Owh, hi... { Acepaw }

De kater liep rustig rond. Eindelijk rustig, hij zat nogal vol met verschreidde gedachten. Over zijn vriend, de ruzie. Al die vage gebeurtenissen die zich om hem heen leken voor te komen. Hij had voor wat afleiding zijn ronde gemaakt, om te jagen. Dat was vrijwel zijn enige bezigheid op dit moment, enkel jagen, jagen, jagen en jagen. Heel goed voor de clan, wat minder goed voor hemzelf. Nu weer, hij had een kraai, twee muizen, een vink en een of andere grondeekhoorn. Het leek heel indrukwekkend maar met deze ronde had hij heel zijn nacht en tot nu toe ook zijn dag vervult. Nu kon hij dus bij zijn lijstje van gevangen dingen ook een slaaptekort wegzetten. Ineens zag hij vanaf zijn ooghoek ene bekende op zich aflopen. "Owh, hi..." Zijn bek gevuld met meerdere prooien bleef de tegen begroeting niets meer dan een enkel knikje. Snel legde hij al de prooi op de stapel en hoewel hij nauwelijks had gegeten en bijna omviel van de honger weigerde hij koppig om te eten. Eenmaal terug aan bij de kattin, Frostpaw genaamd, gaf hij zijn begroeting een tweede kans. ‘Hey’ Nog steeds niet veel maar hij liet er nog een van zijn grijnsjes bij zien. "Hoe gaat het, Ace?" De glimlach ontging hem, bij de kater was subtiel gedoe snel onopgemerkt. ‘Kan beter, al ben ik blij met de afleiding’ sprak hij waarheidsgetrouw. Niet wetend dat dit ook als compliment gezien kon worden dankzij de nonchalante toon van uitspraak.

"En euh... Hoe bedoel je dat dan?", antwoordde Frost op zijn antwoord. Hmm? Was zijn antwoord dan niet duidelijk? "Ben je in het algemeen blij met de afleiding, of ben je blij met mij... als afleiding?" De katers verstand reek nog niet genoeg om de vraag goed op te vatten. Zijn gedachte erbij was simpel; hij was blij met Frost als afleiding van zijn problemen. Gewoon als levend iets. Zo gaf de kater ook een verkeerd antwoord, maar eentje die voor de ander goed zou klinken. ‘Ik ben blij met jou als afleiding’ herhaalde hij duidelijk, zodat er geen misverstanden meer kwamen. Of ja, niet degene die hij voor ogen had. Zijn helder groene blik stond op de ander gericht. ‘En, hoe gaat het met jou?’ vroeg hij maar terug als een heer. De kater mocht Frost wel, al was het als vriend. Ook kon de kater met geen mogelijkheid weten wat de ander voelde. Waarom ook?

Misschien zat er iets in Frostpaws oog, ze bleef maar knipperen. Echter zag hij niet de noodzaak om zijn gedachte te delen. "Well, het gaat al stukken beter nu ik bij jou ben..." Hmm, misschien had ze ook wat aan haar hoofd. Daarbij was hij een heel goed gezelschap. De kater grijnsde even en sloeg even met zijn staart. ‘Zullen we misschien wat gaan doen? Jagen of anders wat rondlopen?’ Hij liet zijn kopje wat schuinhangen. ’Of heb je nog nieuws?’ weer een grijns en een neutrale blik in zijn ogen, beiden wat spottend zoals de apprentice ze meestal droeg.

