is al eeuwen geleden dat ik een vriendelijke kat heb gezien en ik kan het gewoon niet laten...''Zei ze zacht hopend dat de kater het niet erg zou vinden. Ze keek naar de wollige staart en ging toen weer rustig zitten nadat ze van zijn staart was afgestapt. ''Nee ik ben geboren als clankat. Mijn naam was Buzzardpaw en net als mijn neef Vulture ben ik uit de clan weggegaan omdat er heel wat onaardige katten waren. Daarbij wou ik iets meer vrijheid hebben. Niet voor slechtte dingen maar gewoon de wereld ondekken en goede conclusies over andere katten trekken...'' Beantwoorde ze de kater zijn vraag. Ze keek heel even naar de grond en ging toen ook liggen. Haar staart zwiepte ze om zich heen en ze keek stilletjes naar het water. Al hield ze haar concentratie ook een beetje op de grijzige kater gericht. Haar ogen sloten zichzelf iets en ze spinde warm en kalm door de zon. Ze voelde zich een klein beetje op haar gemak en keek toen weer naar de grijze kater. ''Ik wil niet onbeschoft zijn maar leef je hier alleen en is het dan niet moeilijk om veilig te kunnen slapen?'' Vroeg ze zacht. Zijzelf was een keer toen ze bijna sliep aangevallen en sindsdien pastte ze erg goed op en sliep ze stukken minder. Dat was het jammere van geen clankat zijn. Je moest jezelf ten alle tijden kunnen beschermen. Ze keek de kater rustig aan maar toch ook serieus. Nog steeds zag ze er erg vriendelijk uit. Toch moest je niet met haar in gevecht raken want dan kon ze best pittig zijn. Ze zou haar dierbaren ook altijd beschermen. Ze legde haar kop op haar voorpoten en trildde weer iets. Ze was zo moe. Het zou toch geen kwaad kunnen om haar ogen even te sluiten en in slaap te vallen. Toch sprak haar gevoel haar tegen en ze keek naar de kater. Haar ogen stonden vermoeid. Ze keek de kater weer aan en zei zacht. ''Is het veilig om te slapen?!'' Ze vroeg het aan zichzelf maar zeker ook aan de grijze kater. Ze keek hem kalm en liefdevol aan. Ze had niets tegen hem en betwijfelde ook of ze ooit iets tegen hem zou kunnen hebben. Hij zag er niet uit alsof hij ooit iemand kwaad zou doen tenzij hun hem kwaad wouden doen. Ze kroop onwillekeurig naar de kater toe en kroop tegen zijn warme vacht aan. Een zachtte spin verliet prongelijk haar keel terwijl ze kalm haar kop weer neerlegde. Ook al was zijn vacht nog een beetje nat het was warmer dan alleen liggen in het waterige zonnetje.

Hij mocht blij zijn om een poes als Buzzard te ontmoeten, ze was vriendelijk jong en haar ogen schitterden. Ook al kon hij zien dat ze vermoeid was. Haar pels glansde in de zon. Een teken dat ze gezond was. Zijn pels kon ook glanzen, maar alleen als het droog was en momenteel was dat niet het geval. Ook al was het toch al een stuk beter dan een tijd geleden. Hij genoot er ook wel van dat ze veel vroeg. Dan had hij tenminste iets om over te praten, want meestal was hij niet zo goed in contact leggen met anderen. Niet dat hij anderen niet graag had. Maar hij zag nou eenmaal zo weinig katten dat hij de kunst niet bezat om zomaar een praatje te maken. Toch maakte hij gemakkelijk vrienden. Het nadeel aan gemakkelijk vrienden maken was dan weer dat je ook makkelijk vijanden kon hebben. Maar vijanden kwamen overal voor en de kunst was er geen angst voor te hebben. Hij schonk Buzzard een vriendelijke glimlach bij haar woorden. Hij moest toegeven dat hij inderdaad af en toe wel eens zwom en dus een redelijk goede zwemmer was geworden. Vroeger was het wel anders geweest.
”Vis je vaak?” Daar moest hij even over na denken. At hij veel vissen. Af en toe. Maar alleen als hij er makkelijk aan kon komen of dat hij er zin in had. Anders at hij liever een goede vogel of een konijn. Een muis ging altijd makkelijk naar binnen… Maar daar had je niet zo veel vlees aan. ”Soms het is te zien hoe ik me voel en of ik zin heb.” beantwoorde hij haar vraag neutraal. Ondertussen had hij door dat ze met zijn staart aan het spelen was en heel even verliet een kleine spin zijn mond. Het was lang geleden dat hij iemand zo speels had ontmoet en lang geleden dat hij zelf ook maar gespeeld had. Dus hij genoot er wel van. Hij lachte een beetje toen ze op zijn staart ging staan en zich verontschuldigde. Hij schudde langzaam zijn kop als teken dat het niet erg was. Dat ze zich niet hoefde verontschuldigen. Hij luisterde aandachtig naar haar antwoord op zijn vraag. Zoals hij vermoede was ze niet van hier. ''Nee ik ben geboren als clankat. Mijn naam was Buzzardpaw en net als mijn neef Vulture ben ik uit de clan weggegaan omdat er heel wat onaardige katten waren. Daarbij wou ik iets meer vrijheid hebben. Niet voor slechtte dingen maar gewoon de wereld ontdekken en goede conclusies over andere katten trekken...'' Hij knikte dat hij het begreep. Hij kon niet zeggen hoe het was om in een clan te leven. Hij was er nooit geweest. Maar hij kon haar wel verstaan. Alleen snapte hij niet zo goed waarom ze precies was weggegaan. Omdat er heel wat onaardige katten waren? Wat bedoelde ze daar precies mee. Hij kon begrijpen dat ze vrijheid wilde hebben. Was dat niet wat iedereen wel eens wou hebben? Echte vrijheid was jammer genoeg moeilijk te verkrijgen. ”Als je gelukkig bent met je keuze moet je, je geen zorgen maken. Maar denk niet omdat je weg bent gegaan dat je geen onaardige katten meer zal tegen komen. Want er zijn er vele. Maar net zoals die vele onaardige katten, zijn er dan weer vele aardige. Zo houden we elkaar in balans… Maar dat is hoe ik het zie…” Zei hij rustig. Om haar toch te antwoorden. Zijn blik gleed weer even naar het water terwijl hij uit zijn ooghoeken zag hoe Buzzard ging gaan liggen. Voor heel was er stilte.
