Wipe the Slate clean {Slatekit}

Haar blauwe ogen keken verveeld voor zich uit. Met een zucht rolde ze zich nog eens om in haar nest, om uiteindelijk nog steeds met open ogen de duisternis in te staren. Ze was nog maar net zes manen oud geworden, en dat betekende dus dat ze binnenkort apprentice werd. Wanneer wist ez niet precies, al vertelde iets haar dat het niet meer lang ging duren.
Uiteindelijk stond Icykit op en baande ze zich voorzichtig een weg tussen de nesten heen, richting de uitgang van de den. Als ze toch geen slaap kon vatten, kon ze evengoed gewoon buiten even een luchtje scheppen. Ze wou namelijk niet dat ze andere katten ging wakker maken door haar gewroet.

Slatekit's oortjes spitsten zich lichtjes toen ze geluid hoorde. Een kat bewoog? Slaperig smakkend hief ze haar kopje op en legde ze deze op de rand van haar nest. De ietwat hoge rand deukte iets in, waardoor ze perfect rechtuit kon kijken. Een sneeuwwitte kitten liep tussen de nesten door en ondanks dat het zachtjes gebeurde, had het Slatekit's aandacht wel getrokken. Haar stem klonk zachtjes toen ze haar vraag stelde. "Wat ga je doen..?" murmelde ze zachtjes en slaperig, eventjes een keer gapend. Haar beeld wilde zich nog niet scherp stellen. Het enige wat ze zag was een witte, wazige vlek. Was het wel een kitten? Of was het een spook? Ze was nog te slaperig om zich er zorgen over te maken.

Haar blauwe ogen flitsten in de richting van één van de andere nesten in de nursery toen ze plots een stem hoorde opdoemen. "Ik kan niet slapen.." Miauwde ze zachtjes, met een kleine lach op haar snuit. De kitten die de vraag had gesteld bleek nog wat jonger dan haar te zijn, zo dus niet één van de andere kittens die samen met haar apprentice zou worden. "Ik ga dus even buiten zitten." Vervolgde ze zachtjes, om zich vervolgens om te draaien en verder richting de uitgang van de den te trippelen. Als ze geluk had zou de kitten terug gaan slapen en kon zijn rustig genieten van de buitenlucht. Maar om eerlijk te zijn maakte het haar niet echt veel uit. Ze was gewoon moe en wou gaan slapen, maar de spanning die door haar aderen gierde weerhield haar ervan.

De andere kitten stelde dat ze niet kon slapen en dat ze naar buiten ging. Maar dat klonk interessant! Zou zij volgen? De beslissing was al best snel gekomen. Voorzichtig kwam de kitten dan ook overeind en schudde nog wat mosresten van haar dunne pelsje af. De witte kitten was niet moeilijk te volgen. Ze viel wel op in het duister. Met onhandige pasjes volgde Slatekit de kitten dan ook en drong zichzelf uit de nursery. Met een zachte 'oof' kwam ze op de zachte ondergrond van het kamp terecht. Haar kopje hief ze weer vlug en ze keek omhoog naar de kitten met een onhandige glimlach. "Hallo.." miauwde Slatekit zachtjes, met een voorzichtige glimlach.

Zodra Icykit zich buiten de nursery bevond, snoof ze wat lucht in om deze uiteindelijk ook weer zachtjes uit te blazen. Vervolgens gleden haar blauwe ogen naar de maan, om deze uiteindelijk weer los te laten met haar blik en haar aandacht op de naderende kitten te fixeren. Een zachte hallo werd haar kant toe gemiauwd, waarop de witte kitten reageerde met een rustige glimlach en een vriendelijke blik. "Hey, Slatekit is het, toch?" Vroeg ze, licht onzeker. Door het vage maanlicht kon ze geen duidelijk beeld van de kitten verkrijgen, dus nu maar hoop op zege. Ze was vaak wel goed met namen, maar wist ook dat de meesten het niet leuk vonden als je hen voor iemand anders voorhad.

Slatekit schudde haar grijze pelsje eventjes uit om al het stof weg te krijgen. Hierna ging haar nieuwsgierige blik naar de witte kitten, waarvan Slatekit eigenlijk niet eens wist hoe ze heette. Maar op de één of andere manier wist de kitten wel hoe zij heette! Wat was dat dan weer voor magie? Slatekit hield haar kopje dan ook iets scheef. "Ja!" Miauwde het poesje, "Hoe weet jij dat?" Haar ogen gingen iets wijder open in verbazing. "En hoe heet jij?" Kwam er vervolgens wat schuldiger achteraan. Slatekit had werkelijkwaar geen idee wie deze kitten was.

De kitten miauwde nogal opgetogen ja en met grote blauwe ogen vroeg ze hoe het kwam dat ze dat wist. "Hoe ik dat weet?" Herhaalde ze de vraag even, haar toon hoog houdende. "Ik ben nou eenmaal goed met namen." Vervolgde ze met een grijns op haar gelaat, waarna ze voorzichtig ging zitten en haar pluizige witte staart om haar poten sloeg. "En mijn naam is Icykit, maar het duurt niet meer lang of ik heet Icypaw." Miauwde ze terwijl ze haar blauwe blik, welke een zekere trotsheid uitstraalde, op Slatekit wierp. Ze was flink gegroeid de afgelopen manen, maar alsnog was ze niet de grootste kitten in de Nursery. Om de een of de andere reden waren de katers altijd groter, nou ja, de meeste dan toch.. Zouden die zich dus ook gedragen alsof ze meer waard waren? Een nieuwe vraag spookte rond in haar hoofd, eentje waarvan ze vast beraden was die morgen te kunnen beantwoorden.