De kater volgde Frost naar buiten en begon al wat plannen te maken; ze konden zijn lange route langs de grenzen nemen en dan via de binnenweg weer terug naar het kamp. Onderweg had je leuke plekken om wat te doen. Maar blijkbaar ging het niet, zijn gezelschap wenkte hem naar wat bomen. Bij de woorden van de kattin fronste hij even, dit klonk helemaal niet als leuk ergens gaan hangen. Als er maar niks was. Toch zat het niet in zijn aard om zich er te veel zorgen om te moeten maken. "Ace, wat ik je nu ga vertellen, is erg... belangrijk voor me. Ik zit hier al een tijdje mee, en vind dat je het recht hebt om het te weten. Maar eerst wil ik nog dat je weet, dat ik niet wil dat dit iets gaat veranderen aan onze vriendschap, behalve als jij tegenover hetzelfde gevoel staat natuurlijk..." Iedere normale kat had nu al geweten wat er zou komen. Ace niet. De arme kater had geen hint binnen gekregen en zijn natuurlijke instinct dat er wat was bleef ook stil. Hij was simpelweg bezorgt en luisterde aandachtig naar haar woorden, een knikje tussendoor gevend dat hij het begreep en dat ze verder kon. "Ik... Ik vind je leuk Ace. Ik kan het gewoon niet helpen.." Wacht, dat kon niet. Hij had het verkeerd gehoord. Ehem… Dit was de taak van Casanova. Niet van hem. Ja Ace, adem blijven halen en iets terug zeggen. Toch vergat hij zijn stres al snel toen hij Frostpaw zag. Ze leek ze bezorgt. Maar toch, hij hielt van Running… De kater duwde het kopje van de kattin omhoog zodat ze in zijn groene ogen moest kijken; deze stonden rustig al was de kater dat helemaal niet. ‘Ik ben maar een dom schaap en dat verdien je niet. Je hebt genoeg andere katers achter je aan die je leuk vinden omdat je knap, aardig en slim bent. Maar ik hoor daar niet bij’ De kater was altijd recht door zee maar nu leek er een twijfel door zijn stem geweven te zitten. ‘En ik zal je altijd beschermen en altijd je vriend blijven, zelfs al wil jij het niet meer.’ Nu was het zijn beurt om naar de grond te kijken. ‘Maar nu vind ik een ander leuk…’ gaf hij goedmoedig toe. De kater plofte neer, zijn staart ruw op de grond laten vallend. Beiden oren hingen droevig naast zijn kopje. Al met al zag je een goed voorbeeld van een kater die net de schok van zijn leven heeft gehad en er niet snel overheen komt.

{Wat doe je Ace aan >.<

Dit was voor de simpele kater allemaal te veel om in zich op te nemen. Frostpaw, Frostpaw verliefd op hem? Hij? Waarom niet gewoon Tall zoals iedere Shadowclan kattin? En trouwens ook daarbuiten. Maar op hem, dat was wel heel erg gestrekt. Maar toen hij zijn woord had gestaan en wat sipjes de grond begon te bestuderen. "Ace, nee. Je bent geen dom schaap! Dat je een beetje trager bent van begrip, wilt toch niet zeggen dat je dom bent? En bedankt dat je me knap, aardig en slim vindt, maar ik ben ook geen picture perfect hoor! Ik heb ook zo mijn gebreken... Ik zou het heel erg fijn vinden als we nog vrienden zouden blijven, echt waar! En verder, wens ik je succes met jou liefde..!" Ace keek weer terug op, zijn groene blik weer op die van Frostpaw gericht. Hij wist niks terug te zeggen, zijn hersenen waren zowat gesmolten in onbegrip en niks van zijn lichaam leek te weten wat het moest doen. Zijn staart lag slap op de grond tevens zoals zijn oren slap hingen. Daarbij stond zijn kraag, de langere haren rond zijn nek, vaag overeind waardoor hij bijna stikte in zijn eigen pluizigheid. Maar de kattin bleef gewoon door gaan. "Ik kan niets aan mijn gevoelens veranderen, maar jij ook niet. Dus laten we elkaar gewoon als vrienden behandelen? En als je ergens mee zit, kan je dat altijd aan mij vertellen! Ook ik zal er altijd voor je zijn, Ace…’ Nu pas leek de kater er aan toe te zijn op te kijken. Zijn groene ogen richtte zich op de hare en hij leek weet wat op te klaren. ‘Ik zou niets lievers willen zijn als vrienden’ zei hij met een waterig glimlachje. ‘Ik denk dat we niet meer gaan wandelen, zullen we een andere keer afspreken om wat leuks te gaan doen?’ Stelde hij voor, het drong niet tot hem door dat dit heel vreemd klonk. ‘Ik ga nog snel een ronde lopen,’ Het was zichtbaar dat hij gewoon na wou denken, hij knikte eens naar Frost en liep toen op een simpel tredje weg.