There goes the prey

Onderwerp: There goes the prey vr 6 jun 2014 - 12:20

Shatteredmirror

Het water was fris, heel fris, maar ondanks dat waadde ze er toch tot haar buik in. Shatteredmirror liet haar hoofd wat zakken om wat van het heldere water uit de stroom op te likken. Plaatsen als deze waren goed voor het vinden van prooi. Vele kleine diertjes kwamen hier op een dag naar toe om hun dorst te lessen. De afdrukken van hun pootjes stonden in de modder aan de oever. RiverClan's prooivoorraad was mager. De strenge winter had hen afgesloten van de vissen, die moesten zien te overleven onder het ijs. Hierdoor hadden ze het moeten doen met andere prooidieren, maar zo veel waren er daar natuurlijk ook niet van. Hoewel Shattered zich liever bezighield met zichzelf, wist ze dat de Clan toch echt voedsel nodig had. Zij zou anders een van de laatste zijn die zou mogen eten, als gezonde warrior. Dus spitste ze haar oren en luisterde ze zorgvuldig of er iets in de buurt was. Helaas was het enige geluid, meteen ook het hardste, uit de buurt een stel poten die alles verstoorde door de luide stappen. "En weg is de prooi," mompelde ze, terwijl ze kort met haar ogen rolde.

I'm the one who shatters the mirror

Onderwerp: Re: There goes the prey wo 11 jun 2014 - 10:08

Geconcentreerd en stil zette Dandelionclaw zijn voorpoten geruisloos neer op de drassige ondergrond, zijn blik gefocust op een heerlijk stuk prooidier. De duif die hij in zijn zicht had, pikte rustig aan de grond en was zo geabsorbeerd in zijn taak, dat hij de créme kleurige krijger die op hem af kwam sluipen niet opmerkte. Een lichte grijns trok aan de mondhoeken van de kater. Eitje... Toen hij de juiste afstand had bereikt, liet hij zichzelf dan ook met een machtige sprong gaan en begroef hij zijn klauwen in de vleugels van het dier, elke ontsnapping blokkerend. Met een scherpe beet maakte hij een einde aan het spaarzame leven van de dier. Maar geluid had hij niet gespaard in zijn vangst en hij hoorde ook al snel gemopper, niet te ver van hem vandaan. Hij spitste zijn oren en een glimlach verscheen op zijn lippen terwijl hij zijn stem liet luiden, zonder dat hij de kat al gezien had. Op de gok nam hij aan dat het een poes was. "Ah, sorry lass," de glimlach was zelfs al in zijn stem te horen. De kater stond op, pakte zijn duif op en drukte zichzelf door de struiken heen, waardoor hij de poes aan kon kijken. "Maar ja... De één zijn dood.. Is de ander zijn brood?" grijnsde hij, zijn duif ziende latend.