It hurts {Dazzlekit}

De kleine zilvere bengal miauwde protesterend toen een van haar siblings haar schopte. Langzaam opende ze haar oogjes en keek op naar haar moeder die er niet op reageerde. Even gleed haar blik naar haar siblings maar stond toen op. Ze had geen zin om zich te laten schoppen. Voorzichtig kroop ze naar de rand van het nest waarna ze eruit probeerde te springen. Maar de sprong ging fout waardoor de op haar kopje landde. Even bleef ze stil liggen waarna ze haar pootjes naar haar kopje bracht, het deed pijn. Maar ze mocht niet piepen, dan zou ze terug gezet worden. Langzaam stond ze op en keek even om zich heen waarna ze naar de dichtstbijzijnde hoek strompelde en rolde zich daar in een balletje.

Vlak na Dazzlekit geboren was, waren er ook andere kittens geboren. De kittens van Brightspots. Nu waren ze ongeveer een moon jong, en begon Dazzlekit steeds nieuwsgieriger te worden naar zijn den genoten. Hij kroop uit de nest van Softvoice en trippelde met een nieuwsgierige lach op zijn gezicht naar de nest van Brightspots. Net op dat moment viel één van de kittens uit het nest, op haar kop. Ze was de kleinste, viel hem op, dus dan moest dat Littlekit zijn. Met gehaaste klunzige stapjes rende Dazzlekit naar haar toe. Hij drukte zijn snoetje in haar nek, "Gaat het?" Piepte hij bezorgd. Typisch Dazzlekit, lief, vriendelijk, en zorgzaam. Naast dat was hij ook, vrolijk, écht zo'n zonnetje in huis, speels, uitdagend, ambitieus en misschien ook een klein beetje bazig.

Snel krulde ze zich op en en hield een pootje op haar kop. De val had eigenlijk best pijn gedaan, misschien was het nog niet slim om uit het nest te kruipen. Misschien was ze zelf daar te klein voor. Ze voelde een neus in haar nek en hield haar ogjes gesloten, denkend dat het waarschijnlijk een van haar zusjes was. Maar de geur klopte er niet bij en die stem die sprak al helemaal niet. Langzaam opende ze haar oogjes en keek om naar de andere kitten. Het katertje. Verlegen knikte ze waarna ze hem weer aankeek. "Ja, het deed maar een beetje pijn" zei ze, het deed eigenlijk best wel pijn. Even kort bekeek ze hem, hij leek wel aardig. En ze was niet slim om te bedenken dat schijn kon bedriegen.

Als er iets was wat Dazzlekit niet wou, was het dat zijn den genoten pijn hadden. Hij wou dan helpen, die gene weer opvrolijken, en dat had hij nu dus ook met Littlekit. "Ja, het deed maar een beetje pijn," reageerde Littlekit. Dazzlekit vernauwde zijn oogjes, hij geloofde het niet. Een zuchtje verliet zijn bekje en hij glimlachte weer, "nou ja, je leeft nog," piepte hij met een lachje. "Kom overeind, als je wilt kunnen we wel samen spelen?" Stelde hij toen voor met nog steeds het zelfde stralende lachje op zijn snuit geplakt, en lieve twinkelende oogjes.

De kitten voor haar leek haar wel aardig. Hij had lieve ogen, enkel kon ze erdoor niet op zijn naam komen, sterker nog ze had nog nooit een andere naam van een kitten dan die van haar zusjes geleerd. Ze knikte even, ze leefde inderdaad nog, beter. Zacht wreef ze nog even over haar kopje, het zou vanzelf weg gaan. En anders had ze een reden om tussen mama's voorpoten te slapen, dat was het lekkerste plekje om te slapen. Wacht, zei hij nou spelen. Wou hij echt met haar spelen? Dat klonk geweldig. Vrolijk sloeg haar staartje heen en weer maar haar blik was nogsteeds verlegen. "Wil je echt spelen?" vroeg ze. "wacht, ik ben Littlekit en jij?" mauwde ze zacht, met elke zin toch minder verlegen wordende. Maar misschien was een naam wel handig, als ze zouden gaan spelen.

Dat Littlekit nog eens over haar kopje heen wreef bevestigde enkel zijn vermoedens dat het wel pijn had gedaan. Dazzlekit besloot het daar maar bij te laten, als ze niet wou zeggen dat het erg pijn had gedaan, hoefde dat ook niet. Warriors hielden zich ook sterk, toch? "Wil je echt spelen?" Het kwam bijna ongelovig bij hem over, maar hij glimlachte. "Natuurlijk," piepte hij met een lachje. "Wacht, ik ben Littlekit en jij?" Dazzlekit grijnsde en stond op. "Mijn naam is Dazzlekit," stelde hij zichzelf voor. Hij zwaaide met zijn staartje. "Zullen we mosballetje over rollen?" Stelde hij voor met een lachje.

Haar kleine staartje veegde over de grond heen terwijl ze vrolijk naar de kitten voor haar keek. Hij wou echt spelen, yaay. Ze glimlachte even. Dazzlekit. Ze lachtte even vrolijk terwijl ze opsprong. Even duizelde haar kop maar dat trok al snel weg. "Klnikt leuk" zei ze vrolijk terwijl ze om zich heen keek voor een mosballetje. Daar, in de hoek, had een apprentice er net een verlaten. Ze sprong eropaf waarna ze toe probeerde op te tillen. Hij was niet groot, maar dat was zij ook niet. Zij was behoorlijk klein juist. Maar toch deed ze haar best. "Hier, Dazzlekit" riep ze terwijl ze hem maar meteen naar hem toe besloot te rollen.

Met een grijns zag Dazzlekit hoe Littlekit het mosballetje naar hem toe rolde. Ooh wat leuk! Met veel plezier natuurlijk ontving Dazzlekit het balletje en rolde 'm direct terug naar Littlekit toe. Was Littlekit nu dan een vriendin van hem? Had hij een vriendin gemaakt? Een lachje vormde zijn lippen terwijl hij afwachtend naar Littlekit keek om het balletje weer terug te krijgen, en om deze natuurlijk meteen weer terug naar haar te rollen. Want daar bestond het spelletje uit, het mosballetje voortdurend heen en weer rollen.

De bal was te groot voor haar om op te tilllen, ze kwam er net boven als ze haar kopje ophees. Dus besloot ze er maar tegenaan te schoppen om hem te rollen. Ze keek toe hoe ze hem terug kreeg en zette haar twee voorpoten ertegenaan. Speels duwde ze de bal van zich weg, naar Dazzlekit. Maar de grond was dichterbij dan gedacht en dus viel ze op haar borstkas. Damn, wat was ze onhandig. Ze keek de bal na en legde haar kopje neer. Ze was zelf kleiner dan de bal. Ze schudde kort haar kopje en stond op. 'Sorry' mompelde zze oen ze zag dat de bal ook nog eens schuin ging.