De sneeuwwitte kitten voor haar grijnsde terwijl ze haar antwoord gaf en ging eventjes gemakkelijk zitten. Nagenoeg probleemloos volgde Slatekit haar voorbeeld, alleen was haar eigen staartje nog te dun en te kort om over haar voorpootjes te krullen. Dat en haar motoriek was nog niet voldoende ontwikkeld, waardoor haar bewegingen zo nu en dan een beetje lomp werden. Toen de kitten haar antwoord gaf, voelde Slatekit zich echter een beetje dom. Waarom wist zij niet van iedereen de namen? Toch knikte de kitten zachtjes. "Oké," miauwde ze op zachte toon. Ze raakte al snel weer wat opgetogener toen de bijna apprentice met trots vertelde dat haar rang niet lang meer hetzelfde zou blijven. "Dus dan ga je trainen?" Miauwde Slatekit vol bewondering naar de andere kitten. "Kom je dan ook niet meer in de nursery? Ga je je oude nest niet missen?.."

Eerst leek de grijsachtige kitten wat stiller te zijn geworden, maar haar zorgen verdwenen algauw als sneeuw voor de zon toen de poes vol bewondering haar aankeek. Ook de vraag of ze haar oude nest ging missen ontging haar niet. Icykit zuchtte zachtjes en wierp vervolgens haar blik naar boven, om voor enkele tellen de sterren te bestuderen voordat ze de vraag van Slatekit beantwoorde. "Niet echt, en als ik heimwee krijg dan bezoek ik de Nursery nog wel eens. Ik kan er niet voor eeuwig blijven liggen, ooit zal een andere kitten mijn nest innemen." Miauwde ze zachtjes, zonder haar blauwe blik van de sterren af te slaan. Anders dan de poes naast haar ging ze haar nestgenoten niet missen, wat merendeels kwam omdat ze geen broers noch zusjes had. Deze waren allemaal dood geboren, anders had ze nu nog twee zusjes gehad. Al snel schudde Icykit haar kopje, zodat ze haar gedachten ergens anders op kon focussen.

"Niet echt, en als ik heimwee krijg dan bezoek ik de Nursery nog wel eens. Ik kan er niet voor eeuwig blijven liggen, ooit zal een andere kitten mijn nest innemen." miauwde Icykit als reactie op haar woorden. Slatekit fronste lichtjes en haar oren draaiden zich geïnteresseerd naar de andere kitten toe. "Oké.. als jij het zegt dan," miauwde de kitten met een voorzichtige glimlach. "Kun je daarom niet slapen?" Kwam de volgende vraag nieuwsgierig en haar oortjes spitsten zich lichtjes om het antwoord op te vangen.

Een kleine glimlach sierde haar lippen toen Slatekit zei dat het goed was. Oké, daar waren ze dus al voorbij. Vervolgens kwam er nog een vraag op haar afgevuurd. Zachtjes zuchtte de witte poes, waarna ze haar blauwe blik toch terug op de andere kitten wierp. "Ik kan niet goed slapen wegens stress." Miauwde Icykit, om vervolgens even met haar ogen te knipperen. "Aangezien ik bijna apprentice word." Voegde ze er snel nog aan toe, voordat de poes eventueel zou vragen hoe het kwam dat ze stress had.

Slatekit wachtte af tot ze haar antwoord zou krijgen. Haar kopje hield ze lichtjes scheef, nog steeds, en haar staartpunt bewoog heen en weer in interesse. "Ik kan niet goed slapen wegens stress." Miauwde Icykit, en Slatekit knikte lichtjes. Dat klonk logisch, maar als ze nou eens te horen zou krijgen wat stress precies was... Want daar was ze nog niet helemaal achter. Maar de kitten was nog niet uitgesproken. "Aangezien ik bijna apprentice word." Legde deze uit. "Is stress dat gevoel alsof je binnensten branden?.." vroeg Slatekti als eerste. Het moest een naar gevoel zijn... Dat kon niet anders, want anders sliep je heerlijk, toch? "Is apprentice worden.. eng..?" Vroeg ze vervolgens zachtjes.

Icykit spitste haar oortjes toen de grijze kitten begon te praten. Een frons kwam op haar gelaat te staan. Wist Slatekit dan niet wat stress was? "Ik kan het niet goed uitleggen .." Begon de spierwitte kitten met een onschuldige lach. "Maar als je zelf eens stress hebt, dan denk ik wel dat je weet wat het is." Vervolgde ze, waarna ze zich begon klaar te maken om haar volgende vraag te beantwoorden. "Het is niet eng .. eerder spannend. Ik vraag me af wie m'n mentor zal worden." Gaf ze eerlijk toe. Haar heldere blauwe blik had ze op de andere kitten gefixeerd en met een lachje rond haar lippen keek ze haar aan.