Maar die werd doorbroken door een zacht gespin en hij kreeg weer een glimlach op zijn lippen. Hij was blij om eens het spinnen van een andere kat te horen. Zelf spinde hij niet zo vaak. Omdat hij meestal ook geen gelegenheid had om te spinnen. Maar voor een dag als vandaag zou hij wel een uitzondering kunnen maken. Een zacht zonnetje en een vriendelijke poes. Wat wilde je nog meer? ''Ik wil niet onbeschoft zijn maar leef je hier alleen en is het dan niet moeilijk om veilig te kunnen slapen?'' Hij glimlachte bij haar woorden. Ergens had ze gelijk. Het was soms gevaarlijk om gewoon te gaan slapen. Maar hij was het gewoon en was al lang alleen. Verder had hij een goed hol, veilig verborgen. ”Het kan gevaarlijk zijn. Maar ik ben wild geboren en ken de gevaren. Verder heb ik een veilig hol, waar ik rustig kan slapen en waar ik me geen zorgen moet maken over mogelijke aanvallen.” Hij keek haar rustig aan. Hij zag hoe moe ze was, en hij vroeg zich even af of ze wakker bleef voor hem. Als ze rust wilde zou hij haar rust geven en wel ergens anders gaan. ''Is het veilig om te slapen?!'' Ze had zo’n vriendelijke en liefdevolle blik in haar ogen en voor dat hij het goed besefte lag ze tegen hem aan. Er slipte een kleine spin over zijn lippen. Maar die verween ook snel weer. Hij hoorde hoe dat zij spinde. ”Het is veilig om nu te slapen.” Zei hij rustig. ”Ik zal je wel beschermen!” Hij meende zijn woorden, als er gevaar zou dreigen, zou hij haar beschermen. Koste wat het koste. Want ook al kende hij haar nog maar net. Voor hem was ze nu al een belangrijk deel. Een vriendin.

”Soms het is te zien hoe ik me voel en of ik zin heb.” Beantwoorde hij haar. Vissen waren vaak niet het makkelijkste prooi had ze gehoord. Ze glimlachte naar hem. "Het is best bijzonder dat je kan zwemmen en vissen. Alleen de Riverclan kan het. De rest van de clans zijn er heel slecht in.'' Legde ze uit. Dat verklaarde natuurlijk meteen een deel van haar verbazing. Ze keek de kater vrolijk, lief en nieuwsgierig aan.
Ze was blij dat hij niet boos leek dat ze met zijn staart aan het spelen was. Waarschijnlijk speelden Rogues over het algemeen niet zo vaak. Ze keek hem met een vrolijke vermoeide grijns aan en luisterde naar wat hij van haar keus om weg te gaan vond.”Als je gelukkig bent met je keuze moet je, je geen zorgen maken. Maar denk niet omdat je weg bent gegaan dat je geen onaardige katten meer zal tegen komen. Want er zijn er vele. Maar net zoals die vele onaardige katten, zijn er dan weer vele aardige. Zo houden we elkaar in balans… Maar dat is hoe ik het zie…” Zei hij rustig. Ze knikte langzaam. Daar had hij zeker gelijk in. Overal waren goede en slechte katten. Ze beantwoorde hem. ''Het onhandige bij een clan is dat je als ze je niet mogen je ze elke dag tegen komt. Als je hier een vijand hebt is het nog steeds erg vervelend maar kan je ze ook vermijden. Je ziet ze als je geluk hebt niet elke dag. Maar vijanden blijven vervelend... '' Was ze het met de kater eens. Ze knipperde even vermoeid en glimlachend met haar ogen.''Het kan gevaarlijk zijn. Maar ik ben wild geboren en ken de gevaren. Verder heb ik een veilig hol, waar ik rustig kan slapen en waar ik me geen zorgen moet maken over mogelijke aanvallen.” Beantwoorde hij haar andere vraag. Ze moest echt nog veel leren. Ze keek hem aan en knikte toen langzaam.
