Get away from me! Please..

De kater grauwde zacht van frustratie toen de poes zich begon te verdedigen en hief in onmacht zijn hoofd naar de lucht. Duidelijk was wel dat hij het er niet makkelijker door vond worden. "Ik ontmoet katten uit andere clans, en raak bevriend met ze. Is dat niet precies wat jij ook doet?" Zijn hoofd draaide nu langzaam om en keek de poes aan, "Waren wij vrienden dan?" Vroeg hij, redelijk verbaasd door hoe snel Nimble iemand een vriend noemde. Oke, wel waar dat hij dat eerst ook deed, hij was nu veranderd though, toch?

"Ik zag jou als een vriend, ja," zei Nimble, zich daar niet voor schamend. "Maar blijkbaar ligt dat voor jou anders, of niet?" Ze haalde even rustig adem. "En ik heb dus nog meer katten ontmoet, en ja, die zie ik als vrienden." Ook hier schaamde ze zich niet voor. Als ze onwijze leuke middagen had gehad met die katten, en ze plezier konden maken, of elkaar zelfs wat dingen leerden, ja, dan zag ze hen als vrienden.

~ Vanwaar die houding van Tall?  

Tall gooide nog eens zijn hoofd in zijn nek toen Nimble een licht verwijt in haar stem en redevoering plaatste. "Ik zag jou ook als vriend oke?" Bromde hij, gefrustreerd en machteloos. Probeerde hij zo enorm het goede te doen, de poes ook te beschermen tegen zijn moeder, en dan deed ze dit! "Ik heb, of had, dat ook, maar het kan niet, ze willen het niet.." Een zucht ontsnapte hem nog eens, "Ik weet niet waarom maar het is tegen de regels oke?!"

Hij had geen zin in dit soort overleg, ze maakte het alleen maar lastiger voor hem en dat was niet echt waar de arme kater naar op zoek was. "Ja," Antwoordde hij dus stellig en koppig op haar vraag, die ze waarschijnlijk retorisch bedoelt had. De kater keek voor zich uit en leek wel wat op een kind die zijn zin niet kon krijgen. Lastige situaties.

Nimblepaw raakte er even stil van. Wat hij dat echt van plan? Ze geloofde het niet, en ze geloofde ook niet dat hij het zou kunnen. "Oké, succes dan," zei ze gemeend. "Ik ben benieuwd hoe je dat gaat trekken, want ik weet hoe leuk je het vindt om uit het kamp te gaan. En.." maar ze wist niet of ze dit moest zeggen, "om stiekem tegen de regels in te gaan." Dat was een van de dingen die ze manen geleden leuk aan hem had gevonden; dat hij zo avontuurlijk was, en dat hij haar dingen kon laten zien die zij zelf nog niet kende. En die dingen kende hij alleen omdat hij de grenzen op durfde te zoeken. "Pas maar op dat je geen saaie drol wordt," grinnikte ze.

De kater knikte nog bij de eerste woorden die de poes vermeldde, maar hield het niet meer bij het nogal logische laatste statement wat ze had. Na nog een paar keer snel heen en weer te hebben gekeken racete hij het pad over, sprong speels tegen haar aan, en wist de poes zonder enige moeite op de grond te krijgen, "Niemand zal ooit zelfs maar eraan denken dat ik saai ben madame," Mauwde hij dramatisch in haar oor, en keek 'beledigd' in haar ogen. Hij hield het nooit lang vol, alleen zitten op zijn territorium.

Tallpaw keek om zich heen, vast checkend dat die warrior niet in de buurt was, en rende toen naar haar toe. Even stond ze op in een poging weg te rennen, maar voordat ze ook maar een stap had kunnen zetten lag ze al op de grond. "Hee!" lachte ze. "Bewijs dat maar," zei ze terwijl ze haar poten tegen zijn schouders zette en hem weg probeerde te duwen. Maar natuurlijk was Tallpaw veel te zwaar voor haar, maar het lukte haar toch om hem genoeg omhoog te duwen om onder hem vandaan te rollen. Ze gaf hem een por in zijn zei en rende van hem vandaan.

Ze reageerde zoals hij wel verwacht had, en al snel was de poes weer onder hem vandaan, zonder haar op adem te laten komen rende de kater achter haar aan, en sprong zoals hij ook altijd deed bij prooi. Mooie jacht had hij vaak, talent voor doden kon je het noemen, maar ooit nog eens een kat vermoorden zou niet helemaal optimaal zijn voor hem. "Ik grijp je!"

Nimble keek achterom en had duidelijk een grijns op haar snuit. Ze was blij dat ze weer zo konden spelen. Haar kleine lichaam met haar lange poten waren ideaal om snel te kunnen rennen. Het was duidelijk dat ze ouder en meer getraind was. Ze rende beheerst met scherpe bochten tussen de bomen door, totdat ze weer op het Thunderpath terecht kwam. Ze spitste haar ogen; nee, geen monsters in de buurt. Ze rende over de rechte weg. "Oh echt?" riep ze uitdagend.

