Another life inside of me {Nevermind}

Hij nam grote sprongen terug naar het kamp. In zijn bek zat een klein vosje. Man, man, wat had hij nu weer gedaan? Achtergelaten vossenjong doden en meedoen... Ah waarom niet? Hij boorde zijn tanden dieper in het vlees. Hij vroeg zich af of er ooit iemand was geweest die ooit een weerloos jong zou doden om mee te doen... Maar het was een VOSSENjong. Zo'n ding dat later een mormel werd... Ze gingen hem niks verwijten hoor... Het was gewoon Shrewie en haar domme deputy. Hij snapte eigenlijk nog steeds niet hoe zo'n ding een pracht van een dochter op de wereld kon brengen... Ah... De wonderen waren blijkbaar de wereld nog niet uit hé? Hij vertraagde zijn pas toen hij de bekende paden zag. Hij haalde even kort adem en blies toen alles terug langs zijn neus terug uit. Met een grote sprong vloog hij door de ingang van het kamp. Wel meteen liep hij door naar de prooistapel waar hij het jong op de hoop smeet en zich omdraaide, om het kamp meteen terug uit te haasten. ”Never.” Hij keek om en ontmoette haar grasgroene ogen. ”We moeten praten.” Haar stem klonk serieus, haar blik vertelde hem dat dit iets was dat ze echt alleen met hem wilde bespreken. Hij knikte, zijn blik opslag zachter, maar toch serieus. "Tuurlijk, Aury," zei hij op een zachte toon. Opeens sloeg paniek bij hem aan. Wacht... Straks was ze ziek... Was Innergost dood of nog erger, ze weigerde het feit dat ze van elkaar hielden... Oh starclan, dat zou vreselijk zijn -het laatste zeker. Maar wat echt het ergste zou zijn is dat er iets zou zijn met Aury... Iets dat haar geluk hinderde en haar lach ontnam. Of haar pijn deed. Het ding of het dier die dat zou veroorzaken zou het waarschijnlijk niet kunnen navertellen als hij ermee klaar was. De jonge warrior liep verder, tot redelijk ver in het kamp. Een schaduw verborg hun lichamen, toch glom haar pels zachtjes in de duisternis, als een lichtje. Hij ging naast haar zitten en sloeg zijn staart om haar heen, zodat ze het niet koud zo krijgen. Haar ogen waren gericht op de grond, maar hij wachtte rustig af. Soms had ze de tijd nodig en dat gunde hij haar. Opeens keek ze op, recht in zijn cyaanblauwe ogen. ”Never, ik ben zwanger van jou kittens.” De zwarte kater keek haar even aan, zijn ogen stonden groot. Hij leek wel bevroren. Opeens drukte hij zijn flank tegen de hare aan en verscheen een tedere lach op zijn lippen. Hij kon zien hoe ze trilde, haar klauwen die de aarde bewerkten... Hij legde zacht zijn ene poot op haar poot en staarde diep in haar ogen. In zijn ogen doorscheen zachtheid, tederheid, verliefdheid, trots... Teveel emoties... Hij duwde zachtjes zijn neus tegen de hare. "Aury..." fluisterde hij zachtjes. "Je hebt me zojuist de gelukkigste kat in de wereld gemaakt," Een traan droop van zijn kaak af en raakte hun poten. Al snel tilde hij zijn poot op en veegde hij even zijn gezicht af. "Ah... Ik moet echt minder wenen..." lachte hij zachtjes. Hij probeerde even te lachen naar haar en trok toen langzaam zijn poot terug weg. Hij bracht zijn poot terug op de hare en duwde zachtjes zijn kop tegen de hare, om teder haar voorhoofd te likken. Hij was zo blij nu... Waarom was ze gestrest geweest? Ze zouden samen kittens krijgen... Hij en zij... Hij was nog nooit zo gelukkig geweest.

Zijn ogen opende terug en hij zag hoe ze naar de grond keek. Was ze niet blij? ”Ik ben blij dat je blij bent.” Hij haalde even adem en likte teder haar kop. Hij was ook blij... dat zij blij was. Hij deed er alles om om die lach op haar gezicht te houden... Dat zou hij altijd doen. Hij zou nooit meer denken aan wat hij had gedaan en gewoon doorgaan. Het feit dat hij fouten had gemaakt in het verleden... Wel dat lag in het verleden en dat werd enkel terug opgewekt door herinneringen. Nare herinneringen... Maar ook goeie... Die wilde hij onthouden en herdenken wanneer hij weer eens niks meer ervan snapte. dan concentreerde hij zich op dat moment, dat moment met haar en dan werd hij kalm... Opeens keek de kattin op. Zijn blik ontmoette de hare. Tranen liepen langs haar kaken heen, maar het waren tranen van geluk. Hij lachte even naar haar, zo gelukkig dat hij was... Zo gelukkig dat zij gelukkig was. ”Ik weet niet wat ik zou moeten zonder jou, verlaat me alsjeblieft niet.” Never drukte zijn kop tegen de hare en haalde even diep adem. Hij had haar vertrouwen geschonden en daar leed ze nog steeds aan. Het wantrouwen en de verlatingsangst... het klopte allemaal. "Ik zal je nooit verlaten," fluisterde hij en hij begon zachtjes de tranen van haar gezicht te wassen. Zij was het mooiste dat in zijn leven was gebeurd en hij wilde niet dat dit weg ging. Zij was zijn alles en daar zou hij... Ook alles voor doen.