Ze kruldde zich nog iets beter tegen de vriendelijke kater op. Ze glimlachtte iets toen ze hem heel even zacht hoordde spinnen. Ze had zo het idee dat hij dat niet vaak deed en zag hem als een van haar vrienden. Hij was een zachtaardige Rogue en ze vond dat het prettigst. Ze hield niet zo van die Rogues die alleen maar ruzie maakten over prooi enzovoort.”Het is veilig om nu te slapen.” Zei hij rustig tegen haar. Ze opende heel even dankbaar haar ogen. Ze was blij dat hij dat zei.”Ik zal je wel beschermen!” Ze keek hem aan en als dank gaf ze hem even een lik over zijn oor. Ze sloeg haar staart goed om zich heen en sloot haar ogen weer. ''Welterusten dan..'' Murmelde ze slaperig. Ze kon best een goede rust gebruiken. Ze hoopte maar dat ze de kater niet tot last was maar ze had zo het idee dat hij het niet zo erg vond. Ze kroop nog iets dichter tegen zijn flank aan en luisterde naar zijn kalme ademhaling. Haar ogen knipperden nog een keer voordat ze in een rustige vredige slaap viel. Ze droomde over haar kittentijd bij haar ouders. Haar kittentijd was leuk en zorgeloos geweest. Maar zodra Vulturepaw weg was gegaan was de hel in haar clan losgebarsten. Ze had toen ondekt hoe hard katten konden zijn. Haar familie was een schande. Want Rogues waren in hun ogen vieze haarballen. Ze snaptte niet hoe iemand een kat zoals Whiteshadow een vieze haarbal kon noemen maar ach. Ze wist nu tenminste beter. Ja er bestonden slechte Rogues net zoals er slechte clankatten bestonden. Ze zuchtte kalm en diep in haar slaap.
Een poosje later toen de zon van richting was veranderd werd Buzzard weer wakker. Ze keek de grijzige kater met een kleine glimlach aan en luisterde naar de geluiden om zich heen. Ze bewoog haar kop een klein beetje."Hartstikke bedankt Whitey..''Zei ze met een zach spinnend geluid. Over het algemeen was ze een erg vrolijke jonge poes. Ze schudde haar oranje haren weer iets uit en liktte haar voorpoot. Ze had nogal honger gekregen en keek de kater aan. ''Zullen we anders zo gaan jagen?''

”welterusten dan” hoorde hij de poes naast zich zeggen. Hij kreeg een glimlach om zijn lippen en legde zelf zijn kop neer. Zijn oren bewogen af en toe om er zeker van te zijn dat er niemand in de buurt was. Zijn ogen gleden langzaam heen en weer over het gebied. Terwijl hij langzaam maar zeker door had, dat de poes naast zich helemaal in slaap was gevallen. Hij spinde zachtjes, terwijl hij haar zachte ademhaling in de haten hield. Zelf sloot hij zijn ogen ook even. In het begin van de dag had hij nooit verwacht een andere kat tegen te komen. Laat staan dat hij een ex clan kat zou tegen komen. Hij had zeker niet verwacht dat hij zo’n lieve jonge poes zou tegen komen en ook niet dat een poes dat hij nog maar net had ontmoet tegen hem aan zou slapen. Maar hij vond het niet erg. Hij was blij met hoe de dag was gegaan. Hij was blij dat hij Buzzard had ontmoet. Hij was blij dat ze hem genoeg vertrouwde om in slaap te vallen. Ze moest zich geen zorgen maken. Hij zou haar beschermen als er iets gebeurde. Hij had het haar misschien niet direct beloofd. Maar voor hem waren zijn woorden een belofte geweest. Hij zou zich altijd aan zijn beloftes houden. Omdat zijn ouders hem dat hadden geleerd. Hij vroeg zich alleen af hoe veel ze hadden gemeend van hun woorden. Ja zijn vader was waarschijnlijk eerlijk geweest. Hij wist hoeveel zijn vader van zijn moeder had gehouden. Hij wist dat als zijn moeder niet was vertrokken ze nog altijd bij elkaar zouden zijn. Maar het was zijn moeder geweest die haar belofte had gebroken. Haar belofte tegen over zijn vader en hij was trots geweest om de zoon van zijn vader te zijn.
Hij zuchte lichtjes er voor zorgend dat hij Buzzard niet wakker werd. Het verleden lag achter hem en dat zou zo blijven. Ook al wilde hij soms terug gaan. terug naar het zorgenloze leventje dat hij had geleid. Toen zijn vader hem nog beschermde en zijn moeder hem eten schonk. Maar dat was al maanden geleden. Hij spitste zijn oren om te luisteren. De vogels zongen vredig en hij kon geritsel in de struiken horen. Duidelijk dat de prooi hier weer aan het terug keren was. Wat een goed teken was. Beter dit dan dat ze weg bleven en zich bleven verstoppen. Kon hij sneller aan zijn eten raken en had hij minder werk te doen. Ook al rende hij graag achter zijn prooi aan. Hij had vandaag al genoeg energie verbruikt door zijn duik in het water. Verder had hij geen idee wanneer dat hij zou kunnen jagen omdat Buzzard hier nog was. Maar hij wilde ergens niet dat ze weg ging. Hij hield van haar gezelschap. Hij hoopte dat ze vrienden zouden blijven. Dat ze elkaar soms eens zouden kunnen bezoeken of zien. Het zou wel leuk zijn. Want de meeste katten verdwenen weer.

De zon had zich langzaam verplaats langs de hemel en zijn ogen gingen open toen hij beweging naast zich voelde. Zijn blik gleed naar haar en hij ontving een vriendelijke glimlach. "Hartstikke bedankt Whitey..'' Whitey? Was dat zijn nieuwe bijnaam voor haar. Hij knikte even en schonk haar ook een glimlach. Langzaam stond hij recht en rekte zich uit een geeuw verliet zijn mond en hij ging weer recht op zitten. Hij was blij dat hij haar had kunnen helpen en hij was nog blijer dat er niets was gebeurt. ''Zullen we anders zo gaan jagen?'' Hij lachte. Ja dat was een goed idee. Een hap zou er wel in gaan. Hij rekte zich nog eens uit. Hij knikte naar haar. ”Ik weet wel een goed plekje waar we heen kunnen gaan.” Zei hij rustig. Hij stond op en riep richting de bosjes. Hij zwaaide even speels met zijn staart naar haar. ”Kom je?” Vroeg hij voor hij de struiken in verdween. Hij wist dat ze zou volgen en hij had er zin in. Het was lang geleden dat hij nog had gejaagd met iemand anders aan zijn zij. Maar zo ging het sneller en zo kreeg je meer prooi.