De kater deed alsof hij het lastig had, maar nam de bochten net zo goed als de poes en hield zo nu en dan zijn pas in. Hij was dan ook al al zijn negen maanden volop getraind, ofwel, zelfs als kitten kreeg je in zijn clan een kleine vooropleiding. Waanzinnig nuttig en leuk, wat alle Shadowclanners geduchte vechters maakte, dan had je ook nog eens dat hij elke avond zwom en dat een rondje rond het territorium rennen een gedeelte was van zijn training. Daarbij kwam ook dat hij vanaf een moon geleden alleen nog maar met Warriors het kamp uitmocht, en dus van heel veel verschillende katten allerlei technieken had geleerd om iets te doen. Sommigen zouden het verwarrend vinden, sommigen, zoals hij, zouden er blij mee zijn. Een leermeester was niet goed genoeg, meerdere waren pas echt goed. Dus rende hij soepeltjes achter de poes aan, en sprong vol tegen haar aan toen ze zich omdraaide. "Ten eerste," Mauwde hij grinnikend, "Ja echt," Na deze woorden veranderden zowel zijn stem als houding, alles werd serieuzer. "Ten tweede lig je op mijn territorium,"

Het lukte Nimble goed; Tallpaw ontwijken. Duidelijk was dat hij goede trainingen kreeg, logisch, als zoon van de clanleader. Zij daarentegen had zichzelf de meeste dingen moeten leren. Af en toe had ze een training gekregen van een warrior, en soms zelfs van een Shadowclanner. Maar desondanks haar trainingsachterstand, vond ze dat ze bijzonder goed de controle over haar soepele lichaam had. Wat zou er van haar terecht komen als ze de komende tijd structureel getraind zou worden?
Maar toch werd ze plots omver gebeukt en kwam ze op haar zij terecht. Ze gleed nog even door, wat een pijnlijke schaafwond achterliet, maar ze negeerde het. "Oh echt? Jouw territorium?" Ze grijnsde, de grenzen opzoekend. "Dan weet je wat je met me moet doen. De shadowclan is niet gediend van indringers."

Ze nam hem niet serieus, hoe kon ze ook, hij was zo onlogisch bezig als wat. Maar nu moest hij sterk zijn. Dus knikte hij ferm toen ze spottend, zoals het in zijn oren klonk, zei wat hij nu zou moeten doen. "Inderdaad," Klonk het, geen greintje humor meer in zijn stem. Nog voor de poes wat kon doen greep hij haar hardhandig in haar nekvel, en kon dankzij zijn aanzienlijk grotere lichaam, haar meeslepen. Dit deed hij dus ook, langs het Thunderpath, tot er niets te zien was. Hij tilde haar hoger op, en rende eroverheen. Het leek te lang te duren maar ze haalden het. "Doe dat niet weer," Mauwde hij, blij met hoe hij gehandeld had, niet blij met dat het bij Nimble geweest was.

Tallpaw klonk plots niet meer spelend, niet meer wat ze die paar seconden leuk aan zijn gezelschap had gevonden. Hij greep haar in haar nekvel en sleurde haar mee. Haar dikke vacht ving de klappen op de harde straat op, maar ze voelde een paar schaafwonden op haar poten ontstaan. Ze probeerde zich los te trekken, maar hij liet haar al los. "Waar sloeg dat op? Thunderpath is neutraal terrein." Ze schudde zich uit en staarde hem aan. Wat had hij? Hij ging van chagrijnig naar gek spelend, naar agressief. Geërgerd, maar onhoorbaar gromde ze in zichzelf. "Weet je, Tall, ik vind je aardig, echt aardig. Als je bent zoals je was voordat je me mee trok. Waarom ben je plots zo agressief? Terwijl, als je bent als daarvoor, dan vind ik je ongelofelijk leuk gezelschap en dan ben je de kater die ik vaker wil zien."

De kater rolde met zijn ogen toen de poes een tirade begon tegen hem, een zucht ging er ook nog eens mee gepaard. "Waar sloeg dat op? Thunderpath is neutraal terrein." Nu was het zijn beurt zijn hoofd te schudden, en een zachte grom weerklonk weer. Hij was als hij zo deed soms redelijk angstaanjagend, "Niet waar, aan die kant niet, hier, misschien, daar niet," Tegenspraak zou zeker niet geduld worden, het was hun territorium, ze mocht er niet komen, nooit. "Weet je, Tall, ik vind je aardig, echt aardig. Als je bent zoals je was voordat je me mee trok. Waarom ben je plots zo agressief? Terwijl, als je bent als daarvoor, dan vind ik je ongelofelijk leuk gezelschap en dan ben je de kater die ik vaker wil zien." Gefrustreerd door de eeuwige tweestrijd in hem gooide hij zijn hoofd in de lucht en sloot zijn ogen in onmacht. "Dat is het nou juist," Mauwde hij, duidelijk een goede houding zoekende in dit onduidelijke gesprek, "Ik mág je niet meer zien, niet buiten gatherings! Denk je niet dat dat ook voor mij wel lastig is? Dat ik niet ook graag heen en weer zou willen rennen door alle territoria? Je mag er niet komen, punt uit," Ferm keek de kater haar aan, als het moest zou hij de kat naar huis tillen, ze moest weg, sorry.

