A.B.C.

Zijn oren kwamen maar een heel klein centimetertje boven het helmgras uit, en toch was het teveel om een goede jacht te hebben. Gefrustreerd schopte de kater tegen een tak, en keek hoe die wegvloog, daarna liep hij door terwijl zijn humeur er daadwerkelijk door verbeterd was. Vrolijker liep hij door, en keek naar de horizon, misschien zou hij later nog een konijn zien, nu niet dus.

- Flashpaw

Geen beesten tot dusver, zijn humeur was alweer gedaald, wat altijd veel sneller leek te gaan dan stijgen, en zijn ogen stonden moordend. Een ultiem luide zucht ontsnapte toen er een hyper actieve kater aangestormd kwam met de tak die hij zojuist had weggeschopt. Wat was het? Een hond? Kwam hij de stok terugbrengen om te apporteren? Spottend rolde de grijze kater met zijn ijsblauwe ogen, en keek toen in een paar. De kater bleef staan, zei niets, maar bleef staan. De ogen spraken boekdelen. Back off.

De harde stem en het vrolijke gestaar deed hem met zijn staart zwiepen, serieus, de wereld zat vol met sukkels als diegene tegenover hem. Echo ging er maar eens bij zitten, en kromp ineens van irritatie toen de te vrolijke kater tegenover hem zijn naam stelde. De vraag erna was ook al zo.. Zo overbodig, waarom zou je zijn naam willen weten? Het was niet alsof deze kater van plan was ooit nog met de Flame point te praten na deze uiterst onbehagelijke ontmoeting. "Echopaw," Zei hij, met zijn veel te hoge stem, de ander zijn zin gevende. Zo, nu zou het uitlachen beginnen en dan zou de ander wat te wachten staan. De ogen van de kater begonnen te glimmen bij de gedachte van de angst die de ander zou voelen als Echo eens echt boos zou worden, dat zou mooi zijn. Zo mooi.

Het feit dat de ander hem negeerde irriteerde hem nog wel meer dan zijn hoge stem zelf, maar aangezien het duidelijk was dat de apprentice zijn wegkruipen gezien had als angst zag hij er nu opgelucht uit. Hoewel 'Flashpaw' dan misschien wel erg goed kon zijn in het lezen van lichaamstaal, Echo was erg goed geworden in het nadoen en misbruiken ervan. Negen van de tien keer als bij hem iets erop duidde dat hij iets was of dacht, was het niet zo. En de laatste van de tien keer geloofden mensen niet meer dat het zo zat. Heerlijk, want daar kon hij zijn sluwheid in kwijt, dan konden anderen weg, hij redde het alleen. Zelfs zonder Ginger, maar die mocht wel blijven want die was wel oke.

Hij trok een wenkbrauw op toen de ander ook ineens heel koeltjes deed, vreemde vogel die gast. Echo wachtte dus ook tot hij opstond met zijn staart om zijn poten slaan. Zijn ogen lieten de kater niet meer los, en ze stonden op het moment nog steeds onuitnodigend, maar nu met een lichte hint van nieuwsgierigheid. Dit kon nog interessant worden. Toen de andere apprentice langs hem heen was ging de mond van Echo pas open. "Dankje Gast," Mauwde hij, met de hoge stem, doelend op het compliment op zijn naam. "Flash is ook gaaf," Ugh! Hij volgde het advies van zijn broer op, waarom ook alweer? Hij deed nu sociaal, en het bracht hem niets, geduldig zijn hoorde er dus ook nog eens bij. Vermoeiend en onnodig, hij kon het toch zeker alleen af? Omwille van Ginger dan maar, eens even een keer een praatje maken.

De ander leek naar Echo's idee veel te blij dat hij met hem praatte, maar voor nu ging hij er even in mee. Laat de ander maar denken dat je het interessant vind, en als ze dat niet denken hebben ze alleen maar heel erg gelijk. Daarom vertrok de kater voor een van de eerste keren geen spier toen de ander weer tegen hem praatte. "Echt hé!" Nu wel een spier, zijn wenkbrauw om precies te zijn, die werd opgetrokken want serieus wat voor antwoord was dat ooit? "Serieus dude," mauwde de grijze kater sceptisch en kinderlijk, alsof Flash hem nooit zou kunnen begrijpen. "Gedraag je niet als een kitten," Dat was namelijk precies wat die irritante vlegel deed, hij was vreselijk! Laatste keer dat Echo sociaal zou doen, zeker weten, dit was allemaal de schuld van zijn broer van wie hij zo nodig vrienden moest, hij redde het prima alleen, beter zelfs.

Gek genoeg leek hij zojuist begrepen te zijn, opnieuw maakte het schepsel geen opmerking over zijn stem, maar wel luisterde hij ernaar. Zelfs een antwoord werd hem gegund, al was het na het vreemde moment waarop Echo diep in de ogen werd gestaard. Hij had een wenkbrauw opgetrokken en er verder maar geen aandacht aan besteed. Als die gast vreemd wilde doen deed hij dat maar, zolang hij ook maar gewoon bleef luisteren zoals 'ie dat nu deed, dat beviel Echo prima. "Goed zo," Klonk het dus prijsend, de stilte verbrekend, waarna de kater zijn poot verveeld ging wassen. "Nog wat interessants geleerd?" Het klonk niet alsof de kater een antwoord wilde, maar waarschijnlijk zou hij dat wel krijgen. De hoge stem deed het effect van zijn villain-zijn een beetje af, maar hij deed zijn best, hij kwam er wel.

De ander leek stiller te worden, het beviel de kater enorm. Eindelijk rust, al zat hij niet alleen, iedereen was dus blij. Het antwoord op zijn vraag was jongensachtig, wat had hij anders verwacht? Degene tegenover hem was enorm jongensachtig, en al helemaal niet zo serieus, alhoewel hij nu ineens dicht leek te klappen. Een irritant, doch intrigerend wezen. "Misschien omdat het een clangenoot is," Mauwde Echo dus droogjes, met geen teken van emotie in zijn houding af te lezen. Dit gesprek was vreemd, de ander was vreemd, wat deed hij hier dus nog? Juist ja, niets.

Oke, whatever. Deze kater maakte hem ook niet heel veel uit, dus kon hij wat Echo betreft doen wat hij wilde. Niets in hem had eigenlijk een echt greintje respect voor zijn eigen mentor, dus waarom zou hij zich ooit ook nog eens gaan bemoeien met deze hannes? Inderdaad geen duidelijke, of enig goede reden. Vandaar dat hij knikte, zich uitstrekte, en zich omdraaide. "Jagen?" Shit wat vroeg hij nu! Dat was dus niet niet niet het plan geweest, zei hij dat hardop? Dat moest dus niet, dat was een vraag aan zichzelf! Alles in hem hoopte op een nee, nee nee nee nee.