Toen ze de kater Whitey noemde zag ze hem even licht verward kijken. Kort daarna schonk hij haar een vriendelijke glimlach en rekte zich uit. Ze grinnikte een beetje toen een geeuw zijn mond verliet. Hij zag er nogal blij uit, iets dat de jonge roodharige poes opvrolijkte. Hij lachtte weer toen ze hem had gevraagt of ze konden gaan jagen. Hij rekte zich nog een keer goed uit en knikte voordat hij sprak. ”Ik weet wel een goed plekje waar we heen kunnen gaan.” Zei hij op een rustige manier. Hij stond al op en liep richting de bosjes. Zijn staart zwaaide speels heen en weer richting haar. Iets wat hij niet had moeten doen omdat ze hem daarvoor terug zou pakken. Ze hield van een speelse aanpak dus wachtte ze even voordat ze zich ook uitrekte en hem volgde. ”Kom je?” Klonk er tussen de struiken. In plaats van antwoorden sprong ze ineens speels tegen zijn flank en keek hem half uitdagend, half lief aan. Ze grinnikte heel zacht. ''Ik ben er al...'' Zei ze vrolijk terwijl ze de andere kat volgde. Ze was blij dat ze eindelijk weer met een andere kat kon jagen. De kans op een goede maaltijd was er en ze spinde weer vrolijk en zacht. Ze bewoog haar oortjes om de geluiden in de gaten te houden. Blij dat ze weer een nieuwe vriend erbij had. Iets wat ze erg leuk vond. Een keer geen vijandelijkheid. Ze wou eigenlijk best wel wat langer bij hem blijven maar wist niet wat hij ervan zou vinden. Tot nu toe leek hij haar gezeldschap niet erg te vinden. Ze zuchtte zacht en keek nadenkend om zich heen terwijl ze de grijze kater op de voet volgde. Een zachtte bries blies heerlijke geuren naar haar toe. Ze snoof zacht met een tevreden blik in haar felgroene ogen. Er was hier redelijk veel prooi vergeleken met de afgelopen manen. Haar ogen gleden over het landschap en over haar gezeldschap.
Ze wachtte af. Benieuwd waar de kater haar heen zou brengen en besloot zachtjes een gesprek met hem te beginnen. ''Whitey heb jij veel vrienden hier?'' Vroeg ze zich zacht af. Ze liep nu even naast hem. Gelukkig was er genoeg ruimte voor de twee katten om te lopen. Haar ogen knipperde in het zonlicht en de geur van de bosjes en het gras kalmeerde haar. Ze hield van de natuur. Het maakte dat ze zich vrij en rustig voeldde. Alhoewel ze hield niet van dassen en vossen. Alleen de gedachte eraan kon haar haren al rechtovereind zetten. Dat gebeurde ook iets. Ze keek de grijzige kater onschuldig aan. ''Sorry als ik aan dassen of vossen denk schieten de haren al omhoog en dat deed ik net. Ik heb niks tegen jou hoor..'' Benadrukte ze. Ze probeerde iets te ontspannen zodat haar haren weer gingen liggen. Als haar haren recht overeind stonden zag ze er best dreigend uit. Zeker als ze een sterke blik in haar ogen had. Haar groene ogen konden enorm vijandig kijken als ze dat wou. Ze duwde haar kop even tegen de schouder van haar harige vriend aan en trippelde licht een klein rondje. Ze verkende haar omgeving iets. Ze had de neiging om te vragen of ze wat langer bij hem mocht blijven maar was bang hem dan tot last te zijn. Ze zuchtte weer zachtjes en diep waarna ze de kater recht in de ogen aan keek. ''Ik ben blij dat ik je vriend mag zijn..'' Zei ze zacht en lief. Een zacht spinnend geluid kwam uit haar keel omhoog en ze bewoog haar oortjes weer even. Ze kon het gefluit van de vogels in de bomen opvangen. Ze vond dat een groot nadeel. Waarom gingen die lekkere prooidieren nou in die hoge bomen zitten. Zo kon ze er niet bij. Ze was niet echt een goede klimmer. Ze kon het wel in tijden van nood maar erg goed was er niet in. Daarbij maakte klimmen soms wel geluid waardoor de vogels of het andere prooi kon schrikken. Ze keek de kater nog een keer aan. "Kan je me het zeggen als we er bijna zijn?" Vroeg ze zacht en vriendelijk. Toch zat er een bepaalde kracht in haar stem. Ze huppelde bijna omdat ze zo vrolijk was. Haar kon je bijna nooit sip zien. En als je haar boos,verdrietig of sip zag was er meestal echt wat aan de hand. Ze hadden haar misschien beter Sunshine kunnen noemen. Ze had een stralende vacht en een vrolijke persoonlijkheid. Toch was Buzzard erg blij met haar naam. Ze was trots op wie ze was en blij met haar keuze. Als ze die keuze niet had gemaakt had ze Whitey nooit ontmoet. ''Zeg Whitey ik heb eigenlijk nog een vraag...'' Zei ze zacht en wachtte op zijn antwoord. Ze stond heel even stil om door de bosjes heen te kijken. Op de grond zag ze een Ekster trippelen. Hij was zich totaal niet bewust van de katten. Ze keek er verlangend aan maar wist niet of ze wel kon jagen in dit gebied. De bosjes zaten namelijk iets in de weg. Ze keek omhoog naar de iets oudere grijze kater en keek hem met een klein lachje aan.

