Come on! {Wind <3}

Hij keek even met ongeïnteresseerde ogen naar de katten voor zich. Oh my Starclan... Zo saaaaaaaaaaaaaaaai. Hij zuchtte even en liet zijn oogleden weer wat over zijn blauw groene ogen zakken. Ze werden steeds groener en groener... Ze zouden vast snel groen zijn en het blauw was vast bij elke kit... Dus geen paniek, het was normaal. Hij liet nog een zucht luiden en keek even vlug rond. Al snel zag hij zijn zusje liggen, Windkit. Hij snorde zachtjes en duwde zijn kopje tegen haar buik aan, maar sprong daarna het nest uit. Zijn blik gleed naar de uitgang van de nursery. Tijd om te gaan, tijd om de wereld in te gaan. Met nogal slome passen liep hij op de uitgang af, hij keek niet om voor niks. Al snel had hij de uitgang bereikt en met nog steeds dezelfde uitdrukking op zijn gezicht bekeek hij het kamp... Wauw, hij had er eigenlijk meer van verwacht...

Windkti werd wakker uit haar halfslaap door het kopje van haar broertje dat in haa rbuikje porde. Ze rekte zich uit en zag nog net het zwart-witte lijfje van Lurkingkit. Vrolijk sprong ze ook uit het nest en zo snel ze kon trippelde ze naar buiten. het was niet de allereerste keer dat ze buiten was, maar weer overviel de grootte van het camp haar. Daar, daar was haar broertje. Met ene speelse grauw viel ze hem van achteren aan. Zachtjes beet Windkit in zijn oortje, maar al snel liet ze los en ging ze uitdagend voor hem staan.

Hij slofte verder, erg teleurgesteld van was hij zag. Dit was het... Serieus? Was dit het waar hij al die tijd op had zitten wachten? Het was niet meer dan een klomp aarde, een steen in het midden en struiken die de waarschijnlijk de grenzen van het kamp vormden. Hij zuchtte zachtjes, maar werd uit zijn geslof getrokken toen een gegrauw uitliep op een gewicht op zijn schouders. Hij woelde even onder de kat, maar rook natuurlijk wel wie het was. Windkit pakte zijn oor vast, maar liet deze al snel terug los. Daarna sprong ze van hem af. Hij kwam overeind en hoeste een paar keer, maar spreidde daarna zijn pootjes en begon cirkels rond haar te cirkelen. Heel voorzichtig en precies sloop hij rond haar heen en hij sprong weg als ze uithaalde. Toen hij zijn kans zag, sprong hij naar voren. Hij gooide zijn klauwtjes in de lucht, zodat ze haar verdediging daar zou richten, maar dook dan vliegensvlug in elkaar en spande zijn achterhand op, om in haar buik te springen. Hij gromde even naar, ookal klonk het niet speels. Hij was misschien kleiner dan haar, maar duidelijk sterker. Hij had dan ook niks voor niks dag in en dag uit zitten trainen door te oefenen met lopen en af en toe door zijn pootjes te gaan om dan terug recht te komen. Hij boorde, zonder dat hij het eigenlijk zelf besefte, zijn nageltjes in haar buikje en begon ook op haar oortje te knabbelen. Maar eigenlijk wilde hij haar geen pijn doen... Maar ze wilde toch vechten?

De rest ging vliegensvlug, ze snapte totaal niet wat er gebeurde. Opeens voelde ze hoe haar broertjes nagels in haar buikje boorden. Het deed pijn. "S-S-Stop...", snikte Windkit luid terwijl ze probeerde om haar broertje weg te duwen. "Pijn" Huilend draaide ze zich weg van hem. Hoe kon hij? Wou hij haar dan niet? Was ze niet goed genoeg voor hem? Misschien was ze maar een last voor iedereen, als stom poesje... Misschien moest ze dan geen poesje zijn? Misschien was het beter als ze een kater was! Maar wie zegt eigenlijk dat ze vrouwelijk is... Haar blik verstrakte en ze nam een besluit. Vanaf nu was ze geen poesje meer. Ze was een sterke kater, net zoals Lurkingkit en Dawnkit en Woodkit en Emberkit.

"S-S-Stop..." Hij boorde zijn tanden door haar oor heen en proefde bloed, hij had het te laat gehoord. Langzaam haalde hij zijn scherpe hoektandje uit haar oor. Hij voelde hoe haar poten tegen hem drukte en wel meteen loste hij. Met een niet-begrijpende blik keek hij Wind aan. "Pijn" Hij fronste even en keek hoe ze wegdraaide. Wel meteen verduisterde zijn blik en draaide hij zich ook om. Waarom... Hij deed het toch goed... Toch? Hij zuchtte even en stapte toen rustig verder. Zij wilde vechten en nu zat ze te janken... En ze had emoties doorgelaten. Van alles katten, had hij het minste verwacht van Wind. Ivy was teer en hij wist dat hij voorzichtig met haar moest zijn. Maar Wind viel hem gewoon aan! Dat kon hij dan toch niet gewoon accepteren? Hij liet zijn kopje wat zakken en likte even het bloed van zijn lipjes af. Het smaakte raar, noch zo bekend. Hij vond het ergens wel goed om te weten dat hij sterker was... Maar wat was dat andere gevoel die hem weerhield om van die triomf te genieten?