Nimble zuchtte. Ze probeerde haar frustratie ermee onder controle te krijgen, maar het lukte niet zo goed als ze had gewild. "Ik snap het, echt! Ging ik niet net ook half achter een bosje staan toen je zei dat je hier met een warrior was? Dacht ik niet met je mee?" En wat haar het meest frustreerde, "maar ga me niet opeens spelend aanvallen en leuk doen, om vervolgens naar me te grommen. Speel geen spelletjes met m'n hoofd, want op deze manier heb ik geen idee hoe ik met je om moet gaan. De ene keer lijk je het leuk te vinden me te zien, maar een paar seconde daarna wil je me weg hebben. Hoe moet ik dan weten wat ik moet doen?" De onzekerheid over hoe ze zich naar hem toe moest gedragen, maakte haar onzeker. Dat vond ze naar, ze wilde het vermijden. Ze kon net zo goed bij haar eigen kamp in de buurt rondlopen, met katten omgaan die altijd blij waren haar te zien.

"Ik snap het, echt! Ging ik niet net ook half achter een bosje staan toen je zei dat je hier met een warrior was? Dacht ik niet met je mee?" Hij trok één wenkbrauw op, en schudde zijn hoofd. "Ik vraag me sowieso af wat je hier doet," Mauwde hij koppig, duidelijk een jongen. Al was ergens ook de drijfveer het beschermen van de poes. "maar ga me niet opeens spelend aanvallen en leuk doen, om vervolgens naar me te grommen. Speel geen spelletjes met m'n hoofd, want op deze manier heb ik geen idee hoe ik met je om moet gaan. De ene keer lijk je het leuk te vinden me te zien, maar een paar seconde daarna wil je me weg hebben. Hoe moet ik dan weten wat ik moet doen?" Dit was niet eerlijk, ze was op zijn territorium gekomen! Wat had hij dan moeten doen? "Weet je wel niet dat als Innerghost of mijn moeder je hier ziet je dood was geweest?! Dat ik echt aan het proberen ben je te beschermen daartegen? Als je niet weet hoe je met me om moet gaan ga je toch niet met me om! Dat is veiliger voor iedereen," Met een gemengde mix van pijn en frustratie keek hij de poes aan, duidelijk niet blij met de situatie, waarom begreep ze hem nou niet gewoon en ging ze niet naar huis? Dat zou zo veel makkelijker zijn!

Nimblepaw gromde, maar ze hield zich daarna in. Want ze had wel door dat hij haar probeerde te beschermen, en dat vond ze fijn om te merken. "Maar de reden dat ik op je gebied kwam, was omdat je me achterna zat. En dat is mijn frustratie; je doet zo leuk, en dan opeens niet meer." Ze hoopte dat hij het begreep, want ze wilde hier duidelijkheid over. Want wat hij ook zei, over dat ze dan maar niet meer met hem om moest gaan, dat was niet wat ze wilde. Wellicht was het niet slim, en zou ze hem inderdaad moeten vermijden. Maar ze koesterde de leuke momenten met Tallpaw, maar ze kon daar niet echt van genieten zolang ze niet wist wanneer hij alles opeens weer af zou kappen. Ze haalde even diep adem. Ze verlaagde haar stem weer en begon rustig te praten. "Dank je dat je me beschermt. Maar snap je mijn verwarring?" 

Hij keek de poes gefrustreerd en onbegrijpend aan toen ze wederom een preek begon over waarom ze op zijn gebied mocht komen. Hij schudde zijn hoofd al na de eerste zin. "Ik veranderde van houding omdat je op mijn gebied was, en daar mag je niet zijn," Zijn stem maakte maar al te duidelijk dat er niet over gediscussieerd kon worden, hij zou het niet op prijs stellen. Hij bekeek de poes even, "Dank je dat je me beschermt. Maar snap je mijn verwarring?" Weer schudde hij zijn hoofd, helemaal niet zelfs. Het moest zo'n meiden jongens ding zijn. "Ik snap er echt niets van, sorry," Zei hij dus maar, volkomen eerlijk. Waarom moesten poezen altijd alles uitpraten? Dat maakte alles alleen maar lastiger.