Ze gleden de bosjes door, op weg naar de plek dat hij o zo goed kende. Hij voelde hoe Buzzard zachtjes tegen zijn schouder duwde en hij lachte. Hij genoot van de stilte die heel even heerste. Van het geluid dat de vogels maakte. Wetend dat hij zo meteen weer een volle maag zou hebben. Maar eerst zou hij voor de poes zorgen. Als hij kon zou hij iets voor haar te pakken krijgen. Hij wist dat ze zelf zeker kon jagen. Maar hij zou graag haar dat pleziertje hunnen. Van uit zijn ooghoeken keek hij naar haar. Het was niet ver en ze zouden er zo zijn. Maar hij liep niet, hij ging op zijn gemak. Ze hadden alle tijd van de wereld. De prooi zou niet zomaar weg lopen en ze hadden geluk dat de bries die er stond hun kant op waaide. Dus de prooi zou hun zeker niet ruiken. Zou niet weggejaagd worden voor dat ze hun kans kregen. Buzzard zag er gelukkig uit. Hij had nog nooit zo’n gelukkige kat gezien. De meeste katten kunnen gelukkig zijn, dat kon je dan zien in hun ogen. Maar Buzzy hier was één en al zonneschijn. Alsof niets haar nog verdrietig kon krijgen. Het zorgde er voor dat hij zich zelf ook beter voelde. Alsof ze een deel van haar blijdschap zonder te weten aan hem schonk. Het was ook wel een dag om gelukkig van te worden; de zon scheen, ze zouden goede prooi kunnen vangen en hij had er een vriend bij. Niet dat hij er zo veel had… het leek alsof Buzzy zijn gedachten kon lezen, wan net toen hij aan zijn vrienden dacht kwamen haar woorden en haar vraag was eigenlijk een beetje onverwacht. Maar hij zou er toch graag op antwoorden.
''Whitey heb jij veel vrienden hier?'' Zijn blik gleed naar haar en hij dacht heel even na. Welke namen, welke katten waren zijn vrienden precies? ”Niet zo veel, maar genoeg. Camarovi, Phanter en Tiger… Voor de rest… Denk ik dat, dat ze eigenlijk zijn.” Zijn woorden waren kalm en rustig. Terwijl hij dacht aan de dagen die hij samen met Camarovi en Phanter had doorgebracht. Hoe hij zijn hol had aangeboden in de koude winterdagen en hoe hij zijn prooi aan hun had geschonken. Hij had ze eerst niet echt vertrouwd, want ze hadden op zijn territorium gezeten. Maar al gauw was duidelijk geworden dat ze hulp nodig hadden gehad. In stilte liep hij verder, het leek alsof Buzzy diep in gedachten zat en hij verschoot lichtjes toen haar haren overeind kwamen. Maar hij kon geen gevaar zien, ruiken of horen. Dus keek hij haar vragend aan. Ze gaf hem een onschuldige blik. ''Sorry als ik aan dassen of vossen denk schieten de haren al omhoog en dat deed ik net. Ik heb niks tegen jou hoor..'' Hij knikte dat hij het begreep. Dus ze had een slechte ervaring gehad? Zelf was hij nooit echt in contact gekomen met die dieren. Waar hij dankbaar voor was. Maar hij was er ook niet bang van en als hij er ooit één tegen het lijf zou lopen. Zou hij niet terug deinzen om de pels van zijn vacht te scheuren. Hij had gehoord dat die dieren een goede uitdaging konden vormen en hij hield van uitdaging! Dat was nu eenmaal wie hij was. Stiletjes ging hij verder ze waren er bijna en hij veronderstelde dat het tijd werd want Buzzy vroeg al om het haar te vertellen wanneer ze er waren. Ook zei ze dat ze blij was dat ze zijn vriend was en daar was hij gelukkig mee. Hij was zelf ook heel blij met een vriendin als zij. Je kwam niet vaak katten tegen hier. Zeker niet katten die vriendelijk waren. Ze waren zeldzaam geworden. Maar hij begreep het wel. Ze wilden alleen hun gebied beschermen. Zeker wanneer prooi schaars was en moeilijk te vinden. In die tijden was hij ook makkelijker op de staart getrapt! Dan zou hij ook twee keer nadenken voor dat hij een kat zou vertrouwen. Gelukkig had hij dat probleem niet vaak. Hij verhuisde ook vaak en ging waar de prooi hem naartoe leidde. Dan waren er dagen die hij soms niets at. Dagen waarop hij elke kat liefst probeerde te vermeiden. Hij was blij de plek te zien waar hij naartoe wilde. Alleen nog de bosjes door. Dan zouden ze zo hun voedsel hebben. Ze zouden zo een leuke tijd kunnen hebben en zelfs fouten kunnen maken in hun jagen. Hij wilde net een sprintje inzetten toen hij Buzzard niet meer naast zich voelde. Hij draaide zich langzaam naar haar om en zag dat ze gestopt was. Hij ging zitten en keek haar vragend aan. ''Zeg Whitey ik heb eigenlijk nog een vraag...'' Haar woorden waren zacht.
