Shadowmeeting

 
Het was alweer een paar dagen geleden dat Nimble hier voor het eerst liep. En die ervaring.. zal ze nooit meer vergeten. De kleine apprentice die ze hier voor dood had gevonden en mee had moeten nemen naar het kamp. Een shadowclanner had haar vermoord; het was voor haar ogen gebeurd. De regen had het bloed weggespoeld, maar ze wist nog precies hoe de poes had gelegen, en waar de plens bloed lag. Ze had al die tijd gevoeld dat ze hier nog eens moest komen. En nu was ze hier.
Maar al snel voelde ze de aanwezigheid van nog een kat. Ze snoof. Shadowclan... Ze draaide zich om en speurde de bosjes af- dezelfde bosjes als waar die Shadowclanner was verdwenen. Een laag gebrom ontsnapte uit haar bek. "Wie is daar?" riep ze fel.

Meteen kwam er antwoord, en Nimble hield zich in een aanvalspositie. Ze was normaal nooit zo agressief, maar deze plaats riep té veel negatieve emoties op. Maar toen ze zag dat het niet de kater was die ze enkele dagen geleden had gezien, ontspande haar houding een beetje. "Gelukkig," bromde ze. "Ik dacht dat je een andere warrior was." Ze liep een paar stappen verder terwijl haar staart om haar lichaam zwaaide. "Apprentice, Thunderclan." Maar dat wist de warrior waarschijnlijk al. "Mooie vangst." Ze merkte dat ze meer kortaf was dan normaal, maar ze had niet zo veel zin om te praten. Maar ze moest eerlijk toegeven dat zo'n dikke rat een zeldzame vonst was.

Nimble reageerde maar niet op de opmerking dat die poes niet genoeg zou zijn. Het was een rare conclusie die de poes uit haar opmerking had getrokken. Nimble had geen zin in gedoe, en wilde met rust gelaten worden. Maar toen de kat vroeg wie diee andere warrior was geweest, kon ze het niet laten het te vertellen. "Een Shadowclanwarrior heeft een Thunderclanapprentice vermoord," zei ze. "Hier, precies waar ik nu sta." Ondanks dat de regen alles had weggespoeld, dacht Nimble nog steeds de geur van de apprentice's bloed te ruiken.

Nimble gromde geïrriteerd. Hoe moest zij weten hoe die warrior heette? Ze was op dat moment met iets andere dingen bezig - het proberen te redden van een apprentice - dan met het vragen hoe hij heette. En bovendien, ze had geen zin om informatie te delen met deze botte poes. Wist zij veel wat Firestar hieraan ging doen. Die kater was de laatste tijd ook hartstikke chagrijnig. Bovendien had zij daar niks mee te maken. Ze was een apprentice, nog in de leer. Politiek spel was niet een van haar verantwoordelijkheden. Ze had gedaan wat ze kon; de apprentice mee naar het kamp nemen. Zo kon er waardig afscheid genomen worden. "Niet jouw zaak," antwoordde Nimble daarom kortaf. Ze liep door, steeds verder van de poes vandaan. Ze was hier gekomen om het knagende gevoel in haar maag weg te krijgen na het afschuwelijke beeld dat ze hier had gezien.
Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet hoorde dat er zo'n grote viervoeter op wielen op enorme snelheid op haar af kwam gereden.

Voor Nimble enig idee had van wat er gebeurde, voelde ze de scherpe tanden van de Shadowclanner in haar nekvel en werd er ruw aan getrokken. Kwaad duwde ze de poes van zich af, er vanuit gaande dat ze haar aanviel. Maar toen ze doorhad wat er gebeurde - en dat de poes eigenlijk haar leven gered had - veranderde haar houding compleet. Ze keek achterom, naar het monster dat haar maar net aan niet had dood gereden. "Wow.." zei ze langzaam terwijl ze de poes terug aankeek. Het mocht dan wel een poes met een afschuwelijke houding zijn, ze had wel net haar leven gered. "Dank je. Echt heel erg bedankt." Ze wist niet zo goed hoe ze zich nu een houding moest geven. "Sorry van m'n nukkigheid. Ik ben gewoon een beetje in de war van die dode apprentice." Ze wilde niet toegeven dat het de eerste keer wat dat ze zoiets had gezien; dat zou vast mieterig overkomen bij een Shadowclanner.

