{Open} Dark den

De enige den, naast de leader's den, waar Slatekit nog niet geweest was, was de den waar de enge apprentice sliep. Maar haar nieuwsgierigheid groeide samen met haar lichaam. Voorzichtig trippelde de kitten dan ook op een ochtend naar de den toe, haar blauwe ogen groot. Haar kopje stak ze voorzichtig door de ingang heen. Ze had heel erg veel apprentices al zien vertrekken voor training. Dan kon ze best even kijken! En ja, ze zag niet echt meer katten in de donkere den. Ze leunde nog iets verder naar voren, om beter te kijken. Het rook hier naar katten die ze kende en katten die ze niet kende. Lastig weer... Maar terwijl ze naar voren boog, verloor ze haar evenwicht en viel ze met een lichte piep de den in. Oof!

Heerlijk, mentorloos zijn. Ouzel draaide zich nog een keer om in haar zachte nest, genietend van haar slaapje. Het was donker in de apprentice's den, en bijna iedereen moest vroeg op voor zijn trainingen. Een kleine lach vormde om de lippen van de apprentice. Maar zij niet. Al zou het niet lang meer duren, want een apprentice zonder mentor bleef niet onopgemerkt. Een geluid verstoorde haar gedachten stroom, en de poes lichtte haar kop. Wat? Iedereen was toch al weg, niet dan? Slaapdronken stommelde ze haar nest uit, alleen maar om een kitten te vinden. Ouzelpaw snoof, maar hurkte neer en keek de grijze kitten aan. "Hey daar." Mauwde ze zacht. Ze kon onmogelijk boos worden op een kitten.

Haar blauwe ogen hieven zich omhoog naar een kat die dichterbij was gekomen. Ze knipperde een paar keer nieuwsgierig en haar kopje tipte wat naar de zijkant in een scheve houding. De apprentice zag er niet boos uit. Dan zat zij ook veilig, niet dan? Haar blauwe ogen volgden de bewegingen van de tortoiseshell. Ze had een lange vacht, waarvan Slatekit meteen besloot dat ze dat de poes wel vond staan. Ze glimlachte onschuldig naar de poes toen deze bij haar neer hurkte. "Hallo.." miauwde de kitten, nu toch lichtjes verlegen. Ze was immers de den van de poes binnen gedrongen, ondanks dat de poes niet zo boos leek. Ze wilde niet voor meer problemen zorgen dan dat ze waard was.

"Hallo.." Een vertederde glimlach bevond zich op het gezicht van de apprentice. "Hallo kleintje, wat is je naam?" Haar groene ogen keken vriendelijk in die van de kitten. "Weet je in welke den je bent?" Ze ging liggen, met haar kop omhoog en haar poten voor haar uit. Ze vroeg zich af hoeveel de kitten wist, sinds Ouzelpaw slecht was in leeftijden schatten. Voor kittens scheen ze een zwak te hebben, tot ze iiritant gingen doen. Dan was het over.

De apprentice zag er tenminste niet boos uit... Dat was een voordeel.. toch? Ze glimlachte zelfs. Nee, dat was zeker niet boos dan. Daardoor stond Slatekit ook weer een voorzichtige glimlach op haar eigen lippen toe, met hernieuwd zelfvertrouwen. Als de apprentice niet boos was, was zij ook veilig. Dan zouden ze niet naar haar schreeuwen. "Ikke ben Slatekit," stelde de kitten zichzelf dan ook voor zoals ze de laatste tijd al zo vaak had gedaan. Ze leerde al steeds meer katten kennen. "En u?" Vroeg ze vervolgens, waarna ze haar kopje scheef hield in een vragende houding. "Ikke ben in de apprentice den.. toch?" Vroeg de kitten vervolgens. Als ze het goed had, had ze dat correct onthouden van haar rondleiding door oma. Maar je wist het maar nooit wanneer je iets verkeerd ging onthouden.. En misschien was dit dan wel zo'n moment? Maar één manier om daar achter te komen. "Of bent u een warrior?" Vroeg de kitten met grote ogen. Kleine warrior dan wel, maar ze zou niet discrimineren.