Hij vroeg zich af of er iets met haar was. Voelde ze zich niet goed? Ze was opeens zo stil geworden. Heel even volgde hij haar blik naar waar een vogel zat. Hij had de neiging de bosjes door te rennen en de vogel aan te vallen. Maar hij wist goed genoeg dat, dat niet de beste optie was. ”Wat wil je me vragen?” vroeg hij rustig terwijl hij zijn blik weer op haar richtte. Zijn staart gleed langzaam rond zijn poten en zijn ogen stonden zacht. Was er iets met haar? Het leek er niet op. Hij was wel nieuwsgierig. Ze had al veel vragen gesteld. Maar deze leek haar zwaarder te vallen… ”Gaat het wel met je?” Vroeg hij voor dat ze ook maar haar vraag had gesteld. Hij maakte zich lichtjes zorgen. Maar bleef zwijgen en zou wachten op haar woorden. Ze mocht hem alles vragen. De enige vraag voor hem was. Zou hij er een antwoord op kunnen of willen geven. Want er waren bepaalde topics waarop hij liever niet antwoordde. Waarbij hij liever zweeg. Hij wist haar vraag niet en welke vraag het ook was. Hij hoopte dat hij er een antwoord kon geven.

”Niet zo veel, maar genoeg. Camarovi, Phanter en Tiger… Voor de rest… Denk ik dat, dat ze eigenlijk zijn.” Antwoorde de grijzige kater toen ze vroeg of hij veel vrienden had. Buzzard glimlachte even zacht. Ze vond het redelijke wat. Drie katten. Ze wist dat het moeilijk was om als rogue bevriend te raken met andere rogues. Ze keek de kater even aan en liep ontspannen verder.
Ze was blij dat hij het niet raar leek te vinden dat haar haren overeind stonden bij de gedachte aan dassen en vossen. Ze hield niet van die beesten. Ja ze waren een uitdaging maar te sterk voor katten van haar leeftijd. Ze zou ze nooit in haar eentje aankunnen. Zwak was ze niet maar ze wist ook dat ze liever niet met die beesten vocht. Ze schudde haar oranje vacht weer iets uit. Haar groene ogen stonden blij en kalm. Haar concentratie ging naar de omgeving. Het geluid van prooi en andere dieren.
Buzzard had echt zin in de jacht. Haar oortjes vlogen naar voren en haar felle groene ogen keken vrolijk om zich heen. Ze wou nog een vraag aan hem stellen. Ze was erg stil voor haar doen geworden nadat ze had nagedacht over de vraag die ze wou stellen. Blijkbaar viel het de grijzige kater op want hij zag er ietsje bezorgd uit. Ze vond het niet erg om in stilte te lopen.”Wat wil je me vragen?” Vroeg hij kort daarna toen ze duidelijk had gemaakt dat ze nog een vraag wou stellen. ”Gaat het wel met je?” Hij was inderdaad bezorgd. Dat bleek wel op de vraag die volgde. Ze vond het moeilijker om dit soort vragen te stellen maar wist dat het, het beste was om gewoon eerlijk te zijn. ''Ik wou eigenlijk vragen of je het erg vind als ik iets langer bij je blijf.. Ik heb niet zo veel zin om verder te trekken en kan wel wat rust en tijd met een vriend gebruiken.'' Zei ze op een serieuse manier. Ze was vaak serieus maar meestal zat er een vrolijke ondertoon in. Haar ogen schoten heen en weer terwijl ze de geur van prooi in haar neus had. Haar mond voelde droog. Ze wou zo graag eens een goede prooi vangen. Niet dat ze slecht in jagen was maar ze vond het gewoon prettig om een goede vangst te hebben. Ze keek de grijzige kater aan en ging naast hem zitten. Ze liktte rustig haar poot en wachtte op zijn antwoord. Ze voelde de zon door de bomen heen op haar vacht schijnen. Een warm gevoel. Ze hield van de zon. Niet alleen omdat de zon soms net zoals zij oranje was. Maar omdat het lekker warm was. Prooi zich minder vaak verstoptte en een kans op een goede jacht groot was. Daarbij had ze geen andere kat nodig om warm te blijven. Een zachtte windvlaag blies bladeren door de struiken en liet die ritselen. De vogel die er eerst had gezeten hipte weg. Ze zuchtte. Ze wist dat ze hem toch niet had kunnen pakken omdat ze in de struiken zat. Ze zou prooi weg jagen als ze ineens op de vogel af sprong. Ze keek afwachtend naar haar metgezel.

''Ik wou eigenlijk vragen of je het erg vind als ik iets langer bij je blijf.. Ik heb niet zo veel zin om verder te trekken en kan wel wat rust en tijd met een vriend gebruiken.'' Het was wel duidelijk waarom ze opeens zo serieus geworden was. Het was niet elke dag dat hij zo’n verzoek kreeg. Het was niet elke dag dat een kat dat aan een andere kat vroeg. Voor al omdat het meestal werd geweigerd en de meeste katten hier leefden liever op hun eentje. Hij keek de poes recht in de ogen terwijl hij over haar woorden na dacht. Zijn staart punt tipte rustig heen en weer. Ze wou bij hem blijven. Ze had geen zin om verder te trekken. Daar had hij het volste respect voor. Hij vond het ook wel dapper van haar om het zo te vragen. Hij had niets tegen haar gezelschap. Neen hij had ook graag eens een vriend naast zijn zijde. Hij moest terug denken aan deze winter. Aan het gezelschap van de twee katten die hij toen had gehad. Het was moeilijk geweest om drie monden te voeden. Prooi was schaars geweest. Maar het was wel gelukt. Prooi was nog altijd schaars ja dat was waar. Maar hij had niet het gevoel dat het moeilijker zou worden dan in de winter. Trouwens hij had zo’n gevoel dat Buzzy wel goed op haar eigen kon jagen. Hij bleef haar nog altijd aankijken. Een zucht verliet toen lichtjes zijn mond. Het was meer een zucht van opluchting dan een zucht van irritatie en daar was een groot verschil tussen. Hij schonk de jonge poes een lichte glimlach en knikte langzaam zijn hoofd. Als ze even wou blijven had hij er geen probleem mee.
