All these questions no one can answer... [+Angelpaw]

Moonpaw krulde zijn dunne staart om zijn pootjes heen, proberend zich warm te houden. Er lag een miezerig konijn naast hem, wat zijn jammere vangst moest voorstellen. Waarom was alles zoooooo oneerlijk?! Zijn kleine pootkussentjes waren gaan bloeden toen hij dom genoeg was geweest om over steentjes heen te rennen die blijkbaar scherp waren. Thank StarClan dat hij op z'n minst dat konijn had kunnen vangen. Hij zette zijn tanden in de rug van het konijn en sleurde het weer verder, totdat hij uiteindelijk de plaats bereikte waar hij heen wilde gaan: The small lake. Hij zuchtte even opgelucht en liet toen zijn konijn vallen, om voorover te buigen en dorstig het water uit de grote plas op te likken.

De droom van vannacht bleef maar door het hoofdje van de jonge apprentice spoken, ook toen ze met een hoge snelheid door het boos sprintte. De droom was dan ook niet niks geweest, ze had Silverkit gezien, springend tussen de bloempjes. Angel had naar haar geschreeuw, maar ze had alleen maar even geglimlacht en was daarna uit zicht verdwenen. Angelpaw was huilend wakker geworden. De andere apprentices zouden wel denken, althans, ze wist natuurlijk van de dood van haar zusje, maar toch. Ze wilde zichzelf altijd graag groot houden. Ze wilde de sterkste zijn en niet haar zwakke punten aan andere laten zien. Al was dat de laatste tijd erg mislukt. Waarom was alles zo oneerlijk? Boos kwam haar staart neer op de grond terwijl ze haar kopje liet hangen. Vanaf nu zou ze sterk blijven, voor haar siblings. En boven alles zou ze degene die verantwoordelijk voor de dood van Silverkit vinden en wraak nemen! Want ja, Silver kon toch niet zomaar zijn gestorven? Een grote sterke warrior moest het hebben gedaan! Haar familie was niet slap, dus het was een oneerlijke strijd geweest, constateerde het poesje.
Diep in deze gedachten verzonken had ze niet doorgehad dat ze al zo ver was gelopen en bijna was ze tegen een drinkende apprentice op gebotst, maar ze kon nog net op tijd slippend tot stilstand komen. "Sorry." Mompelde ze wat afwezig. Ze had hem dan weliswaar niet geraakt, hij kon toch geschrokken zijn door haar wilde entré. Maar na deze verontschuldiging was voor haar het gesprek ook weer over, ze mocht niemand meer vertrouwen, dus ook deze apprentice niet. Iedereen kon het immers hebben gedaan.