Een rode vloeistof drupte uit haar oortje. Het deed pijn, maar de tabby kitten probeerde het te negeren. Ze zag hoe ook Lurking zich had afgewend. Met haar buine pootje veegde ze de traantjes af. Ze richtte zich op en ging voor haar broertje staan. In haar oogjes stond een kille blik en ze deed haar best om geen pruillipje te maken.

Hij richtte zijn kop terug op toen pootstappen zijn richting uitkwamen. Een kille blik keek hem aan en hij keek haar achterdochtig terug aan. Zijn oogleden gingen over zijn ogen heen, zo keek hij naar anderen, maar hij had nog nooit zo naar zijn sibs gekeken. De rode vloeistof die langs haar kopje vloeide viel niet te missen, maar Lurk wist zelf niet wat het was en waar het vandaan kwam. waarschijnlijk uit Wind... Dat moest hij eens vragen aan die Littlestream. Hij keek haar even aan en knipperde een paar keer met zijn ogen toen hij zag hoe sterk ze zichzelf maakte. Zou ze dit aan kunnen houden?

Beiden zeiden ze geen woord. Haar onderlip trilde en haar oortje prikte, maar ze probeerde het tegen te houden. Als haar broertje het kon, waarom kon zei het dan niet? Zonder haar blik af te wenden ging ze zitten en begon ze haar oortje te wassen. Het rode spul smaakte ijzerachtig, en het leek niet gezond...

Uiteindelijk verbrak ze het oogcontact, maar Lurk bleef haar aanstaren. Hij zag hoe hard ze haar best deed om sterk te zijn tegenover hem. Wat best wel goed van haar was, maar toch.. Hoe kon ze die... Emoties zo door laten gaan? Dat kon toch niet? Zie je wel, ze zijn slecht en zullen nooit iets goeds zijn in deze wereld. Toen ze haar pootje langs haar oortje bracht om het rode weg te nemen, stond hij op en liep hij op haar af. Zijn blik nog steeds zo achterdochtig als eerst. Toen hij bij haar was, bleef hij voor haar staan en wachtte even af. Na enkele tellen neeg hij zijn kop en begon hij teder haar oortje mee te wassen. Ergens wist hij wel wat hij fout had gedaan...

Ook Lurkingkit hielp mee met het wassen van haar oortje. de achterdochtige blik was haar niet ontgaan, maar ze negeerde het. Met een blik in haar ogen die ze zo kil mogelijk probeerde te houden keek ze rond in het camp. Van haar altijd vrolijke zelf was weinig te zien nu...

Ze leek verder niks te doen. Haar kille blik beviel hem wel, maar dit was duidelijk niet de Wind die hij kende. Maar goed, nu wist ze dat emoties niks waren, gemene beesten waren het. Hij staakte het wassen en likte even zijn lippen af van het overtollige. De ijzersmaak brandde ietwat op zijn tong en hij vond het niet echt zo lekker als hij eerst had gedacht. Al snel ging hij wat achteruit en ging hij zitten waarna hij zijn pootje begon te wassen en deze over zijn snuit haalde. Dit deed hij een paar keer tot hij vond dat hij proper was. Daarna plaatste hij zijn poot terug netjes neer en keek de kit aan. Wachtend op wat ze ging doen. Zijn blik achterdochtig en van staal. Zoals altijd, maar meestal niet tegen haar gebruikt.

Haar oortje leek weer proper, ook al prikte hij nog steeds. Windkit schudde haar kopje eventjes en keek toen haar broertje aan met een mengeling van ongeloof, woede en kilheid, iets wat je nooit eerder terugvond in de jonge kitten. Ze sprong terug op hem, maar dit keer geconcentreerd. Ze probeerde zich ze goed mogelijk te richten op zijn zachte onderbuik en krabte met haar kleine nageltjes.

Lurking wiebelde even met zijn oortjes toen hij haar zag schudden met haar kopje. Hij tilde zijn pootje op en begon deze nog te likken. Hij kon zweren dat hij nog steeds de metaalsmaak in zijn bek proefde. Maar dat kon eigenlijk niet want de rode vloeistof was er al lang niet meer. Toen hij in zijn ooghoek zag hoe ze haar schudden staakte. Stopte hij de halen met zijn tong en keek hij haar even aan. De blik in haar ogen beviel hem echt wel. Het deed hem denken aan een boze mama, die vond hij leuk. Opeens sprong de jonge kit naar hem toe. wel meteen spande Lurk zijn spieren op. Hij zag wel meten hoe ze dook en naar zijn buik wilde. Hij spande zijn achterhand op en gooide zijn voorpoten omhoog. Even bleef hij zo staan, waarna hij opsprong en sierlijk door de lucht sprong. Hij lande hard op haar rug en boorde zijn nagels even van de schok in haar schouders. Daarna sprong hij van haar af en zette hij het op een lopen. Hij wilde niet meer vechten. Hij wist best wel dat Wind niet kon winnen.