Hij zou haar graag bij zich hebben.
”Buzzard ik zou graag hebben dat je blijft. Zolang je maar wilt. Tot dat je vindt dat het weer tijd is om te gaan. Ik heb daar geen probleem mee. Ik heb graag je gezelschap.” Hij sprak het uit op een rustige en vriendelijke toon en zijn woorden waren de waarheid. Hij vond het normaal dat ze geen zin meer had om even verder te trekken. Zelf was hij ook lang opzoek geweest naar zijn eigenplekje en voor één keer zou hij het niet erg vinden om zijn territorium te delen met een ander. Hij vond het niet erg dat ze bleef. Als ze moe was dan kon ze bij hem wel even rusten. Als ze in gevaar was zou hij haar met liefde beschermen. Dat was nu eenmaal hoe hij was en wat hij deed. Hij kende haar misschien nog niet zo lang. Maar hij vertrouwde haar en haar positieve karakter beurde hem op. Het was al zo lang geleden dat hij nog eens had gesponnen. Zo lang geleden dat hij zich weer een vredig had gevoeld. Buzzard leek op een zon die hem kwam ontdooien na een lange winter. Daar was hij haar dankbaar voor. Maar hij wist niet zeker of hij haar dat wel kon vertellen. Misschien zou hij nog wel eens bedankt zeggen. Misschien was dit het moment. ”Ik wil je ook nog bedanken Buzzard.” Zei hij vlug. Maar de reden waarom zou hij nog niet zeggen. In plaats daarvan stond hij weer op en knikte naar de bosjes. Hij schonk de poes weer een glimlach. Neen meer een grijns van hem. ”Hier door en dan zijn we er!” Zei hij enthousiast. Hij liep de bosjes door. Hij sloop meer. De geur van prooi drong langzaam zijn neus binnen. Nu kon de pret echt gaan beginnen.

[Sorry voor laat antwoord. Maar had een paar familie problemen.]

Buzzard zag dat Whitey haar bleef aankijken. Zijn staart tikte zacht en rustig op de grond. Buzzard keek er heel even met een glimlachje naar en wachtte gespannen op zijn antwoord af. Dit vragen was iets wat moeilijk was. Ten eerste omdat de meeste katten in hun eentje leefden en in hun eentje een territorium bezaten. Haar ogen keken vriendelijk naar White en ze hoorde hem zacht zuchten. Niet op een verkeerde manier meer opgelucht ofzo. Ze wiebelde haar oranje oortjes iets heen en weer en keek naar zijn kleine lieve glimlach. Toen knikte hij. Buzzard kon het niet laten om heel even zacht te spinnen. Bijna onhoorbaar.''Buzzard ik zou graag hebben dat je blijft. Zolang je maar wilt. Tot dat je vindt dat het weer tijd is om te gaan. Ik heb daar geen probleem mee. Ik heb graag je gezelschap.” Antwoorde hij kort erna. Buzzard keek opgelucht en blij. Ze was blij dat ze het iets rustiger aan kon doen. Blij dat ze gezeldschap had van een vriendelijke jonge kat. Ze was dankbaar voor de mooie dag die ze nu had. Ze keek hem vriendelijk aan. Hij sprak niet zo onrustig en onvriendelijk als de meeste rogues. Hij sprak alles in een rustige vriendelijke toon uit. Iets wat haar geruststelde en kalmeerde. Iets waar ze zichzelf door open stelde. Iets waardoor ze ook vriendelijk terug deed.”Ik wil je ook nog bedanken Buzzard.” Zei hij vlug. Buzzard keek hem vragend en verbaasd aan. Waarom zou die kater haar bedanken. Ze was degene die had geslapen tegen zijn zachte vacht aan. Die in het begin hem waarschijnlijk een klein beetje apart benaderd had en nog steeds bedankte hij haar? Ze begreep het niet maar besloot het erbij te laten. Als hij het wou vertellen zou hij het vanzelf wel doen. ''Graag gedaan denk ik. Al weet ik niet waar je me voor bedankt. Ik zou jou eigenlijk moeten bedanken Whitey. Voor het slapen en dat ik op je territorium mag blijven. Dat je me tijdens het slapen hebt beschermd.'' Zei ze zacht terug. Ze had de grijns nog net gezien voordat de kater weg liep. Enthousiast de bosjes door.”Hier door en dan zijn we er!” Riep hij nog net voordat hij verdween. Buzzard achtervolgde hem snel. Terwijl ze probeerde niet te veel geluid te maken. De bosjes kietelde in haar zachte vacht. Ze begon zachtjes te sluipen. Ze rook de verse geur van prooi en haar mond waterde al. Ze bewoog verder totdat ze naast White stond en keek hem even aan voordat ze in de jachthouding zakte en voorzichtig vanachteren op een vogeltje af sloop. Binnen no-time had ze de vogel te pakken en ze beet hem snel dood.