"Ik veroordeel geen enkele andere kat om het vermoorden van de poes dan die kater," zei Nimble tegen Otterflight, zoals Acepaw haar voorstelde. "Ik veroordeelde jou dus ook niet." Acepaw, die tussen haar en Otterflight, herkende ze nog van de twoleg place. Ze liep opgewekt naar hem toe en ging zo'n meter van hem vandaan zitten. "Leuk je weer te zien," verwelkomde ze hem.


{Sorry voor de echt extreem korte post, maar ik ben nogal moe xD }

Nimble begon te grijnzen. "Daar kan ik het niet meer dan mee eens zijn," gaf ze toe. Ze merkte dat haar chagrijnige bui een beetje weg trok. De vorige ontmoeting met Ace was heel gezellig geweest. "Maar ik vond hier een Thunderclan apprentice. Ze was een heel onschuldige, lieve poes, al kende ik haar niet goed. Een Shadowwarrior heeft haar vermoord.. Daarom kwam ik hier weer terug."

Even had Nimble alleen oog gehad voor Ace, en voor ze het wist was Otterflight verdwenen. Ze keek de poes nog even na, en zag nog net haar staart in de bosjes verdwijnen. Het was een bijzondere ontmoeting met een bijzondere poes geweest. Ze waren niet vriendelijk tegen elkaar geweest, maar toch had de poes haar gered van een pijnlijke en jonge dood. Ze had haar dankbaar. Ze richtte zich weer tot Ace. "Hmm, dank je. Ik ben niet echt bang dat mij iets overkomt, maar.." Ze wist niet hoe ze dit moest verwoorden. "Ik wilde weten of er nog iets te zien was van die ene middag. Maar niks is er, geen spatje bloed, zelfs haar geur is helemaal verdwenen. Het is alsof het nooit gebeurd is. De clan gaat door, die kater is haar waarschijnlijk allang weer vergeten. Maar in mij leeft het nog steeds." Het verbaasde haar hoe open ze was naar Ace, maar het beviel haar. "Het was de eerste keer dat ik een kat vermoord zag worden. Het heeft blijkbaar een behoorlijke indruk achter gelaten." Ze gaf het toch maar toe. Ze knikte hevig. "Ja, iets leuks doen, goed plan. Ik wil wel wat afleiding."

Misschien was het wel waar, dat niemand het beeld van een stervende kat kan vergeten. Ze hoopte eigenlijk dat het waar was, want ze wilde niet aan het idee van moord wennen; het mocht niet iets doodnormaal worden. Maar toch hoopte ze dat ze op een dag niet meer het bloed voelde kleven aan haar vacht, zoals ze die ene middag had gevoeld.
Ze merkte dat ze haar ogen had neergeslagen. Ze keek op, zoekend naar Acepaw's ogen en voelde de spanning. Ze had ook de moeilijke toon gehoord waarmee hij de zin had uitgesproken. Misschien was er iets, maar er was geen tijd om naar te vragen. Hij ging in op haar reactie dat ze zin had in iets leuks, en stelde voor dat ze hem zou leren klimmen. "Ja! Leuk!" reageerde ze. "Ik heb weken geleden een training gehad van een lieve warrior, maar verder heb ik het mezelf geleerd. Dus ik kan je niet de fijne techniek uitleggen, maar wel de basis." Ze keek om zich heen op zoek naar een geschikte boom, enthousiast dat er eindelijk iemand was die iets van haar wilde leren, en niet andersom. Al snel zag ze een stevige, hoge boom met genoeg lage takken waar je op kon rusten. "Kom," grijnsde ze.