Let the crows fly and the rats run. {OPEN}

Een grijze vacht bewoog door het dichte struikgewas en met veel geritsel kwam er een poes uit. In haar bek bungelde een eekhoorn, waarvan ze zelf niet eens wist hoe ze die had gekregen. Het geluk was met haar, want de gravende eekhoorn had haar simpelweg niet de gaten gehad. Hoewel je als Warrior niet echt dat trotse gevoel kon hebben bij je zoveelste prooi, was dit toch wel iets voor Ratbite om zich even trots te voelen. Opgewekt met de vangst had ze meteen zin in meer jagen en had ze het gevoel alsof ze de hele wereld aankon.Dat gevoel was heerlijk. Ze begroef de eekhoorn vlug en keek toen pas waar ze was. O, fijn, Carrionplace. Juist niet de beste plaats om te jagen. Meteen zakte de moed weer in haar schoenen. Maar nee, ze ging niet jammeren omdat ze bij de verkeerde plaats was aangekomen.Ze groef gewoon die eekhoorn weer op en ging naar beter jachtterrein. Net toen ze aan het graven was, klonk er opeens wat lawaai. Ratbite keek op en zag een grote grijze rat zitten. Ze ging geen rat aanvallen, om twee redenen, ze was er zelf naar vernoemd en een rat aanvallen was gevaarlijk, aangezien zo'n rat bijna nooit alleen was. Ze bleef doodstil staan en wachtte af wat de rat zou doen. Hij waste zijn kopje enkel en verdween toen weer tussen de rommel. Gelukkig. Ratbite haalde de eekhoorn weer naar boven en wou zich net omkeren toen er een kraai vlak voor haar langs vloog. Dat hield haar op en gelukkig maar, want anders had ze nooit de naderde kat gezien.