''Graag gedaan denk ik. Al weet ik niet waar je me voor bedankt. Ik zou jou eigenlijk moeten bedanken Whitey. Voor het slapen en dat ik op je territorium mag blijven. Dat je me tijdens het slapen hebt beschermd.'' Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht toen hij die woorden hoorde. Maar hij gaf er geen antwoord op. In plaats daarvan ging hij in jachtpositie staan. Zijn groene ogen al gericht op de wortels van een boom waar een muisje tussen zat. Dat was wat hij graag deed. Het hemzelf een beetje moeilijk maken een beetje spelen met zijn prooi. De jacht een beetje Leuk maken. Maar zijn ogen richtte zich zonder het eigenlijk goed te beseffen op Buzzard. Hij zag hoe de poes sloop. Heel voorzichtig heel sierlijk. Hij hield er van om haar zo te bekijken en zonder moeite had ze haar prooi beet. Hij kon de geur van het bloed oppakken. Hij had wel zin in een lekker maaltje. Zeker nu dat zijn vis plan in de soep was gelopen en hij de komende dagen zeker geen vis meer zou zien of te pakken zou krijgen. Waarschijnlijk zou hij nog een hele tijd weg blijven van die stroom. Geen zin om weer bijna te verdrinken. Geen zin om nog eens uitgelachen te worden door de vissen. Waarschijnlijk was gewoon zijn zin naar vis weg gewassen door het water. Hij moest wel zeggen dat hij zich fris voelde na zijn duik. Hij was zeker dat al het vuil uit zijn vacht was gehaald en hij wist dus heel zeker dat hij zichzelf mocht hij dat willen een paar dagen makkelijk niet zou moeten wassen. Maar hij hield van een schone vacht. Het was ook gemakkelijker voor jezelf vond hij. Zijn ogen richtte zich weer op de muis die tussen de wortels zat.
Zachtjes bewoog hij zich voort. Het leek alsof zijn poten de grond niet eens raakten. Het leek alsof hij zweefde. Maar niets was minderwaar. Hij wist heel goed dat muizen uiterst gevoelig waren voor trillingen. Hij had nog geluk dat de muis zo bezig was met het zoeken naar zaadjes. Dat het diertje nauwelijks had gemarkt dat er een vogel net tot de dood was veroordeeld. Zelf wist Whiteshadow heel goed dat de muis straks ook in zijn buik zou zitten en hem zou voorzien van energie om nog wat langer door te gaan. Zijn poot ging langzaam omhoog en hij hield goed zijn balans. Het leek alsof zijn poot twijfelde. Soms wat lager hangend dan weer wat omhoog. Maar hij wachte alleen af op het goede moment om toe te slaan. Zijn groene ogen waren geconcentreerd op elke beweging die het diertje maakte. Met een snelle slag. Groef hij het diertje op en gooide het in de lucht waarna het met een doffe plof op de grond terecht kwam. Door de plof was het verdoofd en kon hij makkelijk zijn nagels in het lijfje zetten waardoor het licht in de ogen van het diertje snel doofde. Hij hield zijn poot op het muisje en keek Buzzard aan. Hij schonk haar een glimlach en knikte naar de vogel. ”Mooie vangst!” Sprak hij vriendelijk en er lag een vrolijke ondertoon aan. Hij ging langzaam liggen en gebaarde Buzzard met zijn staart dat ze ook maar bij hem moest gaan liggen. Haar vogel was groter dan zijn muis. Wat normaal was. Maar toch was hij blij met deze maaltijd. Hij had vaker minder gehad om te eten. Hij had vaker dagen rondgezworven zonder ook maar een maal binnen te krijgen. Dus hij zou niet klagen over zijn vangst.

Toen ze hem bedankte zag ze enkel een vrolijke glimlach op Whiteys gezicht. Ze voeldde zijn ogen wel in haar rug prikken toen ze haar vogel te pakken had. Ze hield de vogel in haar mond vast en wachtte totdat Whiteshadow zelf een prooi te pakken had. De vangst van zijn muis was soepeltjes geweest. Al wist ze wel dat muizen redelijk irritant konden zijn om te vangen. Een te harde pootstap en de muis vloog weg. Ze keek om zich heen en luisterde opgewekt naar de zingende vogels door het kalme zonnetje. De zon zou over niet al te lange tijd gaan dalen en uiteindelijk onder gaan. Ze hoorde toen de stem van Whiteshadow weer. Terwijl hij haar een glimlach schonk.”Mooie vangst!” Hij klonk vrolijk en vriendelijk. Ze wist niet hoe een kat als hij ooit vijanden zou kunnen krijgen. Toch was ze niet van plan zich slecht te gaan gedragen om te kijken of hij op te jutten was. Ze vond het belachelijk als katten dat deden. Iedere kat had nou eenmaal een eigen plek. Maar niet iedereen accepteerde dat. Meestal wonnen de sterke gespierde katten het van de wat zwakkere. Tenzij je natuurlijk heel erg sluw was. Sluwer dan een vos. Ze rildde even bij de gedachte aan die vreselijke mormels. Vossen waren afschuwelijk. Ze zag toen terwijl ze in gedachten verzonken was dat Whitey haar wenkte. Hij was al gaan liggen en ze trippelde met haar vogel op hem af. Ze had door dat haar vogel een stuk groter was dan het kleine muisje en trok er toen een stuk vlees van af en legde die voor Whiteshadow neer. ''Hier ik red het ook wel met een klein stukje minder.'' Zei ze vriendelijk terwijl ze glimlachtte. Haar groene ogen keken vrolijk en er zat een klein beetje een ondeugende glans in. Ze was soms in een ondeugende stemming maar meestal haaldde ze grappen niet uit. Ze maakte dan gewoon grapjes door te praten maar ging geen gekke dingen doen zoals kittens die ondeugend waren soms deden. Ze ging toen ook goed liggen en nam voorzichtig een hap van haar vogel. Haar ogen keken omhoog. ''Het duurd niet lang meer voordat de zon ondergaat.''Deelde ze kalm mee.